Eυημερία χωρίς να χαϊδεύεις τους πλούσιους

 Ο Πολ Κρούγκμαν εξηγεί γιατί οι εποχές της ευημερίας δε συνοδεύτηκαν από χαστούκια στους εργαζόμενους ...
 Πολλοί νοσταλγούν την αθωότητα της δεκαετίας του 1950, η οποία δεν ήταν και τόσο αθώα, αλλά προσφέρει μερικά μαθήματα που ισχύουν στον 21ο αιώνα. Πάνω από όλα, η επιτυχία της μεταπολεμικής αμερικανικής οικονομίας δείχνει ότι, αντίθετα από αυτά που λέει η σημερινή συντηρητική ορθοδοξία, μπορείς να έχεις ευημερία χωρίς να χτυπάς τους εργαζομένους και να χαϊδεύεις τους πλουσίους. Σκεφθείτε το ζήτημα των φορολογικών συντελεστών για τους πλουσίους.  Η σύγχρονη αμερικανική Δεξιά, και μεγάλο μέρος του υποτιθέμενου κέντρου, έχει εμμονή με την ιδέα ότι η χαμηλή φορολογία για την κορυφή είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη. Και όμως, στη δεκαετία του 1950, το 0,01% των πολύ πλούσιων Αμερικανών πλήρωνε σε ομοσπονδιακούς φόρους περισσότερο από το 70% του εισοδήματός τους, τα διπλά από όσα πληρώνουν σήμερα στην εφορία.  Και οι υψηλοί φόροι δεν ήταν το μόνο βάρος για τους πλούσιους επιχειρηματίες. Ήταν επίσης αντιμέτωποι με ένα εργατικό δυναμικό με διαπραγματευτική δύναμη που είναι δύσκολο να τη φανταστούμε σήμερα. Το 1955, το ένα τρίτο των Αμερικανών εργατών ήταν μέλη συνδικάτων. Στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, η διοίκηση και τα συνδικάτα διαπραγματεύονταν σαν ίσοι.
 Συμπιεσμένα ανάμεσα σε υψηλή φορολογία και δυναμικούς εργαζομένους, τα στελέχη των επιχειρήσεων ζούσαν με λιγότερα χρήματα σε σχέση με τις προηγούμενες ή τις μελλοντικές γενιές. Οι επιβλητικές επαύλεις, οι στρατιές των υπηρετών και τα τεράστια γιοτ της δεκαετίας του 1920 δεν υπήρχαν πια. Το 1955 ένα στέλεχος επιχειρήσεων ζούσε σε ένα σπίτι στα προάστια, είχε οικιακή βοήθεια μερικής απασχόλησης και ένα σχετικά μικρό σκάφος. Σήμερα, φυσικά, οι επαύλεις, οι υπηρέτες και τα γιοτ έχουν επιστρέψει -μεγαλύτερα από ποτέ- και κάθε υπαινιγμός για μια πολιτική που θα μπορούσε να τσαλακώσει τον τρόπο της ζωής των πλουτοκρατών γίνεται δεκτή με κραυγές περί επέλασης του «σοσιαλισμού».
 Πράγματι, ολόκληρη η εκστρατεία του Ρόμνεϊ βασίστηκε στην ιδέα ότι η απειλή του προέδρου Ομπάμα να αυξήσει λίγο τους φόρους στα ανώτερα εισοδήματα, και η τόλμη του να υπονοήσει ότι κάποιοι τραπεζίτες δεν είχαν συμπεριφερθεί καλά, έκανε μεγάλη ζημιά στην οικονομία. Επομένως, το πολύ λιγότερο φιλικό για τους πλουτοκράτες περιβάλλον της δεκαετίας του 1950 θα πρέπει να ήταν μια οικονομική καταστροφή, έτσι δεν είναι; Το ακριβώς αντίθετο συνέβη: τίποτε πριν ή μετά δε μπορεί να συγκριθεί με τη θεαματική ανάπτυξη εκείνης της εποχής: το μέσο οικογενειακό εισόδημα διπλασιάστηκε ανάμεσα στο 1947 και στο 1973.
 Κάτι που μας γυρίζει πίσω στο θέμα της νοσταλγίας. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην πολιτική ζωή μας που νοσταλγούν τις ημέρες όταν οι μειονότητες και οι γυναίκες ήξεραν τη θέση τους, και οι γκέι έμεναν κλεισμένοι στις ντουλάπες. Αλλά οι υπόλοιποι είμαστε πολύ χαρούμενοι που εκείνες οι ημέρες έχουν περάσει. Είμαστε, από ηθικής απόψεως, ένα πολύ καλύτερο έθνος από ό,τι ήμασταν: Α, και το φαγητό έχει βελτιωθεί πολύ, επίσης. Στο δρόμο, όμως, έχουμε ξεχάσει κάτι σημαντικό -ότι η οικονομική δικαιοσύνη και η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι ασύμβατες. Η Αμερική στη δεκαετία του 1950 υποχρέωνε τους πλουσίους να πληρώνουν το μερίδιο που τους αναλογούσε, και έδινε στους εργαζομένους τη δύναμη να διαπραγματεύονται για αξιοπρεπείς μισθούς και επιδόματα. Και όμως, αντίθετα από τη δεξιά προπαγάνδα τότε και τώρα, η Αμερική ευημερούσε. Και μπορούμε να το κάνουμε πάλι. Πηγή: Το Βήμα
 Ο Πολ Κρούγκμαν είναι αμερικανός οικομολόγος και συγγραφέας. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια και αυτόν τον καιρό διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ενώ ταυτόχρονα αρθρογραφεί στους New York Times. Το 2008 βραβεύτηκε με το Νόμπελ. [Πηγή: www.doctv.gr]

 Σχόλιο: Απίστευτα πράγματα..!!!! Βγαίνουν κάτι Νομπελίστες "αναρχικοί  Κρούγκμαν" και βάζουν "αναρχικές ιδέες" στα βελάσματα που πίνουν νερό στα ονόματα των  "ιερών τεράτων" της Πολιτικής Παράγκας μας...
 Ποιο γνήσιο γίδι δέχεται με ήσυχη τη γιδοπροβατίσια συνείδησή του να μικρύνουν (π.χ.) τα σκάφη των "επενδυτών";;; Να αυξηθούν (π.χ) οι φόροι των πλουσίων;;; Να ζουν οι "επενδυτές" σε μικρές επαύλεις;;;; Κανένα γιδοπρόβατο δεν μπορεί να τα δεχθεί αυτά τα "αναρχικά", θα του κοπεί το γάλα ακαριαία... Στο κάτω κάτω ποιο "λογικό ον" (και ιδιαίτερα ένα σωστό γιδοπρόβατο) θα μπορούσε να "βάλει στη ζυγαριά"  απ' τη μία τους "αναρχικούς Κρούγκμαν" κι απ' την άλλη τα "ιερά κτήνη" τύπου Σημίτη, Κεμπάπ Καραμανλή, ΓΑΠαρου, ΣαμαροΒενίζελων, ΤσιπροΚαμμένων και ΑδωνοΚούληδων και να μην επιλέξει "αυθόρμητα" τον γκρεμό;;;
 Αλλού αυτά... Εδώ δεν είμαστε "ειδωλολάτρες", εδώ φοράμε "ιερά γυαλιά" Παΐσιου και "θαυματουργές παντόφλες" Αγίου Σπυρίδωνα (βοήθειά μας)... Είμαστε λαός ευλογημένος... "Βλέπουμε" και "βαδίζουμε σταθερά" προς την απελπισία...
 Η ανάπτυξη καλπάζει, τα καράβια "μας" οργώνουν τις θάλασσες και πολλές φορές "φορτώνονται μόνα τους τόνους λευκής σκονίτσας" και ταξιδεύουν χωρίς πλήρωμα για οικονομία...  Κι αν παραχρήμα η "ανάπτυξη" κάπου σκαλώσει πετσοκόβουμε μισθούς και συντάξεις (χωρίς να τις μειώνουμε όμως), πιάνουμε και κανέναν καστανά, προστατεύουμε τη ρίγανη και όλα γίνονται μέλι γάλα... Και τα κότερα θερίζουν αβέρτα... Έχουμε "επιχειρήματα", "σχέδιο" και "όραμα"...
 Τ' ακούς Κούλη;;; Όρμα.... Ε Δ Ω                                                         [Κ.Φ.]