Πεκ: Το ταξίδι της ζωής

 Οι ισορροπίες που απαιτούνται προκειμένου να πάει κανείς μακριά στο ταξίδι της ζωής.
 ΟΙ ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ να σπρώχνουν τους εαυτούς τους να είναι απολύτως τίμιοι, αλλά οφείλουν συνάμα να κατέχουν την ικανότητα να αποκρύπτουν την όλη αλήθεια όταν χρειάζεται. Για να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, πρέπει να αναλαμβάνουμε ολόκληρη την ευθύνη για τους εαυτούς μας, αλλά κάνοντάς το αυτό, πρέπει να κατέχουμε την ικανότητα να αρνιόμαστε την ευθύνη που δεν είναι αληθινά δική μας. Η στάθμιση είναι η πειθαρχία που μας δίνει την ευκαμψία. Εξαιρετική ευκαμψία χρειάζεται για μια επιτυχημένη ζωή σε όλες τις σφαίρες δραστηριότητας.
 ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ας εξετάσουμε το θέμα του θυμού και της έκφρασής του. Θυμός είναι ένα συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα μας (και μέσα σε οργανισμούς λιγότερο εξελιγμένους) από την εξέλιξη αναρίθμητων γενεών, με σκοπό να υποβοηθήσει την επιβίωσή μας. Αισθανόμαστε θυμό όποτε αντιλαμβανόμαστε ότι ένας άλλος οργανισμός αποπειράται να καταπατήσει τον γεωγραφικό ή ψυχολογικό χώρο μας, ή προσπαθεί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο να μας εξαφανίσει. Ο θυμός μάς οδηγεί να αντιπαλέψουμε με τον εισβολέα.
 ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ, ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ συνεχώς καταπατούμενοι μέχρι την τελική σύνθλιψη και εξολόθρευσή μας. Μόνο με τον θυμό μπορούμε να επιβιώσουμε. Ωστόσο, πολύ συχνά, όταν διακρίνουμε, σε μια πρώτη φάση, ότι επιχειρούν άλλοι να μας καταπατήσουν, ύστερα από προσεκτικότερη εξέταση αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου αυτό που επεδίωκαν. Ή ακόμη, όταν έχουμε πειστεί ότι ορισμένοι πραγματικά επιδιώκουν να μας καταπατήσουν, μπορεί να καταλάβουμε ότι για τον ένα ή για τον άλλο λόγο, δεν είναι προς το συμφέρον μας να αντιδράσουμε με θυμό. Κατά συνέπεια, είναι ανάγκη τα ανώτερα κέντρα του εγκεφάλου μας (κρίση) να είναι ικανά να καθοδηγούν και να προσαρμόζουν τα κατώτερα κέντρα.
 ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΠΛΟΚΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ, είναι απαραίτητο να έχουμε την ικανότητα όχι μόνο να εκφράζουμε τον θυμό μας αλλά και να μην τον εκφράζουμε. Επιπλέον, πρέπει να είμαστε ικανοί να εκφράζουμε τον θυμό μας με διαφορετικούς τρόπους. Μερικές φορές, λόγου χάρη, είναι αναγκαίο να τον εκφράζουμε μόνο ύστερα από πολλή μελέτη και αυτοαξιολόγηση. Άλλες φορές είναι περισσότερο ωφέλιμο για μας να τον εκφράζουμε αμέσως και αυθόρμητα. Καμιά φορά είναι βέλτιστο να τον εκφράσουμε ψυχρά και ήρεμα· άλλοτε πάλι βροντόφωνα και με σφοδρότητα. Συνεπώς, δεν χρειαζόμαστε μόνο να ξέρουμε πώς να χειριστούμε τον θυμό μας με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές περιστάσεις, αλλά και πώς να συνταιριάζουμε καλύτερα τον κατάλληλο χρόνο με το κατάλληλο ύφος έκφρασης.
 ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ με πλήρη ορθότητα και αξιοσύνη, απαιτείται ένα καλά μελετημένο και ευλύγιστο σύστημα αντίδρασης. Γι’ αυτό δεν είναι ν’ απορεί κανείς, ότι το να μάθουμε να χειριζόμαστε τον θυμό μας είναι ένα πολυσύνθετο και επίπονο έργο που συνήθως δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν από την ενηλικίωση, ή ακόμα κι από τη μέση ηλικία, και η οποία πολλές φορές δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Όλοι οι άνθρωποι, άλλος πολύ άλλος λίγο, υποφέρουν από ανεπάρκεια «ευλύγιστης αντίδρασης» των συστημάτων τους .
 Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ μιαν εξαιρετική ικανότητα να πετυχαίνεις ευλύγιστα και να ξαναπετυχαίνεις συνεχώς, μια λεπτή και δύσκολη ισορρόπηση ανάμεσα σε αντικρουόμενες ανάγκες, σκοπούς, καθήκοντα, υπευθυνότητες, κατευθύνσεις κ.λπ. Η ουσία αυτής της πειθαρχίας για στάθμιση είναι η παραίτηση από ορισμένες ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας, από βαθιά ριζωμένους τύπους, συμπεριφορές, ιδεολογίες κι ακόμα από ολόκληρες βιοτροπίες. Αυτές είναι μείζονες μορφές της στάθμισης που απαιτούνται προκειμένου να πάει κανείς πολύ μακριά στο ταξίδι της ζωής...
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Σκοτ Πεκ, Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος, εκδ. Κέδρος.
Ο Σκοτ Πεκ (22 Μαΐου 1936-25 Σεπτεμβρίου 2005) ήταν Αμερικανός ψυχίατρος και συγγραφέας. Το βιβλίο Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος είναι μια περιγραφή του τι χρειάζεται για να εκπληρωθούμε ως ανθρώπινα όντα και βασίστηκε κυρίως στις εμπειρίες του ως ψυχιάτρου αλλά και ως ανθρώπου. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1978, έγινε best seller και θεωρείται το πιο σημαντικό του συγγραφικό έργο.      [Πηγή: www.doctv.gr]