Δεν περιμέναμε κάποια παραίτηση...

 Θα περίμενε κανείς από τους αριστερούς -που πάντα [λέγαμε ότι] τους διέκρινε μια ευαισθησία κι ένα ήθος ξεχωριστά απ’ αυτά άλλων ανθρώπων-, από αυτούς δε που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, να δηλώσουν [ένας τουλάχιστον] παραίτηση από την κυβερνητική τους θέση ώς ένδειξη αυστηρού και ειλικρινούς σεβασμού απέναντι στα δεκάδες θύματα της πυρκαγιάς, απέναντι στις αξίες της Αριστεράς, απέναντι στην κοινωνία και ακόμη απέναντι στον εαυτό τους.
 Έστω ένας. Αντ’ αυτού βγαίνουν στα κανάλια και, χωρίς αιδώ, αναμασάνε κάτι τετριμμένα για αγορά αεροσκαφών, πρώτη φορά στα τελευταία σαράντα χρόνια, και κάτι άλλα αλλοπρόσαλλα, ξένα προς τη μνήμη των νεκρών αλλά και εναντίον του πένθους και της οδύνης των συγγενών. Πώς να βρισκόταν ένας τρόπος να πειστούν να μη βγαίνουν στις τηλεοπτικές οθόνες; Τι λέω -ποιος να πειστεί· αυτοί όλοι θεωρούν ότι είναι αλάνθαστοι, ότι είναι αριστεροί, ότι η ιδεολογία τους θα σώσει τη χώρα [και πολλά ακόμη φαιδρά].
 Ό,τι εποίει η Δεξιά ποιεί και η Αριστερά, μην αυταπατώμεθα για κάτι διαφορετικό. Την τελευταία όμως την ψήφισε ο ελληνικός λαός για να δει ήθος και δικαιοσύνη και όχι μαλλιοτραβήγματα και χθαμαλές αντιπαραθέσεις λόγων -ο θεός να τον κάνει λόγο τον λόγο τους. Η Αριστερά μάς έλεγε ότι θα πάψει η ατιμωρησία, ότι οι ευθύνες θα αποδίδονται σε αυτούς που τους αναλογούν. Μήπως δεν τα έλεγε; Αν νομίζουν πως δεν τα έλεγαν, τότε ποιος τα έλεγε; Ο φούφουτος; Δεν πάμε καλά. Τέλος πάντων, δεν πρέπει κάποτε να εκκινήσει η «διαδικασία» της απόδοσης ευθυνών; Δεν πρέπει κάποιος να αποδείξει ότι είναι όντως αριστερός, ότι δεν ενδιαφέρεται για αξιώματα αλλά για το καλό της κοινωνίας; Κι αν δεν μπορεί να παραιτηθεί από ευθιξία, ας παραιτηθεί από ντροπή για όσα δεν κατάφεραν να κάνουν [τίποτε] ώστε να προστατευθούν τα δεκάδες θύματα.
 Έχει κουραστεί η ελληνική κοινωνία [όχι όλη η ελληνική κοινωνία] να ακούει για «στρατηγούς ανέμους» και ακραία καιρικά φαινόμενα και την ίδια ώρα να υφίσταται την έλλειψη εθνικών σχεδίων ή και την ανεπάρκεια όσων έχουν επιλεγεί να τα φέρουν εις πέρας. Τι έλεγαν οι «αρμόδιοι» της Πολιτικής Προστασίας; Απολύτως τίποτε· μινύριζαν μόνο προσπαθώντας να καλύψουν την ανετοιμότητα και αναποτελεσματικότητά τους. Στα κρίσιμα θέματα τους θέλουμε τους αρμόδιους και τους λογής υπεύθυνους και όχι στην ανταλλαγή ύβρεων με αντίπαλα κόμματα [όπου πραγματικά διαπρέπουν, κάτι σαν να το έχουν το θέμα σπουδάσει]. Εξάλλου, παλιά σοφία, οι άνθρωποι κρίνονται από τα έργα τους και όχι από τα λόγια τους [Αισχύλος, Εργω, κ’ ουκέτι μύθω].
 Δεν περιμένει κανείς να δει κάποιον να παραιτείται, αυτά είναι για άλλου θεσμικού επιπέδου Πολιτείες, όπου π.χ., ολόκληρος υπουργός παραιτείται επειδή καθυστέρησε να πάει στη δουλειά του, μισή μόνο ώρα. Υπερβολή; Είναι σαφώς πιο έντιμη από την παχυδερμία των δικών μας. Εδώ που τα λέμε, για να παραιτηθεί κάποιος πρέπει να έχει λίγη τσίπα, να νιώθει άνθρωπος, να είναι άνθρωπος. Είμαστε μακριά από την εντιμότητα και την υπευθυνότητα των πολιτικών, εννοώ αυτοί οι ίδιοι έχουν διαρρήξει κάθε σχέση με τις κρίσιμες αυτές για την κοινωνία και την πολιτεία έννοιες. Τι να κάνουμε... [Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος]