Του χρόνου οι Δραπέτες

Νίκος Παπάζογλου... Ε Δ Ω 

«Οι δανειστές έσωσαν τον εαυτό τους, όχι τους Έλληνες»

«Τα προγράμματα δανείων για την Ελλάδα λήγουν, δισεκατομμύρια έχουν δοθεί, αλλά ποιον ή τι ακριβώς έσωσαν οι δανειστές της», αναρωτιέται αρθρογράφος της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Rundschau».
«Αυτές τις μέρες ακουγόταν σποραδικά κάποια πράγματα για την Ελλάδα. Αφενός επειδή ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών έχει συμφωνήσει κάτι με την Αθήνα, το οποίο μπορεί να το πουλήσει ως επιτυχία (αντιμετώπιση του προσφυγικού) και αφετέρου επειδή η 20ή Αυγούστου σηματοδοτεί το τέλος των ευρωπαϊκών πιστωτικών προγραμμάτων και ο τυχερός παραλήπτης του τελευταίου πακέτου στέκεται και πάλι στα πόδια του», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο άρθρο για να θέσει το ερώτημα: «Ποιος είναι όμως ο τυχερός παραλήπτης; Είναι οι Έλληνες πολίτες;».
" Όχι, στην πλειοψηφία τουλάχιστον όχι, αφού έχει διαδοθεί πια πως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πρέπει να επιβιώσουν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης. Οι συντάξεις έχουν περικοπεί, το σύστημα υγείας είναι άγνωστο εάν θα μπορέσει να τους σώσει όταν έχουν πρόβλημα υγείας, ο ΦΠΑ έχει αυξηθεί κατόπιν εντολής των δανειστών και πλήττει κυρίως του φτωχότερους, ενώ οι ειδικοί φοβούνται έκρηξη της φτώχειας.
 Όχι, κανείς δεν βοήθησε τους Έλληνες πολίτες και κανείς δεν τους έσωσε. Καθόλου περίεργο, αφού στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό εισέρρευσε μόνο το 10% των περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ των δανείων σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς. Το συντριπτικό ποσοστό πήγε στις προβληματικές τράπεζες και στους δανειστές του ελληνικού κράτους. Η Γερμανία εισέπραξε κατά το διάστημα του "προγράμματος διάσωσης" τόκους ύψους 2,9 δισ. ευρώ από την Ελλάδα, ενώ ο γερμανικός προϋπολογισμός λειτουργεί απλώς ως εγγυητής, δεν χρειάστηκε δηλαδή να δώσει στην Ελλάδα ούτε ένα σεντ."
 Όμως, ο υπολογισμός των αυτοαποκαλούμενων «σωτήρων» είναι φυσικά διαφορετικός: Τώρα που η Ελλάδα έχει έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό, επιστρέφει η εμπιστοσύνη των αγορών. Κανένα πρόβλημα επομένως αφού η Αθήνα θα μπορεί να δανειστεί τα χρήματα που χρειάζεται για να εξυπηρετήσει το χρέος της, μεταξύ άλλων, προς την ΕΕ. Χάρη σε ένα φιλικό προς τις επενδύσεις κλίμα (και την τεράστια μείωση των μισθών, κάτι που λέγεται όμως χαμηλόφωνα) θα προσελκυστούν επιχειρήσεις, οι οποίες θα δημιουργήσουν περισσότερες θέσεις εργασίας, ευημερία και φορολογικά έσοδα.
 Μπορεί κανείς να το θέσει και διαφορετικά: Οι περισσότεροι Έλληνες έπρεπε να πληρώσουν πικρά το γεγονός ότι η χώρα τους είναι ξανά «ανταγωνιστική». «Ανταγωνιστικότητα» στην περίπτωση αυτή σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοούν με τον όρο αυτό εδώ και χρόνια και οι γερμανικές κυβερνήσεις : Ένα κράτος πρέπει να λειτουργεί σαν μια επιχείρηση. Αν «οι αγορές» δεν το εμπιστεύονται πλέον, πρέπει να μειώσει τις δαπάνες και μάλιστα σε βάρος εκείνων που είναι περισσότερο αδύναμοι να αμυνθούν».
«Με αυτή την έννοια», προστίθεται, «τα προγράμματα βοήθησαν πραγματικά και έφεραν τη σωτηρία. Βοήθησαν το ελληνικό κράτος να εξυπηρετήσει το χρέος του, μια βοήθεια χάρη στην οποία οι δανειστές βοήθησαν κυρίως τους εαυτούς. Και σώθηκε ένα σύστημα που επιτρέπει να μετατρέπονται τα κράτη σε ομήρους των χρηματοπιστωτικών αγορών, εάν δεν αποταμιεύουν χρήματα για τον προϋπολογισμό τους σε βάρος των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων.
 Μερικοί θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα βρέθηκε από μόνη της στο αδιέξοδο. Απέκρυψε επί μακρόν το χρέος της, ευνόησε την οικογενειοκρατία και δεν εισέπραττε με δίκαιο τρόπο τους φόρους. Αυτό είναι σωστό, και δεν θα είχε κανείς να αντιτάξει τίποτα εάν πράγματι το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα βοηθούσε να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση για να αποκατασταθεί η νεοφιλελεύθερη εκδοχή της ανταγωνιστικότητας.
 Έχουν υπάρξει πολλές προτάσεις από ορισμένους οικονομολόγους για να βοηθηθεί η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της μέσω ενός μεγάλου επενδυτικού προγράμματος, το οποίο θα βελτίωνε τις υποδομές της (συμπεριλαμβανομένου του φορολογικού συστήματος) και θα τις έφτανε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ναι, αυτό θα είχε κοστίσει χρήματα. Όμως, παντού όπου δημιουργούνται νομισματικές ενώσεις με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί ένα σύστημα αλληλεγγύης που μετριάζει το χάσμα και «παραπλεύρως« να δημιουργεί και θέσεις εργασίας.
 Αντίθετα, τώρα η Ελλάδα «επιτρέπεται» να δανείζεται στην ελεύθερη αγορά. «Αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα στον εκτοπισμό εκατομμυρίων πολιτών της από τον κόσμο της ευημερίας. Και ορισμένοι προβλέπουν ήδη την επόμενη "κρίση χρέους". Θα αλλάξει τρόπο σκέψης τότε η Ευρώπη; Σίγουρα όχι εάν δεν ασκηθεί πίεση από τις κοινωνίες, ώστε να δοθεί ένα τέλος στην αυταπάτη της πίστης στη λιτότητα».             [Πηγή: efsyn]   

«97%»

 Μια ταινία μικρού μήκους για την αναζήτηση του έρωτα στην ψηφιακή εποχή.
 Ο Bert, λαμβάνοντας μια ειδοποίηση από εφαρμογή γνωριμιών στο κινητό του τηλέφωνο, ανακαλύπτει ότι εκείνη τη στιγμή μαζί του στο τρένο, βρίσκεται και το σχεδόν απόλυτο ταίρι του (97%). Αρχίζει απεγνωσμένα να την αναζητεί. Θα καταφέρει να τη βρει πριν εκείνη κατέβει σε κάποια στάση ή το τρένο φτάσει στο τέρμα της γραμμής;
 Η ταινία μικρού μήκους «97%» ήταν η επίσημη πρόταση της Ολλανδίας στα βραβεία Όσκαρ για το 2014. Έχει επίσης επιλεγεί να προβληθεί σε περισσότερα από 140 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, κερδίζοντας παράλληλα διάφορα βραβεία. [Πηγή: enallaktikidrasi]

97% (Short film) from Ben Brand on Vimeo.

O Θερμαστής

manitarock ... Ε Δ Ω 

Η «έξοδος» από τα Μνημόνια και τα άλογα του Χόμπσον

 Διαβάζοντας όλες αυτές τις μέρες διάφορα δήθεν ψυχοπονιάρικα γερμανικά και βρετανικά δημοσιεύματα (Handelsblatt, Welt, Economist κ.ά.), εν όψει της επικείμενης –και απολύτως πλασματικής– «εξόδου από τα Μνημόνια», για την απρόσμενα μεγάλη αντοχή του ελληνικού λαού στις κακουχίες, που όμως όλα ανεξαιρέτως κατέληγαν στην ανάγκη για «ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων» (διάβαζε: του ξεπουλήματος των τελευταίων δημόσιων «φιλέτων» και της πλήρους κατάργησης των εργασιακών κεκτημένων) και φυσικά σε κλασικές παραινέσεις τύπου «σκάσε και σκάβε», θυμήθηκα την «εκλογή του Χόμπσον».
 Ο Τόμας Χόμπσον, που λέτε, ήταν ιδιοκτήτης ενός μεγάλου στάβλου με περίπου 40 άλογα στο Κέμπριτζ της εποχής των Τυδώρ, στα τέλη του 16ου αιώνα: όταν έμπαινες στον στάβλο του για να νοικιάσεις ένα άλογο, ο εν λόγω κύριος σου έδινε την επιλογή να διαλέξεις όποιο ζωντανό ήθελες, αρκεί να ήταν το πιο κοντινό στην κεντρική πόρτα – είτε σου άρεσε είτε όχι.
 Η δικαιολογία του σταβλάρχη ήταν απλή: Αν όλοι οι πελάτες διάλεγαν τα καλύτερα άλογα, τότε αυτά πολύ γρήγορα θα «έσκαγαν» από την πολλή χρήση. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που τον ενδιέφερε ήταν ο πλήρης έλεγχος, το... κουμάντο στα άλογά του – αφού μόνον αυτός γνώριζε ποιο άλογο ήταν στον πρώτο θάλαμο κάθε στιγμή.
 Κι έτσι έμεινε στα αγγλικά η έκφραση «Hobson’s choice»: μια δήθεν «ελεύθερη» εκλογή, όπου όμως το αποτέλεσμα είναι προαποφασισμένο – take it or leave it, που λένε και στο χωριό, κι όποιος δεν γουστάρει, πάει με τα πόδια... Με άλλα λόγια, η ψευδαίσθηση της επιλογής, είτε πρόκειται για τα άλογα και αργότερα τα αυτοκίνητα (με τυπικό παράδειγμα την περίφημη φράση του Χένρι Φορντ για το θρυλικό Model T: «Ο πελάτης μας μπορεί να το διαλέξει σε όποιο χρώμα θέλει, αρκεί να είναι μαύρο!») είτε πρόκειται για τη μοντέρνα αστική δημοκρατία μας και την «ελεύθερη εκλογή» των πολιτικών ηγετών μας, όπου μ’ έναν μαγικό τρόπο τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά οι κεντρικές –και βαθύτατα άνισες και άδικες– πολιτικές και οικονομικές κατευθύνσεις παραμένουν ανέγγιχτες.
 Ένας άλλος Βρετανός, ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, ήταν από τους πρώτους που συνέδεσε τα παροιμιώδη άλογα του Χόμπσον με τα ψευτοδιλήμματα της κάλπικης αστικής δημοκρατίας, τονίζοντας –ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα– ότι πραγματική δημοκρατία είναι μόνον «όταν η πλειοψηφία των πολιτών δεν υπόκειται στην εκλογή του Χόμπσον, όπου είτε ψηφίζεις το πρόσωπο που σου υποδεικνύουν οι τοπικοί άρχοντες είτε δεν ψηφίζεις καθόλου»...
