Η Κυριακή των Αστέγων

...ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ! Άλλη μια Κυριακή του Χειμώνα...μέσα στην θαλπωρή των τειχών,του προσωρινού σπιτικού μας,προστατευμένοι από το κρύο και τη βροχή,επαναπαυμένοι στους καναπέδες της απάθειας,παρακολουθώντας στο χαζοκούτι,το καλοσερβιρισμένο lifestyle της ήσσονος προσπάθειας,περιμένοντας το υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά,κυριακάτικο γεύμα,που θα ικανοποιήσει τον απαιτητικό ουρανίσκο μας και τη...ζυγαριά της ματαιοδοξίας μας,ικανοποιημένοι από την εβδομαδιαία προσπάθεια διατήρησης της αξιοπρέπειας,δουλεύοντας σαν...σκύλοι,στις part-time απασχολήσεις της αντοχής! Και στον αντίποδα,εκτεθειμένη στο κρύο,στη βροχή,στη λάσπη...κάτω από τους σωρούς από τα χαρτόνια και τα νάιλον η ανθρώπινη ύπαρξη που αδυνατεί να κατανοήσει το Success Story,συνεχίζει τον άνισο αγώνα της.... Που μέσα σε μια νύχτα,ανακάλυψε μέσα από τη δραματική τροπή που πήραν τα πράγματα για την ίδια,ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι εύκολο να βάλεις όχι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, αλλά ούτε δύο χαρτόνια! Ζώντας,με τις αναμνήσεις της πολυτάραχης ζωής της στεγασμένες σε ένα αυτοσχέδιο παράπηγμα,με μερικά χαρτόκουτα - που αποτελούν όλο το βιός της - για να σκεπάζουν το λεβέντικο παράστημά της,τυλιγμένα επιμελώς στο νάιλον της ανθεκτικότητας... Έχοντας καταλήξει να μετρά τις ώρες στις παγωμένες πλάκες του δρόμου, να χαζεύει τους βιαστικούς περαστικούς,αναπολώντας αλλοτινές όμορφες στιγμές,ικετεύοντας για μια κίνηση ελέους,που θα βοηθήσει,ώστε να ξημερώσει η καινούρια μέρα....Της ελπίδας για καλύτερη ζωή;;; Κι εμείς τι κάνουμε;Κλείνουμε τις κουρτίνες και βολεύουμε τη σκέψη μας,στον "αγγελικά πλασμένο" μικρόκοσμό μας.... Απλά τους κοιτάμε,χωρίς να τους βλέπουμε και προσπερνάμε... Φτύνουμε στον κόρφο μας,για να προφυλαχτούμε από το "κακό",χαϊδεύοντας το πολύτιμο ματόχαντρο.... Αλλάζουμε πεζοδρόμιο,διαχωρίζοντας τον εαυτό μας,από την "ωμή" πραγματικότητά τους.... Ή τους βοηθάμε,έστω με ένα στεγνό ρούχο,έστω με ένα ζεστό πιάτο φαγητό.....έστω με δυο λόγια συμπαράστασης και ανθρωπιάς;;; ΑΙΧΜΗ ΔΟΡΑΤΟΣ