Όμως, ενώ η αντίστοιχη διάταξη του μετεμφυλιακού Συντάγματος του 1952 συνέδεε την ηθική αγωγή των Ελλήνων με τον αλήστου μνήμης ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, από το Σύνταγμά μας σήμερα απουσιάζει οποιαδήποτε σχετική αναφορά.
Αντιθέτως, η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της θρησκευτικής εκπαίδευσης κατοχυρώνονται εξίσου για όλους και για τον καθένα – και όχι μόνο για τους Έλληνες. Άλλωστε, ούτε όλοι οι Έλληνες είναι χριστιανοί ούτε, βεβαίως, όλοι οι χριστιανοί Έλληνες.
Πώς συνδυάζεται η υποχρέωση του κράτους να προάγει τη θρησκευτική συνείδηση στα σχολεία με το δικαίωμα του καθενός να καθορίζει ελεύθερα τη σχέση του με το θείο και να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του σύμφωνα με την πίστη του;
Η απάντηση μοιάζει απλή: Το σχολείο να καλλιεργεί το θρησκευτικό συναίσθημα των μαθητών και να ενθαρρύνει τη σχέση τους με το θείο, χωρίς όμως να «κατηχεί», χωρίς δηλαδή να επιβάλλει τη διδασκαλία συγκεκριμένου δόγματος.
Η συζήτηση αυτή, ως προς τον θρησκειολογικό αντί του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, έχει γίνει προ πολλού και στη χώρα μας.
Αρκούμαι να παραπέμψω στο βιβλίο του Γιώργου Σωτηρέλη «Θρησκεία και Εκπαίδευση» (1998) κι ας πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια αφότου γράφτηκε.
Κατά την αντίληψη της Εκκλησίας της Ελλάδος, εάν το μάθημα των Θρησκευτικών μετατραπεί σε θρησκειολογικό, θίγεται το δικαίωμα των ορθόδοξων χριστιανών να διαπαιδαγωγούνται θρησκευτικά σύμφωνα με τα δόγματα της πίστης τους.
Στη σκέψη αυτή υπάρχει μια εγγενής αντίφαση. Αν η ορθόδοξη πλειοψηφία έχει την αξίωση για θρησκευτική εκπαίδευση σύμφωνα με τα δόγματα της πίστης της, τότε την ίδια αξίωση, ενόψει της συνταγματικής ισονομίας, θα πρέπει να έχουν και όσοι δεν ανήκουν στην πλειοψηφία.
Αυτό όμως θα σήμαινε ότι κάθε μαθητής, ανάλογα με το δόγμα στο οποίο ανήκει, θα έπρεπε να διδάσκεται διαφορετικό μάθημα Θρησκευτικών.
Ακόμα κι αν ήταν πρακτικά εφικτό –που δεν είναι σε σχολεία με ανομοιογενή θρησκευτικά πληθυσμό–, κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ο κάθε μαθητής να δηλώνει και να δημοσιοποιεί το δόγμα του, κάτι που απαγορεύεται από το Σύνταγμα.
Κυρίως όμως η ερμηνεία αυτή βασίζεται σε μια θεμελιώδη παρανόηση.
Σε αντίθεση με το Σύνταγμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού της περιόδου 1952-1967, το Σύνταγμά μας ορίζει ως αποστολή του σχολείου τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση γενικά και όχι την κατήχηση σε ορισμένο δόγμα. Αυτή παραμένει αποστολή της οικογένειας και, κυρίως, των ίδιων των εκκλησιών. Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχουν τα κατηχητικά σχολεία.
Επομένως, η διδασκαλία ενός ομολογιακού (ορθόδοξου χριστιανικού) μαθήματος στην εκπαίδευση δεν είναι συμβατή με το Σύνταγμα.
Βεβαίως, κάθε πολίτης δικαιούται να ερμηνεύει το Σύνταγμα έτσι όπως βολεύει τις πεποιθήσεις του. Το ίδιο και η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία συχνά-πυκνά ερμηνεύει τις συνταγματικές διατάξεις υπό το πρίσμα του δόγματός της. Όμως τα όργανα της πολιτείας, νομοθέτης, κυβέρνηση και δικαστήρια, δεν έχουν τέτοια ελευθεριότητα.
Οι αποφάσεις τους οφείλουν να κινούνται εντός του πλαισίου που θέτουν οι θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματός μας και ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός. Κυρίως: να σέβονται τον φιλελεύθερο, δημοκρατικό, πλουραλιστικό και ουδετερόθρησκο χαρακτήρα του ελληνικού κράτους.
Ακυρώνοντας την υπουργική απόφαση για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών μετά από αίτηση γνωστού ιεράρχη, το Συμβούλιο της Επικρατείας μοιάζει σαν να δίκασε βάσει του Συντάγματος του 1952-1967 και των αρχών του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και όχι βάσει του ισχύοντος Συντάγματος.
Η συγκυρία το ‘φερε η απόφασή του να βγει λίγες μέρες μετά από μια άλλη δίκη ιεράρχη που απασχόλησε τη δημοσιότητα.
Δεν μπορεί να αποφύγει κανείς το ερώτημα: Πώς δικαιολογείται αυτή η προνομιακή πρόσβαση της Εκκλησίας στη Δικαιοσύνη;
Συντάκτης:
Ακρίτας Καϊδατζής - Διδάσκει Συνταγματικό Δίκαιο στο ΑΠΘ [Πηγή: efsyn]
Σχόλιο: Δυστυχώς για την "κατάργηση του Διατάγματος των Μεδιολάνων" είχα γράψει το 2014, αλλά τώρα επιβεβαιώθηκα (με 4 χρόνια καθυστέρηση!!!) και με απόφαση του ΣτΕ.... Ε Δ Ω
Είναι γεγονός ότι η Χώρα μας ΔΕΝ διαθέτει Σύνταγμα (εκτός απ' την πλατεία..), αφού τα όργανα της πολιτείας, νομοθέτης, κυβέρνηση και δικαστήρια, με την ελευθεριότητα που το ερμηνεύουν το έχουν καταργήσει στην πράξη... Αυτό δεν είναι ζήτημα συγκυριών ούτε σκευωριών, είναι η συνήθης πρακτική... Για παράδειγμα, η κρίση των Τραπεζών φορτώθηκε με χαρακτηριστική άνεση στο λαό... Αντί να πληρώσουν οι "τοκογλύφοι" ισοπεδώθηκαν τα Συνταγματικά δικαιώματα και λεηλατήθηκαν τα εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών, αφού πρώτα εξαίρεσαν τα "όργανα της πολιτείας", ερμηνεύοντας κι εφαρμόζοντας με πλήρη ελευθεριότητα το υποτιθέμενο "Σύνταγμα"...
Στα πλαίσια αυτής της ελευθεριότητας - ασυδοσίας, δικαιολογείται και η προνομιακή πρόσβαση της Εκκλησίας στη Δικαιοσύνη... Φανταστείτε τι θα πάθαινε ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης αν δημόσια ή μέσα σε δικαστική αίθουσα έλεγε αυτά που ξεστόμισε ο "άγριος" Καλαβρύτων:
«Το ‘‘φτύστε τους’’ είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο, και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε».... «Αν παρόμοια φρασεολογία χρησιμοποιούσαν οι ναζί, τότε μπράβο»...!!! Φυσικά ο "άγριος" αθωώθηκε ... Ε Δ Ω
Όμως η γελοιότητα και η υποκρισία, ενίοτε, γυρίζουν στα κεφάλια των "αγρίων" και γίνονται ρεντίκολα ... Όπως π.χ. ... Ε Δ Ω ...
«Το ‘‘φτύστε τους’’ είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο, και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε».... (Άγριος Καλαβρύτων)....
Με τέτοιους "ποιμένες" τι τύχη έχει το "ποίμνιο";;; Ούτε αυτή η "μελωδική προσευχή" δεν πρόκειται να το σώσει.... Ε Δ Ω [Κ.Φ.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου