Βέβαια, ο βασιλιάς Μίδας έκρυβε τα γαϊδουρινά αυτιά με ένα σκουφί. Το μυστικό του Μίδα το γνώριζε μόνο ο κουρέας του, ο οποίος επειδή δεν κρατιόταν, πήγε σ’ ένα χωράφι, έσκαψε έναν λάκκο και ψου-ψου-ψου ξεφούρνισε την ιστορία. Κατόπιν, σκέπασε τον λάκκο με χώμα κι έφυγε. Όμως, στο χώμα αυτό φύτρωσαν κάτι καλάμια, τα οποία, όταν φυσούσε ο αέρας, μαρτυρούσαν το γεγονός, ότι δηλαδή ο βασιλιάς Μίδας είχε αυτιά γαϊδάρου. Τα παραπάνω τα είχε αναφέρει ο Απολλώνιος.
Τώρα, γιατί τα ξαναλέω. Γιατί ταιριάζει με πολλούς που έχουν όμορφα αυτιά για να μην ακούνε, κι έρχεται γάντι με θεσμούς που ενώ προσπαθούν να κρύψουν τα αυτιά τους, η ακηδία τους γίνεται η ίδια βούκινο της δόξας της και υμνωδός του εαυτού της.
Δίνω αμέσως παραδείγματα. Μεταξύ 2004-2014 πρόεδρος της Κομισιόν ήταν ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο – σήμερα σύμβουλος της Goldman Sachs. Τον αντικατέστησε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που κυβέρνησε για είκοσι χρόνια τον φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Ενα άλλο στέλεχος της Goldman Sachs, ο Μάριο Ντράγκι, διευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ευνοεί τη Γερμανία αλλά εξαιρεί την Ελλάδα που χρειάζεται ένεση ρευστότητας κ.ο.κ.
Άλλο παράδειγμα. Η Γερμανία -όπου η δημοκρατία χαρίστηκε από τους άλλους μετά τον Β' Παγκόσμιο- δυσκολεύεται στον σχηματισμό κυβέρνησης και κατηγορεί τους άλλους (Γάλλους, Βρετανούς, Ελληνες κ.λπ.) ως υπονομευτές του δημοσιονομικού συμφώνου (επίσημα, της Συνθήκης για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση), το οποίο ήταν το quid pro quo για να εγκρίνει η Γερμανία το συλλογικό πακέτο διάσωσης του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), υποστηρίζοντας ότι η αμοιβαιότητα δεν λειτουργεί (the mutualization model is not working for the eurozone).
Αυτού του είδους το γερμανικό καλό (όπως το αντιλαμβάνονται) μπορεί να καταστρέψει την Ε.Ε., γυρνώντας πίσω την ιστορία. Οπως και το America First του Τραμπ.
Άλλο. Η UNESCO το 2001 ψήφισε μια θαυμάσια οικουμενική διακήρυξη για την πολιτιστική πολυμορφία, την οποία ανέδειξε ως «κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας», τόσο απαραίτητη όσο και η βιοποικιλότητα για τη φύση, και κατέστησε την υπεράσπισή της ηθική επιταγή, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον σεβασμό για την αξιοπρέπεια του ατόμου.
Το αποτέλεσμα; Οι εκατόμβες των πνιγμένων, η θανατίλα στα νερά της Μεσογείου και οι κραυγές στα στρατόπεδα των απελπισμένων, αποκλεισμένων και σύγχρονων σκλάβων. Ποιος τους ακούει;
Το καλύτερο το είδα στην έκθεση «Καινούργιες πατρίδες» για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (στο Λουτρό των Αέρηδων, Κυρρήστου 8, Πλάκα – να πάτε όσοι μπορείτε), που επιμελήθηκαν με αγάπη, ανθρωπιά και ευαισθησία η Φούλη Παπαγεωργίου και η Λουίζα Καραπιδάκη. Ενώ τα χρήματα για τη θαυμάσια έκθεση δόθηκαν από το Πρόγραμμα Creative Europe-Culture της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στον κατάλογο υπάρχει μια ενδιαφέρουσα υπόμνηση: «Πρόκειται για απόψεις μόνο των συγγραφέων και η Επιτροπή δεν έχει ευθύνη για οποιαδήποτε χρήση των πληροφοριών που περιλαμβάνονται εδώ».
Ένα τελευταίο. Ενώ η Αριστερά στον βωμό της κοινολεξίας της μεγέθυνσης πασχίζει να πετύχει δικαιότερες κατανομές και αισιοδοξίες, αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει τον κόσμο (ανθρώπους, αγαθά, αξίες) που δεν μετριέται, που είναι κρίσιμος για την ευημερία, που δεν αποτιμάται στα ΑΕΠ. Και ηττάται ως προς αυτό σήμερα.
Όλοι πασχίζουν για το καλό, αλλά όλα ψιλοσέρνονται σ’ αυτό που ο Ζαν-Κλοντ Μισεά είχε ονομάσει «Αυτοκρατορία του μικρότερου κακού» (πυκνό, περιεκτικό, πολιτικό κείμενο, που είχε μεταφράσει ο Αγγελος Ελεφάντης στις εκδόσεις Πόλις).
Όλοι προσπαθούν να κρύψουν τα αυτιά τους, άρχοντες και λιγότερο υπηρέτες όσων τάχθηκαν να θεραπεύουν. Τα καλάμια σφυρίζουν ότι στη μετανεωτερικότητα, αρκετοί δούλοι πολλών αφεντάδων, ξένοι με τον κόσμο αλλά εξοικειωμένοι με καμαρίλες, χρήμα και μιντιακά παίγνια –κόσμο με τον οποίο τόσο τους αρέσει να ανακατεύονται– εκφέρουν ιερές ρητορικές και γνώμες με τόση αυτοπεποίθηση γύρω από την πολιτική με την οποία δεν τους συνδέει τίποτα παρά μόνον τα πάθη που εγείρει.
Ο Έρασμος στο «Μωρίας εγκώμιον», επειδή φοβόταν στην εποχή του να μιλάει ο ίδιος για να τα χώνει στους ισχυρούς, ανέβαζε στο σκαμνί τη «Stultitia», την Τρέλα, για να πλέκει η ίδια το εγκώμιο του εαυτού της. Πάντως, αυτά που ήθελε να πει, τα έλεγε. Το μεταφέρω με τη φωνή του μεταφραστή Στρατή Τσίρκα: «Δεν πα να στολίζονται όπως θένε, πάντα η άκρη του γαϊδουραυτιού θα ξετρυπώνει και θα προδίδει τον Μίδα». [Πηγή: efsyn]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου