Ουκ αν λάβοις παρά του μη δίδοντος

 Έχει αμετάκλητα καταστεί αυτοάνοσο νόσημα το «ελληνικό πρόβλημα χρέους και δανειοδότησης» στο πλαίσιο της ευρωζώνης;
 Γιατί τόσοι σπουδαίοι «εγκέφαλοι» της Ε.Ε., της ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) αδυνατούν να λύσουν το πρόβλημα χρέους ενός κράτους-μέλους, επί οκτώ ολόκληρα χρόνια;
 Στον δημόσιο διεθνή διάλογο εκτέθηκαν ποικίλες ερμηνείες για το δυσεπίλυτο ή το «άλυτο» αυτό πρόβλημα, το οποίο ξεκληρίζει την ελληνική κοινωνία.
 Περιώνυμοι αναλυτές απεφάνθησαν για τη βιωσιμότητα του αστρονομικού πλέον δημόσιου χρέους και κυρίως για το αντίθετο, επιστρατεύοντας οικονομικά μοντέλα.
 Άλλοι δημοσιολόγοι επικεντρώθηκαν στα ενδοκρατικά εθνικά εμπόδια.
 Φέτος βρεθήκαμε ενώπιον πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων στα κράτη-μέλη. Σκοντάφτουμε ήδη για δεύτερη φορά σε γερμανικές εκλογές!
 Η άρνηση λύσης στο χρέος εξαιτίας των εκλογών «συνεπάγεται» ότι οι Γερμανοί ψηφοφόροι αναδεικνύονται για δεύτερη φορά ρυθμιστές για τη ζωή (ή τον θάνατο) της ελληνικής οικονομίας.
 Αντιθέτως, οι εκλογικές επιλογές των Ελλήνων ακυρώνονται de facto, ενίοτε βάναυσα, όπως το 2015.
 Το στοιχείο της πολιτικής υποτέλειας νεοφιλελεύθεροι αναλυτές το παρασιωπούν.
 Συνηγορώντας μεροληπτικά υπέρ της γερμανικής γραμμής «μη επίλυσης» του ελληνικού δημόσιου χρέους, επιχειρηματολογούν: «Μα, τι μπορεί να πράξει η γερμανική ηγεσία εν όψει εκλογών; Αδυνατούν τώρα».
 Εννοούν πως δρώντας αναπόφευκτα λαϊκιστικά και επιδιώκοντας τα ψηφοθηρικά λάφυρα η κυβέρνηση «οφείλει» να κοροϊδέψει τους Γερμανούς ψηφοφόρους πως δεν (εν-)δίδει τίποτε στους «άσωτους» Ελληνες.
 Το επιχείρημα εδράζεται βέβαια στον αντιευρωπαϊσμό. Προβλήθηκαν επίσης προσωπικές ιδιοτροπίες, πείσματα, ψυχολογισμοί: σαδιστικές, τιμωρητικές ή ρατσιστικές στάσεις που εκδηλώνονται όντως στη Γερμανία και αλλού.
 Κατά το πλείστον, τέτοιες ερμηνείες είναι αποσπασματικές. Διότι δεν εξηγούν τη δομή των κυρίαρχων οικονομικών σχέσεων εξουσίας.
 Ωραιοποιούν καταστάσεις περιστασιακά ή κουκουλώνουν σκοπιμότητες.
 Εδώ και δύο χρόνια οι ερμηνευτικές εικασίες επικεντρώνονται στη γριφώδη «κόντρα ΔΝΤ – Γερμανίας».
«Μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε» οι δύο, θανάσιμα εναγκαλισμένοι έναντι της Ελλάδος, θεσμοί.
 Ωστόσο, αφού τραβάει υπερβολικά σε μάκρος η «διένεξή» τους, χωρίς λύση μα και χωρίς διαζύγιο, εικάζουμε συμπαιγνία των δύστροπων δανειστών. Ή επίκληση προφάσεων εκατέρωθεν.
 Η μακρόσυρτη και σουρεαλιστική διελκυστίνδα τους κοστίζει ζωές και μαζική φυγή πολιτών από τη χώρα, παρακωλύοντας τη συμφωνία τoυς υπέρ της «οριστικής λύσης», παρ' ότι η ελληνική πλευρά συμμορφώθηκε, δίνοντάς τα όλα.
 Στα κυρίαρχα ΜΜΕ απουσιάζει μια ερμηνεία πολιτικής οικονομίας, η οποία απασχολεί, ωστόσο, πολλούς δεινοπαθούντες Ελληνες, όπως και οξυδερκείς διεθνείς παρατηρητές.
«Η λύση είναι το πρόβλημα»¹. Αυτό τεκμαίρεται καθώς η ισχύουσα δομική λογική του κατακτητικού νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού εφαρμόζεται με αδυσώπητη σκληρότητα.
 Το «ακλόνητο δόγμα» συνεπάγεται ότι ο νικητής, ο άριστος τα παίρνει όλα, ενώ ο ηττημένος, ακαμάτης τα χάνει όλα.
 Αυτή είναι η διακηρυγμένη ιδεολογία και η διαχρονική στρατηγική και πράξη των συγκεκριμένων δρώντων και τώρα δανειστών μας.
 Βάσει του ίδιου μισάνθρωπου δόγματος, το 2009, η ΕΚΤ, επί Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πυροδότησε την κρίση χρέους και δανειοδότησης της χώρας, αντί να την αποσοβήσει, ως όφειλε καταστατικά ² και όπως σίγουρα μπορούσε.
 Τα συνεχιζόμενα στρατηγικά προτάγματα συνεπάγονται ότι η γερμανική ηγεσία ασκεί μια στυγνά ιμπεριαλιστική οικονομική πολιτική εντός της Ε.Ε., η οποία εκτυλίσσεται ενώπιον κατάπληκτων, αλλά αφελώς φιλοευρωπαίων Ελλήνων, επί ζημία τους. Αυτό καταδεικνύουν οι αθρόες, συχνά εκβιαστικές, εξαγορές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας με εξευτελιστικά τιμήματα (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, σιδηρόδρομοι, ξενοδοχειακές μονάδες, ακίνητα κ.λπ.).
 Εδώ ακριβώς έγκειται το «αυτοάνοσον» του «παραγνωρισμένου» προβλήματος.
 Ενώ οι δανειστές αναβάλλουν σχεδιασμένα διαρκώς την «τελική λύση», προφανώς μέχρι να περατώσουν το πρόγραμμα της ολοκληρωτικής εξαγοράς των οικονομικών υποδομών και του πλούτου της χώρας, οι ιθύνοντες της Ελλάδας εμφανίζονται «προσκολλημένοι» σε μια ιδεολογία που είναι αυταπόδεικτα νεκρή στην Ε.Ε.
 Ομιλούν για «ευρωπαϊκό σύστημα αξιών», για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Είναι συμβατή οποιαδήποτε αλληλεγγύη με βάναυσους κατακτητικούς ανταγωνισμούς;
 Με τη στρατηγική του «πάρ' τα όλα», που υλοποιεί ακάθεκτα η Γερμανία; Οι δύο προσεγγίσεις είναι φύσει ασύμβατες.
 Ωστόσο, κάποιοι συνεχίζουν καταχρηστικά να εξορκίζουν την αλληλεγγύη.
 Εκλιπαρούν τη νομιμότητα και τη συνέπεια των δανειστών, παραβλέποντας τις ατελείωτες απάτες τους και τα σκάνδαλα ολκής. Επικαλούνται το «κοινό ευρωπαϊκό δημόσιο συμφέρον».
 Την ώρα που οι αντίπαλοι παίζουν «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος».
 Διχασμένες, διεθνοπολιτικά και οικονομικά ανίσχυρες, οι ελληνικές ηγεσίες επικαλούνται τον ορθολογισμό, ενώ «σφάζονται» μεταξύ τους.
 Αναδεικνύουν τα αφόρητα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Δυστυχώς, παίζουν εν ου παικτοίς.
 Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ελάχιστα συγκινούν τους έχοντες και κατέχοντες.
 Αντιμετωπίζουμε οργανωμένο οικονομικό πόλεμο· λεηλασία των ελληνικών περιουσιών.
 Γίνεται οι κυβερνώντες να αντιπαρατάσσουν ευσεβείς πόθους, ξόρκια και ευχολόγια; Ουκ αν λάβοις παρά του μη δίδοντος και του άρπαγος.

(1) Kaitatzi-Whitlock Sophia, (2014), «Greece, the Eurozone Crisis and the Media: the Solution Is the Problem», Javnost / The Public, Vol. 21 (2014) No 4.
(2) Piketty Thomas, (2014), «Capital in the Twenty – First Century», (p. 649, n. 26). Belknap-Harvard University Press London.
*Δρ, καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης και Πολιτικής Επικοινωνίας, Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας ΑΠΘ            [Πηγή: efsyn]

 Αντί σχολίου:..... Ε Δ Ω