Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Γι’ αυτούς που πέφτουν από τα σύννεφα


 «Η αδιαφορία των πολιτών σε ό,τι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο γεννά τον φασισμό». Αυτή η συγκλονιστική δήλωση της Μάγδας Φύσσα, μητέρας του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή Παύλου, σε εκδήλωση στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δίνει το πραγματικό στίγμα της ευθύνης όλων μας για τα όσα νοσηρά και απεχθή ζούμε τα τελευταία χρόνια.
 Όχι μόνο δημοσιογράφοι, δημοσκόποι και αναλυτές, που καθ’ έξιν πλέον πέφτουν από τα σύννεφα με την εκλογή Τραμπ ή με την άνοδο διάφορων απίθανων εθνικο-παραφρόνων στην εξουσία στην Ευρώπη, αλλά ολόκληροι λαοί εκπλήσσονται με αυτές τις εξελίξεις. Ομως, προς τι η έκπληξη;

 Τα πάντα είναι εδώ. Μπροστά ακριβώς στα μάτια μας. Σήμερα δημιουργούνται αυτά που θα μας εκπλήξουν αύριο.

 Οπαδοί του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου που χαιρετίζουν ναζιστικά κραυγάζοντας «Heil Trump, Heil our people» (Ζήτω ο Τραμπ, ζήτω ο λαός μας), ρητορεία του μίσους από ακροδεξιούς αστέρες στην Ευρώπη, ναζιστές τραμπούκοι που συνεχίζουν να προκαλούν ακόμα και μέσα στο δικαστήριο, μια δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ) που με θανατηφόρα τυπολατρία μεταδίδει ζωντανά τις εκδηλώσεις της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης και τις ομιλίες του φιρερίσκου Μιχαλολιάκου.
 Είναι γνωστό ότι η κάθε οικονομική και κοινωνική κρίση συνήθως ξυπνά τα συντηρητικά ανακλαστικά, κλείνει τον καθένα στο καβούκι του και τον εγκλωβίζει στον φαύλο κύκλο των προσωπικών προβλημάτων επιβίωσης. Φυσικά, με λαμπρές εξαιρέσεις τις εποχές εξέγερσης και διεκδίκησης. Όμως σήμερα δεν είμαστε εκεί.
 Στο παρελθόν οι ερμηνείες γι’ αυτή την αδιαφορία για τα ζέοντα προβλήματα που μας αφορούν όλους προήλθαν κυρίως από την ψυχολογία και την κοινωνιολογία μέσω της ανάλυσης του προφίλ που διαμορφώνει ο καπιταλισμός.
 Ο 'Εριχ Φρομ, για παράδειγμα, σε πολλά από τα βιβλία του, ανέλυσε τον «Φόβο μπροστά στην ελευθερία», αλλά και το «αγελαίο αίσθημα», την «εθελοδουλεία» και τον «κομφορμισμό» ως μια τάση συμμόρφωσης με τους κοινωνικούς κανόνες.
 Από την άλλη, ο Βίλχελμ Ράιχ προσπάθησε, ως μια κραυγή απόγνωσης και απογοήτευσης, να απευθυνθεί στους πολλούς με το «Ακου Ανθρωπάκο», στο οποίο ανέλυσε ακριβώς την άρνηση του μέσου ανθρώπου να δει τα «προφανή», δηλαδή τις πηγές της αλλοτρίωσής του.
 Φυσικά, όπως έλεγε ο Σ. Σέραμ, αλλά όπως έδειξε και η εμπειρία πολλών δεκαετιών, «το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη μας».
 Οι διαπιστώσεις αυτές, σε καμία περίπτωση, δεν μας απαλλάσσουν από την ευθύνη του ενεργού πολίτη, ο οποίος δεν πρέπει να αναζητά τις εύκολες και βολικές απαντήσεις, αλλά να ψάχνει την αλήθεια με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
 Το αντίτιμο της ανάθεσης με τη λογική του μικρότερου κακού (ο Χ δεν είναι τόσο κακός όσο ο Ψ) οδηγεί σταδιακά στους χειρότερους και στους πιο επικίνδυνους: στους καιροσκόπους, στους αδίστακτους και στους δογματικούς, οι οποίοι, απελευθερωμένοι από κάθε έλεγχο, οδηγούν τα πράγματα σε καταστάσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα.
 Και αυτό γιατί θεωρούν ως λαό «τους» μόνο τους οπαδούς τους και όσους συμφωνούν μαζί τους. Οι διαφωνούντες ανακηρύσσονται «άλλοι», «ξένοι», «παρίες» και «αντίπαλοι», τους οποίους ο ηγέτης έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει.
 Εκεί είμαστε σήμερα και μην πέφτουμε από τα σύννεφα!
 [Πηγή efsyn - Τάσος Τσακίρογλου]

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Ράιχ: Σεξουαλική Καταπίεση


 «Η αρνητική στάση προς το σεξ και τη ζωή, είναι φόβος προς την ελευθερία» 
 «Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ αποτελεί ένα αντιδραστικό θέμα που έχει μεγάλη σημασία. Η κοινωνία δεν μπορεί να κάνει χωρίς την ανασταλτική της επίδραση πάνω στις κοινωνικές διαδικασίες, γιατί…προετοιμάζει την μετέπειτα υπακοή των ενηλίκων στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, καλλιεργώντας το φόβο απέναντι στην εξουσία σ’ όλα τα άτομα της κοινωνίας. Ακρωτηριάζει τις κριτικές πνευματικές δυνάμεις των καταπιεσμένων μαζών. 
 Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΩΘΗΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ένα μεγάλο μέρος ψυχικής ενέργειας που θα χρησιμοποιούταν διαφορετικά σε πνευματική δραστηριότητα. Τραυματίζει την ψυχική ακεραιότητα ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων. Αναστέλλει κι ευνουχίζει την δύναμη για εξέγερση στα υλικά καταπιεσμένα άτομα… Στο μέτρο πού μπορέσαμε να ανακαλύψουμε το κοινωνιολογικό νόημα της σεξουαλικής απώθησης και της καπιταλιστικής της λειτουργίας, δεν θά ‘ταν δύσκολο να βρούμε τις αντιφάσεις που δημιούργησε κι οι οποίες θα οδηγήσουν στην καταστροφή της». 
 «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ απέναντι στη ζωή και στο σεξ αποκτούν ένα άγχος ηδονής που ριζώνει φυσιολογικά σε χρόνιους μυϊκούς σπασμούς. Αυτό το νευρωτικό άγχος της ηδονής είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η αναπαραγωγή των αρνούμενων την ζωή απόψεων για τη ζωή, που δημιουργούν δικτάτορες, από τους ίδιους του ανθρώπους. 
 ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ προσανατολισμένο προς την ελευθερία. Αυτός ο φόβος γίνεται η σημαντικότερη πηγή δυνάμεως για κάθε μορφή πολιτικής αντιδράσεως και για την κυριαρχία μεμονωμένων ή ομάδων στην πλειοψηφία των εργαζομένων αντρών και γυναικών». 
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, Οι Ρίζες της Σεξουαλικής Καταπίεσης, εκδ. Ελεύθερος Τύπος (24 Μαρτίου 1897 - 3 Νοεμβρίου 1957) ήταν Αυστριακός ψυχαναλυτής, μέλος της δεύτερης γενιάς ψυχαναλυτών μετά τον Σίγκμουντ Φρόυντ και μία από τις πιο ριζοσπαστικές προσωπικότητες στην ιστορία της ψυχιατρικής. Υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους διανοητές της σύγχρονης εποχής. Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τα βιβλία, Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, Η Ανάλυση του Χαρακτήρα, Άκου Ανθρωπάκο.             [Πηγή: www.doctv.gr]
 Δείτε επίσης: Ράιχ: Άκου Ανθρωπάκο 

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Προσμονή


Σταύρος Σιόλας... Ε Δ Ω 

Ελεύθερο πνεύμα



 Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας. Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης.
 Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο.
 Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά. Υπάρχουν όμως σε αυτό το σημείο, όπως σ’ όλα, διάφοροι ορίζοντες και διάφορες προοπτικές. Οι νοικοκυραίοι, αντιπρόσωποι της σημερινής ελληνικής αρμοδιότητας, θα μας πουν πως δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να ξυπνούμε στους νέους τον έρωτα των υψηλών έργων, αφού το πάθος αυτό τους κάνει να αρνηθούν κάθε πνευματική και ηθική τάξη, να απομακρυνθούν από κάθε σοβαρή και κοινωφελή σταδιοδρομία, να ριχτούν σε τρελές, περιπέτειες, που τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τη ζωή τους.

Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμμιά ανησυχία στην ψυχή, ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά.
 Ούτε οι Ακαδημίες δημιουργούν λογοτεχνία, ούτε τα Πανεπιστήμια σκέψη, ούτε τα Εθνικά Θέατρα θεατρική κίνηση. Τα επίσημα ιδρύματα παρακολουθούν (συνήθως με καθυστέρηση μιας γενεάς) τη δημιουργία που συντελείται αυθόρμητα στον ελεύθερο αέρα. Τη μελετούν, τη σχολιάζουν, τη διατηρούν στα αρχεία τους. Είναι οι αποθήκες της πνευματικής ζωής. Όταν το Κράτος φιλοδοξεί να παίξει τον πρώτο ρόλο στην πνευματική κίνηση, τα κάνει όλα θάλασσα. Το ελεύθερο πνεύμα το μεταβάλλει σε πνεύμα της πολιτικής σκοπιμότητας και την τέχνη την καταντά γραφειοκρατία. (…) Τα μόνα καθήκοντα του Κράτους είναι να συγχρονίσει την αναχρονιστική εκπαίδευσή μας και να σέβεται την ελευθερία της σκέψης. Ας μην του ζητούμε περισσότερα γιατί υπάρχουν πιθανότητες πως θα μας κάνει να μετανοήσουμε. Πάρετε στην τύχη μερικά από τα σημερινά έντυπα, στίχους, αφηγήσεις, συζητήσεις ιδεών. Τι θα συναντήσετε σχεδόν παντού; Ανία, απογοήτευση, νοσταλγία των περασμένων, μοιρολατρεία, ηττοπάθεια.

Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή».

Γιώργος Θεοτοκάς (1905 -1966) λογοτέχνης και δικηγόρος.
[Πηγή: TrickmeTreatme  ]

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Αυτισμός – Η αρχή του παγόβουνου: «Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μας»


 Ένα εξαιρετικό διήγημα για τον αυτισμό...
«Και όμως… Μου φαίνεται ματιασμένο, το πουλάκι μου. Δες το, σαν χαμένο το βλέμμα του»
 Διαβάστε το ...  Ε Δ Ω 
Σχόλιο: Το είδος μας είναι συναισθηματικά ανώριμο, γι' αυτό έχει καταπνίξει τον πλανήτη στο αίμα.. Στο όνομα της "αγάπης" και του "Θεού" - οι ιεροκήρυκές της - προωθούν συστηματικά το μίσος και την καταστροφή..
 Όταν μάθουμε να αγαπάμε, τότε θα μάθουμε και να ζούμε... Χωρίς αγάπη η ζωή είναι κόλαση, κοιτάξτε καλά τριγύρω σας..
 Ας ξεκινήσουμε την "εκπαίδευση" αρχίζοντας να αγαπάμε τα παιδιά μας... Κι όταν βρούμε το θάρρος να πούμε "αφού σ' αγαπάω" γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που θα 'θελα να είσαι, τότε θα βρούμε και τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε μαζί τους και τα πιο δύσκολα προβλήματα...
 Μην ξεχνάμε ότι όλοι οι ανήφοροι που απαιτούν κοπιαστική προσπάθεια οδηγούν σε κάποια κορυφή, ενώ οι κατήφοροι που είναι εκνευριστικά βατοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον πάτο...                                                                                                                                      [Κ.Φ]

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Kαράβι που ερωτεύεται


Θεολόγος Κάππος... Ε Δ Ω 

Donald is a Tramp


Aπεχθάνομαι γενικά τα ανέκδοτα εκτός κι αν είναι μιας φράσης όπως αυτό για το διαζύγιο: «Δεν πρόκειται να ξαναπαντρευτώ. Για να γλυτώσω χρόνο θα βρω κάποιον που θα με μισεί και θα του αγοράσω ένα σπίτι». Δεν παύω να το σκέφτομαι κάθε φορά που διαβάζω για τις επιλογές των πολιτών σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια: «Θα βρω κάποιον που θα με μισεί και θα τον ψηφίζω κάθε φορά». Μόνο που αυτό που ζούμε δεν είναι διασκεδαστικό, είναι διαβρωτικό.
 1987: Ο Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος μετεμψυχώθηκε σε εταιρικό καρχαρία που μιλούσε με θανατηφόρες ατάκες και μάτωνε τις αρένες της ελεύθερης αγοράς με τους αντιπάλους του. Πιστεύω εις ένα Μαμωνά Πατέρα Παντοκράτορα. Ούτε ιδεολογίες, ούτε καταπιεσμένες επιθυμίες, ούτε ηθικές αναστολές- ο ισχυρότερος θα επικρατήσει, ο δυνατότερος θα μας συντρίψει. Η Δύση για πρώτη φορά αποθέωνε τον Υλισμό χωρίς καμιά υποσημείωση, κανένα ενδοιασμό, κανένα αντίβαρο. Βυθιζόμαστε εκστατικοί με τα μάτια ορθάνοιχτα, κλειστά σε ένα κώμα από το οποίο εδώ και δέκα χρόνια προσπαθούμε να ξυπνήσουμε ουρλιάζοντας χωρίς φωνή όπως στους εφιάλτες. Ούτε καν η Μαύρη Δευτέρα όπως ονομάστηκε το χρηματιστηριακό κραχ της 19ης Οκτωβρίου 1987 -ρίχνοντας κατά 1739 (22,6%) μονάδες τον Dow Jones και μαζί όλα τα μεγάλα χρηματιστήρια του πλανήτη- δεν μπόρεσε να σταματήσει την αλαζονεία. Θεωρήθηκε σοκαριστική αλλά τυχαία -τα «χρυσά παιδιά» έχασαν μια μάχη άλλα όχι και τον πόλεμο- θα επανερχόντουσαν με περισσότερη αυθάδεια και καινούργια κόλπα. Θα κατακτούσαν τον κόσμο.
 Στο τέλος της χρονιάς έκανε πρεμιέρα η ταινία Wall Street του Όλιβερ Στόουν στην οποία ο χρηματιστής λέει: «Το ζήτημα κυρίες μου και κύριοι: η Απληστία είναι σωστή. Η απληστία είναι καλή, η απληστία λειτουργεί. Η απληστία αποσαφηνίζει, ανοίγει δρόμους και περιέχει όλη την ουσία της εξέλιξης. Η απληστία σε όλες της τις μορφές -η απληστία για ζωή, για χρήματα, για αγάπη, για γνώση- σηματοδοτεί την ανοδική πορεία της ανθρωπότητας. Και η απληστία, σημειώστε τις λέξεις μου, δεν θα σώσει μόνο την Teldar Paper αλλά και την άλλη δυσλειτουργική εταιρία που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
  Ο Γκόρντον Γκέκο έγινε ο μοντέρνος ήρωας -ποιος θυμάται το κραχ. «Δεν δημιουργώ τίποτα. Κατέχω. Εμείς δημιουργούμε τους κανόνες. Δημιουργούμε τα νέα, τον πόλεμο, την ειρήνη, την πείνα, την αναταραχή, την τιμή των συνδετήρων. Βγάζουμε ένα κουνέλι από το καπέλο μας ενώ οι άλλοι κάθονται εκεί έξω και αναρωτιούνται πώς στο διάβολο το κάνουμε. Έλα τώρα, δεν είσαι τόσο απλοϊκός ώστε να πιστεύεις ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία, ε φιλαράκο; Είμαστε σε μια ελεύθερη αγορά. Και είσαι μέρος της. Διαθέτεις ένστικτο κίλερ. Μη χάνεσαι. Έχω να σου μάθω ακόμα πολλά». Ο κυνισμός ως αντίδοτο στις απογοητεύσεις αιώνων - αντί για Ουτοπία τι θα 'λεγες για μια γκλάμορους Δυστοπία; Γκόρντον Γκέκο πάρε μας τα μυαλά.
 2016: Ο επιχειρηματίας - κλόουν Ντόναλντ Τραμπ στο ρόλο του Γκόρντον Γκέκο δεν είναι ταινία, δεν είναι παρωδία, είναι ενσαρκωμένη η Δυστοπία. Ο Γκόρντον Γκέκο τα κατάφερε. Έγινε πρόεδρος της «δυσλειτουργικής εταιρίας» αναλαμβάνοντας να ρίξει στον Καιάδα κάθε υπόλειμμα δημοκρατίας, ηθικής, αλληλεγγύης. «Η έρημος εξαπλώνεται» έχει πει ο Νίτσε και «ανάθεμα σε αυτόν που προστατεύει την έρημο». Είναι τρομακτικό αλλά την προστατεύουν πολλοί αποχαυνωμένοι πολίτες που μέσα στις τελευταίες δεκαετίες έχουν συρρικνωθεί σε καταναλωτές-ζόμπι καταφέρνοντας να αφομοιώσουν ότι όλες οι Αξίες είναι μια: η τιμή αγοράς.
 Από το 2008 η πτώση έχει επιταχυνθεί με ιλιγγιώδεις ρυθμούς:
-Η κατάρρευση των τραπεζών το 2008 και η αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
-H κρίση στην Ελλάδα και την Ε.Ε μαζί με το Brexit.
-Το σκάνδαλο με τις υποκλοπές από την Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ και η επέμβαση στην ιδιωτικότητα μαζί με το συστηματικό κρατικό χακάρισμα κομπιούτερ σε όλο τον κόσμο.
-Η σημαντική ενεργοποίηση κοινωνικοπολιτικών κινημάτων όπως τα Occupy στην Αμερική, του πάρκου Γκεζί, των Αγανακτισμένων, το κίνημα 15$/ώρα στις ΗΠΑ που εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν.
-Η οικονομική ανισότητα είναι η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ στην Αμερική αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
-Η Αραβική «Άνοιξη» που ήταν χειμώνας.
-Εντυπωσιακά πολλά σκάνδαλα παγκοσμίως και αποκαλύψεις διαφθοράς που επηρεάζουν αρνητικά τους δημοκρατικούς θεσμούς.
-Οι κινητοποιήσεις-πυροτεχνήματα των φοιτητών στη Νότια Αφρική, στη Χιλή, στη Βουλγαρία, στην Ολλανδία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις ΗΠΑ και στο Κεμπέκ, είναι όλα παραδείγματα μαζικής  αντίστασης και αποτυχίας των στόχων τους.
-Η ραγδαία επιδείνωση της μετανάστευσης προσφύγων από την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή στην Ευρώπη εξ αιτίας πολέμων, φτώχειας, καταπίεσης, κλιματικών συνθηκών.
-Ραγδαία επιδείνωση του κλίματος.
-Η εμφάνιση του ISIS με αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις παντού.
-Η συντηρητική στροφή της Ευρώπης και ο κορσές της πολιτικής ορθότητας. Τα απερίγραπτα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας δείχνουν ότι οι πολιτικοί έχουν παραχωρήσει άτυπα τη διακυβέρνηση στους οικονομικούς παράγοντες, ότι αυτό που ονομάζουμε «σύστημα» έχει αυτοκαταλυθεί δίνοντας τη θέση του στην κόλαση της ελεύθερης αγοράς κι ότι οι επιλογές των πολιτών αποτελούν αποτέλεσμα της ψυχοπαθολογίας της μάζας.
 Ο Τραμπ μια απόλυτα ανίκανη, ανεύθυνη, ψυχοπαθής προσωπικότητα γεμάτη παιδικές φαντασιώσεις και «διαίσθηση ενός αρουραίου των υπονόμων», απευθύνθηκε στα χαμηλότερα ένστικτα της προσωπικότητας κάθε αμερικανού δημιουργώντας την «επανάσταση» των ανίσχυρων και ξύνοντας την αχόρταγη απληστία των μη εχόντων. 
 Μπροστά στον γκρεμό πρέπει να αντιμετωπίσουμε επειγόντως μερικά θεμελιώδη ερωτήματα. Πρόκειται πια για θέματα ζωής και θανάτου. Πρόκειται για την επιβίωσή μας, την ανθρώπινη φύση μας, τη φύση. Σε μια ανάλογη κρίση, στην δεκαετία του 1940 ο Στέφαν Τσβάιχ  έγραφε: «τώρα (μέσα στον πόλεμο) πρέπει να βρούμε στηρίγματα, να σταθούμε στέρεα, κόντρα στην ορμή των κυμάτων, να κρατήσουμε γερά την ψυχή μας και να μην επιτρέψουμε στον φόβο να την κυριεύσει: ο φόβος υποσκάπτει την ψυχή». Έχουμε ψυχή;
[Πηγή: www.doctv.gr - Γ. Πανόπουλος ]

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Τούτη είναι η εποχή μας. Νίκος Καζαντζάκης


Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε." Απόσπασμα από την Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη, Εκδόσεις Καζαντζάκη.
[...] Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.

 Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!" [...]

 Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; [...]

 Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου. [...]

 Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του΄ με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι.

 Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.

 Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

 Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος΄ έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

 Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα! [...]

 Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

 Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε΄ εμείς είμαστε οι αφέντες. το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.

 Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.

 Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα είναι ένα.

 Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.

 Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο. [...]

 Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου. [...]

 "Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

 "Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. να ζητάς συντρόφους!

 "Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

 "Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

 Σκύβω κι αφουκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του. [...]

 Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

 Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου΄ όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου. [...]

 Μα εσύ να ξεδιαλέγεις. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματου σου και ποιος ν΄ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. [...]

 Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων.

 Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

 "Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!" Τ΄ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει.

 Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί. πίσω από την πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κι οι Ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά κι από το μυαλό σου.

 Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται. [...]

 Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. [...]

 Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει. μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων. άσπροι, κίτρινοι, μαύροι. χιμούν και φωνάζουν.

 Λευτερώσου κι από τη ράτσα. πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο. Κοίτα τον πώς ξεμασκάλισε από τα ζώα, πώς μάχεται να σταθεί όρθιος, να ρυθμίσει τίς άναρθρες κραυγές, να συντηρήσει τη φλόγα ανάμεσα στις πυροστιές, να συντηρήσει το νου ανάμεσα στα κόκαλα της κεφαλής του. [...]

 Κοίταξε τους ανθρώπους, λυπήσου τους. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε. φωνάζουμε βοήθεια!

 Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.

 Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται. μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι εύτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Αδη. [...]

 Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. [...]

 Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

 Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα. [...]

 Έλεος, ευγνωμοσύνη και σέβας μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη.

 Δούλευαν, αγαπούσαν και πέθαιναν για ν΄ ανοίξουν το δρόμο να περάσουμε.

