Υπουργός στη σφαίρα του παραλόγου

 Κι ενώ το αδιανόητο στρογγυλοκάθεται στην κάθε μέρα μας, ουδείς, σχεδόν, αντιδρά. Βγαίνει ο ανεκδιήγητος Καμμένος, εξέχον μέλος της κυβέρνησης, και αποκαλεί εγκληματικό και αντισυνταγματικό ό,τι ψήφισε ο ίδιος! Τι σκοτάδια έχει στον νου του; Τι τρικυμία τον έχει κατακλύσει; Επιπλέον: Δεν έφριξαν όσοι τον άκουσαν; Δεν αντέδρασαν; Και ο πρωθυπουργός της χώρας;
 Αλλά είπαμε, τίποτε πλέον δεν σοκάρει κανέναν. Είναι τόση η απογοήτευση ώστε επιτρέπει στο άλογο στοιχείο να παρελαύνει και μερικοί μάλιστα να το χειροκροτάνε. Τι θα μας βγάλει από τούτη την αφασία, τούτη την (όντως εγκληματική) αδράνεια; Τι ή ποιος ή ποιοι θα μας ταρακουνήσουν λίγο να δραπετεύσουμε από τον λήθαργο;
 Αυτή η εθνική αναισθησία έχει κάνει το δέρμα μας παχύ, έχει αποδιαρθρώσει τη συνείδηση, έχει καταστρέψει τα κύτταρα αντίδρασης και σθένους. Κι εξακολουθούν μερικοί να μιλάνε για Αριστερά και λοιπά χαζά ηρωικά, που και αυτά μόνο στη σφαίρα του παραλόγου μπορούν να περιδινούνται. Βιώνουμε τη δικτατορία της γελοιότητας του κυβερνητικού «στρατοπέδου»· παρ’ όλα αυτά πέρα βρέχει...
 Πώς αντέχεται τόση νοσηρότητα, τόση σχιζοφρένεια θα έλεγα; Ουδείς μπορεί να απαντήσει (είναι και πεπερασμένα τα όρια λογικής, τι να πεις...). Πώς ερμηνεύεις το ανερμήνευτο των δηλώσεων του υπουργού; Αμ, δεν το ερμηνεύεις. Χάσκουμε ακούγοντάς τον, αντί να πάρουμε ένα φραγγέλιο... Ξέχασα, όμως, είναι αντιθεσμική μια τέτοια πράξη. Πάει στο καλό. Οι θεσμοί οι ίδιοι δεν κοκκινίζουν από την ύβριν; Προσωποποιούμε τους θεσμούς γιατί αυτοί που τους υπηρετούν έχουν ονόματα.
 Μη δίνεις σημασία, λένε πολλοί, δεν βαριέσαι, σηκώνουν τους ώμους άλλοι, τι περίμενες από έναν ακροδεξιό, απαντούν οι πιο ιδεολόγοι. Αν εξαιρέσουμε την επίθεση σκοπιμότητας που εξαπέλυσαν εναντίον του τα φερέφωνα των κομμάτων, ουδείς άλλος θεσμός ξεσηκώθηκε, τα πανεπιστήμια λ.χ., τα συνδικάτα, ξέρω ’γώ.
 Δεν βρίσκεται εν υπνώσει άπασα η ελληνική κοινωνία, όχι, έχει όμως τόσο σαστίσει απ’ αυτά που βλέπει και ακούει που νιώθει ηλίθια και, άρα, ανίκανη να αρθρώσει εξεγερτικό λόγο ή να παρέμβει δραστικά κινητοποιώντας τα αντανακλαστικά του λόγου απέναντι στο παράλογο.
 Είναι τόση η παχυδερμικότητα ώστε μερικοί όταν εκστομίζουν το απίθανο παίρνουν και πόζα, κοκορεύονται· τεθλιμμένοι προ παντός. Τι συντυχία και τούτη· μπορούν να σπάσουν τα νεύρα σε έναν ολόκληρο λαό, είναι ικανοί (το έχουν αποδείξει άλλωστε). Ζήτω, λοιπόν, η εξωφρένεια!
 Όσο για το ελληνικό Σύνταγμα, τι να λέμε τώρα. Ποιο Σύνταγμα και ποια Βουλή μπροστά στις βουλές των δανειστών. Θρηνούμε -ανήμποροι όντες- την απώλεια της εθνικής ταυτότητας (και κυριαρχίας). Ηταν κάποτε ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο ελληνικό κράτος... Εδώ που τα λέμε, υπήρξε αλήθεια ποτέ ένα τέτοιο κράτος, μ’ αυτά τα θεμελιώδη συστατικά;
 Πολλοί κουνάνε αρνητικά και θλιμμένα το κεφάλι τους.
 [Πηγή: efsyn.gr - Γιώργος Σταματόπουλος]
Σχόλιο: Το αδιανόητο δεν είναι φαινόμενο των ημερών... Στρογγυλοκάθεται στην καμπούρα μας με την ανοχή μας.. Ο ωχαδερφισμός, το "μη δίνεις σημασία", το "δε βαριέσαι", το "σήκωμα των ώμων" δεν είναι απλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κοινωνίας μας, είναι "ιδεολογία", τρόπος ζωής... Σε μια κοινωνία κακοφορμισμένη, το αδιανόητο κάνει περίπατο και η λογική λουφάζει..
Και δεν κινείται μόνο ο "Υπουργός" στη σφαίρα του παραλόγου... Προηγήθηκαν "Πρωθυπουργάρες", σωρεία "Υπουργών", "Υφυπουργοί", "Βο(υ)λευτές", "παρατρεχάμενοι", "συνδικαλισταράδες" και πλήθος"χειροκροτητών" που "διόριζαν" όλους τους προηγούμενους...
Έτσι ο "κήπος της παράνοιας" μεγαλούργησε και η σφαίρα του παράλογου (στην οποία είμαστε επιβάτες όλοι μαζί), ταξιδεύει στο άπειρο χωρίς ελπίδα...