Κοκορομαχίες

 Φιρί φιρί το πάνε οι εθνοσωτήρες μας να επιλύουμε το ακανθώδες και οπωσούν περιπεπλεγμένο ζήτημα του ονόματος της FYROM και τα επόμενα είκοσι πέντε ή πενήντα χρόνια και στον αιώνα τον άπαντα. Τότε ασφαλώς το βαλκανικό κρατίδιο θα αποκαλείται απ’ άκρου εις άκρον της Οικουμένης με το επάρατο «κλοπιμαίο» χωρίς γεωγραφικό ή χρονικό, αλλά με προσδιορισμό στίξης· τουτέστιν Μακεδονία τελεία και παύλα. Τα κόμματα της Ψωραλέξαινας δεν περίμεναν καν ν’ ανοίξει το Τριώδιο, προκειμένου να μετατρέψουν τη στοιχειωμένη διαμάχη με την ΠΓΔΜ σε αποκριάτικο γαϊτανάκι. Ξεσκόνισαν εξαρχής την προσωπίδα που τα βόλευε και, αναντάν μπαμπαντάν μασκαράδες, χρησιμοποίησαν το «εθνικό θέμα» για να στήσουν παγίδες στους αντιπάλους, αποκομίζοντας τα μέγιστα δυνατά οφέλη στον δόλιχο προς την κάλπη, να βγάλουν απ’ τη μύγα ξίγκι πα’ να πει.
 Ραδιούργησαν εναντίον αλλήλων, πλην όμως έπληξαν εαυτούς, καθώς εγκλωβίστηκαν στην ίδια τους την πλεκτάνη. Η Κουμουνδούρου βιάστηκε να εκμεταλλευτεί τα εθνικιστικά ορμέμφυτα της Πειραιώς. Να αποσπάσει δηλαδή από την ηγεσία της τη δέσμευση ότι κινείται στη γραμμή του Βουκουρεστίου, η οποία, ως γνωστόν αποδεχόταν σύνθετη ονομασία περιέχουσα τον όρο Μακεδονία διά πάσαν χρήσιν, βέβαιη ότι θα αντιδράσουν οι υπερπατριώτες που στεγάζει στα δωμάτια του ακάλυπτου και το πατάρι.
 Έσπειρε, με δυο λόγια, την έριδα στο διαμέρισμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά λογάριασε δίχως τον καμαριέρη του ξενοδοχείου. Το συνεταιράκι της στο Μαξίμου, εν προκειμένω. Τη μοιραία δόση Ακροδεξιάς, που περιβάλλει με άριστη χημεία την πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά. Ο κατακαημένος Καμμένος διαπιστώνει ότι οι ακροβατικές όσο και κυνικές κωλοτούμπες του αποτεφρώνουν σε μπούλμπερη κι αποκαΐδια το πενιχρό 3% του.
 Αναζητεί εναγωνίως σανίδα σωτηρίας, μπας και παραμείνει στο πολιτικό προσκήνιο. Του την παρέχουν απλόχερα οι λαοθάλασσες που δονούνται από αφρίζοντα κύματα μιλιταριστικού αλυτρωτισμού ελληνικής κοπής. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Πασχίζει, λοιπόν, να αρδεύσει κάνα ψηφαλάκι απ’ τη δική του δεξαμενή. Φίλος μεν ο Κοτζιάς, φίλτατοι δε οι μετέχοντες στα συλλαλητήρια. Ο συνεπώνυμός του βουλευτής Πειραιώς υιοθετεί ακραία φρασεολογία και εξαπολύει μύδρους εναντίον ένιων κουμουνδουριστών.
 Ριγανάτα κολοκύθια. Το αυτό πράττει και η ντεμέκ εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Νου Δου εν τω μεταξύ, ήγουν η γαλάζια πολυκατοικία, ως ημεδαπή εκδοχή του πύργου της Πίζας, μπατάρει όλο και πιο δεξιά απ’ όπου κι αν την κοιτάξεις. Η Φώφη παρακολουθεί αμήχανη κι ο γραφικός Λεβέντης κλαίει στην αγκαλιά του Μεγαλέξανδρου, ζητιανεύοντας κουκιά απ’ τους Σαλονικιούς. Αλωνίζουν έτσι ανεμπόδιστα ο Μεσαίωνας και ο Φασισμός. Οι ηγέτες των γειτόνων, παρότι σέρνει ο ένας τον άλλο στα δικαστήρια για διαφθορά, συζήτησαν επί ώρες τα καθέκαστα. Κουβέντα δεν διέρρευσε έπειτα απ’ τη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών τους. Αντιθέτως τα ημέτερα καϊνάρια κονταροχτυπιούνται και φλυαρούν, χωρίς να υπολογίζουν ότι στο φρέαρ που σκάβουν για τους εχθρούς ενδέχεται να πέσει η χώρα. [Πηγή: efsyn]

 Αντί σχολίου:... Όλοι προσπαθούν να κρύψουν τα αυτιά τους, άρχοντες και λιγότερο υπηρέτες όσων τάχθηκαν να θεραπεύουν. Τα καλάμια σφυρίζουν ότι στη μετανεωτερικότητα, αρκετοί δούλοι πολλών αφεντάδων, ξένοι με τον κόσμο αλλά εξοικειωμένοι με καμαρίλες, χρήμα και μιντιακά παίγνια –κόσμο με τον οποίο τόσο τους αρέσει να ανακατεύονται– εκφέρουν ιερές ρητορικές και γνώμες με τόση αυτοπεποίθηση γύρω από την πολιτική με την οποία δεν τους συνδέει τίποτα παρά μόνον τα πάθη που εγείρει....
 «Δεν πα να στολίζονται όπως θένε, πάντα η άκρη του γαϊδουραυτιού θα ξετρυπώνει και θα προδίδει τον Μίδα»... (Όμορφα γαϊδουρινά αυτιά)