Ο λόγος του Σικελιανού, παγκόσμιο εμβατήριο ανατροπής

 Με ένα συνεκτικό φιλοσοφικό υπόβαθρο, σύνθεση κυρίως Ηράκλειτου, Πλάτωνα και νεοπλατωνικών φιλοσόφων, ο μεγάλος λυρικός ποιητής Άγγελος Σικελιανός δημιουργεί ένα οικουμενικό έργο με μοναδική επικαιρότητα, το οποίο λειτουργεί αντιθετικά και απελευθερωτικά από τον θάνατο των οικουμενικών αξιών, που έχει δρομολογήσει συντεταγμένα η ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
 Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την έκδοση της τραγωδίας του Σικελιανού «Ο Χριστός στη Ρώμη», του μεγάλου οραματικού οικουμενικού έργου, στο οποίο με σύμβολο τη Ρώμη της απληστίας και της σκληρής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ο ποιητής προτείνει τον ενωμένο κόσμο των λαών.

 Στην εισαγωγή του ποιητικού έργου ο ίδιος ο Σικελιανός σημειώνει: «...Όλα τραβιούνται ανάμεσό τους απ’ τη δίψα της συμπαντικής Ενότητας. Η διάσπαση έρχεται απ’ αλλού. Απ’ την παθολογική υπερτροφία της πόλης, που, έχοντας υψώσει θεούς της και θεσμούς της τη Φιλαργυρία, τη Λαιμαργία, τη Λαγνεία, την Οκνηρία, τα ενσαρκώνει και τα συγκεντρώνει κληρονομικά σ’ έναν άνθρωπο: στο Νέρωνα Αυτοκράτορα».
 Στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό ολοκληρωτισμό της κάθε Ρώμης, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ο ποιητής πιστεύει ότι: «Στους λαούς, ωστόσο, βόσκει υποσυνείδητα, καθολικά, η αντίδραση. Η ανάγκη μιας ανατροπής των πάντων, η πυρετική αναμονή μιας βίαιης επικείμενης καταστροφής του κόσμου, η ασύμμετρα έντονη λαχτάρα αυτός ο κόσμος να καταστραφεί, για ν’ ανατείλει πια ο κόσμος των απέραντων καταπνιγμένων επιθυμιών».
 Ο Σικελιανός, στοχεύοντας στην καθολική ψυχική λύτρωση και την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση των λαών, γράφει: «Θα 'ρτει η λύτρωση, κ’ εγώ θα 'μαι ο Σωτήρας… Των δούλων λαών θα σπάσω τις αλυσίδες, και στα σκοτάδια τους θα φέξω την ημέρα… Κ’ εγώ την πείνα και τη δίψα Δικαιοσύνης θα ξεπεινάσω που τους καίει, θα ξεδιψάσω… Κι όλοι, από Νότο, Ανατολή, Βοριά, και Δύση, θα φωνάξουνε: “Ουρανοί, βαθιά χαρείτε, και σκίρτα η γη, τραγούδα ακράτητη τον Υμνο!”.

 Στους οδηγούς των λαών το Νόμο μου ξαστράφτω: Παιδιά, πολίτες μου είν’ όλες πια οι πατρίδες. Κ' εγώ στη μέση από την άμετρη γενιά μου». Στη σύνθεση του Σικελιανού που αντιπαραθέτει συμβολικά στη Ρώμη την ιερή και πολυπολιτισμική Ιερουσαλήμ, «Ιουδαίοι, κ’ Ινδοί, κ’ Αιγύπτιοι, κ’ Έλληνες και Πέρσες, κι άλλοι πολλοί στη νέα την Έξοδο που ορμάνε», καλύπτει την έξοδο των μεταναστών, των προσφύγων και όλων των λαών, συνθέτει τη φιλοσοφική σοφία των Ελλήνων με τα Σημεία των Εβραίων, δηλαδή το θαύμα, ξεκαθαρίζει την κληρονομιά του Ελληνικού Λόγου, «Της Λευτεριάς το τέλειο μέτρο!».
 Η οποία προσδιορίζεται στο καθημερινό βίωμα του ανθρώπου: «Αυτή που μου 'λεγε ο διδάχος μου σαν ήμουν παιδάκι ακόμα και γυρνούσα στην πατρίδα… “Σκέψη καμιά, πράξη καμιά, ποτέ μην κάνεις δίχως Ρυθμό, δίχως Χορό, δίχως Τραγούδι!...”», με τα λόγια του Πρόχορου. Για να οδηγηθεί στη βιωματική παγκόσμια ένωση των λαών με το μήνυμα του ανατροπέα Ιησού: «Να βρεις μες στο δικό μου τα αίματα όλων των εθνών, σε μια σταλιά δοσμένα».
 [Πηγή: efsyn.gr  - Συντάκτης: Παναγιώτης Γεωργουδής]