Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Προσφυγιά, ποίηση και γελοιογραφία-Ένα καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα


 «Ποια είναι άραγε η ιστορία των προσφύγων; Είναι μήπως αυτή η προσφυγική κρίση η μόνη που έχει συμβεί στην ιστορία; Υπάρχει τελικά ελπίδα για την ανθρωπότητα;» Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που συζητούν μαθητές στο πλαίσιο ενός καινοτόμου εκπαιδευτικού προγράμματος που συνδυάζει το θέμα των προσφύγων, της ποίησης και της γελοιογραφίας.
 Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «προσφυγο-ποίηση / μιλώντας στη σχολική τάξη για τους πρόσφυγες με τη γλώσσα της ποίησης και την ανατροπή της γελοιογραφίας» και το ομώνυμο βιβλίο θα παρουσιαστούν το Σάββατο, 24 Νοεμβρίου και ώρα 12.00, στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς (ΠΠΙΕΔ), Δεκελείας 152 και Αττάλειας 2, Νέα Φιλαδέλφεια.
 Το πρόγραμμα και το βιβλίο συνδυάζουν την αφαιρετική γλώσσα και τη συγκίνηση της ποίησης με την ανατρεπτική τέχνη και τη λεπτή ειρωνεία της γελοιογραφίας.

 

 Βασίζονται σε έργα του γνωστού σκιτσογράφου Μιχάλη Κουντούρη που έχουν δημοσιευτεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στο περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και θα εκτίθενται στον ίδιο χώρο από τις 20 Νοεμβρίου.
 Συγγραφέας του βιβλίου και εμπνευστής του προγράμματος είναι ο φιλόλογος Αντώνης Κουντούρης που το έχει ήδη εφαρμόσει στο Ελληνικό Γυμνάσιο του Βούπερταλ στη Γερμανία, όπου διδάσκει ως φιλόλογος.
 Στην εκδήλωση, που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και στο ευρύ κοινό, θα μιλήσουν οι:

Αντώνης Κουντούρης, φιλόλογος, συγγραφέας
Μιχάλης Κουντούρης, σκιτσογράφος
Χρήστος Αλεφάντης, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού δρόμου «Σχεδία».

Info
Διάρκεια έκθεσης: 20-28 Νοεμβρίου
Ώρες λειτουργίας: 09.00-21.00. Επισκέψεις σχολείων 10.00-14.00    [Πηγή: efsyn]

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

Εσπερινό


Μαρία Παπαγεωργίου... Ε Δ Ω 

Η δυσγραφία και τα πρώιμα συμπτώματά της



 Η δυσγραφία είναι μία αναπτυξιακή διαταραχή που συνήθως εκδηλώνεται στην πρώτη δημοτικού.
 Κύριο χαρακτηριστικό της δυσγραφίας εξηγεί ο κος Στέλιος Μαντούδης αναπτυξιακός εργοθεραπευτής, είναι ότι ο μαθητής δυσκολεύεται πολύ να μάθει να γράφει σωστά ακόμα και μετά από πολλές υποδείξεις αλλά και αρκετή εξάσκηση.
 Αντίθετα με τη δυσγραφία, κακογραφία ονομάζεται όταν ένας μαθητής είχε μάθει να γραφεί σωστά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά μεγαλώνοντας αρχίζει να βαριέται και γράφει γρήγορα με αποτέλεσμα να είναι κακογράφος.
 Η διαφορά ανάμεσα στη δυσγραφία και την κακογραφία
 Το παιδί που θεωρείται κακογράφος εάν του ζητήσεις να γράψει αργά και σωστά μπορεί να βελτιώσει την εικόνα του γραπτού του. Ένας δυσγραφικός μαθητής όμως πάντα γραφεί άσχημα, ακανόνιστα, δυσανάλογα, δυσανάγνωστα γράμματα, λέξεις και προτάσεις.
Η δυσγραφία είναι μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας που παρουσιάζεται με συχνότητα 3-5% και είναι πιο συχνή στα αγόρια. Η μαθησιακή αυτή δυσκολία συνήθως συνυπάρχει με τη Δεπ-υ τη διάσπαση δηλαδή της προσοχής, την υπερκινητικότητα, αλλά και με άλλες αναπτυξιακές διαταραχές όπως είναι η δυσκολία στη διατήρηση του κινητικού συντονισμού.
 Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια δυσγραφίας
 Τα πρώτα συμπτώματα της δυσγραφίας γίνονται αντιληπτά από την προσχολική ηλικία με κύρια δυσκολία την άρνηση του παιδιού να ασχοληθεί με εργασίες που σχετίζονται με το γράψιμο και την ζωγραφική. Οι γονείς, συνήθως αποδίδουν την άρνηση αυτή στις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα του παιδιού χωρίς να την αξιολογούν ιδιαίτερα, πιστεύοντας ότι όταν θα μεγαλώσει θα μάθει να γράφει σωστά. Καθώς όμως το παιδί μεγαλώνει οι γονείς συνειδητοποιούν ότι η άρνησή του να ασχοληθεί με το γράψιμο και την ζωγραφική οφείλεται στη δυσκολία που έχει να εκτελέσει μία εργασία όπως τα άλλα συνομήλικα παιδιά.
 Η δυσγραφία δημιουργεί στο νήπιο/μαθητή χαμηλή αυτοεκτίμηση
 Ακόμα και από την τάξη του προνηπίου, το παιδί που δεν μπορεί να ζωγραφίσει το ίδιο καλά όσο τα άλλα, νιώθει άσχημα για τον εαυτό του. Το αίσθημα αυτό, είναι και ο κύριος λόγος που το παιδί αρνείται να συμμετέχει σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την ζωγραφική ή την προγραφή. Το παιδί συγκρίνοντας τον εαυτό του με τα άλλα παιδιά αντιλαμβάνεται τη διαφορά και αποφεύγει να εκτελέσει τέτοιου είδους δραστηριότητες με σκοπό να μην ντροπιαστεί στους συμμαθητές του. Τα παιδιά με δυσγραφία συχνά στοχοποιούνται, γίνονται θύματα bulling και κοροϊδευτικών σχολίων μέσα στην τάξη.

 Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας στο Νηπιαγωγείο
 Τα παιδιά:
Δείχνουν απροθυμία να ασχοληθούν με την ζωγραφική
Έχουν άρνηση να κάνουν προγραφικές ασκήσεις
Δυσκολεύονται να αντιγράψουν γράμματα ή λέξεις
Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό και κουράζονται εύκολα
Παραπονιούνται όταν πρέπει να γράψουν κάτι

 Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας εντοπίζονται στην Α΄ Δημοτικού

 Τα παιδιά:
Δυσκολεύονται να γράψουν σωστά τα γράμματα μέσα στο καρέ τετράδιο
Κολλούν τις λέξεις, μπερδεύουν τα κεφαλαία με τα μικρά γράμματα
Γράφουν μισά τα γράμματα σε λέξεις, πάνω ή κάτω από τη γραμμή του τετραδίου
Έχουν λανθασμένη στάση σώματος, συνήθως όταν γράφουν σκύβουν
Κρατούν λάθος το μολύβι (είτε πολύ σφιχτά είτε πολύ χαλαρά)
Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό ή παρορμητικά και ακατάστατα
Κουράζονται γρήγορα κάθε φορά που πρέπει να γράψουν
Το γραπτό τους είναι δυσανάγνωστο
Γράφουν άσχημα και ακατάστατα ακόμα και μετά από πολλή εξάσκηση
 Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στη Β΄ Δημοτικού

 Τα παιδιά:
Είναι ασυνήθιστα κακογράφοι για αυτή την ηλικία
Αναμειγνύουν κεφαλαία με μικρά γράμματα
Έχουν δυσκολία να γράψουν ομοιόμορφα γράμματα και πάνω στη γραμμή
Κολλάνε τα γράμματα ή αφήνουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους
Παραπονιούνται συχνά ότι κουράζονται και ότι δεν τους αρέσει να γράφουν
Αργούν εξαιρετικά πολύ στην αντιγραφή
Έχουν χαμηλή απόδοση σε σχέση με την προσπάθεια τους

Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στην Γ ΄ Δημοτικού και πάνω

Τα παιδιά:
Παρουσιάζουν ασυνήθιστα ακατάστατη εικόνα γραπτού
Συλλαβίζουν ακόμα ή ψιθυρίζουν λεκτικά ώστε να γράψουν μία λέξη
Δεν μπορούν να διατυπώσουν τις σκέψεις στο γραπτό λόγο
Έχουν δυσκολία στη δομή, στη σύνταξη και τη γραμματική

 Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν ένα παιδί με δυσγραφία;
Ένα παιδί που παρουσιάζει δυσκολία στο γραπτό λόγο, χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τα παιδιά της ηλικίας του. Οι γονείς που έχουν ένα παιδί στην Α΄ Δημοτικού και διαπιστώνουν ότι το παιδί τους δυσκολεύεται να γράψει σωστά και καθαρά χρειάζεται να δώσουν στο παιδί πολλές ευκαιρίες εξάσκησης.



 Πότε χρειάζεται να πάω στον ειδικό ένα παιδί με δυσγραφία;
Σε περίπτωση που οι γονείς διαπιστώσουν ότι η δυσκολία που έχει το παιδί τους στη γραφή δε βελτιώνεται παρά τις πολλές προσπάθειες εξάσκησης που έχουν κάνει, χρειάζονται μία αξιολόγηση από έναν ειδικό. Η αναπτυξιακή διάγνωση που θα προκύψει, καθώς και η εργοθεραπευτική εκτίμηση θα δείξει το βαθμό της δυσκολίας του παιδιού αλλά και τους τρόπους αντιμετώπισης.

Στέλιος Μαντούδης
Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής
Επιστημονικά Υπεύθυνος των Αναπτυξιακών Κέντρων Mandou
www.mandou.gr                                                                              [Πηγή: www.mothersblog.gr]

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Ουμπέρτο Έκο: Η απώλεια της ιδιωτικότητας


 Το πρώτο πράγμα που τέθηκε σε κρίση από την παγκοσμιοποίηση των επικοινωνιών μέσω του Ίντερνετ, είναι η έννοια των συνόρων. Η έννοια των συνόρων είναι αρχαία όσο και το ανθρώπινο είδος, ή μάλλον, όσο όλα τα ζωικά είδη.
 Η ηθολογία μας διδάσκει ότι κάθε ζώο αναγνωρίζει γύρω από το ίδιο και τα όμοιά του μια σφαίρα σεβασμού, μια περιοχή μέσα στην οποία αισθάνεται ασφαλές και θεωρεί αντίπαλο όποιον διασχίσει αυτό το όριο. Η πολιτισμική ανθρωπολογία μας έδειξε ότι αυτή η προστατευτική σφαίρα ποικίλλει ανάλογα με τους πολιτισμούς, και για ορισμένους λαούς μια εγγύτητα του συνομιλητή που άλλοι λαοί θεωρούν έκφραση εμπιστοσύνη, θεωρείται εισβολή και επιθετικότητα.
 Σε ανθρώπινο επίπεδο, αυτή η ζώνη προστασίας εκτείνεται από το άτομο στην κοινότητα. Τα όρια -των πόλεων, της  περιοχής, του βασιλείου- θεωρούνταν ανέκαθεν μια συλλογική διεύρυνση των ατομικών σφαιρών προστασίας Ας αναλογιστούμε πόσο ο λατινικός τρόπος σκέψης επέμενε στην έννοια των συνόρων, σε σημείο μάλιστα ώστε να βασίσει τον μύθο της ίδρυσης του σε μια τέτοια παραβίαση της  περιοχής: ο Ρωμύλος χαράζει κάποια όρια και σκοτώνει τον αδερφό του, επειδή δεν τα σεβάστηκε.
 Ο Ιούλιος Καίσαρ, διασχίζοντας τον Ρουβίκωνα, αντιμετωπίζει την ίδια αγωνία που ίσως  ένιωσε ο Ρώμος πριν καταπατήσει το όριο που είχε χαράξει ο αδερφός του. Ξέρει ότι διασχίζοντας εκείνο το ποτάμι, εισβάλλει ένοπλα σε ρωμαϊκή περιοχή. Το αν μετά θα κατευθυνθεί προς το Ρίμινι, όπως κάνει στην αρχή ή θα βαδίσει προς τη Ρώμη, είναι άσχετο: η ιεροσυλία διαπράττεται τη στιγμή που διασχίζει τα σύνορα και είναι αμετάκλητη. Ο κύβος ερρίφθη.
 Οι Έλληνες ήξεραν τα όρια της πόλεως και αυτά τα όρια χαράσσονταν από τη χρήση της  ίδιας γλώσσας – ή των διάφορων διαλέκτων της. Οι βάρβαροι άρχιζαν εκεί όπου δεν μιλιούνταν πια τα ελληνικά.
 Μερικές φορές, η έννοια των (πολιτικών) συνόρων ήταν τόσο επίμονη ώστε να προκαλεί την ανέγερση ενός τείχους μέσα στην ίδια πόλη, προκειμένου να καθοριστεί ποιος ήταν από δω και ποιος από κει. Και, τουλάχιστον για τους Ανατολικογερμανούς, το να περάσουν τα σύνορα τους εξέθετε στην ίδια τιμωρία που βρήκε και ο μυθικός Ρώμος. Το παράδειγμα του Ανατολικού Βερολίνου μάς λέει στην ουσία κάτι που στην πραγματικότητα αφορά κάθε σύνορο. Το σύνορο όχι μόνο προστατεύει την κοινότητα από μια επίθεση ξένων, αλλά και από το βλέμμα τους. Τα τείχη και το γλωσσικό φράγμα μπορούν να χρησιμεύσουν σε ένα δεσποτικό καθεστώς για να κρατήσει τους υπηκόους του σε άγνοια γύρω απ’ τα όσα συμβαίνουν αλλού, αλλά εν γένει εγγυώνται στους πολίτες ότι οι πιθανοί εισβολείς δεν έχουν πληροφορίες για τα ήθη, για τα πλούτη, για τις εφευρέσεις, για τα συστήματα καλλιέργειάς τους. Το μεγάλο σινικό τείχος δεν προστάτευε μόνο τους υπηκόους του Βασιλείου του Ουρανού από τις εισβολές, αλλά διασφάλιζε και το μυστικό της παραγωγής του μεταξιού.
 Αντίστροφα, οι υπήκοοι ανέκαθεν πλήρωναν αυτή την κοινωνική μυστικοπάθεια αποδεχόμενοι την απώλεια της ιδιωτικής τους μυστικοπάθειας. Διαφόρου τύπου ανακρίσεις, κοσμικές ή Θρησκευτικές, είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν τη συμπεριφορά και συχνά μάλιστα τις σκέψεις των υπηκόων, και ας μην μιλήσουμε για τους τελωνειακούς και φορολογικούς νόμους μέσω των οποίων θεωρούνταν πάντα σωστό ο ιδιωτικός πλούτος των πολιτών να είναι γνωστός στο κράτος.
 Με το Ίντερνετ η ίδια η έννοια του εθνικού κράτους μπαίνει σιγά σιγά σε κρίση. Το Ίντερνετ δεν είναι απλώς το μέσον που επιτρέπει να δημιουργηθούν διεθνείς και πολύγλωσσες chat lines. Σήμερα, μια πόλη της Πομερανίας μπορεί να αδελφοποιηθεί με ένα κέντρο της Εστρεμαδούρα, βρίσκοντας on line κοινά ενδιαφέροντα και εμπορικές συναλλαγές πέρα από τις εθνικές οδούς που ακόμα διασχίζουν σύνορα. Σήμερα, μέσα στα ακατάπαυστα κύματα των μεταναστών, είναι όλο και πιο εύκολο για μια μουσουλμανική κοινότητα της Ρώμης να συνδεθεί με μια μουσουλμανική κοινότητα του Βερολίνου.
 Ωστόσο, αυτή η πτώση των συνόρων προκάλεσε δύο αντίθετα φαινόμενα. Από τη μια, δεν υπάρχει πια εθνική κοινότητα που να μπορεί να εμποδίσει τους πολίτες της να γνωρίσουν αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες και σύντομα θα είναι αδύνατο να εμποδίσεις τον πολίτη οποιοσδήποτε δικτατορίας να μαθαίνει σε πραγματικό χρόνο αυτό που συμβαίνει αλλού. Από την άλλη, η αυστηρή παρακολούθηση που ασκούν τα κράτη στις δραστηριότητες των πολιτών πέρασε σε άλλα κέντρα εξουσίας που είναι τεχνολογικά σε θέση (αν και όχι πάντα νόμιμα) να γνωρίζουν σε ποιον γράψαμε, τι αγοράσαμε, ποια ταξίδια κάναμε, ποιες είναι οι εγκυκλοπαιδικές παραξενιές μας και ακόμα και οι σεξουαλικές προτιμήσεις μας.
 Ακόμα και ο δύστυχος παιδεραστής του παλιού καιρού που προσπαθούσε, μες στον κλειστό κύκλο του χωριού του, να κρατήσει κρυφό το νοσηρό πάθος του, σήμερα ενθαρρύνεται να γίνει ακόμα και επιδειξίας, εκθέτοντας επικίνδυνα on line το επαίσχυντο μυστικό του. Το μεγάλο πρόβλημα του πολίτη που διαφυλάττει ζηλότυπα την ιδιωτική ζωή του, δεν είναι το να προφυλαχτεί από τους hackers, που δεν είναι περισσότεροι ή πιο επικίνδυνοι από τους παλιούς ληστές των δρόμων που λήστευαν κάποτε τους εμπόρους, αλλά από τα cookies και απ’ όλα τ’ άλλα τεχνολογικά θαύματα που επιτρέπουν τη συλλογή πληροφοριών για το άτομό μας.
 Μια πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή πείθει το παγκόσμιο κοινό ότι η κατάσταση του Μεγάλου Αδελφού έγκειται στο ν’ αποφασίσουν (με μια ελεύθερη, αν και αξιοθρήνητη, πράξη βούλησης) ορισμένα άτομα να αφήσουν τα ευτυχισμένα να κατασκοπεύουν πλήθη να τους παρακολουθούν. Αλλ’ αυτός δεν είναι ο Μεγάλος Αδελφός για τον οποίο μιλούσε ο Όργουελ. Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ μπαίνει σε λειτουργία από μια στενή νομενκλατούρα που κατασκοπεύει κάθε ατομική πράξη κάθε μέλους του πλήθους, ενάντια στις επιθυμίες όλων. Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ δεν είναι η τηλεόραση, όπου εκατομμύρια ηδονοβλεψίες κοιτάζουν ένα μόνο επιδειξία. Είναι το Πανόπτικον του Μπένθαμ, όπου πλήθος φρουροί παρατηρούν, απαρατήρητοι και αόρατοι, έναν και μόνο καταδικασμένο.
 Αλλά αν στο μυθιστόρημα του Όργουελ ο Μεγάλος Αδελφός ήταν μια αλληγορία για τον Πατερούλη Στάλιν, σήμερα ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρατηρεί δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ένας, είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Όπως και η Εξουσία του Φουκό, δεν είναι μια αναγνωρίσιμη οντότητα, αλλά είναι το σύνολο μιας σειράς κέντρων που δέχονται το παιχνίδι και αλληλοϋποστηρίζονται, σε σημείο ώστε, όποιος κατασκοπεύει από ένα κέντρο εξουσίας τους άλλους να ψωνίζουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ, θα κατασκοπευτεί με τη σειρά του όταν θα πληρώνει το ξενοδοχείο με την πιστωτική του κάρτα. Όταν η Εξουσία δεν έχει πια πρόσωπο, γίνεται ανίκητη. Ή τουλάχιστον, είναι δύσκολο να την ελέγξεις.  [Πηγή: Αντικλείδι]



                                                                               ***
Umberto Eco:   (5 Ιανουαρίου 1932 – 19 Φεβρουαρίου 2016)  ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Ντούρου Ντούρου


Απόστολος Ρίζος... Ε Δ Ω 

"Ανεξάρτητα" παιδιά, εξαρτημένοι ενήλικες


 Αυτό που ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά «πότε θα γίνει ανεξάρτητο» ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων «από μωρό ήταν ανεξάρτητο!». Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.
 Κάθε εποχή έχει τις αξίες της. Κάθε γενιά κληροδοτεί στην επόμενη τις συμβουλές της, οι οποίες συνήθως είναι αναπαραγωγή κοινωνικών στερεοτύπων ή προσωπικών βιωμάτων. Συχνά πράττουμε χωρίς να σκεφτούμε ή να αμφισβητήσουμε. Από την άλλη, όταν τα παιδιά μας γίνονται έφηβοι, ενήλικες, γονείς, αρνούμαστε να κάνουμε τη σύνδεση του πώς οι συμπεριφορές του τότε ίσως σχετίζονται με την προσωπικότητα του τώρα.
 Γεννιέται ένα μωρό και οι πιο κοινές συμβουλές είναι: «Να μάθει να κοιμάται μόνο του και μην τυχόν και το βάλετε στο κρεβάτι σας, δε θα μπορέσετε μετά να το βγάλετε».
 Έχουμε αναρωτηθεί άραγε γιατί ένα βρέφος που έχει κοιμηθεί δίπλα στη μάνα του, δε θέλει να κοιμάται μόνο του σε ένα κρεβάτι με κάγκελα και πιθανώς σε ένα δωμάτιο άλλο; Έχουμε αναρωτηθεί τι γινόταν τότε (όχι πολύ παλιά) που δεν υπήρχαν όλες αυτές οι «ανέσεις» ενδοεπικοινωνία, ριλάξ, πιπίλα, μπιμπερό; Έχουμε σκεφτεί πώς να λειτουργούσε εκείνη η γυναίκα που δεν ήξερε από «πολιτισμό», που δεν άκουγε συμβουλές από τους γύρω της;
  Έχουμε αναρωτηθεί γιατί εμείς οι ενήλικες με γνώση και συνείδηση προτιμάμε να κοιμόμαστε με κάποιον δίπλα μας παρά μόνοι μας;
«Να μάθει να τρώει με πρόγραμμα, κάθε τρεις ώρες και την ποσότητα που εμείς έχουμε αποφασίσει». Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Ποιος τρώει κάθε μέρα την ίδια ακριβώς ώρα και την ίδια ακριβώς ποσότητα; Εμείς δηλαδή κάθε μέρα έχουμε την ίδια όρεξη; Άλλωστε μια γυναίκα που θηλάζει αποκλειστικά από την αρχή, ξέρει πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, εκτός κι αν αντέχει να έχει ένα μωρό να κλαίει και να γκρινιάζει.
«Να σταματήσει ο θηλασμός νωρίς γιατί αλλιώς το παιδί εθίζεται και δε θα γίνει ποτέ ανεξάρτητο». Η αντίστοιχη αγωνία για πιπίλα, για κουβερτάκια ή κουκλάκια τα οποία χρησιμοποιεί το παιδί είναι σαφώς μικρότερη… παρ’ όλο που αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκατάστατα της μητέρας (στήθος, αγκαλιά, μυρωδιά).
 Σε όλα αυτά υποβόσκει μια κοινή πεποίθηση. Το μωρό δεν ξέρει να αναγνωρίζει τις ανάγκες του και το μωρό γεννιέται με μια «μοχθηρή» διάθεση να μας εκμεταλλευτεί, χειριστεί και γενικά να μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη… εκτός κι αν προλάβουμε και του «μάθουμε», δηλαδή του επιβληθούμε.   Κι όμως, τα βρέφη είναι σε απόλυτη επαφή με τις ανάγκες τους, εφόσον δεν παρεμβαίνουμε. Ξέρουν πότε πεινάνε και πόσο, ξέρουν πότε φοβούνται, πότε πονάνε, πότε έχουν ανάγκη από τρυφερότητα. Η υποχρέωσή μας δεν είναι να τους μάθουμε να μην ακούν τις πραγματικές τους ανάγκες, αλλά να τις ικανοποιήσουμε.
 Ένα βρέφος εξυπακούεται ότι δεν είναι σχεδιασμένο από τη φύση να είναι ανεξάρτητο. Δε θα επιβίωνε. Και αυτό το γνωρίζει, ενστικτωδώς. Γι’ αυτό κι όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες του κλαίει. Είναι το μόνο μέσο που διαθέτει για να δηλώσει στο φροντιστή του ότι κάτι δεν πάει καλά.
 Το να το αγνοήσουμε, δε σημαίνει πως σταματάει να υπάρχει η ανάγκη, απλά σταματάει κάποια στιγμή να μας την επικοινωνεί. Παραιτείται από το να διεκδικεί, άλλωστε είναι τόσο εξαντλητικό αυτό για ένα μωρό.
 Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι ανάγκες του αγνοούνται κι έτσι οδηγείται να πιστέψει ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Προφανώς ο γονιός ξέρει καλύτερα απ’ ότι το ίδιο το παιδί, γι’ αυτό και του φέρεται έτσι, αλλιώς γιατί να μην το ικανοποιεί;
 Από την άλλη, όμως, συμβαίνει το εξής παράλογο, το μωρό που θεωρητικά είναι έτοιμο από βρέφος να κοιμηθεί μόνο του, να κάθεται με τις ώρες στο ριλάξ μόνο του, δεν είναι σε θέση να πιάσει το κουτάλι μόνο του ακόμα κι αν δείχνει καθαρά ότι θέλει να δοκιμάσει και φτάνει τριών ή τεσσάρων και το ταΐζει κάποιος άλλος.
 Το ίδιο μωρό που πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο, όταν πάει να ανέβει στον καναπέ μόνο του, ακούει ένα «είσαι μικρό ακόμα» και νιώθει δυο χέρια να το σηκώνουν και να το βάζουν στη θέση όπου πιστεύουν ότι ήθελε να βρεθεί. Έτσι, το παιδί που πάει να βάλει μόνο του τα παπούτσια, βλέπει το γονιό να το κοιτάει περιπαιχτικά και να του λέει «τι κάνεις βρε μπόμπιρα; Δεν μπορείς ακόμα μόνος σου».
 Μεγαλώνει κι άλλο και ζητάει να διαλέξει αυτό τι ρούχα θα φορέσει, αλλά ακόμα είναι τριών ετών, είναι δυνατόν να αποφασίσει τι θα φορέσει στα γενέθλιά του; «Θα διαλέξει τη φόρμα του πάλι, ενώ εμείς δώσαμε τόσα λεφτά γι’ αυτό το κουστουμάκι που του πάει τόσο πολύ!» Μετά πάει σχολείο και λέει ότι θέλει να ξεκινήσει χορό γιατί του αρέσει, αλλά ο γονιός πάλι ξέρει καλύτερα και αποφασίζει ότι το μπάσκετ του ταιριάζει περισσότερο.
  Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας ανασφαλής και όχι ανεξάρτητος. Αυτό το παιδί μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ανεξάρτητο αλλά θα είναι ένα φοβισμένο πλάσμα που θα προσπαθεί να επιβεβαιώσει αν αυτό που νιώθει είναι «σωστό» ή ακόμα και αληθινό από τις αντιδράσεις των άλλων.
 Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας που θα φοβάται να παραιτηθεί από την ανυπόφορα βαρετή δουλειά του και να κυνηγήσει το όνειρό του, θα γίνει ένας ενήλικας που θα μένει σε σχέσεις εξάρτησης γιατί θα φοβάται να μείνει μόνος του.
 Ας το δούμε τώρα αλλιώς. Ένα βρέφος γεννιέται και οι γονείς δεν ακολουθούν καμία συμβουλή ή τεχνική παρά μόνο ακολουθούν τις ανάγκες του παιδιού τους όπως τις υποδεικνύει αυτό. Έτσι, άλλωστε, συμβαίνει και με όλα τα θηλαστικά στον πλανήτη μας. Έχουμε ένα μωρό που θηλάζει κατ’ απαίτηση, κοιμάται με τους γονείς του και όποτε ζητάει αγκαλιά, την έχει. Τρώει όσο θέλει και όποτε θέλει. Έχει χρόνο να πειραματιστεί, να δοκιμάσει. Ξέρει ότι αν χρειαστεί βοήθεια και τη ζητήσει, θα την έχει.
 Αυτό το παιδί δεν μπορεί παρά να έχει υψηλή αυτοεκτίμηση μιας και ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το πώς μας αντιμετωπίζουν οι φροντιστές μας τα πρώτα χρόνια. Όσο μας δείχνουν ότι είμαστε σημαντικοί, τόσο σημαντικοί νιώθουμε.
 Ας μη φοβόμαστε τα παιδιά… μια ανάγκη η οποία καλύπτεται γενναιόδωρα, θα καλυφθεί πολύ πιο γρήγορα από την ανάγκη που αγνοείται. Το νήπιο που αποθηλάζει φυσιολογικά, το νήπιο που αποφασίζει αυτό ότι πλέον θέλει να κοιμάται μόνο του, το παιδί που έχει χορτάσει από αγκαλιά, είναι ο ενήλικας που είναι πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος.
 Το παιδί που έχει γεμίσει από ασφάλεια και φροντίδα τα πρώτα εκείνα χρόνια που έχει επίγνωση του πόσο ευάλωτη είναι η ύπαρξή του και που έχει καταγράψει μέσα του ότι αυτό που νιώθει είναι έγκυρο, είναι ο ενήλικας που δε θα ζει με το φόβο του αύριο, που θα διεκδικεί αυτό που θέλει, που θα τολμάει να είναι ευτυχισμένος και δε θα νιώθει ενοχές γι’ αυτό. Έτσι δε θα θέλανε τα παιδιά μας να είναι όταν μεγαλώσουν;                                                                         [Πηγή: www.doctv.gr]