 Όμοια κι εμείς, μέσα στην ίδια ηδονή, παράφορα κι αγωνία, δουλεύουμε για κάποιον Αλλον, που σε κάθε γενναία μας πράξη προχωράει κι ένα βήμα.

 Όλος μας ο αγώνας θα ΄χει πάλι ένα σκοπό ανώτερο μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ΄ αγιάσουν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα. [...]

 Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας’ μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη’ μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.

 Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα. [...]

 Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα. [...]

 Σα μια κιβωτό η κάθε λέξη, και χορεύουμε γύρα της, με ανατριχίλα νογώντας το Θεό σα φοβερό της περιεχόμενο.

 Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει! [...]

 Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

 Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.

 Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει΄ δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης. [...]

 Ο Θεός μου μάχεται χωρίς καμιά βεβαιότητα. Θα νικήσει; Θα νικηθεί; Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο Σύμπαντο, ρίχνεται στο αβέβαιο, παίζει, κάθε στιγμή, τη μοίρα του όλη. [...]

 Ο Θεός, μέσα στην περιοχή της εφήμερης σάρκας μας, κιντυνεύει αλάκερος. Δεν μπορεί να σωθεί, αν εμείς με τον αγώνα μας δεν τον σώσουμε΄ δεν μπορούμε να σωθούμε, αν αυτός δε σωθεί. [...]

 Δε μαχόμαστε για το εγώ μας, μήτε για τη ράτσα, μήτε για την ανθρωπότητα. Δε μαχόμαστε για τη Γης, μήτε για Ιδέες. Όλα τούτα είναι πρόσκαιρα και πολύτιμα σκαλοπάτια του Θεού που ανηφορίζει’ και γκρεμίζουνται, ευθύς ως τα πατήσει ο Θεός ανεβαίνοντας.

 Στη μικρότατη αστραπή της ζωής μας, νιώθουμε να πατάει πάνω μας αλάκερος ο Θεός, και ξαφνικά νογούμε: Αν έντονα όλοι πεθυμήσουμε, αν οργανώσουμε όλες τις ορατές κι αόρατες δυνάμες της γης και τις ρίξουμε προς τ΄ απάνω, αν παντοτινά άγρυπνοι όλοι μαζί παραστάτες παλέψουμε. το Σύμπαντο μπορεί να σωθεί.

 Όχι ο Θεός θα μας σώσει’ εμείς θα σώσουμε το Θεό, πολεμώντας, δημιουργώντας, μετουσιώνοντας την ύλη σε πνέμα. [...]

 "Κάψε το σπίτι σου!" φωνάζει ο Θεός. "Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί.

 "Κάψε τις Ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.

 "Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο. Έμενα!

 "Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις Ιδέες σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.

 "Ακλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να περάσω!"

 Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. [...]

 Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.

 Το μίσος μας είναι χωρίς συβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.

 Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.

 Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.

 Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.

 Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες. [...]

 Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε. [...]

 Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι.

 Γιατί ένας στα πέρατα τ΄ ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. [...]

 Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν΄ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν΄ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

 Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του. [...]

-----------------
 Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη                                                       [Πηγή: Tvxs]

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Η συγκρότηση του ΕΣΡ και το λάθος


 Εδώ και μήνες -τι μήνες, χρόνια!- το πολιτικό σύστημα αυτογελοιοποιείται, αφού αδυνατεί να συγκροτήσει ένα προεδρείο για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ανεξάρτητες αρχές, πρόσωπα κύρους τάχα, γενικής αποδοχής υποτίθεται, και υπερκομματικά (sic) φτιάχνουν ένα κουβάρι, το οποίο καλείται να ξετυλίξει η κακόμοιρη η δημοκρατία.
 Σκληρό, δύσκολο να ξετυλιχτεί τούτο το κουβάρι, ίσως γιατί τις κλωστές του τις αποτελούμε άπαντες: πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, επιχερηματίες -λαός· ω λαέ των Ελλήνων... κάπως έτσι. Θα τη βρούμε ποτέ την άκρη;
 Α, μπα, γιατί έτσι και το πετύχουμε μετά τι θα 'χουμε σαν παιχνίδι στο γίγνεσθαι της πολιτικής και της χώρας;
 Παρ' όλα αυτά κάτι πρέπει να γίνει, γιατί ζαλιστήκαμε από τις παρελάσεις προσώπων και ιδεών, ιδεολογημάτων και... ανθρωπομορφισμών. Ελεος, κραυγάζει η κοινωνία (όπως κάθε ετοιμοθάνατος), αλλά οι κραυγές δεν ακούγονται -ωιμέ· αλί και τρισαλί λοιπόν -κι έτσι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ανίκανοι να μοιράσουμε το σανό σε δύο γαϊδούρια (τα έρμα τα ζωντανά...).
 Είναι γνωστό ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει.
 Γιατί; Διότι κάθε μικρό κόμμα (όλα τα κόμματα είναι πλέον μικρά, ακόμη κι αυτά που εναλλάσσονται στην εξουσία) νομίζει ότι το ενδιαφέρον του κόσμου στρέφεται στις «προτάσεις» του που είναι η καταλληλότερη λύση και άλλες πομφόλυγες.
 Τι τραβάνε κι αυτά τα κόμματα.
 Λειψά, άνυδρα, ανίδεα -εν πολλοίς ανήθικα (αμοραλιστικά). Ποια ομόνοια, ποια συναίνεση και κουραφέξαλα. Αυτές είναι έννοιες ανθενωτικές, δεν εκπέμπουν κυριαρχία και αλήθεια -τι λες;
 Κόμματα που προκαλούν θλίψη και απογοήτευση με τόση ιδεολογική και ηθική ένδεια που τα χαρακτηρίζει. Κόμματα προς αποφυγήν είτε αριστερής είτε δεξιάς κοπής· για το «κέντρο» δεν χρειάζεται να αναλίσκουμε προβληματισμόν τινά ή κάποια άλλου είδους περιέργεια.
 Το εθνικόν, το ευρωπαϊκόν, το δημοκρατικόν φρόνημα απουσιάζουν εξοργιστικά, διότι ουδείς τα έχει ως έννοιες στο οπλοστάσιό του, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις όλων ότι βασίζεται σ' αυτές τις έννοιες.
 Σκέτοι γραφειοκράτες έχουν καταντήσει άπαντες, που προσπαθούν με υπερκομματικές (σιγά...) προτάσεις να επιδείξουν μια ανωτερότητα, ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια ρεαλιστική πολιτική.
 Και πού ήσαν παρακαλώ τούτα όλα πριν από μερικά χρόνια, τους τελευταίους έστω μήνες; Δεν ντρέπονται όλοι τους (ουκ αισχύνονται, για να μην ξεχνάμε τους θαυμάσιους Κυνικούς μας); Και δωσ' του ασυναρτησίες: πολιτική βούληση, συναίνεση, συνεργασία, κύρος, προσωπικότητα, εθνικό συμφέρον, έξοδος από την κρίση.
 Προφανώς, ουκ αισχύνονται οι δόλιοι.
 Καθυστέρηση; Ποια καθυστέρηση; Γελοιοποίηση; Τι είναι αυτό; Αποστροφή στους πολιτικούς;
 Μα φταίνε αυτοί που εκφράζουν την αποστροφή τους· όλα γίνονται με τον γνωστό (της σκοπιμότητας και των νόμων της επικοινωνίας) τρόπο· ελληνικόν, ελληνικότατον!
 Ζούμε, ως πολίτες, τραγικές στιγμές· αλλά και ως άνθρωποι, τι να λέμε· απλώς το καταπίνουμε τούτο το λάθος της πολιτικής και της Ιστορίας, αμάσητο... Ας προσέχαμε..
[Πηγή: efsyn - Γιώργος Σταματόπουλος]

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Σ' ακολουθώ


Βασίλης Παπακωνσταντίνου... Ε Δ Ω

Τραμπ(α) Τραμπ(αλίζομαι) πέφτω και τσακίζομαι


Το να σταθούμε στον ίδιο τον Τραμπ και την επικίνδυνη ρητορική του είναι λάθος. Το ερώτημα είναι ποιος του άνοιξε τον δρόμο;;
 Η νίκη του Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, είναι η αρχή μιας νέας εποχής σκοτεινής, παρά τον ενωτικό του λόγο, μετά τον θρίαμβο. Το αποδεικνύουν οι προεκλογικές του δεσμεύσεις και οι πανηγυρισμοί των ακροδεξιών εντός και εκτός Ελλάδος.
Είναι λάθος όμως να σταθούμε στον Τραμπ. Τα μηνύματα οργής των πολιτών σε όλες τις χώρες του κόσμου απέναντι σε όσους πολιτικούς θεωρούνται συστημικοί είναι πια ξεκάθαρα. Η οργή τους δεν ήρθε από το πουθενά.
Επί δεκαετίες, οι πολιτικοί ασχολούνται με τακτικισμούς, αριθμούς και κάνουν συμβιβασμούς απέναντι σε κάθε είδους συμφέροντα. Τα σχέδια για το μέλλον έχουν μπει στην άκρη. Τα οράματα έχουν μπει στην άκρη και το πολιτικό σύστημα ακολουθεί διαρκώς τα ίδια μονοπάτια, θεωρώντας ότι θα καταλήξει σε διαφορετικά αποτελέσματα.
Και όμως, κάθε φορά οι ψηφοφόροι κινούνται σε περισσότερο ακραίες επιλογές και οι πολιτικοί πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα. Αυτοί που θεωρούνται "αστείοι",  "γραφικοί" και "επικίνδυνοι" (ασφαλώς και είναι), αναβαπτίζονται μέσα από την κριτική ενός συστήματος, που η πλειοψηφία σιχαίνεται.
Δεν έχει σημασία αν ο Τραμπ είναι επικίνδυνος. Σημασία για τους οργισμένους, έχει να εκδικηθούν αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή τους. Και όπως αποδεικνύεται θα υπερψηφίσουν οποιονδήποτε υπόσχεται εκδίκηση και αποκατάσταση των αδικιών, ακόμα και αν πρόκειται για τον χειρότερο λαϊκιστή, ακόμα και αν οι υποσχέσεις του δεν βασίζονται πουθενά.
Θα ψηφίσουν αντίθετα από αυτόν που παρουσιάζουν ως "κατάλληλο" τα ΜΜΕ και ως "καταλληλότερο" οι δημοσκόποι.
Μπορεί η κριτική προς τον λαό που επιλέγει τα εύκολα λόγια να έχει μεγάλη βάση, αλλά από την άλλη η εστέτ αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, η αδιαφορία για την ανεργία, τη φτώχεια, τις καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης την ανυπαρξία ίσων ευκαιριών, είναι βασικές αιτίες για την ανάδειξη πολιτικών όπως ο Τραμπ.
Ήταν οι πολιτικοί οι "αξιοπρεπείς" και "Ψύχραιμοι", που μπέρδεψαν την αξιοπρέπεια με την υποκρισία και την ψυχραιμία με την απάθεια και για χρόνια θεωρούσαν ότι η οργή του λαού, έχει όρια. Έκαναν λάθος και αν το Brexit και η νίκη Τραμπ, δεν αρκεί για να το κατανοήσουν, θα ακολουθήσει η Λεπέν.
Οι πανηγυρισμοί της ακροδεξιάς για το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ, έρχονται από το μέλλον.
*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247    

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Γκρασιάν: Να μη ζεις βιαστικά


«ΝΑ ΜΗ ΖΕΙΣ ΒΙΑΣΤΙΚΑ. Το να ξέρεις να μοιράζεις τα πράγματα, σημαίνει να ξέρεις να τ’ απολαμβάνεις.
 ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ Η ΖΩΗ κι έχει ξοδευτεί η ευτυχία: χάνουν τις χαρές, αφού δεν τις απολαμβάνουν κι όταν έχουν προχωρήσει τόσο, θα ήθελαν μεμιάς να γυρίσουν πίσω.
 ΑΜΑΞΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΥ, ΣΤΗ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΤΡΕΧΑΛΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, προσθέτουν επιπλέον τη βιασύνη του νου τους· θα ήθελαν να καταβροχθίσουν σε μια μέρα ό,τι θα μπορούσαν μόλις να χωνέψουν σε μια ζωή. Ζουν τις ευ­τυχίες σαν άνθρωποι που θέλουν να τις γευτούν προκα­ταβολικά, τρώνε τα χρόνια που έρχονται· κι όπως πηγαί­νουν με τόση βιασύνη, σε λίγο τα έχουν ξοδέψει όλα.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ πρέπει να υπάρ­χει μέτρο, για να μη μάθεις στραβά τα πράγματα. Περισ­σότερες είναι οι μέρες από τις ηδονές. Στην απόλαυση, χρειάζεται άνεση χρόνου· στις ενέργειες, βιασύνη. Τα κατορθώματα είναι καλά, όταν πια έχουν γίνει· κι οι χα­ρές κακές, όταν πια έχουν τελειώσει».
«ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΦΥΤΕΥΕΣΑΙ. Υπάρχουν άτομα που, για να εκτιμηθεί η αξία τους, πρέπει να μεταναστεύσουν, ιδιαίτερα αν θέλουν να καταλάβουν μεγάλα αξιώματα. Οι πατρίδες είναι μητριές των δικών τους επιφανών αντρών: εκεί βασιλεύει ο φθόνος, λες και βρίσκεται στη γενέθλια γη του -κι οι άνθρωποι περισσότερο θυμούνται τις ατέλειες με τις οποίες κάποιος ξεκίνησε παρά το με­γαλείο όπου έφτασε. Μια βελόνα μπορεί ν’ αποκτήσει αξία περνώντας από τον έναν κόσμο στον άλλο και το γυαλί κατάστησε το διαμάντι άξιο περιφρόνησης, επειδή είχε έρθει από άλλη χώρα.
 ΚΑΘΕ ΤΙ ΞΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ, είτε γιατί ήρθε από μακριά, είτε γιατί θεωρείται κα­λοκαμωμένο και τέλειο. Είδαμε άτομα που άλλοτε ήταν η καταφρόνια της στενής τους χώρας και σήμερα είναι η δό­ξα και η τιμή του κόσμου, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση των συμπατριωτών τους και των ξένων: οι συμπατριώτες τους τους βλέπουν από μακριά κι οι ξένοι τούς βλέπουν να έρχονται από μακριά. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί το άγαλμα πάνω στο βάθρο του, αν το γνώρισε κούτσουρο σ’ ένα χωράφι μέσα».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπαλτάζαρ Γκρασιάν, Χρησμολόγιο και η τέχνη της φρόνησης, εκδ. Όπερα.
Ο Μπαλτάζαρ Γκρασιάν ήταν Ισπανός Ιησουίτης μοναχός που υπήρξε επίσης σατιρικός συγγραφέας και γνωμικογράφος. Από τις δεσπόζουσες φυσιογνωμίες της ισπανικής χρυσής εποχής. Επηρέασε τον Λα Ροσφουκώ, τον Βολταίρο, τον Νίτσε, τον Μπόρχες, τον Σοπενχάουερ. Το αριστούργημά του θεωρείται το μυθιστόρημα El Criticon (1657). Υποστηρίζεται πως επηρέασε ιδιαίτερα τους Γάλλους αποφθεγματογράφους, ενώ επαινέθηκε από τον Σοπενχάουερ κι αποτέλεσε τη βάση έργων του Νίτσε.                                                                              [Πηγή: www.doctv.gr]

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Η τυφλή υπακοή στην εξουσία


























Στόχος κάθε εκπαιδευτικού συστήματος είναι η δημιουργία των εγκεφαλικών-νοητικών προϋποθέσεων για την εκδήλωση των κοινωνικών συμπεριφορών που υπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας.

 Οι πιο μεγαλειώδεις αλλά και οι πιο αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις των ανθρώπων επηρεάζονται από τις κοινωνικές, ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκφράζεται η ανθρώπινη φύση μας.
 Η συμπεριφορά μας επηρεάζεται δραματικά από τις πρώιμες εμπειρίες μας στο ιδιαίτερο οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον: αν τα βιώματά μας είναι καταστροφικά τότε και η συμπεριφορά μας -απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους- θα είναι κατά κανόνα καταστροφική.
 Πόση όμως συνείδηση των πραγματικών κινήτρων της λεγόμενης «απάνθρωπης» συμπεριφοράς τους μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι;
 Σε αυτό το αποφασιστικό ερώτημα επιχείρησε, το 1963, να απαντήσει ένα πρωτοποριακό τότε ψυχολογικό πείραμα το οποίο θα παρουσιάσουμε σήμερα, όχι μόνο επειδή πιστεύουμε ότι είναι επίκαιρο όσο ποτέ, αλλά και επειδή επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες έρευνες των επιστημών του εγκεφάλου και του νου.
Μια επιστημονική αξιολόγηση ενός αμφιλεγόμενου πειράματος

Tον Απρίλιο του 1961 η ανθρωπότητα παρακολουθεί εμβρόντητη τη δίκη στο Ισραήλ του Αντολφ Αϊχμαν (Adolf Eichmann), ανώτατου αξιωματικού των ναζί και επικεφαλής του τομέα των SS για το εβραϊκό ζήτημα και συνεπώς βασικού υπεύθυνου για την εκτόπιση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων.
 Η βασική υπερασπιστική στρατηγική που υιοθέτησε ο Αϊχμαν κατά τη διάρκεια της δίκης συνοψίζεται στη φράση «Εγώ απλώς υπάκουα στις διαταγές», εννοώντας ότι ο ίδιος δεν αποφάσισε ούτε και ευθύνεται για την «Τελική Λύση» του εβραϊκού προβλήματος: απλώς εκτελούσε εντολές και ως στρατιωτικός δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
 Τα επιχειρήματά αυτά δεν έπεισαν βέβαια τους δικαστές του και έτσι τον καταδίκασαν σε θάνατο δια απαγχονισμού, εντολή που εκτελέστηκε τον Μάιο του 1962.
 Αυτή η προειλημμένη -ιστορικά και πολιτικά- καταδικαστική απόφαση μας αποκαλύπτει, ωστόσο, την αδιαφανή ψυχολογική-ανθρωπολογική διάσταση του προβλήματος της «τυφλής υπακοής» και της συμμόρφωσης στις πιο προκλητικές για τον κοινό νου εντολές κάθε πανίσχυρης -αλλά επ’ ουδενί «άλογης», «τερατώδους» ή «απάνθρωπης»- εξουσίας.
 Μια διάσταση των εξουσιαστικών σχέσεων που, μέχρι τότε, δεν είχε διερευνηθεί επαρκώς από την επιστήμη.
 Αυτό το αξιοπερίεργο γνωσιακό κενό αποκαλύφθηκε, πρώτη φορά, χάρη στις μελέτες ενός νεαρού Αμερικανού κοινωνικού ψυχολόγου.
Και μολονότι οι έρευνές του προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων και αμφισβητήσεων από την επιστημονική κοινότητα, άνοιξαν τον δρόμο για την επιστημονική μελέτη της ανεξερεύνητης, έως τότε, ηπείρου της άκριτης και άρα παθητικής υπακοής σε κάθε αναγνωρισμένη εξουσία.
Ένα πολύ ενοχλητικό ανθρωπολογικό πείραμα
 Ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ και η γεννήτρια ηλεκτροσόκ.
 Η σκέψη του νεαρού Στάνλεϊ Μίλγκραμ (Stanley Milgram, 1933-1984) ωρίμασε σε αυτό το κλίμα των αποτροπιαστικών αποκαλύψεων και της υποκριτικής καταδίκης της ναζιστικής βαρβαρότητας.
 Έτσι, ο εβραϊκής καταγωγής κοινωνικός ψυχολόγος που εργαζόταν στο περίφημο πανεπιστήμιο Γέιλ και κατόπιν στο Χάρβαρντ, αποφάσισε να ελέγξει πειραματικά την αξιοπιστία της υπερασπιστικής γραμμής που ακολούθησε ο Αϊχμαν στην περιβόητη δίκη.
 Αποφάσισε δηλαδή να διερευνήσει το βασανιστικό ερώτημα: πώς είναι δυνατόν και υπό ποιες κοινωνικές ή ψυχολογικές συνθήκες ένας φαινομενικά υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε ψυχρό δήμιο χιλιάδων ανθρώπων.
 Πρόκειται για ένα καθαρά υποκειμενικό πρόβλημα ή, μήπως, για ένα διαϊστορικό φαινόμενο που, δυνητικά, αφορά στη συμπεριφορά κάθε ανθρώπου;
 Για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα σχεδίασε ένα πείραμα στο οποίο συμμετέχουν τρία πρόσωπα: ένας «μαθητής», ένας «δάσκαλος» και ένας «πειραματιστής».
 Καθέναν από αυτά τα πρόσωπα επιτελεί έναν διακριτό κοινωνικό ρόλο.
 Ο ρόλος του «μαθητή» ήταν να απομνημονεύει μια λίστα από ζεύγη λέξεων συσχετισμένων μεταξύ τους, ενώ ο ρόλος του «δασκάλου» ήταν να κάνει ηλεκτροσόκ στον μαθητή όποτε αυτός δεν κατάφερνε να αντιστοιχίσει σωστά τη λέξη που του παρουσίαζαν με τη συμπληρωματική λέξη που υπήρχε στην αρχική λίστα.
 Τέλος, ο ρόλος του «πειραματιστή» αντιπροσωπεύει την αυθεντία-εξουσία που επιβάλλει τους κανόνες του πειράματος και εποπτεύει για τη σωστή τήρησή τους.
 Πριν ξεκινήσει το πείραμα ο «πειραματιστής» εξηγεί στον «δάσκαλο» και στον «μαθητή» ότι ο σκοπός αυτής της επιστημονικής έρευνας είναι να διαπιστωθεί η επίδραση της τιμωρίας στην ανθρώπινη μαθησιακή και μνημονική ικανότητα. Στην πραγματικότητα όμως, ο στόχος του πειράματος είναι εντελώς διαφορετικός.
 Κάτι που το γνωρίζουν εξαρχής -αλλά το κρύβουν- ο «πειραματιστής» και ο «μαθητής» αλλά όχι ο «δάσκαλος», ο οποίος κάθε φορά είναι ένας διαφορετικός εθελοντής.
«Πειραματιστής» και «μαθητής» βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο, ενώ ο «δάσκαλος», ηλικίας από 20 έως 50 ετών, βρίσκεται απομονωμένος σε έναν χώρο δίπλα, όπου υπάρχει μια ρυθμιζόμενη γεννήτρια που παράγει ηλεκτροσόκ διαφορετικής ηλεκτρικής τάσης: από 15 Volts για το πρώτο λάθος, 30 V για το δεύτερο, 45 V για το τρίτο κ.ο.κ., μέχρι τα θανατηφόρα 450 V.
 Από την αρχή του πειράματος ο δήθεν μαθητής βρίσκεται καθισμένος σε μια ηλεκτρική καρέκλα με τον καρπό του συνδεδεμένο με δύο ηλεκτρόδια.
 Όσο προχωρά το πείραμα ο «μαθητής» κάνει το θύμα και όταν η ηλεκτρική δόση έφτανε ή ξεπερνούσε τα 120 ηλεκτροβόλτ τότε προσποιούνταν ότι είχε μυϊκούς σπασμούς ούρλιαζε από τον πόνο.
 Ενώ στα 250 V άφηνε μια σπαρακτική κραυγή επιθανάτιας αγωνίας και από τα 300 V και άνω έπαυε να απαντά σε κάθε παρουσίαση νέων λέξεων, προσποιούμενος νεκρική σιγή.
 Όποτε ο «δάσκαλος» δίσταζε ή φοβόταν να επιβάλλει την προκαθορισμένη τιμωρία στον «μαθητή», τότε επενέβαινε ο «πειραματιστής» με μια σειρά από στάνταρτ εκβιαστικές παραινέσεις ή διαταγές προς τον «δάσκαλο»: από το ήπιο «παρακαλώ συνεχίστε», το μειλίχιο «το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε», μέχρι τη σαφή εντολή «δεν έχετε επιλογή, πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσετε».
 Η τυφλή υπακοή μας καθιστά ανεύθυνους
 Πώς αντιδρούσαν οι ανυποψίαστοι εθελοντές-«δάσκαλοι» σε αυτή την άκρως πιεστική και ψυχοφθόρο διαδικασία;
 Το 65 % των εθελοντών-«δασκάλων» συνέχιζε να χορηγεί ηλεκτροσόκ μέχρι το ακραίο όριο των θανατηφόρων 450V όταν στο πείραμα το δήθεν θύμα-«μαθητής» δεν ήταν ορατό αλλά μόνο άκουγε τις αντιδράσεις του.
 Ενώ, σε μια παραλλαγή του αρχικού πειράματος, όταν το «θύμα» ήταν ορατό, όταν δηλαδή ο «δάσκαλος» όχι μόνο άκουγε αλλά έβλεπε τις συνέπειες των ενεργειών του, τότε το 40% των δασκάλων υπάκουε και εκτελούσε μέχρι τέλους τις θανατηφόρες εντολές!
 Τα επόμενα χρόνια, μάλιστα, το πείραμα του Milgram πραγματοποιήθηκε και σε πολλές άλλες χώρες, δίνοντας ανάλογα –αλλά όχι ταυτόσημα!-αποτελέσματα.
 Για παράδειγμα, στην Ισπανία και την Ολλανδία η απόλυτη υπακοή έφτασε το 90%, ενώ σε Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία ήταν πάνω από το 80%.
 Επομένως, θα πρέπει να θεωρείται όχι μόνο ιστορικά αλλά και πειραματικά επιβεβαιωμένο το γεγονός ότι ούτε η ανθρώπινη ενσυναίσθηση, ούτε περιβόητη ελευθερία βουλήσεως ή οι ηθικές μας αρχές είναι συνήθως ικανές να αποτρέψουν τη βαρβαρότητα και να οδηγήσουν στην αποστασιοποίηση των περισσότερων ανθρώπων από τις εντολές μιας κοινά αποδεκτής εξουσίας ή αυθεντίας, όπως π.χ. ο «πειραματιστής» που στο πείραμα αντιπροσωπεύει την Επιστήμη.
 Ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ δημοσίευσε μια πρώτη εκδοχή των πειραμάτων του το 1963 στο «Journal of Abnormal and Social Psychology», κατόπιν πρότεινε διάφορες παραλλαγές του αρχικού πειράματος σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τους επιμέρους ψυχολογικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς οι οποίοι επηρεάζουν τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά των ατόμων απέναντι σε διαφορετικές μορφές εξουσίας.
 Όμως αυτές οι πρώτες συγκλονιστικές έρευνες διακόπηκαν απότομα στις αρχές της δεκαετίας του 1970, λόγω των αβάσταχτων πιέσεων που δέχτηκε αυτός ο πρωτοπόρος ερευνητής, τόσο από τους συναδέλφους του, όσο και από τα ερευνητικά ιδρύματα όπου εργάζονταν.
 Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι τέτοιες μελέτες είναι ανήθικες και επιστημονικά αντιδεοντολογικές: η απόκρυψη των σκοπών του πειράματος παραβιάζει την ορθή μεθοδολογία και, επιπλέον, πλήττει ανεπανόρθωτα το ηθικό των εθελοντών, τους οποίους έκαναν να πιστέψουν ότι όντως χορηγούσαν θανατηφόρα ηλεκτροσόκ, χωρίς να τους ενημερώσουν εγκαίρως ότι μπορούσαν -όποτε κι αν το αποφάσιζαν- να σταματήσουν το πείραμα.
 Το πρόβλημα της σκόπιμης και συνειδητής εξαπάτησης των εθελοντών σε ένα ψυχολογικό πείραμα είναι όντως σοβαρό και στην πραγματικότητα δυσεπίλυτο.
 Πολύ συχνά, στην επιστημονική έρευνα χρειάζεται να δημιουργούνται εμφανώς περιορισμένες, ειδικές πειραματικές συνθήκες σε σχέση με την πραγματικότητα για να μπορέσουν τελικά οι ερευνητές να συλλάβουν κάποιες μη ορατές... αλήθειες!
 Όπως γράφει ο ίδιος ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ, απαντώντας στις υποκριτικές ή ηθικοπλαστικές αντιρρήσεις ορισμένων συναδέλφων του:
«Οι νομικές και φιλοσοφικές πτυχές της ανθρώπινης υπακοής είναι όντως τεράστιας σημασίας, όμως στην πραγματικότητα μας διδάσκουν ελάχιστα πράγματα σχετικά με το πώς συμπεριφέρεται η πλειονότητα των προσώπων σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στη συγκεκριμένη έρευνα, μία ισχυρή αυθεντία ήλθε σε αντίθεση με κάποιες κυρίαρχες και καλά εδραιωμένες ηθικές επιταγές, όπως αυτή που απαγορεύει να βλάπτουμε τους άλλους. Και οι εθελοντές που συμμετείχαν στο πείραμα είχαν στα αυτιά τους τα ουρλιαχτά των θυμάτων. Παρόλα αυτά, ήταν πολύ περισσότερες οι φορές που η αυθεντία επικράτησε σε σχέση με αυτές που αγνοήθηκε. Η εξαιρετική προθυμία που επέδειξαν οι περισσότεροι ενήλικοι εθελοντές στο να υπερβούν κάθε κοινά αποδεκτό όριο αποτελεί την πιο σημαντική ανακάλυψη αυτής της μελέτης, ένα επιστημονικό δεδομένο που απαιτεί επιτακτικά κάποια εύλογη εξήγηση».
Η κοινοτοπία του κακού; Είναι νευρο-ψυχολογική
Υπακοή στην εξουσία
Ο Μίλγκραμ και άλλοι ψυχολόγοι έπειτα από αυτόν κατέληξαν σε δύο εξηγήσεις. Η πρώτη είναι η «θεωρία της συμμόρφωσης» υποστηρίζει ότι κάθε ριζική και βαθιά αλλαγή στη συμπεριφορά ενός ατόμου οφείλεται σε επίμονες ομαδικές πιέσεις.
Όσο πιο πιεστική, κρίσιμη και αγχογόνος είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζει ένα άτομο τόσο πιο εύκολα ενδίδει και αποδέχεται τις αξίες και τις συλλογικές συμπεριφορές της κοινωνικής ομάδας στην οποία εντάσσεται αυτό το άτομο.
 Το ίδιο συμβαίνει όταν το άτομο βρεθεί και μεγαλώνει σε ένα ετερόνομο κοινωνικό-πολιτισμικό περιβάλλον, σε αυτές τις συνθήκες μαθαίνει από νωρίς να αυτο-καταστέλλει κάθε δυνατότητα αυτόνομης συμπεριφοράς και σκέψης.
 Πρόκειται για την πρώιμη θεωρητική εικασία του Μίλγκραμ περί «Ετερόνομου καθεστώτος».
 Και οι δύο θεωρίες αναπτύχθηκαν αρκετά τις επόμενες δεκαετίες και σήμερα φαίνεται πως επιβεβαιώνονται από διάφορες έρευνες των νευροεπιστημών.
 Για παράδειγμα, πριν από μερικούς μήνες ανακοινώθηκε ότι η πράξη υπακοής μειώνει δραματικά τις δραστηριότητες στις εγκεφαλικές περιοχές που είναι υπεύθυνες για την αξιολόγηση των συνεπειών των πράξεών μας.
 Η έρευνα έγινε από δύο ομάδες νευροεπιστημόνων και νευροψυχολόγων, από το University College στο Λονδίνο και το Université libre de Bruxelles, και δημοσιεύτηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Current Biology» και προτείνει έναν σαφή εγκεφαλικό μηχανισμό για τη θεωρία του Μίλγκραμ περί συμμόρφωσης στις επιταγές μιας εξουσίας.
 Τόσο οι παλαιότερες ψυχολογικές θεωρίες όσο και οι πιο πρόσφατες νευροεπιστημονικές ανακαλύψεις φαίνεται πως επιβεβαιώνουν τη θέση περί «κοινοτοπίας του κακού» που είχε διατυπώσει η μεγάλη Εβραία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, με αφορμή τη δίκη του Αντολφ Αϊχμαν.
 Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Άρεντ υποστηρίζει ότι σε κάθε μηχανή εξουσίας -και ο ναζισμός όπως και ο σταλινισμός δεν αποτελούν εξαίρεση- ακόμα και οι πιο τερατώδεις πράξεις που συντελούνται οφείλονται σε -και προκαλούνται από- όχι κάποια διεστραμμένα απάνθρωπα «τέρατα», αλλά από πολύ συνηθισμένους και φυσιολογικούς ανθρώπους οι οποίοι, λόγω της διεστραμμένης παιδείας που έχουν αφομοιώσει, είναι πρόθυμοι να διαπράξουν τα πιο σκοτεινά και αποτρόπαια εγκλήματα κρυμμένοι πίσω από τις εντολές του καθήκοντος. 
[Πηγή: efsyn]
Δείτε επίσης: Το Πείραμα Συμμόρφωσης ... Ε Δ Ω

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Τώρα βγάζουν σε περιφορά και τις ιερές παντόφλες


Το διαβάσαμε στο έγκυρο «Βήμα της Ορθοδοξίας» και νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Θρησκευτικής, τι άλλο; Στη Μονή Βατοπεδίου λοιπόν έβγαλαν για λιτανεία μία παντόφλα. Ιερή βέβαια.

 Αντιγράφω: «Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του μητροπολίτη Κερκύρας, κ. Νεκταρίου, τελέστηκε σήμερα το πρωί στο Καθολικό της Ιεράς Μεγίστης Βατοπαιδίου. Ο κ. Νεκτάριος αφίχθη στο Βατοπαίδι χθες το απόγευμα όπου τον υποδέχθηκαν οι 120 πατέρες της Μονής και μετέφερε μία ιερά παντόφλα του Αγίου Σπυρίδωνος από την Κέρκυρα».
Ευλόγησον.
[ Πηγή: efsyn ]


























Κι εκεί που νομίζεις ότι τα είδες όλα (τα θαύματα), τσουπ ξεπετιέται ο "αντιστασιακός" και αλλάζεις 32 θρησκείες στο δευτερόλεπτο...
 Στο μέτωπο της οικονομίας η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγόρησε τη συγκυβέρνηση πως κάνει καθημερινά ό,τι μπορεί για να τορπιλίσει τις επενδύσεις και πως δεν πιστεύει σε αυτές.
"Από ιδεοληψία, στερεί από τη χώρα νέα κεφάλαια που φέρνουν ρευστότητα, δουλειές, τεχνογνωσία, ανάπτυξη! Η ιδεοληπτική αγκύλωση της κυβέρνησης δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι κεντρική στρατηγική επιλογή. Που πάει τη χώρα πίσω.,"... ΕΔΩ   
 Δηλαδή, το "πρόβλημα" στην Ελλάδα είναι η "ιδεοληψία" που έχουν οι τωρινοί και δεν την είχαν οι προηγούμενοι (με τον Κούλη μέσα)... Τότε (με τον Κούλη μέσα) όλα πήγαιναν καταπληκτικά και η ανάπτυξη κάλπαζε (με τον Κούλη μέσα)...
 Πόσες "ιερές παντόφλες" έφαγε κατακέφαλα αυτό το "αντιστασιακό" για να γίνει έτσι;; Και πόσα "ιερά γυαλιά" φοράνε οι σωσμένοι που το ακολουθούν κατά πόδας;;; Ερωτήματα που καταθέτω με "ιερό μένος" κατά των "απίστων"... Ζήτω η σαρακοστή... Ευτυχισμένο το νέο έτος...        [Κ.Φ.]


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Άσε με νύχτα


Αρετή Κετιμέ ... Ε Δ Ω 

Ρόμπινς: Έκσταση


«Η αποστολή μας είναι να επωμιστούμε πάλι το αρχέγονο φορτίο της ανεξάντλητης έκστασης» 
«Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ να εξελισσόμαστε συνειδητά και σκόπιμα προς μια σοφή, πιο απελευθερωμένη και πιο φωτεινή κατάσταση ύπαρξης· να επιστρέψουμε στην Εδέμ, να συμφιλιωθούμε με το φίδι και να στήσουμε τους υπολογιστές μας ανάμεσα σε άγριες μηλιές.
 ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ, ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΟΤΙ ότι το πραγματικό μας έργο είναι κάποια μορφή μυστικιστικής εξέλιξης, μια συνένωση με τη θεότητα, με την αγάπη. Όμως καταπιέζουμε δραστικά αυτή την ιδέα γιατί, αν τη δεχτούμε, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτικές μας παλινδρομήσεις, τα θρησκευτικά μας δόγματα, οι κοινωνικές μας φιλοδοξίες και τα οικονομικά μας τερτίπια δεν είναι απλώς αντιπαραγωγικά, αλλά ασήμαντα.
 Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ να αποβάλουμε αυτές τις άσκοπες ενασχολήσεις και να επωμιστούμε πάλι το αρχέγονο φορτίο της ανεξάντλητης έκστασης. Ή, αν δεν γίνεται αυτό, να χτυπήσουμε μια καλή πίτσα με λεπτή ζύμη κι ένα ποτήρι δυνατή μπίρα».
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα, εκδ. Αίολος.
 Ο Τομ Ρόμπινς (22 Ιουλίου 1936) είναι Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός για τις πολύπλοκες, συχνά φανταστικές ιστορίες με σατιρικό υπόβαθρο και πολλές, παράξενες, αλλά καλά τεκμηριωμένες πληροφορίες.
 Το βιβλίο του Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Γκας Βαν Σαντ το 1993.
  Άλλα μυθιστορήματά του, που κυκλοφορούν και στα ελληνικά, είναι τα Αμάντα, το Κορίτσι της Γης, Τρυποκάρυδος, Το Άρωμα του Ονείρου, Ο Χορός των Εφτά Πέπλων, Μισοκοιμισμένοι μες στις Βατραχοπιτζάμες μας, Αγριεμένοι Ανάπηροι Επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα, Villa Incognito, Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα και B is for beer.                    [Πηγή: www.doctv.gr]