Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά... Ευτυχείτε..

 Και η νέα χρονιά αναμένεται "εντόνως αναπτυξιακή" όπως και οι προηγούμενες... Νέες "αυξήσεις" σε μισθούς και συντάξεις, νέα "πάταξη της φοροκλοπής", νέο "πρωτογενές πλεόνασμα αστείρευτης ηλιθιότητας"... Όλα "νέα"...
 Τελικά τα μόνα "παλιά" που μας απέμειναν είναι η ευχή: "Έχει ο Θεός, την υγειά μας να 'χουμε"...
και η απορία: "Αφού έχει γιατί δε δίνει;;"...
 Καθίσταται σαφές ότι συμφωνώ με τον εικονιζόμενο... Καλή χρονιά με υγεία... Ευτυχείτε.... 

Η μνήμη

Σωκράτης Μάλαμας... Ε Δ Ω 

Επαναληπτικό Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

 Ο καλύτερος "Άγιος" και μάλιστα με διαφορά απ' τους άλλους είναι ο Άγιος Βασίλης...
 Ικανοποιεί "σχεδόν" όλα τα "αιτήματα" που δέχεται, αρκεί να φτάσουν σ' αυτόν... Γιατί υπάρχουν και τα γνωστά εμπόδια, όπως η γραφειοκρατία, το ρουσφέτι και τα τελευταία 2 εκατομμύρια χρόνια η κωλοκρίση που όπου να 'ναι θα τελειώσει, αφού η ανάπτυξη έρχεται...
 Έχοντας λοιπόν να πολεμήσει θεούς και δαίμονες, πολλάκις, αργεί να ικανοποιήσει τα απλά "αιτήματα", γιατί δίνει προτεραιότητα στα "σύνθετα"...
 Έτσι φλόμωσε τον κόσμο Μπάρμπι, τανκς, πολυβόλα και ένα σωρό άλλα "εκπαιδευτικά" παιχνίδια που χαρίζουν στα παιδιά (της Δύσης κυρίως) χαρά και ευτυχία...
 Δεν κάνει φυσικά διακρίσεις, γι' αυτό σε κάτι άλλα παιδιά (της Ανατολής και των άλλων σημείων του ορίζοντα) πηγαίνει κυρίως φουσκωτές βάρκες για να μπορούν να κάνουν "μακρινά ταξίδια" στους ωκεανούς και να μαθαίνουν κολύμπι μέσα στο καταχείμωνο...
 Η "αγάπη" είναι το σύνθημα αυτών των ημερών και τη βλέπουμε παντού γύρω μας...
 Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη μου όλα τα παραπάνω, στέλνω ξανά φέτος στον Άγιο το "αίτημά μου" (αυτή τη φορά στο προσωπικό του email)  με την ελπίδα να γίνει γνώστης αυτού και να ικανοποιηθεί επιτέλους....  Ε Δ Ω 

 Καλές γιορτές, ευτυχείτε, αγαπάτε αλλήλους....                                                           [Κ.Φ.]

«Πουτάνα με τα κλάματα και κλέφτης με τους όρκους»

 «Πουτάνα με τα κλάματα και κλέφτης με τους όρκους» λέει μια σοφή λαϊκή παροιμία.
 Μια μικρή παράθεση των πρωτοσέλιδων από τα τρία τελευταία χρόνια της πάλαι ποτέ αριστερής (;) ΑΥΓΗΣ είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει τίτλο κι υπότιτλο αυτής της ανάρτησης. Από την άμετρη υποκρισία περάσαμε στην χωρίς όρια αναλγησία και ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το 2017 που θα είναι η χειρότερη χρονιά από όλες τις προηγούμενες για μισθωτούς, συνταξιούχους, επαγγελματίες, αγρότες, ανέργους, νέους, πρόσφυγες, ακούγοντας τα κυβερνητικά στελέχη και τον πρωθυπουργό τους  να μιλάνε χωρίς αιδώ για την «ανάπτυξη» που έρχεται.

 2013 …

     

2014...

  

  

 2015...

   

  Όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται ακόμα σήμερα αριστεροί –  κάνοντας τα κόκκαλα χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς να τρίζουν στα βουνά και τις ραχούλες που πέσανε μαχόμενοι – αφού χάσανε εντελώς τη τσίπα  και φόρεσαν την τσίπρα … με το αζημίωτο βεβαίως, βεβαίως, γι’ αυτούς και για τα αφεντικά τους πρωτευόντως.

 Ευχόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας να είναι το 2017 η χρονιά της ανατροπής τους, αλλά γι’ αυτό δεν φτάνουν μόνο οι ευχές, δεν πιάνουν οι κατάρες. Πρέπει να πιάσουμε κι όλοι οι άλλοι εμείς απο μια πέτρα … [Πηγή: inred]

Σχόλιο: Αυτά βλέπει ο ΚουλοSiemens και "παρασύρεται" παριστάνοντας τον αντιστασιακό...

«Κήρυκας Χανίων» και... δανείων

 Ακόμη μία αντιπαράθεση ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ προκλήθηκε χθες, με αφορμή ένα δημοσίευμα της «Αυγής της Κυριακής», που ανέφερε ότι η εφημερίδα «Κήρυκας Χανίων», στην οποία είναι μέτοχος κατά 60% ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ., έλαβε δάνειο ύψους 2.150.000 ευρώ από την Παγκρήτια Συνεταιριστική Τρ άπεζα, με όρους που παραβιάζουν τους πολλαπλούς κανόνες που ισχύουν για τις δανειοδοτήσεις.
«Απαιτούμε από τον πρόεδρο της Ν.Δ., Κ. Μητσοτάκη, να δώσει εξηγήσεις. Το οφείλει σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό, που έχει πληρώσει αδρά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τις οποίες, όπως φαίνεται, διατηρεί προνομιακή σχέση», κατέληγε στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί απάντησης η Ν.Δ. ισχυρίστηκε, στην ανακοίνωσή της, ότι το θέμα ανακινήθηκε για να αποκρύψει «το σκάνδαλο της δανειοδότησης της “ΑΥΓΗΣ” με την εγγύηση της μελλοντικής χρηματοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ».
 Στη δική του ανταπάντηση ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε ότι η Ν.Δ. δεν είπε «ούτε μιία λέξη για την “ταμπακιέρα”». Το θέμα, συνεπώς, παραμένει ανοιχτό.     [Πηγή efsyn]

 Σχόλιο: Ο Αλέξης (που "κυβερνά" τον τόπο) καταγγέλλει τον Κούλη (που ευελπιστεί να "κυβερνήσει" τον τόπο) ότι είναι καραλαμόγιο του κερατά που "παραβιάζει τους πολλαπλούς κανόνες δανειοδότησης" και φορτώνει χρέη τον ελληνικό λαό..!!!
 Ο Κούλης (που ευελπιστεί να "κυβερνήσει" τον τόπο), ουδόλως συγκινείται από τη βαριά καταγγελία, αλλά αντεπιτίθεται στον Αλέξη (που "κυβερνά" τον τόπο) με "σκάνδαλο" δανειοδότησης της "Αυγής",  ίσης λαμογιάς με το δικό του...
 Η Δικαιοσύνη κουφή και τυφλή ούτε ακούει ούτε βλέπει...
 Οι ψηφοφόροι των ΑλεξοΚούληδων πράττουν παρομοίως...
 Και οι "λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις" πράττουν παρομοίως...
 Και όλοι μαζί προσμένουν την ανάπτυξη που θα έρθει με απολύσεις και "παρατεταμένες" μειώσεις μισθών και συντάξεων....
 Αποτέλεσμα 1ου ημιχρόνου: "Κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε, τον κλέφτη να γυρεύουνε..."  (Γ. Σουρής)
 Αποτέλεσμα 2ου ημιχρόνου: Κι εμείς... «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…». (Κώστας Βάρναλης)
 ...Παράταση και πέναλτι : «Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών».  (Κώστας Βάρναλης)....
                                                                                                                            [Κ.Φ.]

Nάρκισσος

Αλεξάνδρα Νταλαρίζου.... Ε Δ Ω

Οδοιπορικό στην Καππαδοκία

 Χετταίοι, Φρύγες, Λυδίοι, Βυζαντινοί και Ρωµαίοι άφησαν το στίγµα τους στην περιοχή από την Αρχαιότητα µέχρι και τα νεότερα χρόνια. Η Καππαδοκία στην κεντρική Ανατολία, µεταξύ των πόλεων Ακσαράι, Νίγδη, Νεβσεχίρ και Καισαρεία, περίπου 225 χλµ. νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Άγκυρας, συνεχίζει να προσθέτει σελίδες στο βιβλίο της µακρόχρονης ιστορίας της εδώ και 4.000 χρόνια.... Ε Δ Ω 

..Μετά από 40 χρόνια...

 Γύρισε μετά από 40 χρόνια στην γειτονιά που είχε φωτογραφήσει και απαθανάτισε με τον φακό της κάμερας του, τους παλιούς γνωστούς του. Το αποτέλεσμα είναι..... Ε Δ Ω 

Απ' της αγάπης τη μεριά

Σταύρος Σιόλας ... Ε Δ Ω 

16 «μυστικά» χωριά του πλανήτη

Τώρα που τα "ανακαλύψαμε", αλίμονό τους.... Ε Δ Ω 

Εμ Κερένσκυ, εμ προσκυνημένος...

 Έβλεπα κι άκουγα τον κ. Τσακαλώτο να μιλά αγγλικά και το φχαριστήθηκα. Κουταμάρες έλεγε, αλλά τις έλεγε με ωραία προφορά.
 Ύστερα τον άκουσα, πάντα τον κ. Τσακαλώτο, να ομιλεί στην ελληνική Βουλή. Πάλι ανοησίες έλεγε, αλλά αυτήν τη φορά σε σπασμένα ελληνικά. Σπασμένα από το ξύλο που τους ρίχνουν οι Γερμανοί.
 Όμως, το χυδαίον του πράγματος είναι η ουσία όσων έλεγε. Η κυβέρνηση που δεν θα δεχόταν επ’ ουδενί το 3,5%, το δέχεται αλλά μόνον για πέντε χρόνια κι όχι για 10!Έτσι απλά, χωρίς ντροπή...
Καλημέρα σας! Το δράμα μας με αυτήν την κυβέρνηση των ανδρεικέλων αρχίζει να λαμβάνει τη φόρμα και το περιεχόμενο μιας μαύρης κωμωδίας. Πήγε κατ’ αρχάς η παρέα Τσίπρα να πανηγυρίσει για τα αποτελέσματα του Eurogroup, αλλά πριν αλέκτορα φωνήσαι της κόπηκε ο βήχας, διότι όλοι οι άλλοι είχαν προλάβει να καταλάβουν ότι πάλι μας έγδαραν, ότι πάλι επί σφαγήν μας στέλνουν.
 Και τι έκανε ο Τσίπρας; επεστράτευσε πάλι ό,τι έχει, το μόνον που έχει, το ψέμα. Κι άρχισε να λέει (αφήνοντας να διαρρεύσει από το Μαξίμου) ότι το πλεόνασμα του 3,5% το 2018 θα του επιτρέψει να ανακουφίσει τους... αναξιοπαθούντες (από τα έργα του)!!
 Ότι πάλι με ένα... παράλληλο πρόγραμμα θα προσφέρονται γεμιστά στους συνταξιούχους και μία μεμέλα καθ’ εκάστην για τα εγγονάκια, αντί του ΕΚΑΣ! Τσίπα αυτός ο άνθρωπος δεν έχει. Κι όσοι τον υποστηρίζουν είναι συνένοχοι σε αυτό το Συμβόλαιο Θανάτου που η κλίκα των σμπίρων του Σόιμπλε εκτελεί κατά αυτής της χώρας.
Δεν ξέρω ΑΝ ο Τσίπρας θα δοκιμάσει «ηρωική έξοδο». Είναι όμως βέβαιον ότι όλοι όσοι κυβερνούν αυτή την ώρα τη χώρα βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Δεν είναι αθώος ο κ. Σκουρλέτης για το αίμα που χύνει η κυρία Αχτσιόγλου. Δεν είναι ανεύθυνος ο κ. Βούτσης για την αργομισθία Νοτοπούλου. Για τις αθλιότητες που έκανε με τα ΜΜΕ ο κ. Παππάς είναι συνυπεύθυνος ο κ. Κοτζιάς. Και τα λέω
αυτά, διότι είναι του συρμού στον ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύουν ορισμένοι ότι είναι αθώοι οι ίδιοι για το αίμα που χύνουν οι άλλοι - όλοι μαζί το χύνουν.
Επί παραδείγματι, οι γελοιωδέστατοι «53+»! Είναι εξαγριωμένοι με τους Συριζαίους βουλευτές που φωτογραφίζονταν του καλού καιρού με φασιστικά καθάρματα στην... Τω, αλλά όχι με τον Τσίπρα που έχει γίνει σμπίρος του Σόιμπλε. Οχι με τον εαυτόν τους που στηρίζουν τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Ή μήπως όταν μιλούσαν οι ίδιοι για αυτήν την κατοχή έλεγαν ψέματα; Και αν ο κ. Σαμαράς ήταν γερμανοντυμένος, οι ίδιοι τι είναι; Φουφουτοντυμένοι;
Δεν πρόκειται πια για «ελιγμό», όπως έλεγαν ορισμένοι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ούτε για «υποχώρηση» προκειμένου να κρατηθούν κι ύστερα να κάνουν έφοδο στους ουρανούς - τρίχες! Για κουτόχορτο πρόκειται, που δεν καταναλώνει κανείς, εκτός κι ΑΝ θέλει να αυτοπαραμυθιάζεται. Η παρέα Τσίπρα κυβερνά ήδη δυο χρόνια, έχει χύσει πολύ αίμα και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.
Σε όλο αυτό το διάστημα, στο μόνον το οποίον έγιναν ασίκηδες οι Συριζαίοι είναι να κάνουν κωλοτούμπες για να ξαναπροσγειώνονται θεαματικά στις καρέκλες τους.
Αυτή η κυβέρνηση Κερένσκυ της ελεεινής μορφής υπάρχει μόνον για να ετοιμάζει την παλινόρθωση της Δεξιάς. Υπάρχει μόνον για να εκτελεί τις εντολές του Βερολίνου. Νομίζει ο κ. Κουρουμπλής ότι είναι ανεύθυνος για τον σφαγιασμό των αναπηρικών επιδομάτων; Νομίζει η κυρία Κονιόρδου ότι δεν έχει καμιά σχέση με τις αυτοκτονίες; Ο κ. Τζανακόπουλος είναι αθώος για την πείνα των παιδιών;
Τίποτα πιο χυδαίο από την εξαγγελία του πρωθυπουργού για τάχα αξιοποίηση χρημάτων από το πλεόνασμα υπέρ των φτωχών. Γνωρίζει ότι για να βγάλει αυτό το πλεόνασμα πρέπει να σφάξει τους φτωχούς και να οδηγήσει στη φτώχεια ακόμα περισσότερους Έλληνες.
Είναι χυδαίο να δέχεται ο Τσίπρας το 3,5% των πλεονασμάτων (μάλιστα επ’ αόριστον).
Είναι δυο φορές χυδαίο να κάνει τον ανήξερο, διότι αυτό (όλο το πακέτο) το έχει υπογράψει από το 2015.
Είναι τρεις φορές χυδαίο να λέει ότι με αυτά τα ματωμένα λεφτά θα ανακουφίσει όσους θα σφάξει για να τα προσποριστεί.
Και είναι τέσσερις φορές χυδαίο να μας θεωρεί τόσον ηλίθιους, ώστε να πιστεύει ότι μπορούμε να πιστέψουμε αυτές τις χυδαιότητες.
Δεν γνωρίζω αν αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται στο 12% κατά την εκλογική της απήχηση ή στο 6%, δεν ξέρω αν ο Τσίπρας θα επιχειρήσει ηρωική έξοδο από το 10% ή αν, μετά την εκλογική του συντριβή, δεν θα έχει πού να πάει να φάει ή να κοιμηθεί, είναι όμως βέβαιον ότι ΑΝ δεν συνεχίσει να κάνει τη βρώμικη δουλειά ή αν δεν μπορεί πλέον ή να τη διεκπεραιώνει, σαν λεμονόκουπα θα τον πετάξουν τα αφεντικά του.
Άκου θα ανακουφίσει αυτούς που κλέβει με τα λεφτά που τους κλέβει;! Ποιος τσαρλατάνος, ποιος σαλτιμπάγκος, ποιος μπουφόνος, ποιος κόπανος, ποιος θρασύς, ποιος χυδαίος, ποιος φασουλής έχει ποτέ ξαναπεί κάτι τέτοιο;
ΥΓ.1: Θαύμα στον Πανάγιο Τάφο. Οπως ανακοίνωσε χθες στις 9.30 μ.μ. ο Τσίπρας, έκατσε ένα τζακ ποτ στον κ. Παππά 617 εκατομμύρια, τα οποία ο φιλεύσπλαχνος Πατισάχ αποφάσισε να μοιράσει στους πετσοκομμένους συνταξιούχους.
Εννοείται ότι πρόκειται για μονομερή ενέργεια εναντίον της μοβόρας Τρόικας. Γεια σου, ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι!..
ΥΓ.2: Το πράγμα είναι πολύ απλό και από καιρό προσχεδιασμένο (ως εναλλακτική του Τσίπρα για προκήρυξη εκλογών): εγώ θέλω να βοηθήσω τον λαό, οι κακοί δεν με αφήνουν, πάω σε εκλογές κι όποιος είναι κουτούλης με ψηφίζει. Μεγαλειώδες στον πτωχοπροδρομισμό του...
Πηγή:[enikos - Στάθης ]

Νεράιδα (έλα γεια)

 Νίκος Χρηστίδης ... Ε Δ Ω 

Britain's Got Talent 2016

Φανταστικό..!!!! ... Δείτε  Ε Δ Ω 

Ανθρωποειδή

 Τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι πολιτικά, είναι φιλοσοφικά. Ο συγγραφέας Τομ Ρόμπινς γράφει για την προσωπική αναζήτηση, τα ανθρωποειδή και τους μπαμπουίνους.
  ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ, ότι είναι μάταιο να ψάχνεις να βρεις πολιτικές λύσεις στα προβλήματα της ανθρωπότητας, επειδή τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι πολιτικά.
 ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΕΒΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ. Τα βασικά προβλήματα είναι φιλοσοφικά, και αν δεν επιλυθούν πρώτα αυτά, τα πολιτικά προβλήματα θα πρέπει να επιλύονται ξανά και ξανά.
 Η ΦΡΑΣΗ «ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ» ΕΧΕΙ ΕΠΙΝΟΗΘΕΙ, για να περιγράψει την εφήμερη αποτελεσματικότητα κάθε σχεδόν πολιτικής δραστηριότητας. Για το ηθικό άτομο, ο πολιτικός ακτιβισμός είναι ένα σημαντικό δέλεαρ, επειδή μοιάζει να προσφέρει μια πολύ επιθυμητή πιθανότητα: πως ο άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει την κοινωνία, να καλυτερέψει τη ζωή του, χωρίς να περάσει την προσωπική δοκιμασία της αναδιαμόρφωσης και αναδιάταξης του τρόπου που βλέπει τον κόσμο, χωρίς να χρειαστεί δηλαδή να αλλάξει τον εαυτό του.
 ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΑΤΟΜΟ, Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΔΕΛΕΑΡ, επειδή φαίνεται να προστατεύει τα αποκτήματά του και να νομιμοποιεί την απληστία του. Αλλά και οι δύο παρατάξεις βλέπουν τα πράγματα μέσα από ένα πέπλο ψευδαίσθησης. Εκείνο που δημιουργεί προβλήματα στον προοδευτικό μηχανισμό της εξέλιξης των ανθρωποειδών είναι η τάση της αγέλης των ανθρωποειδών να παίρνει πολύ σοβαρά τους πολιτικούς ηγέτες της -δηλαδή τα κυρίαρχα αρσενικά της αγέλης.
 ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ (Ή ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ) είναι χρήσιμο στην ομάδα μόνο όταν αυτή απειλείται ενεργά από τους εχθρούς της, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όμως εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα δικά του συμφέροντα και είναι από φυσικού του αφοσιωμένο όχι στην απελευθέρωση αλλά στον έλεγχο. Πίσω από τις εξωτερικές του εκδηλώσεις, από το γρονθοκόπημα του στήθους του και το γύμνωμα των δοντιών του, το κυρίαρχο αρσενικό είναι μια γελοία φιγούρα και τα άλλα μέλη της ομάδας πρέπει να το βάζουν στη θέση του (η οποία είναι η θέση του αναγκαίου κακού) με την ασέβεια και το γέλιο.
 ΑΝ, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΗ, ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ Ο ΧΙΛΤΕΡ κι άρχιζε να παραληρεί μέσα στις μπιραρίες του Μονάχου, οι καλοί του συμπατριώτες δεν τον έπαιρναν τόσο σοβαρά, αν αντί να χάψουν αυτά που τους σερβίριζε άρχιζαν να γελούν και να τον γιουχαϊζουν και να του πετάνε φλούδες από λουκάνικα, μπορεί να είχε αποφευχθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
 ΦΥΣΙΚΑ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΟΠΑΔΟΙ, θα υπάρχουν και οι ηγέτες που θα τους εκμεταλλευτούν. Και θα υπάρχουν πάντα πρόθυμοι οπαδοί, μέχρι να μπορέσει η ανθρωπότητα να φτάσει σε εκείνο το φιλοσοφικό επίπεδο στο οποίο θα αναγνωρίσει ότι η μεγάλη της αποστολή στη ζωή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με συγκρούσεις ανάμεσα σε τάξεις, φυλές, έθνη ή ιδεολογίες, αλλά είναι μια προσωπική αναζήτηση, μια προσπάθεια του ατόμου να διευρύνει την ψυχή του, να ελευθερώσει το πνεύμα του και να φωτίσει το μυαλό του. Και σε αυτή την αναζήτηση, η πολιτική δεν είναι παρά ένα οδόφραγμα που το φρουρούν θορυβώδεις μπαμπουίνοι.
 Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Τομ Ρόμπινς, Ο Χορός των 7 Πέπλων, εκδ. Αίολος, μετάφραση Γιώργος Μπαρουξής
 Τομ Ρόμπινς (22 Ιουλίου 1936): Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός για τις πολύπλοκες, συχνά φανταστικές ιστορίες με σατιρικό υπόβαθρο και πολλές, παράξενες, αλλά καλά τεκμηριωμένες πληροφορίες. Το βιβλίο του Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Γκας Βαν Σαντ το 1993. Άλλα μυθιστορήματά του, που κυκλοφορούν και στα ελληνικά, είναι τα Αμάντα, το Κορίτσι της Γης, Τρυποκάρυδος, Το Άρωμα του Ονείρου, Ο Χορός των Εφτά Πέπλων, Μισοκοιμισμένοι μες στις Βατραχοπιτζάμες μας, Αγριεμένοι Ανάπηροι Επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα, Villa Incognito, Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα και B is for beer.                                 [Πηγή: www.doctv.gr]

Άστρο της αυγής

Γιώργος Νταλάρας ... Ε Δ Ω 

Το κουτί με το "τίποτα"

 Σ' ένα σεμινάριο με τίτλο "Laugh Your Way to a Better Marriage", o Mark Gungor διερευνά τις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σύμφωνα με τον ίδιο: "Οι γυναίκες είναι πιο περίπλοκες από τους άντρες...." .... Ε Δ Ω 

Γι’ αυτούς που πέφτουν από τα σύννεφα

 «Η αδιαφορία των πολιτών σε ό,τι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο γεννά τον φασισμό». Αυτή η συγκλονιστική δήλωση της Μάγδας Φύσσα, μητέρας του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή Παύλου, σε εκδήλωση στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δίνει το πραγματικό στίγμα της ευθύνης όλων μας για τα όσα νοσηρά και απεχθή ζούμε τα τελευταία χρόνια.
 Όχι μόνο δημοσιογράφοι, δημοσκόποι και αναλυτές, που καθ’ έξιν πλέον πέφτουν από τα σύννεφα με την εκλογή Τραμπ ή με την άνοδο διάφορων απίθανων εθνικο-παραφρόνων στην εξουσία στην Ευρώπη, αλλά ολόκληροι λαοί εκπλήσσονται με αυτές τις εξελίξεις. Ομως, προς τι η έκπληξη;

 Τα πάντα είναι εδώ. Μπροστά ακριβώς στα μάτια μας. Σήμερα δημιουργούνται αυτά που θα μας εκπλήξουν αύριο.

 Οπαδοί του νεοεκλεγέντος Αμερικανού προέδρου που χαιρετίζουν ναζιστικά κραυγάζοντας «Heil Trump, Heil our people» (Ζήτω ο Τραμπ, ζήτω ο λαός μας), ρητορεία του μίσους από ακροδεξιούς αστέρες στην Ευρώπη, ναζιστές τραμπούκοι που συνεχίζουν να προκαλούν ακόμα και μέσα στο δικαστήριο, μια δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ) που με θανατηφόρα τυπολατρία μεταδίδει ζωντανά τις εκδηλώσεις της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης και τις ομιλίες του φιρερίσκου Μιχαλολιάκου.
 Είναι γνωστό ότι η κάθε οικονομική και κοινωνική κρίση συνήθως ξυπνά τα συντηρητικά ανακλαστικά, κλείνει τον καθένα στο καβούκι του και τον εγκλωβίζει στον φαύλο κύκλο των προσωπικών προβλημάτων επιβίωσης. Φυσικά, με λαμπρές εξαιρέσεις τις εποχές εξέγερσης και διεκδίκησης. Όμως σήμερα δεν είμαστε εκεί.
 Στο παρελθόν οι ερμηνείες γι’ αυτή την αδιαφορία για τα ζέοντα προβλήματα που μας αφορούν όλους προήλθαν κυρίως από την ψυχολογία και την κοινωνιολογία μέσω της ανάλυσης του προφίλ που διαμορφώνει ο καπιταλισμός.
 Ο 'Εριχ Φρομ, για παράδειγμα, σε πολλά από τα βιβλία του, ανέλυσε τον «Φόβο μπροστά στην ελευθερία», αλλά και το «αγελαίο αίσθημα», την «εθελοδουλεία» και τον «κομφορμισμό» ως μια τάση συμμόρφωσης με τους κοινωνικούς κανόνες.
 Από την άλλη, ο Βίλχελμ Ράιχ προσπάθησε, ως μια κραυγή απόγνωσης και απογοήτευσης, να απευθυνθεί στους πολλούς με το «Ακου Ανθρωπάκο», στο οποίο ανέλυσε ακριβώς την άρνηση του μέσου ανθρώπου να δει τα «προφανή», δηλαδή τις πηγές της αλλοτρίωσής του.
 Φυσικά, όπως έλεγε ο Σ. Σέραμ, αλλά όπως έδειξε και η εμπειρία πολλών δεκαετιών, «το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να δούμε αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη μας».
 Οι διαπιστώσεις αυτές, σε καμία περίπτωση, δεν μας απαλλάσσουν από την ευθύνη του ενεργού πολίτη, ο οποίος δεν πρέπει να αναζητά τις εύκολες και βολικές απαντήσεις, αλλά να ψάχνει την αλήθεια με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.
 Το αντίτιμο της ανάθεσης με τη λογική του μικρότερου κακού (ο Χ δεν είναι τόσο κακός όσο ο Ψ) οδηγεί σταδιακά στους χειρότερους και στους πιο επικίνδυνους: στους καιροσκόπους, στους αδίστακτους και στους δογματικούς, οι οποίοι, απελευθερωμένοι από κάθε έλεγχο, οδηγούν τα πράγματα σε καταστάσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα.
 Και αυτό γιατί θεωρούν ως λαό «τους» μόνο τους οπαδούς τους και όσους συμφωνούν μαζί τους. Οι διαφωνούντες ανακηρύσσονται «άλλοι», «ξένοι», «παρίες» και «αντίπαλοι», τους οποίους ο ηγέτης έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει.
 Εκεί είμαστε σήμερα και μην πέφτουμε από τα σύννεφα!
 [Πηγή efsyn - Τάσος Τσακίρογλου]

Ράιχ: Σεξουαλική Καταπίεση

 «Η αρνητική στάση προς το σεξ και τη ζωή, είναι φόβος προς την ελευθερία» 
 «Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ αποτελεί ένα αντιδραστικό θέμα που έχει μεγάλη σημασία. Η κοινωνία δεν μπορεί να κάνει χωρίς την ανασταλτική της επίδραση πάνω στις κοινωνικές διαδικασίες, γιατί…προετοιμάζει την μετέπειτα υπακοή των ενηλίκων στην εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, καλλιεργώντας το φόβο απέναντι στην εξουσία σ’ όλα τα άτομα της κοινωνίας. Ακρωτηριάζει τις κριτικές πνευματικές δυνάμεις των καταπιεσμένων μαζών. 
 Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΩΘΗΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ένα μεγάλο μέρος ψυχικής ενέργειας που θα χρησιμοποιούταν διαφορετικά σε πνευματική δραστηριότητα. Τραυματίζει την ψυχική ακεραιότητα ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων. Αναστέλλει κι ευνουχίζει την δύναμη για εξέγερση στα υλικά καταπιεσμένα άτομα… Στο μέτρο πού μπορέσαμε να ανακαλύψουμε το κοινωνιολογικό νόημα της σεξουαλικής απώθησης και της καπιταλιστικής της λειτουργίας, δεν θά ‘ταν δύσκολο να βρούμε τις αντιφάσεις που δημιούργησε κι οι οποίες θα οδηγήσουν στην καταστροφή της». 
 «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ απέναντι στη ζωή και στο σεξ αποκτούν ένα άγχος ηδονής που ριζώνει φυσιολογικά σε χρόνιους μυϊκούς σπασμούς. Αυτό το νευρωτικό άγχος της ηδονής είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η αναπαραγωγή των αρνούμενων την ζωή απόψεων για τη ζωή, που δημιουργούν δικτάτορες, από τους ίδιους του ανθρώπους. 
 ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ προσανατολισμένο προς την ελευθερία. Αυτός ο φόβος γίνεται η σημαντικότερη πηγή δυνάμεως για κάθε μορφή πολιτικής αντιδράσεως και για την κυριαρχία μεμονωμένων ή ομάδων στην πλειοψηφία των εργαζομένων αντρών και γυναικών». 
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ, Οι Ρίζες της Σεξουαλικής Καταπίεσης, εκδ. Ελεύθερος Τύπος (24 Μαρτίου 1897 - 3 Νοεμβρίου 1957) ήταν Αυστριακός ψυχαναλυτής, μέλος της δεύτερης γενιάς ψυχαναλυτών μετά τον Σίγκμουντ Φρόυντ και μία από τις πιο ριζοσπαστικές προσωπικότητες στην ιστορία της ψυχιατρικής. Υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους διανοητές της σύγχρονης εποχής. Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τα βιβλία, Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, Η Ανάλυση του Χαρακτήρα, Άκου Ανθρωπάκο.             [Πηγή: www.doctv.gr]
 Δείτε επίσης: Ράιχ: Άκου Ανθρωπάκο 

Προσμονή

Σταύρος Σιόλας... Ε Δ Ω 

Ελεύθερο πνεύμα

 Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας. Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης.
 Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο.
 Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά. Υπάρχουν όμως σε αυτό το σημείο, όπως σ’ όλα, διάφοροι ορίζοντες και διάφορες προοπτικές. Οι νοικοκυραίοι, αντιπρόσωποι της σημερινής ελληνικής αρμοδιότητας, θα μας πουν πως δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να ξυπνούμε στους νέους τον έρωτα των υψηλών έργων, αφού το πάθος αυτό τους κάνει να αρνηθούν κάθε πνευματική και ηθική τάξη, να απομακρυνθούν από κάθε σοβαρή και κοινωφελή σταδιοδρομία, να ριχτούν σε τρελές, περιπέτειες, που τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τη ζωή τους.

Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμμιά ανησυχία στην ψυχή, ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά.
 Ούτε οι Ακαδημίες δημιουργούν λογοτεχνία, ούτε τα Πανεπιστήμια σκέψη, ούτε τα Εθνικά Θέατρα θεατρική κίνηση. Τα επίσημα ιδρύματα παρακολουθούν (συνήθως με καθυστέρηση μιας γενεάς) τη δημιουργία που συντελείται αυθόρμητα στον ελεύθερο αέρα. Τη μελετούν, τη σχολιάζουν, τη διατηρούν στα αρχεία τους. Είναι οι αποθήκες της πνευματικής ζωής. Όταν το Κράτος φιλοδοξεί να παίξει τον πρώτο ρόλο στην πνευματική κίνηση, τα κάνει όλα θάλασσα. Το ελεύθερο πνεύμα το μεταβάλλει σε πνεύμα της πολιτικής σκοπιμότητας και την τέχνη την καταντά γραφειοκρατία. (…) Τα μόνα καθήκοντα του Κράτους είναι να συγχρονίσει την αναχρονιστική εκπαίδευσή μας και να σέβεται την ελευθερία της σκέψης. Ας μην του ζητούμε περισσότερα γιατί υπάρχουν πιθανότητες πως θα μας κάνει να μετανοήσουμε. Πάρετε στην τύχη μερικά από τα σημερινά έντυπα, στίχους, αφηγήσεις, συζητήσεις ιδεών. Τι θα συναντήσετε σχεδόν παντού; Ανία, απογοήτευση, νοσταλγία των περασμένων, μοιρολατρεία, ηττοπάθεια.

Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή».

Γιώργος Θεοτοκάς (1905 -1966) λογοτέχνης και δικηγόρος.
[Πηγή: TrickmeTreatme  ]

Αυτισμός – Η αρχή του παγόβουνου: «Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μας»

 Ένα εξαιρετικό διήγημα για τον αυτισμό...
«Και όμως… Μου φαίνεται ματιασμένο, το πουλάκι μου. Δες το, σαν χαμένο το βλέμμα του»
 Διαβάστε το ...  Ε Δ Ω 
Σχόλιο: Το είδος μας είναι συναισθηματικά ανώριμο, γι' αυτό έχει καταπνίξει τον πλανήτη στο αίμα.. Στο όνομα της "αγάπης" και του "Θεού" - οι ιεροκήρυκές της - προωθούν συστηματικά το μίσος και την καταστροφή..
 Όταν μάθουμε να αγαπάμε, τότε θα μάθουμε και να ζούμε... Χωρίς αγάπη η ζωή είναι κόλαση, κοιτάξτε καλά τριγύρω σας..
 Ας ξεκινήσουμε την "εκπαίδευση" αρχίζοντας να αγαπάμε τα παιδιά μας... Κι όταν βρούμε το θάρρος να πούμε "αφού σ' αγαπάω" γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτό που θα 'θελα να είσαι, τότε θα βρούμε και τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε μαζί τους και τα πιο δύσκολα προβλήματα...
 Μην ξεχνάμε ότι όλοι οι ανήφοροι που απαιτούν κοπιαστική προσπάθεια οδηγούν σε κάποια κορυφή, ενώ οι κατήφοροι που είναι εκνευριστικά βατοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον πάτο...                                                                                                                                      [Κ.Φ]

Kαράβι που ερωτεύεται

Θεολόγος Κάππος... Ε Δ Ω 

Donald is a Tramp

Aπεχθάνομαι γενικά τα ανέκδοτα εκτός κι αν είναι μιας φράσης όπως αυτό για το διαζύγιο: «Δεν πρόκειται να ξαναπαντρευτώ. Για να γλυτώσω χρόνο θα βρω κάποιον που θα με μισεί και θα του αγοράσω ένα σπίτι». Δεν παύω να το σκέφτομαι κάθε φορά που διαβάζω για τις επιλογές των πολιτών σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια: «Θα βρω κάποιον που θα με μισεί και θα τον ψηφίζω κάθε φορά». Μόνο που αυτό που ζούμε δεν είναι διασκεδαστικό, είναι διαβρωτικό.
 1987: Ο Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος μετεμψυχώθηκε σε εταιρικό καρχαρία που μιλούσε με θανατηφόρες ατάκες και μάτωνε τις αρένες της ελεύθερης αγοράς με τους αντιπάλους του. Πιστεύω εις ένα Μαμωνά Πατέρα Παντοκράτορα. Ούτε ιδεολογίες, ούτε καταπιεσμένες επιθυμίες, ούτε ηθικές αναστολές- ο ισχυρότερος θα επικρατήσει, ο δυνατότερος θα μας συντρίψει. Η Δύση για πρώτη φορά αποθέωνε τον Υλισμό χωρίς καμιά υποσημείωση, κανένα ενδοιασμό, κανένα αντίβαρο. Βυθιζόμαστε εκστατικοί με τα μάτια ορθάνοιχτα, κλειστά σε ένα κώμα από το οποίο εδώ και δέκα χρόνια προσπαθούμε να ξυπνήσουμε ουρλιάζοντας χωρίς φωνή όπως στους εφιάλτες. Ούτε καν η Μαύρη Δευτέρα όπως ονομάστηκε το χρηματιστηριακό κραχ της 19ης Οκτωβρίου 1987 -ρίχνοντας κατά 1739 (22,6%) μονάδες τον Dow Jones και μαζί όλα τα μεγάλα χρηματιστήρια του πλανήτη- δεν μπόρεσε να σταματήσει την αλαζονεία. Θεωρήθηκε σοκαριστική αλλά τυχαία -τα «χρυσά παιδιά» έχασαν μια μάχη άλλα όχι και τον πόλεμο- θα επανερχόντουσαν με περισσότερη αυθάδεια και καινούργια κόλπα. Θα κατακτούσαν τον κόσμο.
 Στο τέλος της χρονιάς έκανε πρεμιέρα η ταινία Wall Street του Όλιβερ Στόουν στην οποία ο χρηματιστής λέει: «Το ζήτημα κυρίες μου και κύριοι: η Απληστία είναι σωστή. Η απληστία είναι καλή, η απληστία λειτουργεί. Η απληστία αποσαφηνίζει, ανοίγει δρόμους και περιέχει όλη την ουσία της εξέλιξης. Η απληστία σε όλες της τις μορφές -η απληστία για ζωή, για χρήματα, για αγάπη, για γνώση- σηματοδοτεί την ανοδική πορεία της ανθρωπότητας. Και η απληστία, σημειώστε τις λέξεις μου, δεν θα σώσει μόνο την Teldar Paper αλλά και την άλλη δυσλειτουργική εταιρία που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
  Ο Γκόρντον Γκέκο έγινε ο μοντέρνος ήρωας -ποιος θυμάται το κραχ. «Δεν δημιουργώ τίποτα. Κατέχω. Εμείς δημιουργούμε τους κανόνες. Δημιουργούμε τα νέα, τον πόλεμο, την ειρήνη, την πείνα, την αναταραχή, την τιμή των συνδετήρων. Βγάζουμε ένα κουνέλι από το καπέλο μας ενώ οι άλλοι κάθονται εκεί έξω και αναρωτιούνται πώς στο διάβολο το κάνουμε. Έλα τώρα, δεν είσαι τόσο απλοϊκός ώστε να πιστεύεις ότι ζούμε σε μια Δημοκρατία, ε φιλαράκο; Είμαστε σε μια ελεύθερη αγορά. Και είσαι μέρος της. Διαθέτεις ένστικτο κίλερ. Μη χάνεσαι. Έχω να σου μάθω ακόμα πολλά». Ο κυνισμός ως αντίδοτο στις απογοητεύσεις αιώνων - αντί για Ουτοπία τι θα 'λεγες για μια γκλάμορους Δυστοπία; Γκόρντον Γκέκο πάρε μας τα μυαλά.
 2016: Ο επιχειρηματίας - κλόουν Ντόναλντ Τραμπ στο ρόλο του Γκόρντον Γκέκο δεν είναι ταινία, δεν είναι παρωδία, είναι ενσαρκωμένη η Δυστοπία. Ο Γκόρντον Γκέκο τα κατάφερε. Έγινε πρόεδρος της «δυσλειτουργικής εταιρίας» αναλαμβάνοντας να ρίξει στον Καιάδα κάθε υπόλειμμα δημοκρατίας, ηθικής, αλληλεγγύης. «Η έρημος εξαπλώνεται» έχει πει ο Νίτσε και «ανάθεμα σε αυτόν που προστατεύει την έρημο». Είναι τρομακτικό αλλά την προστατεύουν πολλοί αποχαυνωμένοι πολίτες που μέσα στις τελευταίες δεκαετίες έχουν συρρικνωθεί σε καταναλωτές-ζόμπι καταφέρνοντας να αφομοιώσουν ότι όλες οι Αξίες είναι μια: η τιμή αγοράς.
 Από το 2008 η πτώση έχει επιταχυνθεί με ιλιγγιώδεις ρυθμούς:
-Η κατάρρευση των τραπεζών το 2008 και η αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
-H κρίση στην Ελλάδα και την Ε.Ε μαζί με το Brexit.
-Το σκάνδαλο με τις υποκλοπές από την Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ και η επέμβαση στην ιδιωτικότητα μαζί με το συστηματικό κρατικό χακάρισμα κομπιούτερ σε όλο τον κόσμο.
-Η σημαντική ενεργοποίηση κοινωνικοπολιτικών κινημάτων όπως τα Occupy στην Αμερική, του πάρκου Γκεζί, των Αγανακτισμένων, το κίνημα 15$/ώρα στις ΗΠΑ που εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν.
-Η οικονομική ανισότητα είναι η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ στην Αμερική αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
-Η Αραβική «Άνοιξη» που ήταν χειμώνας.
-Εντυπωσιακά πολλά σκάνδαλα παγκοσμίως και αποκαλύψεις διαφθοράς που επηρεάζουν αρνητικά τους δημοκρατικούς θεσμούς.
-Οι κινητοποιήσεις-πυροτεχνήματα των φοιτητών στη Νότια Αφρική, στη Χιλή, στη Βουλγαρία, στην Ολλανδία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις ΗΠΑ και στο Κεμπέκ, είναι όλα παραδείγματα μαζικής  αντίστασης και αποτυχίας των στόχων τους.
-Η ραγδαία επιδείνωση της μετανάστευσης προσφύγων από την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή στην Ευρώπη εξ αιτίας πολέμων, φτώχειας, καταπίεσης, κλιματικών συνθηκών.
-Ραγδαία επιδείνωση του κλίματος.
-Η εμφάνιση του ISIS με αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις παντού.
-Η συντηρητική στροφή της Ευρώπης και ο κορσές της πολιτικής ορθότητας. Τα απερίγραπτα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας δείχνουν ότι οι πολιτικοί έχουν παραχωρήσει άτυπα τη διακυβέρνηση στους οικονομικούς παράγοντες, ότι αυτό που ονομάζουμε «σύστημα» έχει αυτοκαταλυθεί δίνοντας τη θέση του στην κόλαση της ελεύθερης αγοράς κι ότι οι επιλογές των πολιτών αποτελούν αποτέλεσμα της ψυχοπαθολογίας της μάζας.
 Ο Τραμπ μια απόλυτα ανίκανη, ανεύθυνη, ψυχοπαθής προσωπικότητα γεμάτη παιδικές φαντασιώσεις και «διαίσθηση ενός αρουραίου των υπονόμων», απευθύνθηκε στα χαμηλότερα ένστικτα της προσωπικότητας κάθε αμερικανού δημιουργώντας την «επανάσταση» των ανίσχυρων και ξύνοντας την αχόρταγη απληστία των μη εχόντων. 
 Μπροστά στον γκρεμό πρέπει να αντιμετωπίσουμε επειγόντως μερικά θεμελιώδη ερωτήματα. Πρόκειται πια για θέματα ζωής και θανάτου. Πρόκειται για την επιβίωσή μας, την ανθρώπινη φύση μας, τη φύση. Σε μια ανάλογη κρίση, στην δεκαετία του 1940 ο Στέφαν Τσβάιχ  έγραφε: «τώρα (μέσα στον πόλεμο) πρέπει να βρούμε στηρίγματα, να σταθούμε στέρεα, κόντρα στην ορμή των κυμάτων, να κρατήσουμε γερά την ψυχή μας και να μην επιτρέψουμε στον φόβο να την κυριεύσει: ο φόβος υποσκάπτει την ψυχή». Έχουμε ψυχή;
[Πηγή: www.doctv.gr - Γ. Πανόπουλος ]

Τούτη είναι η εποχή μας. Νίκος Καζαντζάκης

Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε." Απόσπασμα από την Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη, Εκδόσεις Καζαντζάκη.
[...] Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.

 Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!" [...]

 Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; [...]

 Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου. [...]

 Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του΄ με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι.

 Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.

 Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!

 Ναι, σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος΄ έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της.

 Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα! [...]

 Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

 Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε΄ εμείς είμαστε οι αφέντες. το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας.

 Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι Ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας.

 Σε ποια εποχή του αμπελιού σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα είναι ένα.

 Σκάβω και χαίρουμαι όλον τον κύκλο του σταφυλιού, τραγουδώ μέσα στη δίψα και στο μόχτο μου, μεθυσμένος από το μελλούμενο κρασί.

 Κρατώ το γιομάτο ποτήρι και ξαναζώ το μόχτο του παππού και του προπάππου. Κι ο ιδρώτας της δουλειάς τρέχει κρουνός στο αψηλό καταμέθυστο κρανίο. [...]

 Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου. [...]

 "Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

 "Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. να ζητάς συντρόφους!

 "Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

 "Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

 Σκύβω κι αφουκράζουμαι την πολεμική τούτη Κραυγή στα σωθικά μου. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του. [...]

 Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου.

 Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου΄ όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου. [...]

 Μα εσύ να ξεδιαλέγεις. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματου σου και ποιος ν΄ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. [...]

 Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων.

 Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.

 "Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!" Τ΄ όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει.

 Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί. πίσω από την πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κι οι Ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά κι από το μυαλό σου.

 Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του που νιώθει να πεινάει όταν ένα παιδί της ράτσας του δεν έχει να φάει, και να σκιρτάει πασίχαρος όταν ένας άντρας και μια γυναίκα του σογιού του φιλιούνται. [...]

 Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. [...]

 Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει. μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων. άσπροι, κίτρινοι, μαύροι. χιμούν και φωνάζουν.

 Λευτερώσου κι από τη ράτσα. πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο. Κοίτα τον πώς ξεμασκάλισε από τα ζώα, πώς μάχεται να σταθεί όρθιος, να ρυθμίσει τίς άναρθρες κραυγές, να συντηρήσει τη φλόγα ανάμεσα στις πυροστιές, να συντηρήσει το νου ανάμεσα στα κόκαλα της κεφαλής του. [...]

 Κοίταξε τους ανθρώπους, λυπήσου τους. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε. φωνάζουμε βοήθεια!

 Τρέχουμε. Ξέρουμε πώς τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε.

 Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπο μας, μια στιγμή, φωτίζεται. μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι εύτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Αδη. [...]

 Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. [...]

 Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

 Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα. [...]

 Έλεος, ευγνωμοσύνη και σέβας μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη.

 Δούλευαν, αγαπούσαν και πέθαιναν για ν΄ ανοίξουν το δρόμο να περάσουμε.

 Όμοια κι εμείς, μέσα στην ίδια ηδονή, παράφορα κι αγωνία, δουλεύουμε για κάποιον Αλλον, που σε κάθε γενναία μας πράξη προχωράει κι ένα βήμα.

 Όλος μας ο αγώνας θα ΄χει πάλι ένα σκοπό ανώτερο μας, όπου θα χρησιμέψουν και θ΄ αγιάσουν οι μόχτοι μας, οι αθλιότητες και τα εγκλήματα. [...]

 Δεν είναι μονάχα ο πόνος η ουσία του Θεού μας’ μήτε η ελπίδα στη μελλούμενη ζωή είτε στην επίγεια τούτη’ μήτε η χαρά κι η νίκη. Κάθε θρησκεία, υψώνοντας σε λατρεία μια από τις αρχέγονες όψες τούτες του Θεού, στενεύει την καρδιά και το νου μας.

 Η ουσία του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα. [...]

 Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα. [...]

 Σα μια κιβωτό η κάθε λέξη, και χορεύουμε γύρα της, με ανατριχίλα νογώντας το Θεό σα φοβερό της περιεχόμενο.

 Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει! [...]

 Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

 Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.

 Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομώτερο δρόμο. Όχι βρίσκει΄ δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης. [...]

 Ο Θεός μου μάχεται χωρίς καμιά βεβαιότητα. Θα νικήσει; Θα νικηθεί; Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο Σύμπαντο, ρίχνεται στο αβέβαιο, παίζει, κάθε στιγμή, τη μοίρα του όλη. [...]

 Ο Θεός, μέσα στην περιοχή της εφήμερης σάρκας μας, κιντυνεύει αλάκερος. Δεν μπορεί να σωθεί, αν εμείς με τον αγώνα μας δεν τον σώσουμε΄ δεν μπορούμε να σωθούμε, αν αυτός δε σωθεί. [...]

 Δε μαχόμαστε για το εγώ μας, μήτε για τη ράτσα, μήτε για την ανθρωπότητα. Δε μαχόμαστε για τη Γης, μήτε για Ιδέες. Όλα τούτα είναι πρόσκαιρα και πολύτιμα σκαλοπάτια του Θεού που ανηφορίζει’ και γκρεμίζουνται, ευθύς ως τα πατήσει ο Θεός ανεβαίνοντας.

 Στη μικρότατη αστραπή της ζωής μας, νιώθουμε να πατάει πάνω μας αλάκερος ο Θεός, και ξαφνικά νογούμε: Αν έντονα όλοι πεθυμήσουμε, αν οργανώσουμε όλες τις ορατές κι αόρατες δυνάμες της γης και τις ρίξουμε προς τ΄ απάνω, αν παντοτινά άγρυπνοι όλοι μαζί παραστάτες παλέψουμε. το Σύμπαντο μπορεί να σωθεί.

 Όχι ο Θεός θα μας σώσει’ εμείς θα σώσουμε το Θεό, πολεμώντας, δημιουργώντας, μετουσιώνοντας την ύλη σε πνέμα. [...]

 "Κάψε το σπίτι σου!" φωνάζει ο Θεός. "Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί.

 "Κάψε τις Ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.

 "Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο. Έμενα!

 "Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις Ιδέες σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.

 "Ακλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να περάσω!"

 Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. [...]

 Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.

 Το μίσος μας είναι χωρίς συβιβασμό, γιατί κατέχει πώς καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.

 Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.

 Φωτιά, να καθαρίσει η γης! Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.

 Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.

 Ζούμε τη φοβερή έφοδο, δρασκελίζουμε τους οχτρούς, δρασκελίζουμε τους φίλους που παραπομένουν, κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δε χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξες. [...]

 Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε. [...]

 Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι.

 Γιατί ένας στα πέρατα τ΄ ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. [...]

 Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν΄ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν΄ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

 Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του. [...]

-----------------
 Ασκητική, του Νίκου Καζαντζάκη                                                       [Πηγή: Tvxs]

Η συγκρότηση του ΕΣΡ και το λάθος

 Εδώ και μήνες -τι μήνες, χρόνια!- το πολιτικό σύστημα αυτογελοιοποιείται, αφού αδυνατεί να συγκροτήσει ένα προεδρείο για το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ανεξάρτητες αρχές, πρόσωπα κύρους τάχα, γενικής αποδοχής υποτίθεται, και υπερκομματικά (sic) φτιάχνουν ένα κουβάρι, το οποίο καλείται να ξετυλίξει η κακόμοιρη η δημοκρατία.
 Σκληρό, δύσκολο να ξετυλιχτεί τούτο το κουβάρι, ίσως γιατί τις κλωστές του τις αποτελούμε άπαντες: πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, επιχερηματίες -λαός· ω λαέ των Ελλήνων... κάπως έτσι. Θα τη βρούμε ποτέ την άκρη;
 Α, μπα, γιατί έτσι και το πετύχουμε μετά τι θα 'χουμε σαν παιχνίδι στο γίγνεσθαι της πολιτικής και της χώρας;
 Παρ' όλα αυτά κάτι πρέπει να γίνει, γιατί ζαλιστήκαμε από τις παρελάσεις προσώπων και ιδεών, ιδεολογημάτων και... ανθρωπομορφισμών. Ελεος, κραυγάζει η κοινωνία (όπως κάθε ετοιμοθάνατος), αλλά οι κραυγές δεν ακούγονται -ωιμέ· αλί και τρισαλί λοιπόν -κι έτσι πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ανίκανοι να μοιράσουμε το σανό σε δύο γαϊδούρια (τα έρμα τα ζωντανά...).
 Είναι γνωστό ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει.
 Γιατί; Διότι κάθε μικρό κόμμα (όλα τα κόμματα είναι πλέον μικρά, ακόμη κι αυτά που εναλλάσσονται στην εξουσία) νομίζει ότι το ενδιαφέρον του κόσμου στρέφεται στις «προτάσεις» του που είναι η καταλληλότερη λύση και άλλες πομφόλυγες.
 Τι τραβάνε κι αυτά τα κόμματα.
 Λειψά, άνυδρα, ανίδεα -εν πολλοίς ανήθικα (αμοραλιστικά). Ποια ομόνοια, ποια συναίνεση και κουραφέξαλα. Αυτές είναι έννοιες ανθενωτικές, δεν εκπέμπουν κυριαρχία και αλήθεια -τι λες;
 Κόμματα που προκαλούν θλίψη και απογοήτευση με τόση ιδεολογική και ηθική ένδεια που τα χαρακτηρίζει. Κόμματα προς αποφυγήν είτε αριστερής είτε δεξιάς κοπής· για το «κέντρο» δεν χρειάζεται να αναλίσκουμε προβληματισμόν τινά ή κάποια άλλου είδους περιέργεια.
 Το εθνικόν, το ευρωπαϊκόν, το δημοκρατικόν φρόνημα απουσιάζουν εξοργιστικά, διότι ουδείς τα έχει ως έννοιες στο οπλοστάσιό του, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις όλων ότι βασίζεται σ' αυτές τις έννοιες.
 Σκέτοι γραφειοκράτες έχουν καταντήσει άπαντες, που προσπαθούν με υπερκομματικές (σιγά...) προτάσεις να επιδείξουν μια ανωτερότητα, ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια ρεαλιστική πολιτική.
 Και πού ήσαν παρακαλώ τούτα όλα πριν από μερικά χρόνια, τους τελευταίους έστω μήνες; Δεν ντρέπονται όλοι τους (ουκ αισχύνονται, για να μην ξεχνάμε τους θαυμάσιους Κυνικούς μας); Και δωσ' του ασυναρτησίες: πολιτική βούληση, συναίνεση, συνεργασία, κύρος, προσωπικότητα, εθνικό συμφέρον, έξοδος από την κρίση.
 Προφανώς, ουκ αισχύνονται οι δόλιοι.
 Καθυστέρηση; Ποια καθυστέρηση; Γελοιοποίηση; Τι είναι αυτό; Αποστροφή στους πολιτικούς;
 Μα φταίνε αυτοί που εκφράζουν την αποστροφή τους· όλα γίνονται με τον γνωστό (της σκοπιμότητας και των νόμων της επικοινωνίας) τρόπο· ελληνικόν, ελληνικότατον!
 Ζούμε, ως πολίτες, τραγικές στιγμές· αλλά και ως άνθρωποι, τι να λέμε· απλώς το καταπίνουμε τούτο το λάθος της πολιτικής και της Ιστορίας, αμάσητο... Ας προσέχαμε..
[Πηγή: efsyn - Γιώργος Σταματόπουλος]

Σ' ακολουθώ

Βασίλης Παπακωνσταντίνου... Ε Δ Ω

Τραμπ(α) Τραμπ(αλίζομαι) πέφτω και τσακίζομαι

Το να σταθούμε στον ίδιο τον Τραμπ και την επικίνδυνη ρητορική του είναι λάθος. Το ερώτημα είναι ποιος του άνοιξε τον δρόμο;;
 Η νίκη του Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, είναι η αρχή μιας νέας εποχής σκοτεινής, παρά τον ενωτικό του λόγο, μετά τον θρίαμβο. Το αποδεικνύουν οι προεκλογικές του δεσμεύσεις και οι πανηγυρισμοί των ακροδεξιών εντός και εκτός Ελλάδος.
Είναι λάθος όμως να σταθούμε στον Τραμπ. Τα μηνύματα οργής των πολιτών σε όλες τις χώρες του κόσμου απέναντι σε όσους πολιτικούς θεωρούνται συστημικοί είναι πια ξεκάθαρα. Η οργή τους δεν ήρθε από το πουθενά.
Επί δεκαετίες, οι πολιτικοί ασχολούνται με τακτικισμούς, αριθμούς και κάνουν συμβιβασμούς απέναντι σε κάθε είδους συμφέροντα. Τα σχέδια για το μέλλον έχουν μπει στην άκρη. Τα οράματα έχουν μπει στην άκρη και το πολιτικό σύστημα ακολουθεί διαρκώς τα ίδια μονοπάτια, θεωρώντας ότι θα καταλήξει σε διαφορετικά αποτελέσματα.
Και όμως, κάθε φορά οι ψηφοφόροι κινούνται σε περισσότερο ακραίες επιλογές και οι πολιτικοί πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα. Αυτοί που θεωρούνται "αστείοι",  "γραφικοί" και "επικίνδυνοι" (ασφαλώς και είναι), αναβαπτίζονται μέσα από την κριτική ενός συστήματος, που η πλειοψηφία σιχαίνεται.
Δεν έχει σημασία αν ο Τραμπ είναι επικίνδυνος. Σημασία για τους οργισμένους, έχει να εκδικηθούν αυτούς που κατέστρεψαν τη ζωή τους. Και όπως αποδεικνύεται θα υπερψηφίσουν οποιονδήποτε υπόσχεται εκδίκηση και αποκατάσταση των αδικιών, ακόμα και αν πρόκειται για τον χειρότερο λαϊκιστή, ακόμα και αν οι υποσχέσεις του δεν βασίζονται πουθενά.
Θα ψηφίσουν αντίθετα από αυτόν που παρουσιάζουν ως "κατάλληλο" τα ΜΜΕ και ως "καταλληλότερο" οι δημοσκόποι.
Μπορεί η κριτική προς τον λαό που επιλέγει τα εύκολα λόγια να έχει μεγάλη βάση, αλλά από την άλλη η εστέτ αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, η αδιαφορία για την ανεργία, τη φτώχεια, τις καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης την ανυπαρξία ίσων ευκαιριών, είναι βασικές αιτίες για την ανάδειξη πολιτικών όπως ο Τραμπ.
Ήταν οι πολιτικοί οι "αξιοπρεπείς" και "Ψύχραιμοι", που μπέρδεψαν την αξιοπρέπεια με την υποκρισία και την ψυχραιμία με την απάθεια και για χρόνια θεωρούσαν ότι η οργή του λαού, έχει όρια. Έκαναν λάθος και αν το Brexit και η νίκη Τραμπ, δεν αρκεί για να το κατανοήσουν, θα ακολουθήσει η Λεπέν.
Οι πανηγυρισμοί της ακροδεξιάς για το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ, έρχονται από το μέλλον.
*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247    

Γκρασιάν: Να μη ζεις βιαστικά

«ΝΑ ΜΗ ΖΕΙΣ ΒΙΑΣΤΙΚΑ. Το να ξέρεις να μοιράζεις τα πράγματα, σημαίνει να ξέρεις να τ’ απολαμβάνεις.
 ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ Η ΖΩΗ κι έχει ξοδευτεί η ευτυχία: χάνουν τις χαρές, αφού δεν τις απολαμβάνουν κι όταν έχουν προχωρήσει τόσο, θα ήθελαν μεμιάς να γυρίσουν πίσω.
 ΑΜΑΞΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΥ, ΣΤΗ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΤΡΕΧΑΛΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, προσθέτουν επιπλέον τη βιασύνη του νου τους· θα ήθελαν να καταβροχθίσουν σε μια μέρα ό,τι θα μπορούσαν μόλις να χωνέψουν σε μια ζωή. Ζουν τις ευ­τυχίες σαν άνθρωποι που θέλουν να τις γευτούν προκα­ταβολικά, τρώνε τα χρόνια που έρχονται· κι όπως πηγαί­νουν με τόση βιασύνη, σε λίγο τα έχουν ξοδέψει όλα.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ πρέπει να υπάρ­χει μέτρο, για να μη μάθεις στραβά τα πράγματα. Περισ­σότερες είναι οι μέρες από τις ηδονές. Στην απόλαυση, χρειάζεται άνεση χρόνου· στις ενέργειες, βιασύνη. Τα κατορθώματα είναι καλά, όταν πια έχουν γίνει· κι οι χα­ρές κακές, όταν πια έχουν τελειώσει».
«ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΤΑΦΥΤΕΥΕΣΑΙ. Υπάρχουν άτομα που, για να εκτιμηθεί η αξία τους, πρέπει να μεταναστεύσουν, ιδιαίτερα αν θέλουν να καταλάβουν μεγάλα αξιώματα. Οι πατρίδες είναι μητριές των δικών τους επιφανών αντρών: εκεί βασιλεύει ο φθόνος, λες και βρίσκεται στη γενέθλια γη του -κι οι άνθρωποι περισσότερο θυμούνται τις ατέλειες με τις οποίες κάποιος ξεκίνησε παρά το με­γαλείο όπου έφτασε. Μια βελόνα μπορεί ν’ αποκτήσει αξία περνώντας από τον έναν κόσμο στον άλλο και το γυαλί κατάστησε το διαμάντι άξιο περιφρόνησης, επειδή είχε έρθει από άλλη χώρα.
 ΚΑΘΕ ΤΙ ΞΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ, είτε γιατί ήρθε από μακριά, είτε γιατί θεωρείται κα­λοκαμωμένο και τέλειο. Είδαμε άτομα που άλλοτε ήταν η καταφρόνια της στενής τους χώρας και σήμερα είναι η δό­ξα και η τιμή του κόσμου, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση των συμπατριωτών τους και των ξένων: οι συμπατριώτες τους τους βλέπουν από μακριά κι οι ξένοι τούς βλέπουν να έρχονται από μακριά. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί το άγαλμα πάνω στο βάθρο του, αν το γνώρισε κούτσουρο σ’ ένα χωράφι μέσα».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπαλτάζαρ Γκρασιάν, Χρησμολόγιο και η τέχνη της φρόνησης, εκδ. Όπερα.
Ο Μπαλτάζαρ Γκρασιάν ήταν Ισπανός Ιησουίτης μοναχός που υπήρξε επίσης σατιρικός συγγραφέας και γνωμικογράφος. Από τις δεσπόζουσες φυσιογνωμίες της ισπανικής χρυσής εποχής. Επηρέασε τον Λα Ροσφουκώ, τον Βολταίρο, τον Νίτσε, τον Μπόρχες, τον Σοπενχάουερ. Το αριστούργημά του θεωρείται το μυθιστόρημα El Criticon (1657). Υποστηρίζεται πως επηρέασε ιδιαίτερα τους Γάλλους αποφθεγματογράφους, ενώ επαινέθηκε από τον Σοπενχάουερ κι αποτέλεσε τη βάση έργων του Νίτσε.                                                                              [Πηγή: www.doctv.gr]