Όσο για μένα, η αδικία ήταν ακόμα πιο μεγάλη: με καταδίκαζαν για παλιές ευτυχίες. Είχα ζήσει καιρό μέσα στην αυταπάτη μιας γενικής ομόνοιας, ενώ απ’ όλες τις μεριές οι κριτικές, τα βέλη και οι ειρωνείες έπεφταν βροχή πάνω μου, σ’ εμένα τον αφηρημένο και ανέμελο. Από την ημέρα που μυρίστηκα τον κίνδυνο, άνοιξαν τα μάτια μου. Δέχτηκα ταυτόχρονα όλα τα πλήγματα κι έχασα μονομιάς τις δυνάμεις μου. Ολάκερο το σύμπαν βάλθηκε τότε να γελάει ολόγυρα μου.
Να λοιπόν τι δεν μπορεί ν’ ανεχτεί κανένας άνθρωπος (εκτός από εκείνους που δεν ξέρουν να ζουν, εννοώ τους συνετούς). Η μόνη λύση είναι η κακία. Οι άνθρωποι βιάζονται τότε να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πιο φυσική ιδέα του ανθρώπου, εκείνη που του έρχεται ανεπιτήδευτα, από τα βάθη της ψυχή του, είναι η ιδέα πως είναι αθώος.
Albert Camus, Η πτώση-απόσπασμα [Πηγή: Το 23ο Γράμμα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου