Το Μίσος

«Μιλάς σάμπως το μίσος να είναι ορθολογικό». Ένα προφητικό κείμενο του Όλαφ Στάπλεντον
 «ΜΙΛΑΣ ΣΑΜΠΩΣ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟ, σάμπως οι άνθρωποι μισούν μόνο εκείνο που έχουν λόγο να μισήσουν. Αν θέλεις να καταλάβεις τον κόσμο, πρέπει να θυμάσαι τρία πράγματα που είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικά, αν και είναι μπλεγμένα μεταξύ τους.  Πρώτα υπάρχει αυτή η καθολική σχεδόν ανάγκη να μισείς κάτι, λογικά ή παράλογα, να βρεις κάτι να του φορτώσεις τα δικά σου αμαρτήματα, και μετά να το συντρίψεις. Σε υγιή μυαλά (ακόμα και στο δικό σας γένος), η ανάγκη αυτή για μίσος παίζει μικρό ρόλο. Όμως σχεδόν όλα τα μυαλά είναι τρομερά νοσηρά, και γι’ αυτό πρέπει να έχουν κάτι να μισούν. Κατά το πλείστον, απλώς μισούν τους γειτόνους, ή τις γυναίκες, ή τους άντρες τους, ή τους γονείς, ή τα παιδιά τους. Αισθάνονται όμως πολύ ανώτερο είδος ζωηρής συγκίνησης μισώντας ξένους.
 Τελικά ένα έθνος δεν είναι παρά μια εταιρεία μίσους των ξένων, ένα είδος ανώτερης λέσχης μίσους. 
 ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ είναι το αυτονόητο της οικονομικής αταξίας. Εκείνοι που διαθέτουν οικονομική δύναμη προσπαθούν να κατευθύνουν τον κόσμο για δικό τους όφελος. Πρόσφατα, πολύ ή λίγο το πέτυχαν, τώρα όμως αυτός ο ρόλος τους έχει ξεπεράσει, και όπως όλοι ξέρουμε τα πράγματα πάνε κατά διαβόλου. Αυτό δίνει μια νέα διέξοδο στο μίσος. Οι φτωχοί, πολύ δικαιολογημένα μισούν τους πλούσιους, που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση και δεν μπορούν να τη διορθώσουν. Οι πλούσιοι φοβούνται και επομένως μισούν με μεγάλη διάθεση τους φτωχούς.  Εκείνο, που δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ο κόσμος, είναι το ότι αν δεν υπήρχε αυτή η βαθιά ριζωμένη ανάγκη για μίσος σε κάθε μυαλό, το κοινωνικό πρόβλημα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί έξυπνα, και ίσως να λυνόταν.
 ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ, δηλαδή η αίσθηση ότι υπάρχει κάτι το τελείως στραβό με το σημερινό αποκλειστικά επιστημονικό πολιτισμό. Μ’ αυτό δεν εννοώ ότι διανοητικά ο κόσμος έχει αμφιβολίες για την επιστήμη. Είναι πολύ βαθύτερο απ’ αυτό. Απλώς διαπιστώνουν ότι δεν είναι αρκετός για να γεμίσει τη ζωή και δε λειτουργεί πρακτικά. Κάπου έχει χαλαρώσει μια βίδα του ή πέθανε κάποιο ζωτικής σημασίας μέρος του. 
 ΒΑΖΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΟΤΙ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ σ’ όλη την Ευρώπη θα κυριαρχεί ένας φοβερός αντιαριστερισμός, που θα εμπνέεται τόσο από το φόβο και το μίσος, όσο και από την αόριστη υποψία, ότι κάτι πάει στραβά με την επιστημονική κουλτούρα. Και αυτό είναι κάτι περισσότερο από διανοητική υποψία. Είναι μια εσωτερική βεβαιότητα, πες ένα είδος τυφλής κτηνώδους θρησκευτικής δίψας. Δεν αισθάνθηκες τις αρχές της πέρσι που ήμασταν στη Γερμανία; Μια βαθιά, μη συνειδητή ακόμα αντιπάθεια προς το μηχανισμό και τον ορθολογισμό, τη δημοκρατία και την πνευματική υγεία, δηλαδή μια συγκεχυμένη επιθυμία του ανθρώπου να γίνει μανιακός, δαιμονισμένος κατά κάποιο τρόπο. Ακριβώς εκείνο που χρειάζονται οι πλούσιοι μισητές για να εξυπηρετήσουν δικούς τους σκοπούς.
 Αυτό θα πάθει η Ευρώπη. Και η δύναμή του θα προέλθει από το ανακάτεμα από ιδιοτελές πραγματικό μίσος και από αυτή την τόσο άξια συγκεχυμένη δίψα της ψυχής, που τόσο εύκολα μπορεί να διαστρεβλωθεί σε αιματοχυσία (...). Αυτό πρόκειται να συμβεί. Οι νέοι Μεσσίες δε θα θριαμβεύσουν με την αγάπη και την πραότητα, αλλά με το μίσος και τη σκληρότητα. Και τούτο επειδή αυτό είναι εκείνο που πραγματικά θέλετε στα τρίσβαθα του αρρωστημένου είναι σας και του τρελού μυαλού σας».
 Ο Γουίλϊαμ Όλαφ Στάπλεντον (10 Μαΐου, 1886 - 6 Σεπτεμβρίου, 1950) ήταν Βρετανός φιλόσοφος και συγγραφέας πολλών επιδραστικών πρώιμων έργων επιστημονικής φαντασίας. Γεννήθηκε κοντά στο Λίβερπουλ, στο Τσέσαϊρ, όπου πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οι γονείς του πλούσιοι, μορφωμένοι και προοδευτικοί του έδωσαν βαθιά μόρφωση και τον έκαναν πνεύμα ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Σπούδασε στο κολέγιο Μπαγιόλ της Οξφόρδης και στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, απ’ όπου και πήρε διδακτορικό δίπλωμα στη Φιλοσοφία. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ φιλοσοφία, λογοτεχνία, ψυχολογία και ιστορία. Ο Στάπλεντον υπήρξε ως το θάνατό του (1950) ειρηνιστής και ιδεαλιστής σοσιαλιστής. Το έργο του το χαρακτήριζε ο ίδιος φανταστική λογοτεχνία με φιλοσοφικό υπόστρωμα. Μέχρι το 1940 αγνοούσε παντελώς τη Ε.Φ. πλην του έργου του Χ.Τζ. Ουέλς. Η αναγνώριση του έργου του ήρθε αργότερα. Τοποθετήθηκε στη συγγραφική κορυφή κι επηρέασε πλήθος συγγραφέων όπως τον Ισαάκ Ασίμοφ, τον Άρθουρ Κλαρκ, τον Τζέιμς Μπλις κ.ά. Έγραψαν γι’ αυτόν ότι υπήρξε η «πιο τιτανική φαντασία που έγραψε ποτέ Επιστημονική Φαντασία». Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν δύο από τα σημαντικότερα έργα του, τα «Ο Κατασκευαστής των Άστρων» και «Ο Παράξενος Τζων».  (Το φιλοσοφικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Όλαφ Στάπλεντον «Ο Παράξενος Τζων» κυκλοφόρησε το 1935 μιλάει για το μίσος, προβλέπει τον ναζισμό και συνάμα μοιάζει τρομερά επίκαιρο.).... [Πηγή: www.doctv.gr]