Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το θάνατο του Μητσοτάκη


Το κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με αφορμή το θάνατο του πρώην πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σημειώνει πως το γεγονός «έχει γίνει αφορμή από το πρωί για μια τεράστια εκστρατεία "αγιοποίησης", "δικαίωσης" και "ηρωοποίησης" της ζωής και της πολιτικής του πορείας, από την πλευρά των καθεστωτικών κομμάτων και των αστικών μέσων μαζικής "ενημέρωσης"» που πρόκειται ουσιαστικά για μία «εκστρατεία άθλιας προσπάθειας δικαίωσης της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ασκείται στην χώρα μας εδώ και δεκαετίες!»

Και συνεχίζει:

 "Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν πάντα ο άνθρωπος για "όλες τις δουλειές" της άρχουσας τάξης. Αρχιτέκτονας της βρώμικης αποστασίας του '65, "γεφυροποιός" της χούντας με το βασιλιά και τον αστικό πολιτικό κόσμο, αρχιερέας του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού που έβαψε τα χέρια του με το αίμα του αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα ως ηθικός και πολιτικός υπεύθυνος της δολοφονίας του από τις ορδές των οπαδών του οννεδιτών το 1991.
 Ήταν αυτός που εισήγαγε για πρώτη φορά τη λέξη «λαθρομετανάστης» στον δημόσιο λόγο, που έστειλε φρεγάτες στον Κόλπο κάνοντας τη χώρα συνένοχη σε μια άθλια ιμπεριαλιστική εκστρατεία, που πριμοδότησε με κάθε τρόπο τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, ήταν ο πρωθυπουργός που είπε στα σώματα ασφαλείας «το κράτος είστε εσείς».
 Όσες αγιογραφίες κι αν του στήσουν, ο λαός θα τον θυμάται πάντα ως αποστάτη, ως έναν πολιτικό που μεταπήδησε από κόμμα σε κόμμα με βάση τις ορέξεις των ντόπιων και των ξένων αστικών τάξεων, θα θυμάται τον ρόλο του στα γεγονότα του 1989, θα θυμάται την θατσερική πολιτική του απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους, ως συμμέτοχο στο σκηνικό διαπλοκής και διαφθοράς. Θα τον θυμούνται ιδιαίτερα οι ΕΑΣίτες που ανέτρεψαν την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας αλλά και οι νεολαίοι που πρωταγωνίστησαν στο πολύμηνο κύμα καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων του 1990 – 91.
 Το γεγονός ότι σήμερα η νεοφιλελεύθερη πολιτική, την οποία με κάθε μέσο υποστήριξε ο Κ. Μητσοτάκης, έχει γίνει η εφαρμοσμένη πολιτική τόσο του δικού του κόμματος, της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον δικαιώνει. Ίσα ίσα αποδεικνύει τη φτώχεια που θα είχε επιβληθεί εδώ και δεκαετίες αν ο εργαζόμενος λαός δεν είχε ανατρέψει τη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων που είχε βάλει μπροστά.
 Όσες αγιογραφίες και αν του ετοιμάσουν, οι αγώνες που σφράγισαν την περίοδο της πρωθυπουργίας του θα επαναληφθούν θα συνεχιστούν και θα δικαιωθούν, μέχρι να τελειώσουμε και με αυτό το σύστημα που γεννάει Μητσοτάκηδες, μνημόνια, πολέμους και ρατσισμό." [Πηγή: efsyn]


Σχόλιο: "Καλός" πολιτικός, "βοήθησε πολύ" τον τόπο και τη "Δημοκρατία Τους"...  Έκανε "πολλά καλά" για το λαό.... Όπως π.χ. : "Το ξεβράκωμα των οδηγών ΣΕΠ στην Ομόνοια. Η απόλυση 8.500 εργαζομένων της ΕΑΣ σε μια νύχτα. Οι 18μηνες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, κατά της ιδιωτικοποίησης των λεωφορείων..." ... Ε Δ Ω 
Σε 10 χρόνια δε θα τον θυμάται κανένας, όπως και.. τη "Μακεδονία"... Ε Δ Ω  
Συνοπτικά.... : Ε Δ Ω 
Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή συνεχίζεται όπως και το δούλεμα τύπου "ψιλό γαζί"...
 Τι δεν καταλαβαίνεις έρμο;;;  Ε Δ Ω                                                                                       [Κ.Φ.]

Λέω


Σωκράτης Μάλαμας ... Ε Δ Ω 

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Ο δυστυχής είμαι δούλος Έλλην


 "Θυμάμαι τον Μακρυγιάννη: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι». Όχι ότι ο Μακρυγιάννης δεν είχε βάλει την κουτάλα του στο βάζο με το μέλι, αλλά έστω, παραδέχομαι το μέτρο και την ακρίβεια της κουβέντας του.
 Ακούω της ειδήσεις, παρακολουθώ τις συζητήσεις στη Βουλή, τις τηλεοπτικές κόντρες. Τούτη την πατρίδα, δεν την έχουν όλοι. Την έχουν μερικοί, παίγνιο, φέουδο, δοβλέτι, αποικία χρέους. Μερικοί, στη δημόσια σφαίρα, ζουν από την κρίση και μερικοί άλλοι—η περίφημη πλειοψηφία, τύραννος και τυραννούμενος μαζί— βασανίζονται παραδειγματικά.
 Και κάθε μέρα, μετά τους τίτλους τέλους των δελτίων και ενημερωτικών εκπομπών, όλοι είναι ευχαριστημένοι: οι οικοδεσπότες γιατί έβγαλαν άξια τον μισθό τους, και οι προσκεκλημένοι γιατί δικαιολόγησαν πράγματα που δεν δικαιολογούνται σε ένα ατελείωτο blame game, έναν πετροπόλεμο ευθυνών ο οποίος διαχέεται από την κορυφή προς τα κάτω: «τον τάπωσα», «τους τα είπα», «τα έχωσα» κ.λπ. μέχρι να φτάσουμε στα άκρως πολιτικά θέματα «της γραβάτας» και του «too good to be true».
 Η Ελλάδα δεν είναι μία∙ είναι πολλές Ελλάδες –καλές και κακές. Και η Ευρώπη, ομοίως, είναι πολλές Ευρώπες. Οι κουβέντες, είναι αποσπασματικές και ατελείς. Ποτέ δεν θα πιάσουν την πραγματικότητα παρά μόνον ένα μέρος της. Οι συνειδήσεις είναι πιο δύσκολες και πιο αδιαφανείς. Και τα βιώματα, αυτό που λέμε καθημερινότητα, είναι ό,τι ξέρουμε.
 Είναι αυτό που θα πρέπει να αλλάξει —και είναι το πιο δύσκολο. Να αλλάξει η δική μας στάση. Μερικοί δεν μπορούν να αλλάξουν γιατί δεν θέλουν. άλλοι, γιατί απλώς είναι ανήμποροι. Στους τελευταίους δεν μπορείς να λες ότι «δεν φταίω εγώ που σου κόψανε τη σύνταξη»∙ ούτε μπορείς να λες στον ζητιάνο «σα δε ντρέπεσαι να κάνεις ανέντιμη ζητιανιά, αφού είσαι εις θέση να εργαστείς», γιατί ο επαίτης μπορεί να σου πει ότι, απλά, δεν βρίσκει κάπου να εργαστεί.
 Η απόσταση από το «ζητάω χρήμα και όχι συμβουλές» έως την έμμονη κατάσταση μιας ολόκληρης πολιτικής τάξης που λάτρεψε το χρέος και που από δημόσιο –προκειμένου να αποτινάξει τις δικές της ευθύνες— το μετατρέπει σε ιδιωτικό είναι μεγάλη και ξεπερνάει την φαντασία του απατεώνα του 1920 Ταρλς Πόντζι.
 Και η λογική «σας δανείζουμε υποχρεωτικά για να μας δώσετε πίσω αυτά που μας χρωστάτε, αλλά κρατάμε το προνόμιο να κάνετε ότι θέλουμε και να αλλάζουμε τους όρους των συμφωνιών όποτε εμείς θέλουμε και να σας δίνουμε δανεικά όποτε και αν θέλουμε» απέχει πολύ από αυτά που θεωρούνται fair play και έμπρακτη αλληλεγγύη.
 Και αυτό θα πρέπει να αλλάξει στο επίπεδο της πολιτικής. Και στο επίπεδο της πολιτικής, υπάρχουν οι παρατάξεις που δουλεύουν μεν για την αυτοσυντήρησή τους η οποία, όμως, έρχεται από την χειροπιαστή πραγμάτωση του summum bonum, του κοινού καλού. Έχει σημασία η κατεύθυνση, αν θέλουμε να μιλήσουμε σε επίπεδο θεωριών ή ιδεολογικών τοποθετήσεων, αλλά αυτή την στιγμή έχει μεγαλύτερη σημασία η γάτα να πιάνει το ποντίκι. Και η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θρέφει το ποντίκι, μολύνοντας την κοινωνία.
 Θυμάμαι περίπου τις κουβέντες με τις οποίες ο Καμύ έκλεινε τον «Επαναστατημένο άνθρωπο»: «Το μυστικό της Ευρώπης είναι ότι πλέον δεν αγαπά τη ζωή». Αλλά αυτή η παραδοχή είναι ζοφερή, όπως και ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν μπορεί ούτε θέλει να σωθεί.
 Οι σωτήρες, έχουν τελικά βγαλμένα τα μάτια τους και δεν βλέπουν. Σβήνουν τη χαρά από τα ταμπλό και ασκούνται σε απάνθρωπες τελετουργίες με κόκκινες γραμμές και ημερομηνίες λήξεως. Όμως, είναι διαφορετικός ο πολιτικός χρόνος για τη Γαλλία, τη Γερμανία, και διαφορετικός για την Ελλάδα.
 Και που βρίσκεται τελικά η σωτηρία; Πού πάει το ζεστό δημοσιονομικό χρήμα; Για ποιον είναι; Με τη φωνή του εθνικού ήρωα, ποιητή και Ηπειρώτη πρόσφυγα πολέμου Κ. Δ. Κρυστάλλη:
" Όχι! Μοι απαντούν, όσοι καταδέχονται να με ακούσουν και να μοι ομιλώσι. Όχι! Δεν είναι δια σε τα χρήματα του Έθνους, είναι δια τα στόματα των ελεύθερων Ελλήνων, των υποστηρικτών των Βουλευτών, των Κομμάτων, των Καταστροφέων του Έθνους. Κι εγώ; Ο δυστυχής είμαι δούλος Έλλην, ξένος δηλαδή ενταύθα υπολογιζόμενος, και μόνος, άνευ ουδενός να με οδηγεί εις τον έναν και εις τον άλλον"
 Αυτή είναι η κουβέντα: άνευ ουδενός, εις τον ένα και τον άλλον. «Εις τας χείρας του τυχόντος», όπως είχε πει και ο Παπαδιαμάντης –δηλαδή το ελλείπον δικό μας σχέδιο. Βέβαια, ούτε ο Κρυστάλλης ούτε ο Παπαδιαμάντης ζουν για να δουν ότι ο δούλος άντεξε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις.
 Έκανε υπομονή, όπως έλεγε ο Καμύ, αλλά απωθώντας τες ίσως μέσα του∙ «αλλά μια και σώπαινε, συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντά του, παρά για τη συνειδητοποίηση του δικαιώματος της ελευθερίας του».  [Πηγή: efsyn]

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Γιατί τα δυστυχισμένα ζευγάρια δε χωρίζουν;


 Άρθρο του David Ludden, καθηγητής γνωστικής ψυχολογίας

 Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο γάμος πρόκειται για μια ευχάριστη και δοτική εμπειρία. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ζευγάρια που είναι βαθύτατα δυσαρεστημένα με τον γάμο τους, αλλά παρόλα αυτά μένουν μαζί. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν κάποιοι λόγοι που αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι δεν απελευθερώνονται, δε λήγουν τη σχέση τους και δεν προχωρούν με τις ζωές τους. Αλλά οι ψυχολόγοι ακόμα προσπαθούν να κατανοήσουν το γιατί κάποια δυστυχισμένα ζευγάρια χωρίζουν, ενώ άλλα συνεχίζουν να μένουν μαζί.
 Η επιστήμη των σχέσεων χαρακτηρίζεται κυρίως από τη θεωρία της αλληλεξάρτησης, που αναπτύχθηκε από τους κοινωνικούς ψυχολόγους Harold Kelley και John Thibaut πριν από μισό περίπου αιώνα. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο κάθε σύντροφος αξιολογεί την ικανοποίηση από τη σχέση του, υπολογίζοντας τόσο το κόστος, όσο και το όφελος. Όσο τα αντιλαμβανόμενα οφέλη υπερβαίνουν το κόστος, είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στη σχέση μας.
 Επιπροσθέτως, χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι οι σχέσεις δεν αποτελούν παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος. Αν εγώ έχω μόνο μήλα και εσείς μόνο πορτοκάλια, το ένα από τα μήλα μου αξίζει πολύ περισσότερο για εσάς απ’ ότι σε εμένα και το αντίθετο συμβαίνει για μένα με τα πορτοκάλια σας. Με τον ίδιο τρόπο, δίνουμε στο σύντροφό μας αυτό που θέλει και ως αντάλλαγμα εκείνος ικανοποιεί τις ανάγκες μας. Αν διαπραγματευτούμε σοφά αυτές τις ανταλλαγές, και οι δύο θα νιώσουμε ότι έχουμε αποκτήσει περισσότερα απ’ όσα έχουμε δώσει.


 Η ικανοποίηση από μια σχέση συχνά οδηγεί στην αφοσίωση, σύμφωνα με την θεωρία της αλληλεξάρτησης. Πιο συγκεκριμένα, οι σύντροφοι νιώθουν δεσμευμένοι και αφοσιωμένοι στη σχέση τους υπό τις ακόλουθες συνθήκες:

• Έχουν ήδη επενδύσει πολλά στη σχέση και αυτό τους δίνει την αίσθηση ότι ο γάμος τους έχει κάποια αξία.

• Δεν βλέπουν καμία άλλη βιώσιμη εναλλακτική, που να είναι καλύτερη από την τρέχουσα σχέση τους.

• Προς το παρόν νιώθουν ικανοποιημένοι με τη σχέση τους.

 Η ικανοποίηση από μια σχέση εξαρτάται από την αντίληψη ενός πλέγματος οφελών, αλλά πιο πρόσφατα οι ερευνητές έχουν επίσης αρχίσει να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο των προσωπικών κριτηρίων (standards). Στον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό, οι άνθρωποι επιθυμούμε οι σύντροφοί μας να εκπληρώνουν το ιδανικό της αδελφής μας ψυχής, του άλλου μας μισού, πλήρως εναρμονισμένου με τις ανάγκες μας. Θέλουμε να είναι και εραστές αλλά και φίλοι μας.
 Δε βλέπουν όλες οι κοινωνίες τις ερωτικές σχέσεις με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, οι Γιαπωνέζες συχνά λένε ότι θέλουν ο σύζυγός τους να είναι «υγιής και εκτός σπιτιού». Όσο εκείνος φέρνει τα χρήματα κάθε μέρα στο σπίτι, δεν νοιάζονται και τόσο για το τι κάνουν εκτός αυτού. Και εκείνες θέλουν την ελευθερία τους χωρίς την ανάμιξη του συζύγου. Και όταν ο γάμος κανονίζεται από τους γονείς, θεωρείται περισσότερο ως μια αυστηρά οικονομική σχέση, παρά ένα ζήτημα καρδιάς.


