Λατρεύω την Αθήνα. Δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω στις συναναστροφές, όταν γνωστοί και φίλοι μεμψιμοιρούν για τις συνθήκες στο κέντρο και τις συνοικίες της. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Αθηναίοι κατατάσσουν πάντοτε τελευταία και καταϊδρωμένη την πόλη τους σε σχετικές πανευρωπαϊκές έρευνες. Σύμφωνοι! Είναι κομμάτι ανορθόγραφη η δόμησή της, όχι μόνο από άποψη κτιρίων, ωστόσο τούτη η αναιδής αναρχία αποδεικνύεται συχνά απελευθερωτική.
Ουδαμού στη Γηραιά Ηπειρο δεν θα συναντήσεις τραπεζάκια έξω χειμώνα-καλοκαίρι, ούτε μαγαζιά σφύζοντα από ζωή ίσαμε τα πρώτα χαράματα. Ολοφύρονται για την άθλια, τάχα μου, καθημερινότητά τους οι συμπολίτες μας, αφού προηγουμένως έχουν καταβάλει εργώδεις προσπάθειες να την υποβαθμίσουν οι ίδιοι. Κατατρύχονται αναντιρρήτως από το σύμπλεγμα του επαρχιώτη που τον στενεύει η πολιτεία και τον απωθεί η ευρυχωρία της υπαίθρου.
Υποχόνδριοι και υστερικοί, υποκρίνονται τα ανυπεράσπιστα θύματα. Εγώ εξακολουθώ να τη βρίσκω στην πρωτεύουσα. Από το 2007 που μετακόμισα στο τωρινό μου σπίτι βιώνω τις αρετές της σε όλη τους την ένταση και την έκταση. Το σημείο είναι απόκεντρο και συνάμα κέντρο. Σε ακτίνα διακοσίων μέτρων από την πόρτα μου υπάρχουν τα πάντα. Συρρικνώνονται βέβαια στα χρόνια του Μνημονίου, μολαταύτα η περιοχή παραμένει βολική.
Κάποτε είχα εφτά ψιλικατζίδικα τριγύρω. Τώρα απέμειναν τρία. Βγαίνω πάντως για τσιγάρα και εφημερίδα το πρωί και μαθαίνω χαρτί και καλαμάρι τα νέα της γειτονιάς. Τα δύο σουπερμάρκετ άλλαξαν φίρμα κάμποσες φορές το καθένα, όμως λειτουργούν απρόσκοπτα. Τρία-τέσσερα κρεοπωλεία και καταστήματα με κρητικά και ναξιακά προϊόντα έβαλαν λουκέτο προ πολλού, ωστόσο το καλό τυρί, το αγνό μοσχάρι κι η ρακή δεν μας λείπουν.
Εξόχως παρηγορητικό το ότι από τους τρεις φούρνους γκρεμίστηκε μόνο ο ένας. Συνεργεία αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, βουλκανιζατέρ, στερεοφωνικάδικα τροχοφόρων, σχολές οδηγών, χρυσοχοεία, δωράδικα, είδη κιγκαλερίας, κουζίνας, επιπλάδικα και λοιπά γραφεία έπεσαν υπέρ πίστεως στην άνιση πάλη τους με τη μαρμάγκα· τουτέστιν τα κατάπιε αμάσητα. Τις βιτρίνες τους κοσμούν αραχνιασμένα ενοικιαστήρια. Οι ιδιοκτήτες ρίχνουν το μίσθωμα και μουστερή δεν σταυρώνουν.
Τα τέσσερα υποδηματοπωλεία περιορίστηκαν σε ένα. Ο καταστηματάρχης δεν μας έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και κάνει χρυσές δουλειές επιδιορθώνοντας τα δικά μας. Απ' τα άφθονα ρουχάδικα υπάρχουν μόνο δυο στοκατζίδικα της συμφοράς. Αν είσαι τυχερός και προλάβεις τις νέες παραλαβές μπορεί να κονομήσεις παντελονιά, πουκαμισιά και μπουφανιά σε εξευτελιστικό αντίτιμο, αλλιώς θα τη βολέψεις με τα περσινά.
Άλλωστε απ' τις τρεις μοδίστρες διασώθηκε η μία, αφού προηγουμένως μείωσε στο μισό τις τιμές. Σταθερά στη θέση τους παραμένουν τα πέντε υποκαταστήματα τραπεζών, τα τρία φαρμακεία και τα δύο γραφεία τελετών. Αντιθέτως τα έξι κομμωτήρια έγιναν εννιά. Τεκμήριο των καιρών της παρακμής. Αντί να φροντίσουμε να βελτιώσουμε το κεφάλι μας απ' τη μέσα μεριά, πασχίζουμε να το κάνουμε εντυπωσιακότερο απ' την απέξω. Για ύπουλη αντιπολίτευση βλέπω να με κατηγορούν πάλι οι συριζαίοι και για «μαύρη προπαγάνδα», όπως έκαναν με τη ΓΣΕΒΕΕ η οποία επιβεβαίωσε την εικόνα σε πρόσφατη έκθεσή της. Ας είναι! Η Αθήνα συνεχίζει να μ' αρέσει.
[Πηγή: efsyn - Δημήτρης Νανούρης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου