«Εκεί όπου έφθασαν τα πράγματα… μόνον διά παθημάτων θα βελτιωθή το έθνος. Τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα, να σωφρονισθώμεν, να συνετισθώμεν… Σήμερα (εν. το έθνος) θα σπάσει το πόδι του, αύριον το χέρι του, με τ' ολίγον, τα πλευρά του και ούτω θα σωφρονισθώμεν».
Σήμερα διαπιστώνουμε με απόγνωση πως τα παθήματα δεν στάθηκαν αρκετά μέχρι τώρα για τη βελτίωσή μας. Όμως η απόγνωση δεν αρκεί για τη λήψη απαράβατων μέτρων. Στη συμφορά το μόνο φάρμακο ικανό να αποτρέψει τον κίνδυνο και για άλλες τυχόν επερχόμενες είναι η αλήθεια.
Στη χώρα μας ένα διαχρονικό έλλειμμα αλήθειας γεννά αυταπάτες αλλά και τη μετάθεση ευθυνών από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και αντιστρόφως, ενώ οι ψηφοφόροι εμφανίζονται στη διαμάχη ως θύματα των καταστροφών, πράγμα που είναι εν μέρει σωστό αφού υφίστανται τις συνέπειες.
Αλλά ευθύνη έχουν και οι πολίτες αφού για την προώθηση των υποθέσεων και την πραγματοποίηση των σχεδίων τους διαμεσολαβούν αρχές και νόμοι πού όταν είναι απαγορευτικοί, μέσω των πολιτικών που τους εκπροσωπούν, παραβαίνουν νόμους και νομιμοποιούν παραβάσεις.
Στο μεταξύ η χώρα αποδεκατίζεται πληθυσμιακά, ψυχολογικά και ηθικά με τροχαία, πλημμύρες, πυρκαγιές, δανεισμούς για την κάλυψη μη παραγωγικών αναγκών, όπως και με κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος για αποζημιώσεις των πληγέντων που πάλι θα πληγούν, για την πληρωμή των ανεξόφλητων δανείων (που υποσκάπτουν την οικονομική δύναμη της χώρας με μόνη διέξοδο τη μαζική μετανάστευση) ή για τη συντήρηση υψηλόμισθων πολιτικών στελεχών και παρατρεχάμενων σε αριθμό απολύτως δυσανάλογο με την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν για την αναβάθμιση των μηχανισμών προστασίας της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος.
Στον πολυμέτωπο αποδεκατισμό της ζωής των Ελλήνων, σε στιγμές υπερχείλισης ενός φανατισμένου συμφεροντολογικού κομματισμού, προτάσσεται ως αντίβαρο η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, με την αυταπάτη ότι την επομένη των εκλογών όλα θα διορθωθούν.
Μήπως πάλι φταίει που με την αυτάρεσκη βεβαιότητα ότι υπεραρκεί η τήρηση ηθών και εθίμων φτάσαμε να δικαιολογούμε την έλλειψη μέτρων πρόληψης των καταστροφών και των συμφορών, με τη γνωστή φράση «έτσι τα βρήκαμε» που υπονοεί πως έτσι θέλουμε να τα αφήσουμε στους επόμενους;
Τέτοιες πρακτικές συντήρησης των ειωθότων ευνοούν τις τάσεις αυτοκαταστροφής της φυλής που μοιραία μπλέχτηκαν στη συγκρότηση του νεοσύστατου κράτους, όταν ανέλαβαν την οργάνωση και τη διοίκησή του πολιτικοί με το ίδιο εθελόδουλο και συμφεροντολογικό φρόνημα με το οποίο υπηρέτησαν τον σουλτάνο.
Τέτοιοι εμμονικοί διαχειριστές της κρατικής εξουσίας αναδείχθηκαν σε θεματοφύλακες παραδεδομένων ηθών και εθίμων. Και καθώς κοτζαμπασισμοί και βυζαντινισμοί δεν έλειψαν, δύο αιώνες τώρα, η χώρα διοικείται και κυβερνιέται με το πνεύμα τού «τι έχεις, Γιάννη; τι είχα πάντα» ή ενός ανέμελου εκσυγχρονισμού που πρώτο μέλημά τους έχουν αμφότερα την άσκηση εξουσίας εις βάρος μιας κοινωνίας πολιτών που αρνείται να δει ότι μετατράπηκε σε κοινωνία πελατών και χρεώνεται τις παρασπονδίες τους. Καμιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να κρύψει τόσο σκοταδισμό και τόσο κυνική ημιμάθεια.
Τον περισσότερο χρόνο της κοινοβουλευτικής θητείας τους τα πολιτικά κόμματα -εντεταλμένα στην περιφρούρηση της δημοκρατίας και στη λύση των προβλημάτων της χώρας- αναλώνονται δυστυχώς σε αντιδικίες άνευ περιεχομένου, με μοναδικό στόχο τη διαχείριση του εναπομείναντος δημόσιου χρήματος. Και ενώ ο λαός δικαιούται καλλιέργεια και γνώση, εδώ και δεκαετίες εθίζεται στην αδράνεια, ακούγοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ εικοτολογίες περί του τι θα συμβεί στο πλαίσιο ενός ακριβοπληρωμένου πολιτικού συστήματος που μετέτρεψε την κοινωνία σε αποικία του με αντάλλαγμα την αυθαιρεσία και την παράβαση νόμων από ασυνείδητους πελάτες του που δρουν παραδειγματικά.
Η συμφορά της 23ης Ιουλίου είναι ένα από τα επεισόδια του δράματος που ζει η χώρα υπό τον πλήρη οικονομικό έλεγχο της Ε.Ε. που έμμεσα μας μηνύει ότι χώρες που αναπαράγουν το νοσηρό καθεστώς της ψηφοθηρίας μόνο και μόνο γιατί οι πολίτες και οι πολιτικοί τους αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα, δικαιολογημένα τελούν υπό σκληρή «επιτροπεία». Βέβαια το έλλειμμα ιστορικής αυτοσυνειδησίας της Ε.Ε. που δικαιολογεί πολιτικές αποστέρησης έναντι ενός μη βιώσιμου χρέους, το αναπληρώνει η οικονομική ισχύς των χωρών που τις επιβάλλουν.
Είναι επομένως αδύνατο να δώσουμε τέλος σε δράματα, καταστροφές και τις συμφορές τους, χωρίς σκληρή ενηλικίωση για την ανάδειξη λιτών πολιτικών που θέτουν εαυτούς υπεράνω της διαιωνιζόμενης ως κατάρα ψηφοθηρίας.
Ο Π. Καλλιγάς στο «Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας» (1842) διατρανώνει ως ηθικό θρίαμβο την πάλη ενός κόμματος όχι για δικό του όφελος, αλλά για την κοινή τύχη όλων και συνδέει την έμπρακτη χειραφέτηση του λαού με τη δημοσιοποίηση των αληθειών που σημαδεύουν τα πεπραγμένα μιας χώρας. Ισχύει ακόμη.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, καθηγήτρια Φιλοσοφίας, συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου