Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Η συμπαθητική και μάταιη μαγεία των ευχών


 Αν δεν υπήρχαν οι ευχές, ίσως ο κόσμος να ’ταν καλύτερος. Διότι η ευχή υποκαθιστά τη συγκεκριμένη πράξη ή ενέργεια «για κάτι το καλύτερο» με μια άνευ νοήματος μαγική επίκληση για το «καλώς έχειν των πραγμάτων». (Η παμπάλαια ομηρική λέξη «ευχή» είναι σύνθετη, και παράγεται από το «ευ» και το «έχω». Συνεπώς, ευχή σημαίνει «έχειν καλώς», και κατά προέκταση «επιθυμία για το έχειν καλώς» των ανθρώπων και των πραγμάτων).
 Όμως παρά την αρχαιότητα των ευχών, ο κόσμος συνεχίζει να «έχει κακώς» κι αυτό σημαίνει πως οι ευχές αποδείχτηκαν ολικά ανεπαρκείς για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων. Ωστόσο, όλες οι γλώσσες είναι κατάφορτες από ένα ατέλειωτο ευχολόγιο, πράγμα που σημαδεύει επίμονα τον άνθρωπινο πόθο για κάτι το καλύτερο. Δηλαδή, ο ρόλος της ευχής σταματάει στην κατάδειξη της επιθυμίας για ευτυχία, χωρίς βέβαια να υποδεικνύει κανέναν τρόπο για την επίτευξή της.
 Η ευχή είναι μια έννοια όχι απλά μεταφυσική αλλά πρωτόγονα μαγική, που παραπέμπει στη «συμπαθητική μαγεία», δηλαδή στην πίστη του πρωτόγονου ανθρώπου πως είναι αρκετό να αναπαραστήσεις μια πράξη ή να εκφωνήσεις με ειδικό τρόπο το όνομα ενός πράγματος, κι αυτή η πράξη ή αυτό το πράγμα θ' αποκτήσουν αυτόματα υπόσταση.
 Παίρνουμε και δίνουμε ευχές με μια απίθανη ευκολία. Άλλωστε, οι ευχές δε στοιχίζουν τίποτα, σε αντίθεση με τα δώρα που πρέπει να τα αγοράσει κανείς. (Τόσο το δώρο όσο και η ευχή λειτουργούν ψυχολογικά με τον ίδιο ακριβώς μαγικό τρόπο. Τούτη τη μαγική λειτουργία του δώρου θα τη δούμε μια άλλη φορά).
 Η ευχητική δοσοληψία, καθώς και η δωροληψία, είναι μια υπόθεση καθημερινή, αλλά στις γιορτές έχουμε πάντα ένα ευχολογικό και δωροληπτικό «μπουμ». Διότι οι εορταστικές ημέρες έχουν μια «ιδιαιτερότητα», επίσης μαγικής τάξεως: Παρόλο που κι αυτές οι ημέρες έχουν εικοσιτέσσερις ώρες, παρόλο που κουβαλούμε και σ' αυτές τα καθημερινά-μας βάσανα, παρόλο που η δυστυχία-μας λόγω ανεργίας ή από άλλα αίτια διογκώνεται ψυχολογικά αυτές τις μέρες εξαιτίας της απαίτησης για ευτυχία που επιβάλλει η ίδια η έννοια της γιορτής, παρόλα αυτά τα πολύ πεζά πράγματα, συνεχίζουμε να πιστεύουμε αφελώς πως η μαγική ευχή στο μαγικό περιβάλλον της γιορτής θα λειτουργήσει με πολλαπλάσια ένταση.
 Δηλαδή, όπως και οι μάγοι, συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως αν εκφωνήσουμε την κατάλληλη λέξη (άμπρα - κατάμπρα) την κατάλληλη στιγμή όλα θα παν καλύτερα. Μόλις περάσει η γιορτή διαπιστώνουμε με αφελή έκπληξη πως τίποτα δεν πήγε καλύτερα, αλλά αυτό δε μας εμποδίζει καθόλου να περιμένουμε την επόμενη γιορτή, όπου η πανάρχαιη πράξη της «συμπαθητικής μαγείας» θα επαναληφτεί για μυριοστή φορά και πάλι επί ματαίω.
 Μ' αυτά και μ’ άλλα, ο βίος-μας τελειώνει κάποτε, και στο χείλος του τάφου φωνάζουμε τον παπά να «διαβάσει» για λογαριασμό μας, αφού εμείς δεν μπορούμε να διαβάσουμε πια, την τελευταία ευχή για τη σωτηρία μας. Μιας και οι ευχές δε μας ωφέλησαν σε τούτη τη ζωή, ας μας συνοδεύσουν τουλάχιστον στην άλλη, όπου είναι η πραγματική-τους θέση.
 Καθημερινά κολυμπάμε στο ευχητικό πέλαγος μιας ευκταίας ευτυχίας, που όλο κινάει να ’ρθει και ποτέ δε φτάνει. Και πώς να φτάσει με μαγικές επικλήσεις εκ του ασφαλούς και χωρίς αγώνα; Η ευτυχία δεν είναι «εκ του Θεού», είναι «εκ των ανθρώπων».  Πράγμα που το ξέρουν όλοι εκτός απ’ τους παπάδες και τους περί αυτούς που κατάφεραν ν’ ανταλλάξουν ταχυδακτυλουργικά την επίγεια δυστυχία-τους με την προσδοκώμενη ουράνια ευτυχία.
  Όμως , οι νορμάλ άνθρωποι γνωρίζουν πως ο ξορκισμός των «κακών πνευμάτων» επί της γης είναι υπόθεση περισσότερο επείγουσα απ' τον ξορκισμό των «κακών πνευμάτων» στον ουρανό. Και γι’ αυτό, κάνουν ευχές πριν καταλήξουν στις προσευχές.
 Η προσευχή είναι κι αυτή μια ευχή αλλά κατευθυνόμενη «προς»: το Θεό, τον Άγιο και γενικότερα προς μια «δύναμη» απρόσωπη και ασαφή. Και ακριβώς το απρόσωπο του παραλήπτη της προσευχής είναι που μας υποχρεώνει να τον στοχεύουμε πολύ προσεχτικά, προκειμένου να πετύχουμε τον αέναα κινούμενο στόχο.  Για τον ίδιο λόγο η ευχή-μας, αν θέλουμε να πάρει το πρόθεμα «προς» και να μετατραπεί σε προσευχή, πρέπει να εκτοξευτεί με πάρα πολύ μεγάλη δύναμη. Η αραιή «ψυχική ενέργεια» της ευχής είναι εντελώς ακατάλληλη για έναν τέτοιο σπουδαίο σκοπό.   Συνεπώς πρέπει να πυκνώσουμε τούτη την ενέργεια με την άσκηση και αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε μόνοι-μας δεν έχουμε παρά να συμβουλευτούμε επί του θέματος τις οδηγίες του Ιγνάτιου Λογιόλα, που έγραψε σχετική πραγματεία υπό τον τίτλο «Πνευματικές ασκήσεις» προς χρήση των Ιησουιτών μοναχών, αυτών που δια της Ιεράς Εξετάσεως παλούκωσαν ουκ ολίγους ανίκανους να προσευχηθούν με τον αρμόζοντα τρόπο. 
 Είδαμε, λοιπόν, πως η ευχή και η προσευχή είναι το ίδιο πράγμα. Η διαφορά έγκειται μόνο στον παραλήπτη της μαγικής επίκλησης: Η ευχή απευθύνεται σε ανθρώπους, η προσευχή σε θεούς και πνεύματα άμεσα εξαρτημένα απ' αυτούς. Φυσικά, πρέπει να τροποποιήσει κανείς το περιεχόμενο της μαγικής επίκλησης, για να μην μπερδευτούν οι παραλήπτες: Αν η προσευχή δεν είναι κατάλληλα διαμορφωμένη μπορεί να εκληφθεί ως ευχή και να την εισπράξει κατά λάθος κάποιος άνθρωπος. Σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση, θα διαπράξουμε το αμάρτημα της ειδωλωλατρείας ή προσωπολατρείας, πράγμα που είναι το ίδιο σε τελική ανάλυση.
 Το «καλημέρα», «καλησπέρα» και τα συναφή, καθώς και το «μπάι μπόι», «τσιάο», «αλό» και οι ανάλογοι ξενόγλωσσοι βαρβαρισμοί που πλούτισαν το ήδη πλούσιο ευχολόγιο της ελληνικής γλώσσας, δεν είναι παρά κοινές και καθημερινές ευχές —τόσο κοινές και καθημερινές που έχασαν πια το αρχικό μεταφυσικό-τους περιεχόμενο και μετατράπηκαν σε σκέτους ήχους. Έτσι το «καλημέρα», για παράδειγμα, δε σημαίνει ακριβώς «σας εύχομαι μίαν καλή ημέραν» αλλά «σας είδα»: Λέμε σε κάποιον «καλημέρα» για να δηλώσουμε, απλώς, πως βρίσκεται εδώ και λίγη ώρα εντός του οπτικού-μας πεδίου, ότι δηλαδή η παρουσία-του δεν πέρασε απαρατήρητη, πράγμα που θα ήταν απρέπεια. Όσο για την «καλή σου μέρα», γνωρίζουμε από πείρα πως το καλό ή το κακό της ημέρας του κυρίου που χαιρετίσαμε είναι τελείως άσχετο απ’ την ευχή μας. Άλλωστε, τίποτα δεν αποκλείει ο εν λόγω κύριος να βρεθεί κάτω απ' τους τροχούς ενός αυτοκινήτου αμέσως μετά την ευχή-μας —και παρά την ευχή-μας. Ακόμα, όλοι ξέρουμε από οδυνηρή εμπειρία πως είναι κουτό να λες καλημέρα και να το εννοείς, όταν και ο χαιρετών και ο χαιρετώμενος εισπνέουν το γνωστόν αθηναϊκόν νέφος, η καταστροφική ύπαρξη του οποίου απέχει άπειρες ρυπαντικές μονάδες απ' την αρχική μεταφυσική αφετηρία της ευχής.
 Η απομεταφυσικοποίηση λοιπόν όλων των ευχών είναι ένα γεγονός. Οι ευχές έχουν μετατραπεί σε κενούς τύπους ευγένειας, που ωστόσο διατηρούν αταβιστικά ένα μέρος από το αρχικό μεταφυσικό-τους περιεχόμενο, έτσι για να μην ξεχνάμε τον πρωτογονισμό-μας.
 Πάντως καλό είναι, τώρα στους πεζούς καιρούς-μας, για έγκυρες και αποτελεσματικές ευχές να καλείτε τον παπά. Αυτός, εκτός από το Ευχολόγιο (βιβλίο ιερό με ξόρκια δια πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν) διαθέτει και το δυστυχώς παρακμασμένο Ευχέλαιον, που είναι ένα από τα εφτά μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρόκειται όντως για ένα πολύ μυστηριώδες μυστήριο, μιας και σ’ αυτό η ευχή και το λάδι αποτελούν αμάλγαμα πολύ μεγάλης μαγικής δύναμης.
 Αν ούτε το Ευχέλαιο λύσει το επίμονο πρόβλημά σας, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε το πρόβλημά σας είναι τάξεως ψυχολογικής, οπότε θα χρειαστείτε ψυχίατρο — ψυχαναλυτή, είτε είναι τάξεως κοινωνικής, οπότε θα χρειαστεί να εγγραφείτε στο συνδικάτο ή σε κάποιο κόμμα. 
 Κείμενα στο Έθνος – Βασίλης Ραφαηλίδης [Πηγή: www.doctv.gr]


 ..Αντί σχολίου: Σας εύχομαι: ... Καλή "ανάπτυξη", καλή "πρόοδο", καλές "συντάξεις", καλούς "μισθούς", καλές "δουλειές", ... η δημοκρατία ΘΑ νικήσει, ... η δικαιοσύνη ΘΑ λάμψει,....
  Βασικά καλησπέρα σας.... Ε Δ Ω 
   

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Η συνταγή της "επιτυχίας"


 Από τους κορυφαίους "σεφ"...  Κώστα Βάρναλη και Γεώργιο Σουρή....

Αν μπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη·

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν·

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις

κι αν σ' όσα ψέματα σου λεν με πιότερ' απανταίνεις·

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.


Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο·

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις·

αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κι οι άλλοι

γι' αληθινό - να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη·

 αν λόγια κι έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά κι εσύ ξαναμολάς καινούριον.


Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις·

κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το 'χεις·

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν·

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός!» εσύ φωνάζεις «πίσω!»


Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

κι αν μήτε φίλους μήτ' εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θα 'ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη που 'χει

κι έξοχος θα 'σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θα'σαι!



Και για "επιδόρπιο".... Ε Δ Ω 

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Θεατής


Μίλτος Πασχαλίδης... Ε Δ Ω 

Δεν περιμέναμε κάποια παραίτηση...


 Θα περίμενε κανείς από τους αριστερούς -που πάντα [λέγαμε ότι] τους διέκρινε μια ευαισθησία κι ένα ήθος ξεχωριστά απ’ αυτά άλλων ανθρώπων-, από αυτούς δε που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, να δηλώσουν [ένας τουλάχιστον] παραίτηση από την κυβερνητική τους θέση ώς ένδειξη αυστηρού και ειλικρινούς σεβασμού απέναντι στα δεκάδες θύματα της πυρκαγιάς, απέναντι στις αξίες της Αριστεράς, απέναντι στην κοινωνία και ακόμη απέναντι στον εαυτό τους.
 Έστω ένας. Αντ’ αυτού βγαίνουν στα κανάλια και, χωρίς αιδώ, αναμασάνε κάτι τετριμμένα για αγορά αεροσκαφών, πρώτη φορά στα τελευταία σαράντα χρόνια, και κάτι άλλα αλλοπρόσαλλα, ξένα προς τη μνήμη των νεκρών αλλά και εναντίον του πένθους και της οδύνης των συγγενών. Πώς να βρισκόταν ένας τρόπος να πειστούν να μη βγαίνουν στις τηλεοπτικές οθόνες; Τι λέω -ποιος να πειστεί· αυτοί όλοι θεωρούν ότι είναι αλάνθαστοι, ότι είναι αριστεροί, ότι η ιδεολογία τους θα σώσει τη χώρα [και πολλά ακόμη φαιδρά].
 Ό,τι εποίει η Δεξιά ποιεί και η Αριστερά, μην αυταπατώμεθα για κάτι διαφορετικό. Την τελευταία όμως την ψήφισε ο ελληνικός λαός για να δει ήθος και δικαιοσύνη και όχι μαλλιοτραβήγματα και χθαμαλές αντιπαραθέσεις λόγων -ο θεός να τον κάνει λόγο τον λόγο τους. Η Αριστερά μάς έλεγε ότι θα πάψει η ατιμωρησία, ότι οι ευθύνες θα αποδίδονται σε αυτούς που τους αναλογούν. Μήπως δεν τα έλεγε; Αν νομίζουν πως δεν τα έλεγαν, τότε ποιος τα έλεγε; Ο φούφουτος; Δεν πάμε καλά. Τέλος πάντων, δεν πρέπει κάποτε να εκκινήσει η «διαδικασία» της απόδοσης ευθυνών; Δεν πρέπει κάποιος να αποδείξει ότι είναι όντως αριστερός, ότι δεν ενδιαφέρεται για αξιώματα αλλά για το καλό της κοινωνίας; Κι αν δεν μπορεί να παραιτηθεί από ευθιξία, ας παραιτηθεί από ντροπή για όσα δεν κατάφεραν να κάνουν [τίποτε] ώστε να προστατευθούν τα δεκάδες θύματα.
 Έχει κουραστεί η ελληνική κοινωνία [όχι όλη η ελληνική κοινωνία] να ακούει για «στρατηγούς ανέμους» και ακραία καιρικά φαινόμενα και την ίδια ώρα να υφίσταται την έλλειψη εθνικών σχεδίων ή και την ανεπάρκεια όσων έχουν επιλεγεί να τα φέρουν εις πέρας. Τι έλεγαν οι «αρμόδιοι» της Πολιτικής Προστασίας; Απολύτως τίποτε· μινύριζαν μόνο προσπαθώντας να καλύψουν την ανετοιμότητα και αναποτελεσματικότητά τους. Στα κρίσιμα θέματα τους θέλουμε τους αρμόδιους και τους λογής υπεύθυνους και όχι στην ανταλλαγή ύβρεων με αντίπαλα κόμματα [όπου πραγματικά διαπρέπουν, κάτι σαν να το έχουν το θέμα σπουδάσει]. Εξάλλου, παλιά σοφία, οι άνθρωποι κρίνονται από τα έργα τους και όχι από τα λόγια τους [Αισχύλος, Εργω, κ’ ουκέτι μύθω].
 Δεν περιμένει κανείς να δει κάποιον να παραιτείται, αυτά είναι για άλλου θεσμικού επιπέδου Πολιτείες, όπου π.χ., ολόκληρος υπουργός παραιτείται επειδή καθυστέρησε να πάει στη δουλειά του, μισή μόνο ώρα. Υπερβολή; Είναι σαφώς πιο έντιμη από την παχυδερμία των δικών μας. Εδώ που τα λέμε, για να παραιτηθεί κάποιος πρέπει να έχει λίγη τσίπα, να νιώθει άνθρωπος, να είναι άνθρωπος. Είμαστε μακριά από την εντιμότητα και την υπευθυνότητα των πολιτικών, εννοώ αυτοί οι ίδιοι έχουν διαρρήξει κάθε σχέση με τις κρίσιμες αυτές για την κοινωνία και την πολιτεία έννοιες. Τι να κάνουμε... [Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018

Ο Αντίχριστος είναι ρασοφόρος

  

 Προκλητικός ιερέας; "Θλιβερό φαινόμενο" που έχει "προσωπικές απόψεις"; Φασίστας καραμπινάτος και υπέρμαχος του Χίτλερ; Ψυχικά διαταραγμένος; Τι είναι τελικά ο ποιμένας (βοσκός) και σε ποιο κοπάδι απευθύνεται; Από πού αντλεί θράσος ο "Άγριος" Καλαβρύτων και επιδίδεται σε παραληρηματικά κηρύγματα μίσους και ρατσισμού; Γιατί δεν τιμωρείται με ΣΥ(Ρ)ΡΙΖΑ ξύρισμα απ' τα αρμόδια όργανα (Θρησκευτικά και Δικαστικά);; Η "επιστήμη" αδυνατεί να απαντήσει ευθέως στο "μεταφυσικό" αυτό θλιβερό φαινόμενο... Ψάχνοντας όμως (μεταφυσικά) τα "ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Αγρίου" και με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (που αγανάκτησε κι αυτό) αποκαλύφθηκε μπροστά στα "έντρομα" μάτια μου το οφθαλμοφανές "μυστικό" του Αγρίου... Αυτός ο Άγριος δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι ο Αντίχριστος και μάλιστα με το 666 φυτεμένο κατάμουτρα (κυριολεκτικά)... Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και στην εικόνα...
 Το τι μαλακία εκτόξευσε ο τρισκατάρατος σε μια σελίδα, δεν περιγράφεται... Μόνο ένας Αμβρόσιος θα μπορούσε να τον κοντράρει επάξια... Ορίστε...    Ε Δ Ω  


 Βέβαια για να πούμε και του Αντίχριστου το δίκιο κι αυτός ο Τσίπρας τον έχει το διάολο μέσα του... Διότι τα "σημάδια" είναι ξεκάθαρα:  «Κεραυνοί π.χ. δολοφονούν αθώους διαβάτες στη μέση του δρόμου! Κεραυνοί επίσης καταστρέφουν ένα Πούλμαν, το οποίον γεμάτο με επιβάτες κινείται στο δημόσιο δρόμο! Επιβάτης πάλιν από κεραυνό δολοφονείται πάνω στο μηχανάκι του, καθώς κινείται επίσης σε δημόσιο δρόμο!» Αν συνδυάσουμε αυτά τα "θεϊκά σημάδια" (που όλα έγιναν σε δημόσιο δρόμο και όχι σε ιδιωτικό) με το γεγονός ότι ο Τσίπρας το 1981 ήταν πρόεδρος σε 5αμελές της Β΄ Δημοτικού και εθεάθη σε συνεδρίαση με ένα κουτάκι σπίρτα, τότε διαβάζοντας και το "ιστορικό των πυρκαγιών τα τελευταία 40 χρόνια στην Αττική, καταλήγουμε "αβίαστα" στο συμπέρασμα του τρισκατάρατου....   Ε Δ Ω  



 Δυστυχώς αυτό το "ακραίο θλιβερό φαινόμενο" δεν είναι μόνο του... Έχει αρκετούς οπαδούς και όλοι μαζί υπηρετούν τον ίδιο "αφέντη".. Το έργο τους είναι χιλιοπαιγμένο..  Ε Δ Ω      [Κ.Φ.]            

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

Η εθνική μας μαϊμού (Ο τάφος του Φίλιππου Β')


 Αν σε κάποια από αυτές τις μαζικές συγκεντρώσεις των νέων μακεδονομάχων εμφανιζόταν ανάμεσα στους ρήτορες κάποιος εξειδικευμένος μακεδονολόγος για να υποστηρίξει τις απόψεις του, μιλούσε έξω από τα δόντια για να διαφωτίσει το αμαθές και αγράμματο πλήθος με τις γραφικές φορεσιές του και τους έλεγε:
 "Ο τάφος του Φίλιππου Β' είναι μαϊμού.
 Ο μακαρίτης που αναπαύεται εκεί είναι αγνώστων στοιχείων. Στον τάφο δεν βρέθηκε κανένα σκήπτρο. Οι άνισες κνημίδες που βρέθηκαν -ο Φίλιππος Β' ήταν χωλός- ανήκαν σε άλλον νεκρό. (Ο Φίλιππος Β' ήταν χωλός στο δεξί πόδι, όπως μαρτυρείται από τις πηγές, ενώ η κοντή κνημίδα είναι αριστερή).
 Ο τάφος αυτός δεν ανήκει σε κανένα βασιλικό νεκροταφείο. Και ούτε ξέρουμε το όνομα της αρχαίας πόλης στην οποία ανήκει. Το δεκαεξάκτινο άστρο, που ερμηνεύτηκε ως έμβλημα της δυναστείας, και σύμβολο των βασιλέων της Μακεδονίας, δεν ήταν παρά ένα κοινότατο διακοσμητικό θέμα σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και πέρα από αυτόν διαχρονικά. Επομένως να αφήσουμε τις μαλακίες και να σοβαρευτούμε. Αυτά που βρέθηκαν είναι ήδη εξαιρετικά πολύτιμα.
Ας αφήσουμε την επιστήμη στην ησυχία της να ερευνήσει, μακριά από κάθε πολιτική σκοπιμότητα και εθνικισμό."
 Και να προσθέσω εγώ. Έχουμε και μαζικό κίνημα γλωσσολόγων που διορθώνει τους επιστήμονες της γλώσσας. Μιλάμε βέβαια για τη μακεδονική γλώσσα. Δεν ξέρω αν ο ρήτοράς μας θα κατέβαινε ζωντανός από την εξέδρα. Αλλά σίγουρα θα νοσηλευόταν επί μακρόν με πολλαπλά κατάγματα και κρανιοεγκεφαλικές βλάβες.
 Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο εθνικισμός γίνεται αρχαιολόγος. Να πάρουμε ένα πρόχειρο παράδειγμα. Τον τάφο της Κλυταιμνήστρας στις Μυκήνες. Η εν λόγω κυρία ήταν βασιλοκτόνος. Αν ζούσε σήμερα, θα έκανε παρέα στον Κορυδαλλό με τον Κουφοντίνα. Και αν στη διάρκεια της Ιστορίας οι βασιλοκτόνοι είχαν τέτοιες τιμές, δεν θα είχε μείνει βασιλιάς και θα είχε καταταγεί στα προστατευόμενα είδη.
 Εδώ ο εθνικισμός υποστηρίζει τη βασιλοκτονία -και γενικότερα τη δολοφονία των αρχόντων- όσο και αν κατά κανόνα οι εθνικιστές υπηρετούν την εξουσία. (Και εδώ η λογική πάει διακοπές.) Γιατί εκτός από τον δεξιό εθνικισμό που εκκολάπτει τον φασισμό, έχουμε και τον αριστερό εθνικισμό (ας το πούμε «ρεύμα Μίκη», που εμπνέει και ομάδες της Αριστεράς) που τροφοδοτεί τον ολοκληρωτισμό.
 Ξέρουμε πως στην πλειονότητά τους οι πολιτικοί δεν φημίζονται ούτε για την ευφυΐα τους ούτε για τις γνώσεις τους. Αλλά ας υποθέσουμε πως είχαμε έναν Έλληνα Όσκαρ Γουάιλντ πρωθυπουργό. Πώς θα αντιμετώπιζε το Σκοπιανό όταν ανακηρύχθηκε Δημοκρατία της Μακεδονίας; Θα καλούσε την κυβέρνηση της γείτονος χώρας σε μια ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, θα έβαζε τον Κοροβίνη να οργανώσει την ορχήστρα για να τους φτιάξει, αφού προηγουμένως θα είχαν παρακολουθήσει τη συναυλία του Κυπουργού «Εγνατία».
 Και στο τσακίρ κέφι, και ενώ θα είχαν εξοικειωθεί και δεν θα υπήρχε περίπτωση παρεξηγήσεων, θα τους έλεγε φιλικά: «Γκαρντάσια, γυφτοσκοπιανοί [γέλια και χειροκροτήματα (στο κέφι γαρ)], γιατί μόνο “Δημοκρατία της Μακεδονίας” και όχι “Δημοκρατία της Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου”; Κανείς δεν τη διεκδικεί. Και η αρχαία Μακεδονία μικρή ήταν, αλλά το κατάφερε και έγινε σπουδαία αυτοκρατορία, της ίδιας σημασίας με τις άλλες αυτοκρατορίες και επιπλέον δημιούργησαν την Ελληνιστική Εποχή, από τις πιο φωτεινές στην Ιστορία της ανθρωπότητας».
Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Το πιο πιθανό ίσως να ήταν πως δεν υπάρχει κανένα θέμα και η υπόθεση να έμπαινε στο αρχείο. Στη χειρότερη περίπτωση να είχαμε, εκτός από κράτη-παρίες και κράτη-φαντασιόπληκτα. Γιατί όχι; Κατά την άποψή μου υπάρχουν ήδη. Αλλά ο ΟΗΕ δεν τα έχει κατατάξει.
 Για είκοσι οκτώ χρόνια η Ελλάδα πληρώνει τη βλακεία όλων των πολιτικών κομμάτων (πλην ΚΚΕ) που συσπειρώθηκαν γύρω από το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Και άρα, «στα όπλα, στα όπλα, να πάρουμε τα Σκόπια» -στελέχη της σημερινής κυβέρνησης είχαν συστρατευτεί με τους μακεδονομάχους, ως μέλη τού τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και δημιούργησαν και αυτοί τη βάση της Χρυσής Αυγής. Αυτή εισέπραξε το πολιτικό όφελος. Και αυτή η πολιτική μούφα κάλυψε και απέκρυψε τις πραγματικές απειλές για τη χώρα μας.
 Το Τουρκικό Σουλτανάτο και τη Μεγάλη Αλβανία. Τις δύο απειλητικές δαγκωνάρες που είναι ανοιχτές δίπλα μας. Ήδη από το 1988, ο μέγας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης μάς είχε ενημερώσει με το βιβλίο του «Θεωρία Πολέμου» (εκδόσεις Θεμέλιο), που κανονικά θα έπρεπε να ήταν το Ευαγγέλιο της εξωτερικής πολιτικής.
 Στο βιβλίο θα αναφερθούμε αναλυτικά σε ένα από τα επόμενα σημειώματά μας, που εκτός από το κεφάλαιο για την Ελλάδα, που είναι επίμετρο στην ελληνική έκδοση, είναι πια ένα κλασικό βιβλίο της διεθνούς βιβλιογραφίας και πρωτοεκδόθηκε στα γερμανικά. Δεν ξέρω ποιοι από το ΥΠΕΞ γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του βιβλίου, αν και είναι στην 4η έκδοσή του.
 Η Συμφωνία των Πρεσπών καλύπτει και τις πιο ακραίες ελληνικές θέσεις. (Για να είμαι ειλικρινής μου θύμισε την αρχαία ιμπεριαλιστική Αθήνα.) Κανονικά το θέμα θα έπρεπε να είχε λήξει. Αλλά ο φασισμός και των δύο χωρών δεν θα χάσει την προπαγάνδα που του αποδίδει οφέλη.
 Έτσι αναπτύσσονται με τη βλακεία των πολλών.

*Οι απόψεις είναι του έγκριτου καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, μέλους της πανεπιστημιακής ανασκαφής της Βεργίνας Π. Φάκλαρη («Βήμα» 30.8.98) και εκφράζουν σχεδόν το σύνολο των αρχαιολόγων Ελλήνων και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, που έχει ασχοληθεί με τα ευρήματα των ανασκαφών. (Μήπως πρέπει να πούμε «Λευτεριά και κονδύλια στους αρχαιολόγους;»)
[Πηγή: efsyn - Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης]

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Φθηνό εξοχικό στον παράδεισο


Πήγε χτες ο μπάρμπα Θόδωρος σε κτηματομεσίτη να εκτιμήσει ένα χαμόσπιτο που έχει σε ένα χωράφι. Το χαμόσπιτο χαμόσπιτο αλλά γύρω με αυλές σε νησί του Αιγαίου, σε τέλεια θέση με θέα να βλέπει τη θάλασσα, δέκα λεπτά από κάθε παραλία, με άπλα. Ο μεσίτης, μιλημένος, του είπε 25-30 χιλιάρικα το πολύ. Οι Γερμανοί πελάτες που και καλά έβαλαν τον μπάρμπα Θόδωρο να πάει στον μεσίτη να «δει» τι γίνεται, ευχαριστημένοι.
 Με ρώτησε και εμένα, τον μορφωμένο, τη γνώμη μου. Του είπα να πάει να πει στον μεσίτη να ντρέπεται και στους Γερμανούς να ψάξουν αλλού για κορόιδα και πως τους φτύνω στη μάπα. Ας πάνε στο Βερολίνο να αγοράσουν κάτι με 25 χιλιάρικα, που δε σε φτάνει ένα 10ρικο το χρόνο μόνο για ενοίκιο.
 Βλέπω κοράκια από την Fraport έως τον μέσο Βαυαρό που θέλουν αεροδρόμια έως φτηνό εξοχικό στον παράδεισο να αγοράζουν για ψίχουλα τη χώρα μου και τους ηλίθιους τους συμπατριώτες μου τα πρόβατα να ωρύονται για τους «λαθρομετανάστες» που θα τους πάρουν την πατρίδα, για ονόματα και Μεγαλέξαντρους, και να κάνουν κουβέντες του τσαμπουκά στους καφενέδες για τους «αλήτες» τους πολιτικούς που φταίνε για όλα.
 Άντε στο διάολο πια... (Τα έχει όμως ανάγκη ο μπάρμπα Θόδωρος. Γιατί πλέον έχει καταντήσει να τρώει και να αγοράζει φάρμακα. Για αυτό φτάνει μόνο η σύνταξη).
 Α στο διάολο δυο φορές. Σιχάθηκα. Να με συγχωρείτε για την ένταση αλλά είμαι τρομερά λυπημένος. Γιατί για πολύ κόσμο δε βλέπω διέξοδο από τις παγίδες τέτοιων λύκων πια, δικών μας και ξένων και της αμορφωσιάς και της απληστίας και της αιώνιας βλακείας του είδους μας.  (Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη προσωπική σελίδα του mko.aggalia.)   [Πηγή:  www.doctv.gr]


 Σχόλιο: ... Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω στα ανωτέρω είναι το: Α στο διάολο πολλάκις...
  Όχι για έμφαση ή από την ανάγκη προσωπικής εκτόνωσης, αλλά επειδή τα "χαρακτηριστικά γνωρίσματα" της αμορφωσιάς, της απληστίας και της αιώνιας βλακείας του είδους μας, που ευθύνονται για την κατάντια μας, έχουν καταγραφεί σε όλες τις "επιστημονικές έρευνες" από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όπως ενδεικτικά μπορείτε να διαπιστώσετε: 1. Ε Δ Ω  ΚΑΙ 2. Ε Δ Ω 
                                                                                                                                                      [Κ.Φ.]


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Βάστα καρδιά μου: Τέτλαθι δη κραδίη


 Η Jaqueline de Romilly στο βιβλίο της «Βάστα καρδιά μου» μιλά για τη ραψωδία υ, στίχο 18 της Οδύσσειας. Στο χωρίο αυτό ο Οδυσσέας μεταμορφωμένος ακόμα σε γέρο ζητιάνο βλέπει τις δούλες να υπηρετούν και να χαριεντίζονται με τους μνηστήρες που καταπατούν και ρημάζουν το σπίτι και διεκδικούν τη γυναίκα του την Πηνελόπη.
 Μέσα του, μας λέει ο ποιητής, η ψυχή του διστάζει αν πρέπει να φανερωθεί αμέσως σπέρνοντας τον θάνατο στους εχθρούς και σε όσες προδίδουν το σπιτικό του ή αντιθέτως να κρατηθεί περιμένοντας τη σωστή ευκαιρία.
 Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου στην τουλάχιστον επιφανειακά γραμμική αφήγηση παρεμβάλλεται μια αγωνία του προσώπου, μια σύγκρουση, ένας εσωτερικός διάλογος.
 Ποιος είναι ο λόγος που αναφερόμαστε στο χωρίο αυτό και στο έργο που το ερμηνεύει; Ο λόγος είναι ότι τα ομηρικά έπη, όπως και τα ινδικά σαν τη Μαχαμπαράτα (η αγωνία του Αρτζούνα) όπου επίσης συγκλονιστικοί εσωτερικοί διάλογοι παρεμβάλλονται στην αφήγηση της δράσης, δεν είναι ή δεν είναι μόνον «ποίηση» με την έννοια που αποδίδεται σήμερα στον όρο στις δυτικές κοινωνίες.
 Δηλαδή μια περιορισμένη σε δεδομένο πλαίσιο καλλιτεχνική δραστηριότητα, αλλά ταυτοχρόνως μια αφήγηση/ερμηνεία του σύνολου πολιτισμού: Αφήγηση που αφορά όχι μόνον την τέχνη του λόγου, αλλά και τη θρησκεία, την ιατρική, την πολιτική, την τέχνη του πολέμου, τον στοχασμό που λίγους αιώνες μετά θα γίνει φιλοσοφία, την Ιστορία, την ανθρωπολογία και με υπαινικτικό τρόπο την ψυχολογία.
 Σημειώνω ότι οι στιγμές που από την αφήγηση αναδύεται ο ψυχικός κόσμος, η προσωπικότητα, το εγώ, είναι περισσότερες στην Οδύσσεια. Στη ραψωδία (τ) το όνειρό της που η Πηνελόπη αφηγείται σε αυτόν που ακόμη δεν ξέρει ότι είναι ο Οδυσσέας αποκαλύπτει και πάλι μια κρυμμένη αμφιθυμία. Ενώ φέρεται απαξιωτικά στους μνηστήρες, στο όνειρο τους βλέπει σαν συμπαθείς χήνες που τους ταΐζει με ευχαρίστηση μέχρι που τους τρώει ο αετός.
 Ο Οδυσσέας, ακόμα μεταμορφωμένος σε γέρο, ερμηνεύει το όνειρο: Θα γυρίσει ο Άντρας σου και θα τους σκοτώσει. Αλλά μέχρι να καταφέρει να το κατορθώσει δεν θα της αποκαλύψει την ταυτότητά του σαν να έχει ο ίδιος μια ανησυχία για τις διαθέσεις της.
 Στα δύο αυτά αποσπάσματα συνοψίζεται μια στάση των βασικών προσώπων του έπους απέναντι στους μνηστήρες της εξουσίας και έχει ισχύ και σήμερα, μια ακόμα ανάλγητη και πολεμόχαρη εποχή: Η πρώτη απαντά στο ερώτημα πότε πρέπει να δράσει κανείς ακόμα κι αν τον συντρίβει μια τυραννία. Η δεύτερη δείχνει τους όρους και τα υποσυνείδητα όρια της αμφιθυμίας απέναντι στην επιβαλλόμενη εξουσία, ατομική και συλλογική.   [Πηγή: efsyn]

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Η Καλύβα

Σωκράτης Μάλαμας... Ε Δ Ω 

Η κατάθλιψη είναι πολιτικό ζήτημα


 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016.
 Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ:
 ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια.
-Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις.
 ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου.
 ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης.
-Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία.
-Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι.
 ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον;
 Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής.
 Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα.
 Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία.
 Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;».
 Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher.
 Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida.
  Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας.
[Πηγή: www.doctv.gr]

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018

Οι «σκυταλοδρόμοι» του χρέους και κάποια... μαθήματα


 Τριαντάρης. Αμερικανοσπουδαγμένος. «Αγόρασα σπίτι στο Μπουένος Αϊρες, τζάμπα» είπε. Όταν έμαθα ότι είχε πάει στην Αργεντινή αναρωτιόμουν για την αιτία.
 Αυτός ο γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας άθελά του βοήθησε να αντιληφθώ την οικονομική κρίση. Αυτό το «τζάμπα» ήταν η απτή απόδειξη της πεμπτουσίας του νεοφιλελευθερισμού: τα κέρδη του νεαρού Έλληνα ήταν η χασούρα κάποιου Αργεντινού.
 Η σχέση της Αργεντινής με την Ελλάδα, δεν περιορίζεται μόνο στην πλατεία της Αργεντινής Δημοκρατίας (στη λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου βρίσκεται η προτομή του José Martin). Το σχεδόν ταυτόχρονο ξεκίνημα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, το χρέος, οι πολιτικές αιωρήσεις μεταξύ δικτατοριών, αυταρχικών και φιλελεύθερων δημοκρατιών είναι τα στοιχεία που έκαναν πολλούς να μιλούν για βίους παράλληλους. Θα έπρεπε να περάσουν κοντά είκοσι χρόνια για να συνειδητοποιήσω το λάθος. Οι πορείες τους δεν είναι παράλληλες αλλά διαδοχικές: μία ξεκινά από εκεί που σταματά η άλλη. Είναι οι «σκυταλοδρόμοι» του νεοφιλελευθερισμού.
 Σαράντα χρόνια και βάλε τρέχουν στα κουλουάρ του νεοφιλελευθερισμού, παραδίδοντας τη σκυτάλη η μία στην άλλη. Χούντες, κρίσεις χρέους, πολιτικές αναταραχές, αυταρχικές δημοκρατίες, που όλες τους είχαν ένα φόντο: τους προφήτες του νεοφιλελευθερισμού, τον Φρίντμαν και τον Χάγεκ. Θύματά τους και οι δύο.
 Στην Αργεντινή οι αγορές «χτύπησαν» με τον Μένεμ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Στην Ελλάδα με τον Παπανδρέου το 2010. Και στις δύο η περιουσία –δημόσια και ιδιωτική– λεηλατήθηκε. Πειραματόζωα της εσωτερικής υποτίμησης. Με οδηγό το ΔΝΤ ξεχύθηκαν –όμοια με τους πλιατσικολόγους του Μεσαίωνα– οι «επενδυτές» και άρπαξαν τον πλούτο τους. Υποδομές, δημόσιες επιχειρήσεις, κρατική γη, πλειστηριασμοί ιδιωτικής περιουσίας, εξώσεις, αποδόμηση της εσωτερικής αγοράς και χρεοκοπίες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ήταν τα αποτυπώματα των «αγορών» και στις δύο χώρες.
 Πριν από μερικές μέρες στην Ουάσινγκτον, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αργεντινής, ο κ. Μάκρι, επανέφερε το ΔΝΤ και τους δανειστές, προφανώς για να ολοκληρώσουν το έργο που είχαν αφήσει μισοτελειωμένο το 2001. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους κόστισε και ακριβά: μόλις 50 δισ. ευρώ. Και οι δύο ήταν ικανοποιημένοι. Η λεία εξακολουθεί να είναι μεγάλη.
 Μία μέρα αργότερα, κατατέθηκε στην ελληνική Βουλή ένα κείμενο που είχε τον τίτλο «Μεσοπρόθεσμο... ». Σε αυτό, κατ' απαίτηση των δανειστών, περιγράφονται η κορύφωση της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, ο ενεχυριασμός της (αλήθεια, σε τι αποτιμήσεις και με ποιο κόστος;), η αρπαγή 5 δισ. εισοδήματος από μισθωτούς και συνταξιούχους, η τελειοποίηση των μηχανισμών αρπαγής και διαμερισμού των λαφύρων από τους πλειστηριασμούς...
 Τελικά η Ελλάδα βρέθηκε εκεί που ήταν το 2000 η Αργεντινή. Τότε, οι Αργεντίνοι ξεκίνησαν να τρέχουν στη σκυταλοδρομία και με τα δεινά, τη δεκαετή αποχή και σιωπή, έκαναν σινιάλο στους Έλληνες να απόσχουν από αυτή. Δυστυχώς αυτοί δεν το αντιλήφθηκαν, ίσως γιατί ήταν μακριά, ίσως γιατί –όπως συμβαίνει με τον καρκίνο– πίστευαν ότι ήταν απρόσβλητοι και πήραν το 2010 τη σκυτάλη.
 Οι Αργεντίνοι με την εξέγερσή τους το 2001 έκαναν την αλλαγή της σκυτάλης. Η μονομερής αναδιάρθρωση χρέους –25 Φεβρουαρίου 2005– ήταν μια επιλογή που δεν άρεσε ούτε στο ΔΝΤ ούτε και στους «επενδυτές-κερδοσκόπους». Την ημέρα εκείνη, αποφασίστηκε κούρεμα του 75% του χρέους (178,7 δισεκατομμύρια δολάρια). Ενας βραχνάς 82 δισεκατομμυρίων δολαρίων (το 43,5% βρισκόταν στα χέρια ξένων ιδιωτών, το 34,5% κατείχαν ξένοι θεσμικοί επενδυτές και το 22% Αργεντίνοι πολίτες) απομακρύνθηκε. Οι Αργεντίνοι δεν το κουβέντιασαν με τους δανειστές – το έκαναν αργότερα. Το επέβαλαν. Διαμόρφωσαν, σε έναν πλανήτη στον οποίο δεν υπάρχει πτωχευτικός κώδικας για τα κράτη, ένα προηγούμενο και περίμεναν και από άλλους να ακολουθήσουν.
 Τα χρόνια περνούσαν, όταν ένας δικαστής της Νέας Υόρκης, μια δράκα «αρπακτικά» (το 7% των πιστωτών, όπως τα hedge funds NML και Aurelius, προσέφυγαν στο δικαστήριο), κατασχέσεις περιουσίας της χώρας, διαφθορά, μαζικές διαμαρτυρίες και πολιτική κόπωση έφεραν τον Μάκρι στην εξουσία, ο οποίος με τη σειρά του έφερε το ΔΝΤ στην Αργεντινή.
 Στην Ελλάδα, οι ελίτ επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη στο «πείραμα της Αργεντινής» του 2005. Φοβήθηκαν τους δικαστές του Βερολίνου και του Παρισιού; Ποιος ξέρει. Κιότεψαν μπρος στις βουλές των «αγορών»; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά όπως και να το κάνουμε, για τις ελληνικές ελίτ ο Μάκρι αποτελεί δικαίωση και γι' αυτό επιχαίρουν με την απόφαση της προηγούμενης εβδομάδας. Ίσως δεν κατάλαβαν ότι με την υπακοή έχασαν τη «μάχη» με την Ιστορία, ενώ με την ανυπακοή –που θα λειτουργούσε σαν φάρος για τους σημερινούς και αυριανούς υπερχρεωμένους– ακόμα και αν έχαναν θα δίδασκαν αξιοπρέπεια. Πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο δρόμος που ακολουθούν χέρι χέρι με τον κ. Μάκρι, στο τέλος του κρύβει μόνο αποκαΐδια και… ολιγάρχες.
[Πηγή: efsyn]

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Περισσότερα κόμματα, πιο πολλή πλάκα


 Ανάμεσα στα δακρύβρεχτα πατριωτικά που διαβάζουμε στην αναγγελία του κόμματος Μπαλτάκου - Δ. Καμμένου: «Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που δεν αποδέχονται τον εκφυλισμό της παιδείας και των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων του ελληνικού λαού». Αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι είναι πεπαιδευμένοι και υπηρετούν ήθος, ελληνικό μάλιστα. Ξέρουν οι καψεροί τι σημαίνει ήθος -τουλάχιστον τι σήμαινε στους αρχαίους; Εχουν ποτέ τους ξαναδιαβάσει τι έχουν κατά καιρούς εκστομίσει και πόσο έχουν μιάνει και βεβηλώσει την ελληνική γλώσσα;
 Έχει γούστο ποιοι μιλάνε στη χώρα για παιδεία και ήθος. Είναι σχεδόν εξωφρενικό, γιά δες, όμως, είναι η αλήθεια. Το τι τραβάει η αλήθεια και το τι υποφέρουμε κι εμείς οι υπόλοιποι δεν υπάρχει λόγος να θιγεί. Τα άλλα που «διακηρύσσουν» είναι μονότονα και κουραστικά: Εκκλησία, Ορθοδοξία, ιερή Μακεδονία κι ένας αμητός ακόμη από φληναφήματα παλαιάς κοπής και δεξιού υποστρώματος -η παλιά, καλή Δεξιά, τρομάρα μας. Ήθελα να ήξερα, πώς την εννοούν την παιδεία οι δύο πολιτικοί άντρες; Πασπαλισμένη με κόκκους εθνικιστικών ριζών, με εκκλησιαστικούς ύμνους και κατηχητικά στα σχολεία όπου διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες; Έχουν μείνει εκτός νυμφώνος. Οι θέσεις έχουν καταληφθεί από πολλούς άλλους, τώρα δεξιόθεν τε και αριστερόθεν.
 Οι περισσότεροι πολιτικοί του εικοστού πρώτου αιώνα στη χώρα, αντί να πάνε μπροστά, τραβάνε πίσω, με κορόνες μάλιστα. Εξακολουθούν να βασίζονται στα χθαμαλά ένστικτα του λαού. Κι αυτός, ρε παιδί μου, δεν λέει να ξεστραβωθεί, να προτάξει δικό του πολιτικό λόγο, να απαιτήσει πολιτικούς ικανούς και εγγράμματους, γενναίους και όχι υποτελείς, όχι πρόθυμους να λένε «ναι» παντού προκειμένου να διασφαλίσουν θέσεις εξουσίας. Τα ίδια Παντελάκη μου και λοιπά και λοιπά.
 Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να «μετρηθεί» κάποια στιγμή το επίπεδο ενός λαού τόσο στην τεχνολογική όσο και στην κοινωνική μόρφωσή του. Ποιες είναι οι επιδόσεις του, κινούμενου έξω από κρατικές φροντίδες και γλίσχρες κοινωνικές μέριμνες; Τι προτείνει ο λαός στις κυβερνήσεις του; Υπάρχει κάποιος τομέας στον οποίο να διακρίνονται πολίτες και να σηκώνουν τρόπον τινά το βάρος του ονόματος της χώρας; Μας αξίζει να φέρουμε το όνομα τούτο; Επιπλέον: λέει κάτι τούτο το όνομα στην εξέλιξη των πολιτευμάτων, των ιδεών, της τέχνης; Σε όλο τον πλανήτη, εννοείται· και όχι στην παρδαλή χώρα που ακόμη λέγεται Ελλάδα.;
 Αυτά δεν απασχολούν Μπαλτάκους και Καμμένους· αυτοί κινούνται με βάση το υπάρχον δυναμικό στο εσωτερικό του ελληνικού λαού. Αυτός ο λαός απλώς αποθηκεύει φόβο και ανασφάλεια, μεροκάματο και ανεργία, αναξιοπρέπεια και υποταγή.
  Όσοι περιμένουν ανάταξη της οικονομίας και έξοδο από μνημόνια, απλώς είναι αλλού νυχτωμένοι και κάπως πρέπει να ανασκευάσουν, να αναθεωρήσουν τις ελπίδες τους. Να μην τους πέσει κι άλλο αστροπελέκι μετά τη διάσυρση του «όχι» σε «ναι». Θα είναι δύσκολο να αντέξει άλλη μια τέτοια δοκιμασία, γι’ αυτό ας είναι ο κόσμος επιφυλακτικός και προετοιμασμένος για τα χειρότερα.
 Θα κόψουν, λέει, ψήφους από τη Δεξιά -ναι, αλλά και από την Αριστερά, μην εκπλησσόμεθα. Ετσι που καταντήσαμε, ο καθένας μπορεί να ουρλιάζει και να φτιάχνει κόμμα. Τι κάνουν τα επίσημα κόμματα; Οσο περισσότερα κόμματα τόσο περισσότερη πλάκα θα σπάσουμε -τα υπόλοιπα στους πολιτικούς αναλυτές... [Πηγή: efsyn]


 Σχόλιο: Πραγματικά θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η "μέτρηση" του επιπέδου ενός λαού, αλλά μέχρι στιγμής δυστυχώς δε βρέθηκε κανείς εθελοντής λαός...
 Όμως υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να μετρήσει το δικό του πολιτικό επίπεδο σε χρόνο ρεκόρ και εντελώς πανεύκολα... Τα αποτελέσματα της "μέτρησης"  παραμένουν απόρρητα αφού τα γνωρίζετε μόνο εσείς... Το μοναδικό σας "κέρδος" θα είναι ότι θα έχετε μια ξεκάθαρη απάντηση στα ερωτήματα:  Πώς είναι δυνατόν να "φυτρώνουν" τόσα ΚαμμενοΜπάλτακα στις μέρες μας;; Ποιοι τα "ποτίζουν";;; Καλή διασκέδαση... Ε Δ Ω

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Η σφύζουσα νοημοσύνη μιας καρέκλας

 
 Είναι αρκετά χρόνια τώρα που η Γερμανία έχει στήσει ένα παραμάγαζο στα δυτικά Βαλκάνια, μια παρασυναγωγή που κατά καιρούς συγκαλεί, ώστε να συντονίζει, να διευθετεί και να εντέλλεται τους «βλαχοσυμπέθερους» τύπου Βοσνίας (καθώς αλαζονικά αντιμετωπίζει το Ανθυποράιχ αυτά τα κράτη ή κτήσεις) – γεμάτα σμπίρους, σέμπρους και κολίγους.

  Για πρώτη φορά, μετά τις καλές υπηρεσίες του Τσίπρα στη FYROM (Ζάεφ: ο Κοτζιάς αγωνίζεται για αυτήν την υπόθεση σαν να ήταν δικός μας) σε αυτήν την παρασυναγωγή των «βλαχοσυμπέθερων» (ου μην αλλά και λαδεμπόρων καθ’ ότι κλείνονται και ντηλ) εκλήθη και η Ελλάς, πράγμα που έδωσε τη δυνατότητα στον Τσίπρα να πανηγυρίσει για μιαν ακόμα φορά διακηρύσσοντας urbi et orbi ότι «η Ελλάδα ανακτά τον ηγετικό της ρόλο στα Βαλκάνια»!

 Και ταυτοχρόνως η Αθήνα απελαύνει δύο Ρώσους, ενώ απαγορεύει την είσοδο στη χώρα (στο προτεκτοράτο) σε άλλους δύο, ακριβώς πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ. Είναι φανερό ότι ο Αμερικανικός έλεγχος πάνω στη χώρα μας γίνεται σιδερένιος. Γιατί; Ποια σχέδια προβλέπουν και επιβάλλουν κάτι τέτοιο;

 Η Ελλάδα, μια αποικία χρέους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει υποβαθμισθεί σε έναν Βαλκανικό εταίρο (κολίγο) της Γερμανίας, σε μια ζώνη διευρυνόμενων βάσεων των ΗΠΑ και σε μια γκρίζα περιοχή υπό την Τουρκική απειλή. Και ο Τσίπρας πανηγυρίζει για την «ανάκτηση του ηγετικού ρόλου της χώρας»!

 Το πρόβλημα δεν είναι πλέον ότι «δεν ξέρουμε τι μας γίνεται» (με τις εντολές που εκτελούμε), αλλά ότι σύνολο των κοινοβουλευτικών πολιτικών δυνάμεων, πλην ΚΚΕ, έχει αναγάγει αυτήν την κατάσταση σε υπαρξιακό δόγμα. Η Ελλάδα όχι μόνον στερείται υψηλής στρατηγικής, αλλά επαφίεται όλο και περισσότερο στα αποτελέσματα που παράγουν: α) ο άθλιος σκυλοκαυγάς των δημαγωγών του δικομματικού μονοκομματισμού και β) η σιδηρά δυνάστευση της χώρας από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία (με κωμικό παρεπόμενο το Βαλκανικό καρκατσουλιό τύπου FYROM) – κωμικό, αλλά θανάσιμο.

 Συχνά οι διακυμάνσεις στην εξέλιξη των ψευδών της καθημερινότητας (η επιμήκυνση του χρέους, τι θα γίνει με τις συντάξεις κ.τ.λ.) συσκοτίζουν όσα ολοφάνερα υπό τον ήλιο διαδραματίζονται. Το ίδιο και η θηριώδης προπαγάνδα. Η οποία μάλιστα προικίσθηκε από τους θεούς να γίνεται τόσο πιο πειστική όσον είναι πιο γελοία. Όπως, φερ’ ειπείν, η προπαγάνδα της γραβάτας.

 Αλληλοδουλευόμαστε για την εθνικότητα των Σκοπιανών, στρουθοκαμηλίζουμε με τη μετανάστευση των νέων, παίζουμε τη ρώσικη ρουλέτα των εντυπώσεων με τις συντάξεις, δηλώνουμε φόρου υποτελείς για 100 χρόνια, καλούμε τον Ερντογάν για τέιον στο Μαξίμου, τρέχουμε σκούζοντας ζήτουλες στο ΝΑΤΟ ή στο Γιούρογκρουπ, κανονίζει ο Τσίπρας με την κυρία Μέρκελ συμφωνίες κατεργαραίων για το προσφυγικό

 κι όλα αυτά τα λέμε κυβέρνηση - αντιπολίτευση - Τύπο - θεσμούς - κανονικότητα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για απεικάσματα. Μιας δημοκρατίας με δυο δεξιές (ή πολλές δεξιές) και μιας νεοφιλελεύθερης οικονομικής δικτατορίας που μέσα

στον παρατεταμένο πολιτικό εκφυλισμό και στην συνακόλουθη πολιτειακή παρακμή, εκλαμβάνουμε ως ζωή, ως βίο. Μας κατέχει ένας επιδοτούμενος θίασος μαριονέτας

που πια δεν ξέρεις αν τα νήματα κινεί ο καρεκλοκένταυρος ή η καρέκλα…

…μια μορφή τεχνητής νοημοσύνης πολλά υποσχόμενη στον Άδη, τον Μολώχ και τους συναφείς επιτηδευματίες θεούς της απολιτικοποίησής μας…      [Πηγή: http://www.topontiki.gr - ΣΤAΘΗΣ Σ.]

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Ο Προυστ είπε


 Η επιθυμία για κάτι τα κάνει όλα να ανθίζουν. Η απόκτηση αυτού του κάτι τα κάνει όλα να μαραίνονται και να ξεθωριάζουν.
 Είναι η φαντασία μας που ευθύνεται για τον έρωτα, όχι το άλλο πρόσωπο.
 Η αγάπη είναι ο χώρος και ο χρόνος που μετριούνται με την καρδιά.
 Αν μια μικρή ονειροπόληση είναι επικίνδυνη, η θεραπεία δεν είναι να ονειρευόμαστε λιγότερο, αλλά να ονειρευόμαστε περισσότερο, να ονειρευόμαστε όλη την ώρα.
 Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν να κολυμπούν και ταυτόχρονα να κρατούν τα πόδια τους στη στεριά.
 Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν πολλά διαφορετικά πάθη. Το αληθινό είναι αυτό για χάρη του οποίου είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τους άλλους.
 Οτιδήποτε μεγάλο στον κόσμο προέρχεται από τους νευρωτικούς. Αυτοί μόνο έχουν θεμελιώσει τις θρησκείες μας και έχουν δημιουργήσει τα μεγάλα αριστουργήματα.
 Ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόσο μικρή σημασία έχει για μας η πραγματικότητα.
 Οι άνθρωποι που δεν είναι ερωτευμένοι, δεν καταλαβαίνουν πως έναν έξυπνος άντρας μπορεί να υποφέρει πραγματικά από μία συνηθισμένη γυναίκα. Είναι σα να εκπλήσσεσαι που η χολέρα μπορεί να προσβάλλει τους πάντες.
 Σε ένα χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια.
 Η ευτυχία θεραπεύει το σώμα, μόνο η θλίψη αναπτύσσει τη δύναμη του νου.
 Ας αφήσουμε τις όμορφες γυναίκες για τους άντρες που δεν έχουν φαντασία.
 Όλες οι οριστικές μας αποφάσεις λαμβάνονται ενώ βρισκόμαστε σε μια ψυχολογική κατάσταση που δεν διαρκεί πολύ.
 Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια.
 Τα ψέματα είναι απαραίτητα στον άνθρωπο. Είναι -ίσως- εξίσου σημαντικά με την αναζήτηση της ηδονής και, επιπλέον, υπαγορεύονται από αυτήν την αναζήτηση.
 Μην περιμένεις τη ζωή. Μην κάνεις όνειρα γι’ αυτήν. Έχε στο μυαλό σου, ανά πάσα στιγμή, ότι το θαύμα βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα.
 Ο Χρόνος που αλλάζει τους ανθρώπους δεν αλλάζει την εντύπωση που έχουμε γι’ αυτούς.
 Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί.
 Η ασθένεια είναι ο πιο πειστικός γιατρός. Στην καλοσύνη και στη σοφία δίνουμε μόνο υποσχέσεις. Στον πόνο υπακούμε.
 Δεν μας απονέμεται η σοφία. Πρέπει να την ανακαλύψουμε μόνοι μας, μετά από ένα ταξίδι που κανένας δεν μπορεί να κάνει για λογαριασμό μας ή να μας γλιτώσει από αυτό. 
 Ο Μαρσέλ Προυστ (10 Ιουλίου 1871-18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Γόνος πλούσιας οικογένειας άρχισε από νωρίς να δημοσιεύει άρθρα κοσμικού περιεχομένου σε διάφορα έντυπα. Σπούδασε στο λύκειο Κοντορσέ και στη σχολή Πολιτικών Επιστημών. Όσο χρόνο φοιτούσε, δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες». Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», που αποτελεί ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα, είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας. Στο έργο αυτό εμφανίζονται θέματα της νοσταλγίας του για την παιδική ηλικία, του έρωτα, της ζήλιας και του υπαινικτικού χαρακτήρα μερικών «στιγμών» που φαίνονται να ανοίγουν μία μυστηριώδη προοπτική προς μία απόλυτη πραγματικότητα.
 [Πηγή: www.doctv.gr]

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Πάνε δυο μέρες


Φωτεινή Βελεσιώτου... Ε Δ Ω 

Φτωχές σπουδές στην έννοια πολίτης



 Το να λες «ναι» στη ζωή, ακόμη κι όταν αυτή σου επιφυλάσσει οδύνες και στενοχώριες, η θέληση για ζωή, που είναι ανεξάντλητη, οδηγεί στη χαρά του είναι ή του γίγνεσθαι – όπως θέλει το παίρνει κανείς. Αυτό σημαίνει ότι σέβεσαι τις μεγάλες αντιθέσεις της· όχι, όμως, όταν οι τελευταίες δεν είναι ακριβώς δικές της, αλλά όταν κατασκευάζονται από «ειδικούς» της πολιτικής και του πολιτισμού.
 Επόμενο του σεβασμού βήμα είναι να μην ανεχθεί κάποιος αυτές τις «ανωμαλίες» και να προσπαθήσει να τις εξαλείψει, ει δυνατόν με ειρηνικά μέσα.
 Αρχές και αξίες ηθικές δεν επικρατούν πλέον πουθενά στον κόσμο, σε κανένα πολίτευμα, σε καμιά ιδεολογία, σε κανένα καθεστώς, άσε που όλα τα σύγχρονα καθεστώτα είναι απλώς διεστώτα, διαιρούν ήγουν και διαχωρίζουν τους ανθρώπους: σε αποκλεισμένους από την κοινωνία και από ό,τι αυτή προσφέρει στα μέλη της, από τη μία, και σε προσκολλημένους στην εξουσία, από την άλλη [τους γνωστούς λακέδες, που λείχοντας ή έρποντας καταφέρνουν να προμηθευτούν τα ψιχία τους, να επικρατήσουν επί των «εχθρών» και λοιπά].
 Η πολιτική έχει εκπέσει, οι ιδεολογίες προ πολλού. Όσοι ενασχολούνται με φανατισμό και σε καθημερινή βάση δεν είναι βέβαια –προς θεού– ενεργοί πολίτες. Αηδιαστικό εκείνο το «ενεργοί» δίπλα στους πολίτες· όταν είσαι πολίτης είσαι τα πάντα, ξέρεις τι λες, τι κάνεις, τι επιθυμείς, τι οργανώνεις, τι προτείνεις, τι διεκδικείς.
 Πώς να υπάρξουν πολίτες όταν δεν υπάρχουν πολιτείες [δημοκρατίες]; Πώς να ακμάσει η έννοια όταν οι σπουδές είναι φτωχές ή ανύπαρκτες, όταν οι εξουσίες ενδιαφέρονται μόνο για τη διαιώνισή τους;
 Οι άνθρωποί της εξυπονοείται. Πρόκειται για ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ένα νόημα μέσω αυτής της «ενασχόλησης» ή να καλύψουν τα κενά της ύπαρξής τους, να γεμίσουν τη ζωούλα τους με άλλα λόγια, να, επιτέλους, κυβερνήσουν – αυτοί και όχι οι «άλλοι», οι αντίπαλοι.
 Αυτά συμβαίνουν στα δύο στρατόπεδα της πολιτικής, που τούτη την ώρα εκπροσωπούνται η μεν κυβέρνηση από το κράμα «αριστερών»-ντουροδεξιών, η δε αντιπολίτευση από ένα συνονθύλευμα ακραίων φιλελεύθερων, δεξιών νέας κοπής αλλά και ακροδεξιών – ο ένας μάλιστα είναι και αντιπρόεδρος αυτού του κόμματος.
 Είναι λυπηρό – και κουραστικό. Δεν έχουν καταλήξει μόνο οι πολιτικοί να είναι αδίστακτοι αλλά και τινές (;) ψηφοφόροι, που σε περιμένουν στη γωνία έτσι και αρθρώσεις μικρή κριτική για τα από την κυβέρνηση πραττόμενα – σιγά τα πραττόμενα. Το τι συμβαίνει στην κοινωνία... – κι αυτό κουραστικό είναι.
 Και τι κάνουμε; Απολαμβάνουμε [αλλά με άδειο στομάχι και ψυχικές διαταραχές] την πολιτική σχιζοφρένεια αδύναμοι και αμήχανοι; Και πού οδηγεί κάτι τέτοιο; [«Ποιες είναι οι δικές σας προτάσεις;» ρωτάνε αναιδώς μερικοί εκείνους που διαφωνούν με τα μνημόνια και την προθυμία της «αριστερής» κυβέρνησης.
«Να υποστείλετε την οίηση», θα ήταν μια κομψή και ήπια απάντηση]. Παρ’ όλα τα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή, οι άνθρωποι καταφάσκουν στη ζωή, όσο μίζερη και λειψή κι αν είναι – έτσι την κατάντησαν οι δεξιοί και οι αριστεροί της τελευταίας ειρηνικής περιόδου της χώρας. Μάλλον δεν το ξέρουν ή δεν μπορούν να το κατανοήσουν, να το αποδεχτούν. Ποιοι, αυτοί; Οι «σωτήρες»;  [Πηγή: efsyn]    

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018

Δεν υπάρχει κάποιο απύθμενο μυστήριο της ζωής


 «Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία που θα μας δοθεί άνωθεν. Είμαστε αυτοδημιούργητοι, ανεξάρτητοι, μόνοι»...

«Η ανθρωπότητα εμφανίστηκε από μόνη της, μέσω μιας σειράς επάλληλων συμβάντων κατά την εξέλιξη. Δεν είμαστε προκαθορισμένοι να εκπληρώσουμε κάποιον σκοπό· ούτε έχουμε να δώσουμε λόγο σε οποιαδήποτε δύναμη πέρα από τον εαυτό μας. Θα μας σώσει μόνο η σοφία που βασίζεται στην αυτεπίγνωση και όχι η ευλάβεια.
 Δεν θα υπάρξει εξιλέωση ή δεύτερη ευκαιρία που θα μας δοθεί άνωθεν. Είναι ανόητο να θεωρούμε τον πλανήτη μας προσωρινό σταθμό προς έναν καλύτερο (επουράνιο) κόσμο. Μόνο αυτόν έχουμε να κατοικούμε και τούτο το νόημα να ξεδιπλώσουμε».
 Δεν υπάρχει κάποιο απύθμενο μυστήριο της ζωής. Δαίμονες και θεοί δεν διεκδικούν την αφοσίωσή μας. Αντιθέτως, είμαστε αυτοδημιούργητοι, ανεξάρτητοι, μόνοι και εύθραυστοι· ένα βιολογικό είδος προσαρμοσμένο να ζει σε έναν βιολογικό κόσμο.
 Αυτό που έχει σημασία για τη μακροχρόνια επιβίωσή μας είναι η ευφυής αυτεπίγνωση, βασισμένη σε μεγαλύτερη ανεξαρτησία σκέψης από όση γίνεται ανεκτή σήμερα ακόμη και στις πιο προηγμένες δημοκρατικές κοινωνίες μας..

 Ο Έντουαρντ Όσμπορν Γουίλσον (Edward Osborne Wilson, 10 Ιουνίου 1929), είναι Αμερικανός βιολόγος, ερευνητής στην κοινωνιοβιολογία, τη βιοποικιλότητα και τη νησιωτική βιογεωγραφία, και συγγραφέας. Έχει αναπτύξει θεωρίες για τη σύμπραξη των επιστημών («σύναλμα») και τη βιοφιλία. Η ερευνητική του ειδικότητα ως βιολόγος είναι η μελέτη των μυρμηγκιών, στην οποία θεωρείται ο κορυφαίος ειδικός στον κόσμο. Ο Γουίλσον αποκαλείται και ως «πατέρας της κοινωνιοβιολογίας» και της μελέτης της βιοποικιλότητας. Οι θέσεις του υπέρ του περιβάλλοντος και οι ουμανιστικές και ντεϊστικές του θέσεις σχετίζονται με ηθικά, φιλοσοφικά και θρησκευτικά ζητήματα. Έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Πούλιτζερ για μη μυθοπλαστικά έργα (Η ανθρώπινη φύση – 1979, Τα μυρμήγκια - 1991) και έχει τρία μπεστ-σέλερ των New York Times, (The Social Conquest of Earth,  Letters to a Young Scientist, The Meaning of Human Existence). [Πηγή: www.doctv.gr]