 Στο ίδιο πνεύμα, τα ζευγάρια των δυσλειτουργικών σχέσεων μπορεί να μένουν μαζί απλά επειδή τα στάνταρ τους είναι χαμηλά. Για παράδειγμα, αν είχατε μεγαλώσει σε μια οικογένεια, όπου η κακοποίηση και η παραμέληση αποτελούσαν τη νόρμα, ίσως να υποθέτατε ότι όλες οι σχέσεις λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Κι αν είχατε χαμηλή αυτοεκτίμηση, ίσως να θεωρούσατε ότι αξίζετε αυτό το είδος κακομεταχείρισης από το/τη σύντροφό σας.
 Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις κατά τις οποίες τα ζευγάρια είναι πραγματικά δυσαρεστημένα με τις σχέσεις τους και όμως παραμένουν σε αυτές. Η εξήγηση αυτής της κατάστασης είναι ένα πρόβλημα όμως για την θεωρία της αλληλεξάρτησης με την τρέχουσα μορφή της. Σε ένα πρόσφατο άρθρο, ο ψυχολόγος Levi Baker και οι συνεργάτες του μας άνοιξαν ένα νέο δρόμο προς την κατανόηση του κινήτρου που κρύβεται πίσω από τη διατήρηση μιας δυστυχισμένης σχέσης.
 Συγκεκριμένα, οι ψυχολόγοι εδώ τονίζουν ότι ακόμα και οι καλύτερες σχέσεις έχουν κάποιες δυσκολίες. Η αλλαγή καριέρας, μια αρρώστια, ακόμα και η γέννηση ενός μωρού μπορεί να αποτελέσουν στρεσογόνους παράγοντες σε μια σχέση, οι οποίοι θα μειώσουν το επίπεδο ικανοποίησης και για τα δύο μέρη. Κι όμως, το ζευγάρι θα παραμείνει αφοσιωμένο στη σχέση, αποφασισμένο να ξεπεράσει την κάθε δυσκολία.
 Σύμφωνα με αυτούς τους ερευνητές, η αφοσίωση δε βασίζεται στο τρέχον επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση, όπως προβλέπει η θεωρία αλληλεξάρτησης. Εξαρτάται από την προσδοκώμενη ικανοποίηση που ο/η σύντροφος θα λάβει στο μέλλον. Με άλλα λόγια, τα άτομα που παραμένουν δεσμευμένα, το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι η ποιότητα της σχέσης τους θα βελτιωθεί με τον καιρό. Επομένως, μένουμε σε μια σχέση επειδή ελπίζουμε σε μια καλύτερη μελλοντική σχέση, αφού οι δυσκολίες περάσουν.
 Απ’ αυτή την άποψη, το τρέχον επίπεδο ικανοποίησης δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει τον λόγο της δέσμευσης και της αφοσίωσης στη σχέση. Αλλά μάλλον υποδεικνύει το αν υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αναγνωριστούν. Εκείνο το δυσάρεστο συναίσθημα μας λέει ότι πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο για τη σχέση μας και όχι απλά να βρούμε τρόπο να φύγουμε από αυτή. Και αυτή η ενασχόληση με τη βελτίωσή της είναι που θα ενισχύσει και τις θετικές προσδοκίες για μελλοντική ευτυχία, που με τη σειρά της θα αυξήσει το βαθμό αφοσίωσης.
 Από την άλλη πλευρά, πρέπει να εξετάσουμε το θέμα και πέρα από το δυτικό αυτό πρότυπο της ιδανικής ένωσης με το άλλο μας μισό, πάνω στην οποία δουλεύουμε. Ο γάμος και η συμβίωση παραμένουν ακόμα βασικές οικονομικές συμφωνίες για την ανατροφή μιας οικογένειας. Τέτοια ζευγάρια βρίσκουν λύσεις όπως ξεχωριστά υπνοδωμάτια και τραπεζικούς λογαριασμούς, επειδή θεωρούν οτι η επιλογή του διαζυγίου και ο διαχωρισμός των παιδιών ανάμεσα σε δύο σπίτια είναι το χειρότερο σενάριο.


 Οι θρησκευτικές στάσεις σχετικά με το διαζύγιο παίζουν επίσης έναν σημαντικό ρόλο. Αν χωρίσω, η θρησκευτική μου κοινότητα μπορεί να με αποκλείσει, ίσως χάσω την κοινωνική στήριξη από τους συνανθρώπους μου. Ή θα νιώθω τόσες τύψεις και ενοχές με την πράξη μου, που δεν θα μπορώ να ζω έτσι. Και πάλι εδώ, η απόφαση δε βασίζεται στις παρούσες συνθήκες, αλλά περισσότερο στο τι αναμένεται να συμβεί στο μέλλον.
 Μόλις γίνει ξεκάθαρο ότι δεν θα είναι ευτυχισμένοι για πάντα μέσα σε μια σχέση, οι άνθρωποι αξιολογούν τις προοπτικές τους για το μέλλον. Αν πιστέψουν ότι θα βρουν κάτι καλύτερο, μάλλον θα φύγουν από μια δυστυχισμένη σχέση. Ίσως αυτός να είναι κι ο λόγος που τα νεαρά ζευγάρια χωρίζουν πιο εύκολα· νιώθουν ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμα πολλές ευκαιρίες.
 Όμως όταν οι άνθρωποι δεν οραματίζονται κάποιο εναλλακτικό ιδανικότερο σενάριο, παραμένουν σε μια δυστυχισμένη κατάσταση και προσπαθούν να βρουν τα καλά μέσα από αυτή ή δουλεύοντας πάνω σε αυτή. Αυτά τα ζευγάρια βρίσκουν τρόπους να αμβλύνουν τις διαμάχες και τις συγκρούσεις μεταξύ τους. Μπορεί να λαμβάνουν λίγη ικανοποίηση και χαρά από τη σχέση τους, αλλά δεν περιμένουν και κάτι άλλο. Και αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι, λαμβάνουν αρκετή χαρά και ικανοποίηση από τις φιλίες τους ή από άλλες δραστηριότητες στη ζωή.
[Πηγή: Εναλλακτική Δράση]

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Αυτοί που κατασκευάζουν τρομοκράτες


 "Το αδιανόητο και το φρικώδες κατάντησαν καθημερινότητα -ποιος περίμενε ότι η ανθρωπότητα θα έφτανε σε τέτοιο εκφυλισμό, ότι θα υπήρχαν άνθρωποι που δεν σέβονται και δεν αγαπούν τη ζωή, ότι είναι δυνατό ο ένας να αφαιρεί τη ζωή του άλλου λόγω ιδιοτελών, θρησκευτικών, πολιτικών, πολιτισμικών (;) και άλλων χθαμαλών συμφερόντων.
 Σε τίποτα δεν θωράκισε το σκοτεινό μύχιο η παιδεία και ο πολιτισμός και ας επαιρόμαστε για την εξέλιξη τάχα του ανθρώπινου είδους, για την επικράτηση της λογικής, για τους διαφωτισμούς και λοιπά.
 Ξεπερνά κάθε αρρωστημένη φαντασία η απόφαση-πράξη κάποιου ή κάποιων να προβούν σε μαζικές δολοφονίες, νεαρών μάλιστα υπάρξεων (γιατί αυτό πονάει πιο πολύ -όταν οι γονείς θρηνούν παιδιά) επειδή και μόνο κάποιοι το αποφάσισαν σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να γίνεται ένα χρέος (;).
 Μπορεί οι «δημοκρατίες» μας να φαίνονται οιονεί ολοκληρωτικά καθεστώτα με τόσες κοινωνικές ανισότητες και χάος ανάμεσα σε ευνοημένους και δυστυχισμένους, πιθανώς να προκαλούν οργή και να καλλιεργούν το μίσος αυτές οι ανισότητες αλλά δεν αντιμετωπίζονται η κρατική αυθαιρεσία και η βία των εξουσιών με αίμα αθώων.
 Ίσως να είχε δίκιο ο Λατίνος Τερέντιος (επηρεασμένος από γνώμη του δικού μας Μένανδρου) ότι τίποτα το ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο -λες και ο άνθρωπος είναι σαν τη φύση, που αδιαφορεί για το κακό και την ανηθικότητα.
 Αφού, λοιπόν, το ανθρώπινο είδος είναι ικανό να κάνει τα πάντα, κάπως αλλιώς πρέπει να θωρακιστεί η ανθρωπότητα απέναντι στη φρίκη αυτή -το πώς είναι θέμα των ίδιων των κοινωνιών που ανέχονται τέτοιες διεστραμμένες εξουσίες (διότι αυτές είναι κυρίως υπεύθυνες για τις αντιανθρώπινες πράξεις και όχι τόσο ο φανατισμός αγράμματων και φανατικών θρησκόληπτων -οι ακραίες αυτές πράξεις οργανώνονται με λογική, όχι με συναίσθημα· αρκεί να θυμηθεί κανείς τον Χίτλερ και τους συνεργάτες του με πόση λογική οργάνωση ταπείνωσαν την έννοια άνθρωπος, με πόση ευσυνειδησία εξευτέλισαν το ανθρώπινο σώμα).
 Είμαστε καταδικασμένοι να οδηγηθούμε στον αφανισμό μας ως είδος; Ποιος ξέρει...
 Τουλάχιστον έχουμε πειστεί ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, ότι η κακιά στιγμή καραδοκεί, ότι είμαστε υποψήφια θύματα, ειδικά όταν οι εξουσίες είναι ανέλεγκτες και οι κοινωνίες αλληλοσπαράσσονται χωρίς να μπορούν να δουν την πηγή του κακού αλλά και αν το βλέπουν αδυνατούν να το αποτρέψουν.
 Ο δυτικός πολιτισμός κινδυνεύει από την αλαζονεία του -υπεύθυνος ούτως ή άλλως για στυγερά αποικιοκρατικά εγκλήματα- και βεβαίως παρασύρει όλον τον πλανήτη· η φρίκη έχει εξαπλωθεί.
 Οι ηγεσίες βέβαια επιρρίπτουν τις ευθύνες σε τρομοκράτες και εχθρούς τάχα της ανθρωπότητας· λησμονούν εύκολα το παρελθόν αλλά και το παρόν, τις τεράστιες ευθύνες τους, την εγκληματική πολλές φορές πολιτική τους.
 Δεν γεννιέται κανείς τρομοκράτης, γίνεται, κατασκευάζεται, κάποιοι τον κατασκευάζουν και εκεί πρέπει να στραφούν όσες προσπάθειες τυχόν γίνουν για την εξάλειψή του.
 Ποιοι είναι οι κατασκευαστές τρομοκρατών είναι εύκολο να το συμπεράνει κανείς. Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζονται..."  [Πηγή: efsyn]

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Η τρόικα των αγγέλων


Εμμανουήλ Πάππος - Σωκράτης Μάλαμας ... Ε Δ Ω 

Global rich list: Πόσο "πλούσιος" είσαι;


 Μία "φιλανθρωπική" ομάδα στη Μεγάλη Βρετανία, η Care International, έφτιαξε ένα λογισμικό, το Global rich list ,  που σας κατατάσσει οικονομικά σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο... !!!
 Πώς λειτουργεί; Απλά πληκτρολογείτε το ετήσιο εισόδημα σας χωρίς τελείες και κόμματα, προσθέτοντας στο τέλος τη λέξη euro για να γίνει αυτόματα η μετατροπή σε $... Π.χ. γράφετε 6000euro και πατάτε "δείτε τα αποτελέσματα" (SHOW MY RESULTS).... Και τότε τα βλέπετε, αλλά το τι καταλαβαίνετε είναι άλλο ζήτημα αφού αυτό εξαρτάται από την "οπτική γωνία" και την "αντιληπτική ικανότητα" του "βλέποντος"....
 Έτσι, εάν ο "βλέπων" ανήκει στο κοπάδι των "οραματιστών" της αχαλίνωτης και καλπάζουσας  ιλιγγιωδώς ανάπτυξης, τότε αισθάνεται πανευτυχής, αφού με 1.800€ ΕΤΗΣΙΟ εισόδημα (150€ το μήνα) ζει καλύτερα απ' τον "Θηβαίο" και ανήκει στο 41,77% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, όπως ολοκάθαρα φαίνεται στο παραπάνω διάγραμμα...!!!
 Αυτός ο "βλέπων" συντάσσεται άνετα με τον καθηγητή Κο Κρεατολιά, με τους σοσιαλΗστάς και τα "ανάμεικτα" παρασκευάσματα τύπου ΣαμαροΒενίζελων ή ΓαποΚαραμάν ή ΛεβεντοΜίχαλους... Θεωρεί ακροαριστερούς (άνετα) τα Τσιπροειδή και "αντιστασιακούς" (άνετα φυσικά) τους ΚουλοΆδωνες....  
 Αν ο "βλέπων" βρίσκεται εκτός στάνης, τότε είναι δυστυχής, αφού αντιλαμβάνεται άμεσα ότι ο πάτος της ξεφτίλας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ....
 Δείτε λοιπόν αυτή τη "λίστα", μπείτε στη σειρά και... περιμένετε τη "σειρά" σας... Η "ανάπτυξη" θα σας βρει.... Καλή διασκέδαση....  Global rich list   ...                                                      [Κ.Φ.]

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Οδοιπορικό σε άγνωστες αρχαίες πόλεις

 Αναρτήθηκε  στον κόμβο του Υπουργείου Πολιτισμού, με πρωτοβουλία του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Θεσσαλικών Σπουδών, ο Αρχαιολογικός Άτλαντας που προσφέρεται για αρχαιολάτρες, ερευνητές, αρχαιολόγους και όσους επιθυμούν να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους...
Ηλεκτρονική Δ/νση  ΕΔΩ 

Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Παραβάτης


Μάλαμας - Υφαντής .... Ε Δ Ω 

Απ' το "Μολών λαβέ" στο "Τουρλών λαβέ"


"Η αρχαία ελληνική ρηματική φράση «Μολών λαβέ» είναι η πασίγνωστη ιστορική φράση του Λεωνίδα, βασιλιά των Σπαρτιατών η οποία δόθηκε σε απάντηση των κηρύκων του βασιλιά των Περσών Ξέρξη, όταν αυτός ζήτησε την παράδοση των όπλων των αμυνομένων Ελλήνων στο στενό των Θερμοπυλών.
 Η απάντηση «μολών λαβέ» (=«αφού / εφόσον έρθεις, πάρ'τα» ή κατά την πιο γνωστή μετάφραση «έλα να τα πάρεις») φαίνεται πως εξόργισε τον Πέρση ηγεμόνα που διέταξε, αμέσως μετά, να ξεκινήσει η ιστορική μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. Η φράση παραδίδεται από τον μεταγενέστερο αρχαίο Έλληνα συγγραφέα Πλούταρχο, στο έργο του Ηθικά (κεφάλαιο Αποφθέγματα Λακωνικά, Λεωνίδας Αναξανδρίδου, απόφθεγμα 11).[1]
 Η απάντηση εκείνη έμεινε αθάνατη στην παγκόσμια ιστορία, χαρίζοντας στον Λεωνίδα υστεροφημία ως πρότυπο γενναιότητας, θεματοφύλακα πάτριων αρχών, νόμων και καθήκοντος."     [Πηγή: el.wikipedia]


 Από τότε πέρασαν μόνο 2.417 χρόνια και φτάσαμε στο σήμερα...
 Η αρχαία ελληνική ρηματική φράση "Μολών λαβέ" αντικαταστάθηκε απ' την "σύγχρονη" νεοελληνική ρηματική φράση "Τουρλών λαβέ", πασίγνωστη απ' το πρωτοφανές τούρλωμα των Νεοελλήνων "ηγετών" μπροστά στα "αναπτυγμένα Ευρω-πέη"...
 Δεν είναι μια απλή ρηματική φράση, είναι ένας "σύγχρονος, αναπτυγμένος, τρόπος ζωής"...
 Οι Νεοέλληνες "ηγέτες", αυτά τα "κοντά ανθρωπάκια", οδηγούν τον ελληνικό λαό στην απόγνωση και στα όρια της τρέλας, προτείνοντάς του ως "μοναδικό τρόπο ζωής" το τούρλωμα...
 Σημίτια, χοντροΚαραμανλάκια, Γαπάκια, Σαμαροβενίζελα, ΤσιπροΚαμμένα, ΑδωνοΚουλοsiemenάκια κι ένα σωρό παρόμοια Κατρούγκαλα, δεν αυτοχρίστηκαν ηγετοσωτήρες, αλλά 'εκλέχτηκαν" απ' τον "Νεοελληνικό λαό" που προφανώς θαμπώθηκε απ' τα "καθρεφτάκια και τα μεταξωτά φύκια" που του έταξαν τα Ευρω-πέη...


 Έτσι οι ηγετοσωτήρες " βρήκαν γόνιμο έδαφος να σπείρουν όλες τις μαλακίες που μπορεί να σκεφτεί το πιο άρρωστο μυαλό... Για μια χούφτα κωλοευρώ τα παρέδωσαν όλα... Οδηγούν τη χώρα και το λαό στην απόλυτη εξαθλίωση..
 Π.χ... Το 2010 τουρλώθηκαν κανονικά και "ψήφισαν" τα εθνοσωτήρια μέτρα που θα εφαρμόζονταν το 2012 και θα έφερναν την "ανάπτυξη".. Το 2012 καθυστέρησε η ανάπτυξη και ξανατουρλώθηκαν κανονικά ψηφίζοντας το νέο μείγμα μέτρων που θα εφαρμοζόταν το 2014 και θα υποδεχόταν την καλπάζουσα ανάπτυξη... Το 2015 η ανάπτυξη "παραδόξως;;" δεν κάλπασε και ξαναματατουρλώθηκαν κανονικά και ψήφισαν νέο μείγμα μέτρων που θα εφαρμοζόταν το 2017 που θα ερχόταν σίγουρα η ανάπτυξη... Αλλά δεν ήρθε... Έτσι το 2017, (παλιά μας τέχνη κόσκινο) ξαναμαναματατουρλώθηκαν και ψήφισαν το νέο μείγμα μέτρων που θα εφαρμοστεί το 2019 που θα φέρει ο Σόιμπλε την ιλιγγιώδη ανάπτυξη....
 Αν λάβουμε υπόψη μας ότι το "νέο μείγμα μέτρων" κάθε φορά είναι η μείωση μισθών και συντάξεων και φόροι αφόρητοι ακόμα και στα σκατά που είχαν μείνει αφορολόγητα από την εποχή του Σουρή, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της απύθμενης ηλιθιότητας...  Πιο ηλίθιος πεθαίνεις....


 Απ' τα κατά συρροή τουρλώματα των ηγετοσωτήρων μας τα "στενά των Θερμοπυλών" έγιναν απέραντη πεδιάδα όπου προελαύνουν τα Ευρω-πέη μαζί με την "ανάπτυξη"...
 Οι "πάτριες αρχές" οι "νόμοι" και το "καθήκον" εξαφανίστηκαν από το ελληνικό λεξιλόγιο και αντικαταστάθηκαν από άλλες "ανώτερες" όπως... Ανακεφαλαιοποίηση Τραπεζών, παραγραφή ευθυνών, διαγραφή χρεών, ατιμωρησία λαμογιών, τούρλωμα...
 Μ' αυτόν τον απλό τρόπο, πέταξαν τη χώρα και το λαό στο "σπιράλ του θανάτου" και επιμένουν με απύθμενο θράσος να πανηγυρίζουν....                                                               [Κ.Φ.]
  

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Απαγορεύεται η Άνοιξη!


 Περασμένα μεσάνυχτα, με τα μάτια μισάνοιχτα. Καταπίνει την υγρασία το σκοτάδι, κυλούν γοργά στο κοντέρ του μυαλού οι σκέψεις και τα χιλιόμετρα. Η νύχτα, ανυποψίαστη για όσα διαδραματίζονται στη γυμνή αγκαλιά της, έρπει γοργά στο αύριο, σαν φαντάρος σε βραδινό καψόνι. Παθιάζεται να κυριαρχήσει στη μέρα, μα δεν μπορεί. Ακόμη και η ώρα, που έχει αλλάξει σε «εαρινή», δεν προοιωνίζει άνθιση των προσδοκιών.
 Η ένδεια των ηγετών, η φτώχεια της γόνιμης σκέψης, η μιζέρια της ανάκαμψης. Μέρες καυτές σαν τις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης μα βραδιές αδυσώπητα σκοτεινές και κρύες, σαν να μην προσμένουν ξημέρωμα.
 Μια Ελλάδα σε κινηματογραφικό φιλμ νουάρ με κακοπαιγμένους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Άνθρωποι-φιγούρες του βωβού κινηματογράφου με τη ζωή τους αλωμένη και τις ανάγκες τους ζαλωμένες στους ώμους, σαν φόρτωμα ξύλα.
 Εμποδισμένη μοιάζει η Άνοιξη σ’ αυτόν τον τόπο των βωμών και των ανεστίαστων εστιών. Αφίχθη ως πρόσφυγας σε μέρος άξενο κι αντί να της ανοίγουν το δρόμο παιδιά με λουλουδιασμένα χαμόγελα, την προσεγγίζουν αρσενικές εταίρες να την ορίσουν ως χρονοδιάγραμμα για μια ατέρμονη διαπραγμάτευση…
 Ο χειμώνας και η νύχτα της πατρίδας σε πλήρη επικυριαρχία της ανοιξιάτικης εποχής. Ξεπαγιασμένες ψυχές, κοκαλωμένη οικονομία, εργασιακός παγετός, μαύρα σύννεφα οι σκέψεις, χαλάζι οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί, βροχή τα προβλήματα, καταιγίδα η καθημερινότητα, καταχνιά το μέλλον. Με μια Πρωτομαγιά που ξεχάσαμε το νόημά της. Της φορέσαμε λουλουδάτα στεφάνια, για να κρύψουμε τα θανατερά αγκαλιάσματα στα δικαιώματα που κάποιοι -με αγώνα και αίμα- είχαν διασφαλίσει για μας. Κι εμείς, τα παραδώσαμε αμαχητί…
«Απαγορεύεται η Άνοιξις» στων υπερχρεωμένων τους τόπους. Άλας πικρό έχουν σπείρει οι ιθύνοντες στων παιδιών μας τις στράτες, για να ξεστρατίζουν ανεμπόδιστα, ως σύγχρονοι γκασταρμπάιτερ. Με αλάτι χοντρό γέμισαν τις φράσεις τους οι γεροντότεροι κι άρχισαν να πυροβολούν την εξουσία, ρουφώντας με θυμό την αγανάκτησή τους κι ένα ποτήρι κρασί… Ψωμί κι αλάτι μοιράζονται με αλληλεγγύη οι χαμένοι, οι καημένοι, οι παραδαρμένοι, οι παροδηγημένοι. Δεν έχουν κι άλλο τι…
Κατάντια. Κρίση και διεθνείς επικρίσεις. Η φαιά γείτων να παραδέρνει και να αλυσοδένεται ακόμη μια φορά. Η Ελλάδα παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις στα Βαλκάνια μα και τα Μικρασιατικά παράλια, σαν κάτι γριές στο κατώφλι που βλέπουν τη γειτόνισσα να μεταφέρεται αιμόφυρτη με το φορείο κι αυτές ξορκίζουν το Χάροντα με σταυροκοπήματα και τρία φτυσίματα στον κόρφο.
 Σαν κορίτσι που κάθεται δίπλα σε φωτιά αναμμένη σε παραλία κι οι λάμψεις φεγγοβολούν στο πρόσωπό της, μοιάζει φέτος η Άνοιξη. Ρακένδυτη και φτωχή, με την ομορφιά της απλότητας. Έτοιμη να σκαρφαλώσει στα δέντρα που με το άγγιγμά της τα χει λουλουδιάσει. Σαν να θέλει να φτιάξει ξυπόλητα τάγματα που θα αναμετρήσουν τις δυνάμεις τους με πετροπόλεμο. Θα σπάσουν τα τζάμια στα πορτοπαράθυρα της εξουσίας και θα κλέψουν ελπίδες…
 Τα παραμύθια για την Ελλάδα μπορεί και να τέλειωσαν. Οι παραμυθάδες ωστόσο, καλά κρατούν κι ας λέμε πως δε μας αποκοιμίζουν πια. Σαν μικρά παιδιά, κρατάμε στη χούφτα πολύτιμες εικόνες από τις αφηγήσεις  των γιαγιάδων για εαρινές νεράιδες. Προσμένοντας εις μάτην να πάρουν τη λαλιά από τους προύχοντες και να τη δώσουν σε κείνους που κάτι έχουν να πουν γι’ αυτόν τον τόπο…
 [Πηγή; efsyn]