 Καμιά εξηνταριά χρόνια αργότερα, το 1922, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ένας διάσημος δημοσιογράφος και μέλος της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, ο Γουόλτερ Λίπμαν, πρωτοπεριέγραψε στο περίφημο βιβλίο του «Public Opinion» την έννοια της «κατευθυνόμενης δημοκρατίας», της Guided democracy: μιας φαινομενικά και τυπικά δημοκρατικής διακυβέρνησης, όπου ο κοσμάκης νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι, αλλά που –μέσα από την επιστημονική χρήση της προπαγάνδας και των μέσων μαζικής επικοινωνίας– λειτουργεί σαν ντε φάκτο δικτατορία της άρχουσας τάξης.
Αντεστραμμένος ολοκληρωτισμός
 Σε αυτό το μνημειώδες έργο ταξικής κοινωνικής μηχανικής «πάτησε» και το τρομερό ανιψάκι του Φρόιντ, ο μεγαλοδιαφημιστής Εντουαρντ Μπερνέζ –του οποίου ο Λίπμαν υπήρξε μέντορας και στην αβάσταχτη κληρονομιά του οποίου είχα παλαιότερα αφιερώσει ένα ολόκληρο δρομο-λόγιο– για να γράψει την περίφημη «Προπαγάνδα» του: έναν ενδελεχή οδηγό για τη μαζική ψυχολογία και τις πρακτικές χειραγώγησης της κοινής γνώμης, τα διδάγματα της οποίας εφαρμόζονται πιστά ώς τις μέρες μας, σε όλο τον κόσμο, είτε πρόκειται για καθαρά καταναλωτικές «ελεύθερες επιλογές» –τι αμάξι να αγοράσω;– είτε για πολιτικό μάρκετινγκ – ποιον υποψήφιο να ψηφίσω;
 Αν και ο αγαπημένος μου όρος γι’ αυτό το παγκόσμιο πλέον φαινόμενο ανήκει στον σύγχρονο μοντέρνο πολιτικό επιστήμονα και φιλόσοφο Σέλντον Γουόλιν, που το 2003 έγραψε για το σημερινό πολιτικό σύστημα της Αμερικής πως είναι ένας Inverted totalitarianism – ένας «αντεστραμμένος ολοκληρωτισμός» που υπονομεύει εκ των έσω το Σύνταγμα αντικαθιστώντας το «συνταγματικό φαντασιακό» με το «φαντασιακό της ισχύος», στο όνομα της μάχης κατά του κομμουνισμού, της τρομοκρατίας ή κάποιου άλλου βολικού «εχθρού»...
 Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Γουόλιν, οι Κρις Χέτζις και Τζόε Σάκο εξήγησαν το 2012 ότι οι ΗΠΑ κυβερνιούνται πια από ένα πλέγμα διεφθαρμένων επιχειρήσεων που έχουν ανατρέψει στην πράξη τη δημοκρατία, ιδιωτικοποιώντας και ξεζουμίζοντας για το κέρδος τους κάθε φυσικό πόρο και χρησιμοποιώντας τον ακραίο καταναλωτισμό, τη λαϊκίστικη προπαγάνδα και την εξατομίκευση ως μοχλούς για την «οικειοθελή» παράδοση των ατομικών ελευθεριών από τους πολίτες.
 Το μόνο που χρειάζεται, για να δουλέψει ο μηχανισμός της συστηματικής προπαγάνδας, είναι αυτό που ο Γουόλιν αποκαλεί «justifying mission» – μια κεντρική δικαιολογία. Κι αν στην Αμερική είναι ο μύθος της υπερδύναμης-«ηγέτιδος του ελεύθερου κόσμου», που εξάγει τη «δημοκρατία» της –δηλαδή την κυριαρχία των ελίτ της– με τα όπλα, στην Ελλάδα ο κεντρικός μύθος, αλλά και το βασικό προεκλογικό χαρτί όλων ανεξαιρέτως των κυβερνώντων της τελευταίας επταετίας είναι η «έξοδος από τα Μνημόνια» και η «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας»...
 Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι μόνοι Ελληνες που έχουν πετύχει την έξοδο από τα Μνημόνια είναι το μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας που έχουν ήδη μεταναστεύσει σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Τι κι αν το ΑΕΠ της «ισχυροτέρας των Βαλκανίων» έχει υποχωρήσει σχεδόν 25% σε λιγότερο από μία δεκαετία, σε μια εκστρατεία προαποφασισμένης μαζικής φτωχοποίησης εν καιρώ ειρήνης, πρωτοφανή στην παγκόσμια οικονομική ιστορία – την ώρα που η ηγεμονική Γερμανία πανηγυρίζει για το 16ο σερί τρίμηνο συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης;
 Οι επίγονοι του Λίπμαν και του Μπερνέζ, τα τρισέγγονα του σταβλάρχη από το Κέμπριτζ, ετοιμάζουν κιόλας τις θημωνιές του φρέσκου σανού, για να μας βοηθήσουν να αποφασίσουμε σωστά στις επόμενες «ελεύθερες» εκλογές μας... [Πηγή: efsyn]

Ντιντερό: Η οικουμενική ηθική

 ΛΕΤΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ, και θέλω πολύ να συμφωνήσω, όμως η οικουμενική αυτή ηθική δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός τοπικού ή επιμέρους αιτίου. Υπήρξε η ίδια σε όλους τους περασμένους χρόνους, και θα είναι η ίδια στους επερχόμενους αιώνες. Δεν δύναται λοιπόν να έχει ως βάση τις θρησκευτικές απόψεις, οι οποίες από τις απαρχές του κόσμου μας, και από τον έναν πόλο της γης στον άλλο, πάντα ποίκιλλαν.
 ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Ν’ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ τις απαρχές τούτης της τόσο σταθερής και τόσο διαδεδομένης ομοφωνίας της κρίσης, εν μέσω των αντιτιθέμενων και εφήμερων απόψεων; Σε ένα σταθερό και αιώνιο φυσικό αίτιο. Και πού ανευρίσκεται το αίτιο αυτό; Βρίσκεται στον ίδιο τον άνθρωπο, στην ομοιότητα της οργάνωσης του ενός ανθρώπου με τον άλλο, μια ομοιότητα στην οργάνωση που επισύρει εκείνη των αναγκών, των ίδιων ηδονών, των ίδιων βασάνων. Πηγή της ανάγκης της κοινωνίας ή μίας κοινής πάλης ενάντια στους κοινούς κινδύνους και που γεννιέται στα σπλάχνα της ίδιας της φύσης που απειλεί τον άνθρωπο από εκατό διαφορετικές πλευρές.
 ΙΔΟΥ Η ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΔΕΣΜΩΝ και των οικιακών αρετών. Ιδού η καταβολή των γενικών δεσμών και των δημοσίων αρετών. Ιδού η πηγή όλων των ατομικών συνθηκών και όλων των νόμων. Ιδού η αιτία της ισχύος τους σ’ ένα μικρό και επαπειλούμενο έθνος. Ιδού η αιτία της αδυναμίας τους σε ένα ήσυχο και εύπορο έθνος. Ιδού ο σχεδόν πλήρης εκμηδενισμός τους από το ένα έθνος στο άλλο.
 ΠΡΕΠΕΙ ΑΡΑΓΕ Ν’ ΑΡΠΑΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ οτιδήποτε μπορούμε ν’ αποσπάσουμε, είτε η πάλη μας ενάντιά της θα έπρεπε μήπως να αρκεστεί στο να μας διευκολύνει στον μικρό αριθμό των βασικών αναγκών τις οποίες εκείνη μας καθόρισε, τη στέγη, το ντύσιμο, το φαγητό, την αναπαραγωγή με τους ομοίους μας και την ασφαλή ανάπαυση;
 ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ Τ’ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΟΤΗΤΑ της υπερβολής του είδους μας, όπως οτιδήποτε υπερβαίνει τη φιλοδοξία μιας κάποιας τύχης, κι ανάμεσά μας η υπερβολή του ατόμου, δηλαδή ένα ασφαλές μέσο για να εξαθλιώνει κανείς τη ζωή του ασχολούμενος υπερβολικά ώστε να καταστεί ευτυχισμένος; Εάν όμως τούτες οι ιδέες ήταν αληθείς, πόσοι άνθρωποι θα έχουν βασανιστεί μάταια! Θα είχαν όντως χάσει τον πρωταρχικό στόχο, την πάλη ενάντια στη φύση.
 ΜΟΛΙΣ  Η ΦΥΣΗ ΗΤΤΗΘΕΙ, τα υπόλοιπα δεν είναι πλέον παρά επίδειξη, που μας στοιχίζει περισσότερα απ’ όσα μας αποδίδει.
 Από το βιβλίο του Ντενί Ντιντερό, Αποσπάσματα που ξεγλίστρησαν από το χαρτοφύλακα ενός φιλοσόφου, έκδοση Denis Diderot, Oeuvres completes, εκδ. Assezat. Επιλογή - μετάφραση: Α. Σταϊνχάουερ.
 Ο Ντενί Ντιντερό (5 Οκτωβρίου 1713-31 Ιουλίου 1784) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας. Σε όλα τα έργα του διέδιδε το πνεύμα του διαφωτισμού, άθεος και υλιστής ο ίδιος, ενάντια στη δεισιδαιμονία και τη θρησκοληψία. Μαζί με τον Βολταίρο και τον Ρουσσώ, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους συγγραφείς του 18ου αιώνα. Θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της  γαλλικής επανάστασης.
[Πηγή: www.doctv.gr]
 Διαβάστε επίσης... Denis Diderot ... Αποφθέγματα... Ε Δ Ω 

Χέμινγουεϊ σε κόμικ

 Ένα εικονογραφημένο μάθημα ζωής από τον βραβευμένο συγγραφέα...
 Τον Οκτώβριο του 1954 έρχεται στα χέρια του Χέμινγουεϊ το Νόμπελ Λογοτεχνίας, μετά από μία κακή συγγραφική δεκαετία και δύο χρόνια μετά από την κυκλοφορία του βιβλίου του Ο Γέρος και η Θάλασσα που τον επανέφερε στο προσκήνιο και που αγαπήθηκε τόσο από τους κριτικούς όσο και από τους αναγώστες. Έχοντας πρόσφατα αναρρώσει από δύο αεροπορικά ατυχήματα αποφασίζει να μην παρευρεθεί στη Στοκχόλμη, όπου γινόταν η βράβευση, και μεταφέρει τον λόγο του στον Αμερικανό πρέσβη, για να τον διαβάσει το βράδυ της τελετής.
 Η ομιλία του υπήρξε μια από της πιο σύντομες που έχουν ποτέ διαβαστεί σε τελετή βράβευσης Νόμπελ και περιγράφει την πορεία ενός συγγραφέα μέσα στη ζωή. Τα λόγια του μέχρι και σήμερα αποτελούν έναν πνευματικό οδηγό προς την αυτάρκεια και απευθύνονται όχι μόνο στους συγγραφείς αλλά σε όλους μας. O αγαπημένος μας cartoon artist Gavin Aung Than εμπνέεται από τον Γέρο και τη Θάλασσα και δίνει εικόνα σε ένα μέρος της ομιλίας του Χέμινγουεϊ.

[Πηγή: doctv.gr]

Μήλο μου και μανταρίνι

 Ελευθερία Αρβανιτάκη ... Ε Δ Ω 

Κι ο άγιος φοβέρα θέλει

 Άκουγα χθες τις καμπάνες να χτυπούν για τη γιορτή του Σωτήρος και από τα μεγάφωνα τη φωνή του ιερέα που μιλούσε στους πιστούς. Κουράγιο τούς έδινε και τη διαβεβαίωση ότι ο Κύριος είναι κοντά τους. Προσευχήθηκαν όλοι όσοι είχαν άγιο για τους αδικοχαμένους που τελικώς δεν είχαν. Αυτός ο άγιος, ο όποιος, έτσι χωρίς όνομα, βρίσκεται αυτές τις μέρες στα χείλη των ανθρώπων. Άλλος τον έχει, άλλος όχι και άλλος έπαψε να τον πιστεύει.

Όπως ο ναυτικός του ανέκδοτου:

 Είναι ο θαλασσόλυκος κοντά έναν χρόνο ξέμπαρκος. Κάθε λίγο και λιγάκι πηγαίνει στον πολιούχο του νησιού άγιο Νικόλαο, στέκεται ευλαβικά μπροστά στην τεράστια εικόνα του, ανάβει κεράκια, προσκυνάει και τον παρακαλάει γονυπετής να τον βοηθήσει να μπαρκάρει. Του τάζει δίμετρες λαμπάδες, χρυσά αναθήματα, τον φιλάει... Η ανεργία όμως συνεχίζεται με αποτέλεσμα ο ναυτικός σταδιακά να χάνει την υπομονή του και την πίστη του. Είδε κι απόειδε ότι ο άγιος δεν καταλαβαίνει από λόγια και παρακάλια και περνάει σε απειλητική... παράκληση. Στέκεται θυμωμένος μπροστά στο εικόνισμα και του λέει (του αγίου): «Λοιπόν, άγιε μου Νικόλα, αν σε μια βδομάδα δεν βρω καράβι να φύγω, τότε θα έρθω και θα σε σπάσω, κομμάτια θα σε κάνω. Τέρμα τα ψέματα. Νισάφι».
 Ο ιερέας του ναού, εκεί πίσω από την Ιερά Τράπεζα, τον ακούει και σκιάζεται. «Ώρες είναι να κάνει τίποτα αυτός ο παλαβός και πάνε τα αφιερώματα στον άγιο», σκέφτεται. Έτσι, προς το τέλος της βδομάδας-διορίας, μαζεύει τη χρυσοποίκιλτη μεγάλη εικόνα και στη θέση της βάζει μια μικρούλα με τον άγιο Νικόλαο.
 Ο ναυτικός, που εν τω μεταξύ δεν βρήκε να μπαρκάρει, κρατάει τον λόγο του: με το τσεκούρι ανά χείρας μπουκάρει στον ναό, πάει προς το εικόνισμα, το βλέπει έτσι μικρό, γυρίζει το μάτι του. Εξαγριωμένος, με το χέρι στη μέση και με το άλλο να κραδαίνει το τσεκούρι, με το κορμί να τραντάζεται και με τα φρύδια να στάζουν ειρωνεία, ρωτάει: «Νικολάκη, πού 'ν' ο μπαμπάς σ';»....
[Πηγή: efsyn]

