Ήρθε η ώρα του, πέθανε και γλίτωσε ο "τυχερός"... Η χήρα του όμως είχε άλλη άποψη (τάχα μου)... Έκλαιγε και ωρυόταν πάνω απ' τη σωρό (του αποδράσαντος ) και μονολογούσε...
Καμάρι μουουουουου, λεβέντη μουουουουου, παλικάρι μουουουουου, γιατί πασά μουουουουου μου το 'κανες αυτό;;;; Γιατί;;;; Πού μ' αφήνεις μόνη κι έρημη στους 5 δρόμους;;;
Ήταν ανάγκη να πεθάνεις Εσύ;;; Δεν πέθαινε καλύτερα ένας Βλάχος;;; ......
Και μετά..... Ε Δ Ω
Η παραπάνω "ιστοριούλα" φαντάζει ανέκδοτο για όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους...
Για τους "βλαμμένους" όμως - που ζουν ανάμεσά μας - δεν είναι ανέκδοτο, είναι ο μοναδικός τρόπος ζωής τους...
Και για να μη μακρηγορούμε με υπονοούμενα ορίστε και η original version.... Ε Δ Ω
Ηθικό δίδαγμα: Και μη χειρότερα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου