Αυθεντικότητα;

 Ζούμε σε ένα κόσμο που το να σε χαρακτηρίσει κάποιος «βαρετό» είναι χειρότερο από το να σε αποκαλέσει λαμόγιο, ή νυμφομανή...
 ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ< ελνστ. αυθεντ-ικός «έγκυρος, γνήσιος» (αρχικώς «αυτός που ανήκει στον κύριο, τον αφέντη». -ετυμολογικό λεξικό της νέας Ελληνικής, Γ.Μπαμπινιώτη).
 Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΤΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ υπό την επιρροή της αμερικάνικης παντοκρατορίας που πιστεύουμε ηλιθιωδώς και συναισθηματικά ότι όλοι είναι μοναδικοί και υπέροχοι. Φυσικά δεν είναι καθόλου έτσι. Συναντάμε καμιά δεκαριά υπέροχους ανθρώπους σ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής μας κι οι υπόλοιποι είναι πνευματικά ρετάλια. Υποκρινόμαστε ότι αυτοί που κάνουμε παρέα είναι συγκλονιστικοί γιατί αλλιώς τί λέει για μας να έχουμε φίλους μπάζα;
 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΜΕ ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ. «Γίνε ο Εαυτός σου», «Ανακάλυψε ποιος είσαι», «Μην αφήνεις τους άλλους να σου λένε τι να Κάνεις, τι να Σκέπτεσαι, τι να Ονειρεύεσαι». «Επίλεξε προσωπικά». Κι ενώ στα σλόγκαν κυριαρχεί η αποθέωση της μοναδικότητας στην πράξη εκατομμύρια άνθρωποι ανοίγουν την τηλεόραση για να παρακολουθήσουν το ίδιο ριάλιτι, εκατομμύρια πηγαίνουν στις εκθέσεις για να αγοράσουν το ίδιο αυτοκίνητο, εκατομμύρια μπαίνουν στα καταστήματα για να φορέσουν τα ίδια αθλητικά, εκατομμύρια αντιγράφουν το στιλ του ίδιου Ειδώλου. Πού είναι ο ναρκισσισμός και ο ατομισμός για τον οποίο οι κοινωνιολόγοι ή τα μίντια συνεχώς μιλάνε; Η ελεύθερη αγορά δεν προωθεί την αυθεντικότητα, ή την αυτονομία αλλά τον συλλογικό κομφορμισμό. Η ατομικότητά μας είναι μια ακριβή κουρελού.
 ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ: «Τέρμα οι κανόνες», λέει ο Ουγκώ στο προοίμιο του θεατρικού του έργου Ερνάνης . Όπως και ο Έμερσον: «Όποιος θέλει να είναι άνθρωπος πρέπει να μην είναι τυπολάτρης. Ότι πρέπει να κάνω αφορά εμένα και όχι τους άλλους. Ελπίζω στις μέρες μας να αρχίσουμε πια να κουραζόμαστε από το πνεύμα του συμβιβασμού και της κοινωνικής συμπεριφοράς. Ας μην είναι οι εκφράσεις μας στερεότυπες και κωμικές….». Αυτές τις προτροπές κάνει πράξη ο Ζεράρ ντε Νερβάλ το 1850 και βγάζει βόλτα στους παρισινούς κήπους ένα αστακό δεμένο με γαλάζια κορδέλα. «Γιατί ένας αστακός να είναι πιο γελοίο θέαμα από ένα σκύλο. Εμένα μου αρέσουν οι αστακοί. Είναι ειρηνικά, σοβαρά πλάσματα. Ξέρουν τα μυστικά της θάλασσας , δεν γαβγίζουν και δεν απομυζούν την ανεπανάληπτη προσωπική σου ζωή όπως οι σκύλοι». Ο ντανταϊστής Τριστάν Τζαρά θα πει το 1915 ότι «ο έλλογος άνθρωπος είναι είδος καθιερωμένο πια αυτό που μας λείπει είναι το α-λογο».
 ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΛΛΟ ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ με την έννοια ότι ανοίγεις τη βεντάλια της ανθρώπινης περιπέτειας και αμφισβητείς το ήδη γνωστό και καθιερωμένο. Φυσικά διαφέρει ένας ιδιοφυής Άντι Γουόρχολ από ένα αέναο καρναβάλι όπως η Λέιντι Γκάγκα που μόνο μια τυφλή μητέρα θα μπορούσε να αγαπήσει.   ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΑΡΤΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ. Κάθε φορά που στα καλλιστεία ένα κορίτσι κλαίει την ώρα που στέφεται βασίλισσα ανακαλύπτουμε το βαρόμετρο της παθολογικής εξάρτησής μας από την έγκριση των άλλων. «Θα ένιωθε άραγε κολακευμένος ένας μουσικός από τις ηχηρές επιδοκιμασίες των ακροατών του αν τον πληροφορούσαν ότι το ακροατήριό του με μια δύο εξαιρέσεις απαρτίζεται από κωφούς;», αναρωτιέται ο Σοπενχάουερ.
 Στην εποχή του υπερσυντηρητισμού που όλοι θέλουν να είναι διαφορετικοί χαμογελάω με τη φράση του Θεού μου Όσκαρ: Η φυσικότητα αποτελεί την πιο μεγάλη πόζα.     [Πηγή: www.doctv.gr]