Washington Post: «H Ελλάδα έχει ακόμη 4 δεκαετίες λιτότητας»

«Μετά από οκτώ χρόνια προγραμμάτων διάσωσης και αδιεξόδων και... ακόμη περισσότερων μνημονίων, η ελληνική οικονομία είναι έτοιμη να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτήν», αναφέρει σε δημοσίευμά της η αμερικανική εφημερίδα Washington Post, αναφερόμενη στη λήξη του προγράμματος στήριξης στα τέλη του Αυγούστου.
 Τα καλά νέα, αναφέρει το άρθρο που υπογράφει ο Matt O’Brien, είναι ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει από το μνημόνιο και δεν θα χρειάζεται επιπλέον οικονομική βοήθεια για την ώρα. Τα κακά νέα, όπως έχει τονίσει το ΔΝΤ, είναι ότι ακόμη και με χαμηλότερα επιτόκια και με παράταση στην αποπληρωμή των δανείων, το ελληνικό χρέος  είναι ακόμη πολύ μεγάλο, η ανάπτυξη είναι πολύ χαμηλή και ο ιδιωτικός τομέας παραμένει εύθραυστος.  Με βάση τα παραπάνω δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί επιπλέον βοήθεια στο μέλλον, σημειώνει το δημοσίευμα.
 «Το χειρότερο όλων είναι όμως άλλο: Η Ευρώπη μπορεί πλέον να πανηγυρίζει πως η Ελλάδα συνιστά ένα success story, αλλά στην πραγματικότητα, η χώρα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές αποτυχίες, εκτός από κράτη που έχουν αντιμετωπίσει πόλεμο ή επανάσταση” σημειώνεται.
 Εκτός από μικρά κρατίδια, όπως το Σαν Μαρίνο, υπάρχουν μόλις τέσσερις χώρες που έχουν βιώσει μεγαλύτερη ύφεση από την ελληνική, τα τελευταία 10 χρόνια: Η Λιβύη, η Υεμένη, η Βενεζουέλα και η Ισημερινή Γουινέα. Μάλιστα, οι δύο πρώτες ήρθαν αντιμέτωπες με τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου και του αλληλοσπαραγμού, ενώ οι άλλες δύο, με ανίκανες και διεφθαρμένες ηγεσίες που έχουν συμβάλει στην επιδείνωση της πετρελαϊκής κρίσης.
 Όπως σημειώνει το δημοσίευμα, παρά τις εσωτερικές πολιτικές αναταραχές, οι οποίες πήραν τη μορφή ένοπλης σύρραξης με τη συμμετοχή της Ρωσίας το 2014, ακόμη και η Ουκρανία, η οικονομία της οποίας είχε δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα το 2009, είχε καλύτερες επιδόσεις από την Ελλάδα.

“Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοιου είδους οικονομική κατάρρευση είναι συνήθως σύμπτωμα μιας ευρύτερης κρατικής κατάρρευσης. Και για αυτό σπάνια συμβαίνει σε πλούσιες χώρες” αναφέρεται και υπογραμμίζεται: “Εάν εξετάσει κανείς την ιστορία του περασμένου αιώνα, υπάρχουν μονάχα 3 φορές που ευρωπαϊκές οικονομίες συρρικνώθηκαν σε μια περίοδο 10 ετών όπως η Ελλάδα: μετά τον Α’ Παγκόσμιο, μετά τον Β’Παγκόσμιο και μετά την πτώση του Κομμουνισμού”. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, οι εξαιρέσεις σε αυτό το σχήμα σχετίζονται με πολέμους, εκτός από μία περίπτωση, τον υπερπληθωρισμό της δημοκρατία της Βαϊμάρης στη Γερμανία.

Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, η Ελλάδα πρέπει να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα σε επίπεδο τουλάχιστον 2,2% του ΑΕΠ της έως το 2060 αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα: «Ναι, σωστά καταλάβατε: Τέσσερις δεκαετίες λιτότητας περιμένουν ακόμη την Ελλάδα. Δεν είναι να απορεί κανείς που η ελληνική οικονομία μπορεί να μην επανέλθει εκεί που ήταν το 2008 παρά μόνο το 2030. Αυτή είναι η επιτυχία για την οποία μιλά η Ευρώπη: Μια οικονομία που παρουσίασε τέτοια ύφεση, όπως μία χώρα που μόλις έχει βγει από πόλεμο».
Φωτογραφία: Reuters - Πηγή: thetoc.gr

 ... Αντί σχολίου:  

                                                    - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

                                                    - Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

                                                    - Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

                                                    - Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

                                                     Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα

                                                     δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα....

                                                     ...σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

                                                     όπου μας εύρει μας πατεί.

                                                     Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

                                                     προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!      [Κ. Βάρναλης]

Διαχρονικό έλλειμμα αλήθειας

 Ο συγγραφέας του σατιρικού «Θάνος Βλέκας», Παύλος Καλλιγάς (1814-1896), ποιος ξέρει με αιτία ποια συμφορά έγραφε:
«Εκεί όπου έφθασαν τα πράγματα… μόνον διά παθημάτων θα βελτιωθή το έθνος. Τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα, να σωφρονισθώμεν, να συνετισθώμεν… Σήμερα (εν. το έθνος) θα σπάσει το πόδι του, αύριον το χέρι του, με τ' ολίγον, τα πλευρά του και ούτω θα σωφρονισθώμεν».
 Σήμερα διαπιστώνουμε με απόγνωση πως τα παθήματα δεν στάθηκαν αρκετά μέχρι τώρα για τη βελτίωσή μας. Όμως η απόγνωση δεν αρκεί για τη λήψη απαράβατων μέτρων. Στη συμφορά το μόνο φάρμακο ικανό να αποτρέψει τον κίνδυνο και για άλλες τυχόν επερχόμενες είναι η αλήθεια.
 Στη χώρα μας ένα διαχρονικό έλλειμμα αλήθειας γεννά αυταπάτες αλλά και τη μετάθεση ευθυνών από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και αντιστρόφως, ενώ οι ψηφοφόροι εμφανίζονται στη διαμάχη ως θύματα των καταστροφών, πράγμα που είναι εν μέρει σωστό αφού υφίστανται τις συνέπειες.
 Αλλά ευθύνη έχουν και οι πολίτες αφού για την προώθηση των υποθέσεων και την πραγματοποίηση των σχεδίων τους διαμεσολαβούν αρχές και νόμοι πού όταν είναι απαγορευτικοί, μέσω των πολιτικών που τους εκπροσωπούν, παραβαίνουν νόμους και νομιμοποιούν παραβάσεις.
 Στο μεταξύ η χώρα αποδεκατίζεται πληθυσμιακά, ψυχολογικά και ηθικά με τροχαία, πλημμύρες, πυρκαγιές, δανεισμούς για την κάλυψη μη παραγωγικών αναγκών, όπως και με κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος για αποζημιώσεις των πληγέντων που πάλι θα πληγούν, για την πληρωμή των ανεξόφλητων δανείων (που υποσκάπτουν την οικονομική δύναμη της χώρας με μόνη διέξοδο τη μαζική μετανάστευση) ή για τη συντήρηση υψηλόμισθων πολιτικών στελεχών και παρατρεχάμενων σε αριθμό απολύτως δυσανάλογο με την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν για την αναβάθμιση των μηχανισμών προστασίας της κοινωνίας και του δημοσίου συμφέροντος.
 Στον πολυμέτωπο αποδεκατισμό της ζωής των Ελλήνων, σε στιγμές υπερχείλισης ενός φανατισμένου συμφεροντολογικού κομματισμού, προτάσσεται ως αντίβαρο η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, με την αυταπάτη ότι την επομένη των εκλογών όλα θα διορθωθούν.
 Μήπως πάλι φταίει που με την αυτάρεσκη βεβαιότητα ότι υπεραρκεί η τήρηση ηθών και εθίμων φτάσαμε να δικαιολογούμε την έλλειψη μέτρων πρόληψης των καταστροφών και των συμφορών, με τη γνωστή φράση «έτσι τα βρήκαμε» που υπονοεί πως έτσι θέλουμε να τα αφήσουμε στους επόμενους;
 Τέτοιες πρακτικές συντήρησης των ειωθότων ευνοούν τις τάσεις αυτοκαταστροφής της φυλής που μοιραία μπλέχτηκαν στη συγκρότηση του νεοσύστατου κράτους, όταν ανέλαβαν την οργάνωση και τη διοίκησή του πολιτικοί με το ίδιο εθελόδουλο και συμφεροντολογικό φρόνημα με το οποίο υπηρέτησαν τον σουλτάνο.
 Τέτοιοι εμμονικοί διαχειριστές της κρατικής εξουσίας αναδείχθηκαν σε θεματοφύλακες παραδεδομένων ηθών και εθίμων. Και καθώς κοτζαμπασισμοί και βυζαντινισμοί δεν έλειψαν, δύο αιώνες τώρα, η χώρα διοικείται και κυβερνιέται με το πνεύμα τού «τι έχεις, Γιάννη; τι είχα πάντα» ή ενός ανέμελου εκσυγχρονισμού που πρώτο μέλημά τους έχουν αμφότερα την άσκηση εξουσίας εις βάρος μιας κοινωνίας πολιτών που αρνείται να δει ότι μετατράπηκε σε κοινωνία πελατών και χρεώνεται τις παρασπονδίες τους. Καμιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να κρύψει τόσο σκοταδισμό και τόσο κυνική ημιμάθεια.
 Τον περισσότερο χρόνο της κοινοβουλευτικής θητείας τους τα πολιτικά κόμματα -εντεταλμένα στην περιφρούρηση της δημοκρατίας και στη λύση των προβλημάτων της χώρας- αναλώνονται δυστυχώς σε αντιδικίες άνευ περιεχομένου, με μοναδικό στόχο τη διαχείριση του εναπομείναντος δημόσιου χρήματος. Και ενώ ο λαός δικαιούται καλλιέργεια και γνώση, εδώ και δεκαετίες εθίζεται στην αδράνεια, ακούγοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ εικοτολογίες περί του τι θα συμβεί στο πλαίσιο ενός ακριβοπληρωμένου πολιτικού συστήματος που μετέτρεψε την κοινωνία σε αποικία του με αντάλλαγμα την αυθαιρεσία και την παράβαση νόμων από ασυνείδητους πελάτες του που δρουν παραδειγματικά.
 Η συμφορά της 23ης Ιουλίου είναι ένα από τα επεισόδια του δράματος που ζει η χώρα υπό τον πλήρη οικονομικό έλεγχο της Ε.Ε. που έμμεσα μας μηνύει ότι χώρες που αναπαράγουν το νοσηρό καθεστώς της ψηφοθηρίας μόνο και μόνο γιατί οι πολίτες και οι πολιτικοί τους αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα, δικαιολογημένα τελούν υπό σκληρή «επιτροπεία». Βέβαια το έλλειμμα ιστορικής αυτοσυνειδησίας της Ε.Ε. που δικαιολογεί πολιτικές αποστέρησης έναντι ενός μη βιώσιμου χρέους, το αναπληρώνει η οικονομική ισχύς των χωρών που τις επιβάλλουν.
 Είναι επομένως αδύνατο να δώσουμε τέλος σε δράματα, καταστροφές και τις συμφορές τους, χωρίς σκληρή ενηλικίωση για την ανάδειξη λιτών πολιτικών που θέτουν εαυτούς υπεράνω της διαιωνιζόμενης ως κατάρα ψηφοθηρίας.
 Ο Π. Καλλιγάς στο «Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας» (1842) διατρανώνει ως ηθικό θρίαμβο την πάλη ενός κόμματος όχι για δικό του όφελος, αλλά για την κοινή τύχη όλων και συνδέει την έμπρακτη χειραφέτηση του λαού με τη δημοσιοποίηση των αληθειών που σημαδεύουν τα πεπραγμένα μιας χώρας. Ισχύει ακόμη.

Συντάκτης: Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, καθηγήτρια Φιλοσοφίας, συγγραφέας

Όλες οι μεγάλες ιδέες ξεκίνησαν απ' την Ελλάδα (2)

 Οι Νεοέλληνες, όπως είδαμε και στο 1ο μέρος, μπορεί να μην τα καταφέραμε και τόσο καλά σε όλους τους τομείς, όπως και οι Αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά τουλάχιστον "προσπαθήσαμε" και σε κάποιους τομείς καταφέραμε εντυπωσιακή πρόοδο (αυτό είναι ολοφάνερο πια)...
 Για τα "Μαθηματικά" και τους σύγχρονους "μαθηματικούς" αναφερθήκαμε εκτενώς...
 Όμως υπάρχει κι ένας άλλος τομέας όπου γράψαμε "ιστορία"... Είναι αυτός της "τεχνολογίας αιχμής"... Μιλάμε για μια ανακάλυψη (ελληνική) που θα αλλάξει ριζικά τον τομέα των "ΜΜΜ" και όχι μόνο... Ας το δούμε αναλυτικά...
 Η φρέσκια είδηση
 Η Uber παρουσίασε τα πρώτα ιπτάμενα ταξί που θα κυκλοφορήσουν το 2020, λίγο μετά την "ανάπτυξη" που έρχεται στις 21 Αυγούστου 2018...!!!

Ολόκληρη η είδηση... Ε Δ Ω 

 ... Η "αλήθεια"...
 Δυστυχώς για την Uber την πρωτιά ΚΑΙ σ' αυτόν τον τομέα την έχουμε εμείς... Είναι πασίγνωστο ότι τα "ιπτάμενα ταξί" κυκλοφορούν στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες ... Η κατακαημένη Uber το έχασε το "στοίχημα" όπως και ο Βαγγέλας... Ε Δ Ω 

 Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα "ιπτάμενα ταξί" είναι απλά η "εξέλιξη" της "τεχνολογίας" που έχει τις ρίζες της αιώνες πριν απ' τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Η "ιπτάμενη τεχνολογία" αναπτύχθηκε στη χώρα μας απ' την εποχή που έσκασε μύτη ο πρώτος "γάιδαρος" και θα μείνετε άναυδοι όταν δείτε πόσα ακόμα "πράγματα" πετάνε στον εναέριο χώρο μας.... Ε Δ Ω           [Κ.Φ.]