Μπορεί να υιοθετήθηκε ως προεκλογικό σύνθημα ακόμα και από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ο στόχος της Δεξιάς για μια «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά κανείς δεν μπορεί να στερήσει την πατρότητα της ιδέας από τον Μάκη Βορίδη.
Το ηγετικό στέλεχος της Ν.Δ., μπορεί να μην είναι πλέον γραμματέας της Νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ούτε στενός συνεργάτης του Καρατζαφέρη, αλλά καθώς φαίνεται δεν έχει αλλάξει ιδέες ούτε έχει πάψει να μεταφέρει στα καθ’ ημάς τα διδάγματα του Ζαν-Μαρί Λεπέν, τον οποίο επί χρόνια πρακτόρευε στη χώρα μας το Ελληνικό του Μέτωπο.
Ο κ. Βορίδης είχε εδώ και δύο χρόνια προβάλει τον στόχο να αντιμετωπίζεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως οιονεί εσωτερικός εχθρός: «Εκείνο που πρέπει να συζητήσουμε σήμερα είναι κατά πόσο η συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά και γενικότερα αυτό, το οποίο στην Ελλάδα ονομάζουμε Αριστερά στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει έναν κίνδυνο για τη θεσμική λειτουργία του πολιτεύματός μας» (23.10.2017).
Λίγους μήνες αργότερα, ο κ. Βορίδης είχε αναπτύξει ακόμα περισσότερο τη θέση του: «Η Αριστερά πρέπει να ηττηθεί, πρέπει να χάσει την ιδεολογική ηγεμονία της. Δεν αγωνιζόμαστε λοιπόν απλώς για μια εκλογική νίκη. Αγωνιζόμαστε για τις ψυχές μας, την πατρίδα μας, την ιστορία μας, το έθνος μας» (26.4.2018).
Η τελική διατύπωση, εδώ και ένα χρόνο, προκάλεσε σάλο, γιατί περιλάμβανε και μέτρα που πρέπει να ληφθούν κατά της Αριστεράς, κάτι που είχαμε να το ακούσουμε από την εποχή της δικτατορίας: «Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς, για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές» (22.8.2018).
Ρεβανσισμός
Άθελά του εδώ ο κ. Βορίδης προδιαγράφει τους όρους επανόδου της Δεξιάς στην εξουσία και αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για «παρεμβάσεις» εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της, γεγονός που είχαμε ξεχάσει από την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το κακό είναι ότι αυτές οι θέσεις υιοθετήθηκαν σιωπηλά από την ηγεσία του κόμματος χάρη και στην ιδιότυπη συγκατοίκηση του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη με τον ρεβανσιστή Αντώνη Σαμαρά και τον ελάχιστα καλυμμένο ακροδεξιό αντισημίτη Αδωνι Γεωργιάδη.
Η Ν.Δ. πολιτεύτηκε λοιπόν με τη γραμμή Βορίδη. Και νίκησε γιατί κατόρθωσε να αναβιώσει φοβικά σύνδρομα περασμένων δεκαετιών και να κινητοποιήσει παλιά εμφυλιοπολεμικά πάθη που νομίζαμε όλοι αφελώς ότι έχουν για πάντα εκλείψει.
Δεν είναι βέβαια πρωτόγνωρο για την κομματική αντιπαράθεση των τελευταίων δεκαετιών (προ κρίσης) η εξακόντιση υπερβολών, ακόμα και απειλών εκατέρωθεν από τους δύο μονομάχους του δικομματισμού. Ούτε συμβαίνει για πρώτη φορά να θεωρείται βασικός στόχος κάποιου να ηττηθεί ο αντίπαλος και όχι να κερδίσει αυτός. Μόνο που αυτή τη φορά η Ν.Δ. εμφανίζεται ως εκφραστής ενός «καθεστώτος», το οποίο κινδυνεύει όχι από ένα κόμμα, αλλά από μια «παράταξη», την Αριστερά, και τις ιδέες της.
Για να βρούμε κάτι παρόμοιο στην πρόσφατη ελληνική ιστορία θα πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω, το 1958, όταν το έφερε η συγκυρία να αναδειχτεί για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο πόλεμο η Αριστερά με την ΕΔΑ κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γνωρίζουμε τη συνέχεια: μόλις τρία χρόνια αργότερα οργανώθηκαν οι μαύρες εκλογές βίας και νοθείας του 1961, ακριβώς για να ανακοπεί το ανερχόμενο δημοκρατικό και αριστερό κίνημα. Μια δεύτερη, πιο ήπια, επάνοδο της Δεξιάς στο ίδιο επιχείρημα «προστασίας του καθεστώτος» ζήσαμε το 1981, τις παραμονές της θριαμβευτικής επικράτησης του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά σήμερα όσοι μιλούν για κίνδυνο «αλλοίωσης του πολιτεύματος» από την Αριστερά δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνια και οι παρεμβάσεις του σταθεροποίησαν τη δημοκρατία, αποκατέστησαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και απομάκρυναν τον κίνδυνο απομόνωσής της. Μπορεί να μην έχουν ακόμα γευτεί οι λαϊκές τάξεις τις ευεργετικές συνέπειες της εξόδου από την κρίση, αλλά έχουν ήδη δοθεί δείγματα αυτού που ονομάζει η κυβέρνηση «ταξική μεροληψία», με τα μέτρα ανακούφισης των ασθενέστερων.
Αλλά γι’ αυτά δεν νοιάζεται η Ν.Δ. Στόχος της είναι να επικαλεστεί έναν φανταστικό κίνδυνο για τη δημοκρατία, τη θρησκεία και τα μεσαία στρώματα, προκειμένου να αποφύγει την αναφορά στο πραγματικό της πρόγραμμα και να εμφανίσει τον αγώνα της ως «εθνική ανάγκη» για την προστασία του καθεστώτος. Κατά σύμπτωση τα τρία προπαγανδιστικά φυλλάδια που είχε εκδώσει το 1960 η ΚΥΠ, τις παραμονές των εκλογών του 1961, έφεραν τους τίτλους «Η δημοκρατία και ο κομμουνισμός», «Η θρησκεία και ο κομμουνισμός» και «Τα μεσαία στρώματα και ο κομμουνισμός».
Είδαμε έτσι τη Ν.Δ. να επιτίθεται ακόμα και στον Αρχιεπίσκοπο, προκειμένου να ναυαγήσει η συμφωνία του με τον πρωθυπουργό, είδαμε τα μέσα ενημέρωσης Μαρινάκη - Μητσοτάκη να ξιφουλκούν εναντίον των υποτιθέμενων θεσμικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη και είδαμε βέβαια την κινδυνολογία για τα μεσαία στρώματα να φτάνει στο απόγειό της, την ίδια ώρα που η Ν.Δ. ετοιμάζει τις ακραίες νεοφιλελεύθερες «λύσεις» της οι οποίες θα πλήξουν ακριβώς αυτά τα στρώματα.
Επαναφορά του διχασμού
Η ταύτιση της Ν.Δ. με τις πιο ακραίες φωνές για το Μακεδονικό εξυπηρετούσε ακριβώς αυτή τη στρατηγική: την επαναφορά δηλαδή των διχαστικών μετεμφυλιοπολεμικών χρόνων. Αν διαβάσει κανείς τις αγορεύσεις των βουλευτών της Ν.Δ. για τη Συμφωνία των Πρεσπών, με πρώτη εκείνη του Αντώνη Σαμαρά, θα διαπιστώσει μια ολική επαναφορά στην εποχή που η Ελλάδα χωριζόταν σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα».
Ας μην παραξενεύεται λοιπόν κανείς με τα φαινόμενα τύπου Σκαλούμπακα. Οσο κι αν έσπευσε η ηγεσία της Ν.Δ. να διαγράψει το στέλεχός της που απειλούσε πως θα κάνει στα «ανθελληνικά καθίκια ό,τι δεν σας έκανε ο πατέρας μου το ’47-’48», το μόνο που έκανε ο γιος του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου ήταν να κάνει πράξη τα λόγια των κομματικών του ανωτέρων. Αποκάλυψε δηλαδή ποιες είναι αυτές οι «θεσμικές παρεμβάσεις» με στόχο την Αριστερά, στις οποίες αναφερόταν ο κ. Βορίδης.
Όπως έχει αποκαλύψει η Ελενα Ακρίτα, το στέλεχος της Ν.Δ. εξηγούσε ως εξής τη νέα γραμμή του κόμματος: «Τη Δεξιά που ξέρατε να την ξεχάσετε. Η Ν.Δ. θα πάρει 40% και αυτή τη φορά θα γαμήσει κομμουνιστικές κωλοτρυπίδες».
Η γραμμή Βορίδη σε εκλαϊκευμένη μορφή, με ολίγη από Παναγιώταρο. Μ’ αυτήν πορεύεται η σημερινή Ν.Δ. και γι’ αυτό αποφεύγει ο αρχηγός της την ευθεία αντιπαράθεση σε ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα. Αφήνει να τα λένε οι Σκαλούμπακες. [Πηγή: efsyn - Δημήτρης Ψαρράς]
Υ.Γ. ... "Σπουδές" περί... Σκαλούμπακα... Ε Δ Ω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου