Η συγκρότηση του ΕΣΡ και το λάθος

 Εδώ και μήνες -τι μήνες, χρόνια!- το πολιτικό σύστημα αυτογελοιοποιείται, αφού αδυνατεί να συγκροτήσει ένα προεδρείο για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ανεξάρτητες αρχές, πρόσωπα κύρους τάχα, γενικής αποδοχής υποτίθεται, και υπερκομματικά (sic) φτιάχνουν ένα κουβάρι, το οποίο καλείται να ξετυλίξει η κακόμοιρη η δημοκρατία.
 Σκληρό, δύσκολο να ξετυλιχτεί τούτο το κουβάρι, ίσως γιατί τις κλωστές του τις αποτελούμε άπαντες: πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, επιχερηματίες -λαός· ω λαέ των Ελλήνων... κάπως έτσι. Θα τη βρούμε ποτέ την άκρη;
 Α, μπα, γιατί έτσι και το πετύχουμε μετά τι θα 'χουμε σαν παιχνίδι στο γίγνεσθαι της πολιτικής και της χώρας;
 Παρ' όλα αυτά κάτι πρέπει να γίνει, γιατί ζαλιστήκαμε από τις παρελάσεις προσώπων και ιδεών, ιδεολογημάτων και... ανθρωπομορφισμών. Ελεος, κραυγάζει η κοινωνία (όπως κάθε ετοιμοθάνατος), αλλά οι κραυγές δεν ακούγονται -ωιμέ· αλί και τρισαλί λοιπόν -κι έτσι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ανίκανοι να μοιράσουμε το σανό σε δύο γαϊδούρια (τα έρμα τα ζωντανά...).
 Είναι γνωστό ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει.
 Γιατί; Διότι κάθε μικρό κόμμα (όλα τα κόμματα είναι πλέον μικρά, ακόμη κι αυτά που εναλλάσσονται στην εξουσία) νομίζει ότι το ενδιαφέρον του κόσμου στρέφεται στις «προτάσεις» του που είναι η καταλληλότερη λύση και άλλες πομφόλυγες.
 Τι τραβάνε κι αυτά τα κόμματα.
 Λειψά, άνυδρα, ανίδεα -εν πολλοίς ανήθικα (αμοραλιστικά). Ποια ομόνοια, ποια συναίνεση και κουραφέξαλα. Αυτές είναι έννοιες ανθενωτικές, δεν εκπέμπουν κυριαρχία και αλήθεια -τι λες;
 Κόμματα που προκαλούν θλίψη και απογοήτευση με τόση ιδεολογική και ηθική ένδεια που τα χαρακτηρίζει. Κόμματα προς αποφυγήν είτε αριστερής είτε δεξιάς κοπής· για το «κέντρο» δεν χρειάζεται να αναλίσκουμε προβληματισμόν τινά ή κάποια άλλου είδους περιέργεια.
 Το εθνικόν, το ευρωπαϊκόν, το δημοκρατικόν φρόνημα απουσιάζουν εξοργιστικά, διότι ουδείς τα έχει ως έννοιες στο οπλοστάσιό του, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις όλων ότι βασίζεται σ' αυτές τις έννοιες.
 Σκέτοι γραφειοκράτες έχουν καταντήσει άπαντες, που προσπαθούν με υπερκομματικές (σιγά...) προτάσεις να επιδείξουν μια ανωτερότητα, ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια ρεαλιστική πολιτική.
 Και πού ήσαν παρακαλώ τούτα όλα πριν από μερικά χρόνια, τους τελευταίους έστω μήνες; Δεν ντρέπονται όλοι τους (ουκ αισχύνονται, για να μην ξεχνάμε τους θαυμάσιους Κυνικούς μας); Και δωσ' του ασυναρτησίες: πολιτική βούληση, συναίνεση, συνεργασία, κύρος, προσωπικότητα, εθνικό συμφέρον, έξοδος από την κρίση.
 Προφανώς, ουκ αισχύνονται οι δόλιοι.
 Καθυστέρηση; Ποια καθυστέρηση; Γελοιοποίηση; Τι είναι αυτό; Αποστροφή στους πολιτικούς;
 Μα φταίνε αυτοί που εκφράζουν την αποστροφή τους· όλα γίνονται με τον γνωστό (της σκοπιμότητας και των νόμων της επικοινωνίας) τρόπο· ελληνικόν, ελληνικότατον!
 Ζούμε, ως πολίτες, τραγικές στιγμές· αλλά και ως άνθρωποι, τι να λέμε· απλώς το καταπίνουμε τούτο το λάθος της πολιτικής και της Ιστορίας, αμάσητο... Ας προσέχαμε..
[Πηγή: efsyn - Γιώργος Σταματόπουλος]