Το καφενείο και η χώρα [μας]

 Αλλόκοτη και ξεχασμένη από θεούς και πολιτικούς η ελληνίς επαρχία [επαρχία!]. Η μόνη πληροφόρηση είναι το διαδίκτυο, παρακαλώ. Δεν παίζει η επιστήμη και η ανάπτυξη εδώ. Όλα είναι internet και ας λένε ό,τι θέλουν τα πολιτικά κόμματα και η τεχνολογική λογική. Ποιοι ανασχηματισμοί και κουραφέξαλα, εδώ όλα είναι ίσωμα.
 Έρχονται κάποιοι τζιτζιφιόγκοι, «Αθηναίοι» του χωριού, που βρήκαν κάποτε μια δουλειά [τους έδωσαν εννοείται μια δουλειά] και κάνουν τον καμπόσο -δεν είναι σε θέση να δουν τον θρήνο των αγροτών, την ολική καταστροφή της σοδειάς τους. Ετσι είναι τα πράγματα, λένε οι ίδιοι, τάχα αριστεροί και τάχα μου δεξιοί. Είπαμε: ίσωμα.
 Ξεσκίστηκε στις βροχές ο Ιούλιος και προκάλεσε τρομερές ρωγμές στα σπαρτά και τα φυτά της γης. Πληγωμένοι καρποί, ερεθισμένοι από τις φοβερές στάλες της βροχής· πνίγηκαν όλα, όλοι οι καρποί σιώπησαν, μαράθηκαν, αλλοιώθηκαν -ετελεύτησαν. Όλοι μιλάνε για έναν πολύ δύσκολο χειμώνα.
 Πώς θα τα βγάλουν πέρα χωρίς την παραμικρή είσπραξη από εισοδήματα; Σιγά μη στέρξει να απαντήσει κάποιος από τους νέους υπεύθυνους της αγροτικής πολιτικής. Τραχιές κουβέντες στο καφενείο. Παρόντα εντούτοις το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, σαν αντίδοτο στη γενική θλίψη που διαχέει αφειδώλευτα η οικονομία της χώρας. Ουδείς νοιάζεται αν βγήκαμε από τα μνημόνια ή αν ανασχηματίστηκε το κυβερνητικό μόρφωμα. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, τι να λέμε τώρα για αριστερές κυβερνήσεις, γελάνε κι οι πέτρες.
 Ένας μήνας είναι υπεραρκετός να συνειδητοποιήσει κάποιος πόσο μικρή είναι η πολιτική ηγεσία του τόπου, πόσο σκλαβωμένη είναι η ελληνική κοινωνία, πόσο εξαρτάται από ξένες οικονομίες, αλλοδαπές. Όπως επίσης είναι ικανός τούτος ο χρόνος να σκεφτεί κάποιος για το τι κάνει στη ζωή του, τι τον έχουν υποχρεώσει να πράττει στη ζωή του, είτε το επέλεξε ο ίδιος είτε όχι [αν και το είτε ταυτολογικό εστί].
 Λοιπόν, εφέτος, οι καρποί είναι άνοστοι, όπως άνοστη και η αριστερή διακυβέρνηση, η ουτοπία των παιδικών χρόνων μερικών αφελών, που, όμως εξακολουθούν να βιώνουν την παιδικότητά τους. Θα περάσουν πολλά χρόνια ώσπου να αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας πόσο παραμυθιασμένος ήταν επί πολλές, μα πολλές δεκαετίες. Εάν βέβαια το καταλάβει ποτέ. Όλα είναι λόγος, αλλά άντε να καταλάβει κανείς τι σημαίνει λόγος και τι σημαίνει αίσθημα, που έλεγαν και οι Γερμανοί ρομαντικοί.
 Δύσκολο το καφενείο -και πλέον όχι για όλους. Όσοι το παλεύουν με νύχια και με δόντια να καταστούν ικανοί να κεράσουν ένα ποτό, είναι παρόντες αλλά φαίνονται, στους τζιτζιφιόγκους που είπαμε, σαν εξωγήινοι. Ποτέ δεν καταλαβαίνουν οι φτωχοί, όσο έξυπνοι κι αν είναι, όσο κι αν συνειδητοποιούν τις αδικίες και τις αμετροέπειες συγχωριανών και πολιτικών. Τι να κάνουμε. Οι ασθένειες της κοινωνίας είναι ανίατες. Άλλοι βέβαια έχουν φροντίσει γι’ αυτό [γελοίοι ίσως αλλά έτσι είναι η διάρθρωση -έως τούδε- των κοινωνιών ανά τον κόσμο]. Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην κοινωνία [και εις άπασαν την επικοινωνία]. [Πηγή: efsyn]