10 μαθήματα ευτυχίας που μάθαμε από τους Αρχαίους Έλληνες

 Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο  άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο. Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή. Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!
1. Κάνε τα πάντα με αγάπη!
Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς.
Αριστοτέλης
Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων
Αριστοτέλης
2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές 
Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό: «Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.
«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων».
Δημοσθένης
3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.  
Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου
«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».
Πλούταρχος
«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει»
Πυθαγόρας
4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις
Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα
«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις»
Επίκουρος
5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου 
Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα.Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.
«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»!
Επίκτητος
6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά
Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:
«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου»
Ιπποκράτης
«Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας»
Αριστοτέλης
7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις 
Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι
«Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος
8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους  
«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες»
Επίκουρος
9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου
«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του»
Πλάτων
«Στον  καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη»
Ίων ο Χίος
10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου. 
«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη»
Ευριπίδης
[Πηγή: imommy - Ελένη Χαδιαράκου]

 Σχόλιο: ... Μετά ήρθαν οι Νεοέλληνες... Κι όπως όλοι οι "κληρονόμοι" που τα βρίσκουν έτοιμα έτσι και το νέο μεταλλαγμένο είδος έκανε την "κληρονομιά" σαν τα μούτρα του...
Κι όλα πήγαν στράφι... Δηλαδή έτσι.... Ε Δ Ω                                                             [Κ.Φ.]

Στα σύννεφα

Χριστίνα Μαξούρη... Ε Δ Ω 

Εμπειρίκος: Οκτάνα

«Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή» 

 Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει. Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα. Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
 Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
 Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
 Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
 Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νοιώθης, να καταλαβαίνης όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
 Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν), θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
 Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ συν Εύα. Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ' άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον. Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
 Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης. Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
 Οκτάνα θα πη παν ότι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.   Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
 Οκτάνα θα πη, όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!
 Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή. Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη. Οκτάνα θα πη αγάπη. Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη. Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
 Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα. Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
 Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο άγγελος Κυρίου εβόα. Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
 Και τώρα θα προσθέσω: Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή ΟΚΤΑΝΑ!
 Από την ποιητική συλλογή του Ανδέα Εμπειρίκου, Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος.
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901-3 Αυγούστου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής. Γεννημένος στην Μπράιλα της Ρουμανίας, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1902 και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο King's College του Λονδίνου. Την περίοδο 1926-1931 έζησε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο των υπερρεαλιστών και ασχολήθηκε ενεργά με την ψυχανάλυση. Το 1931 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Ως λογοτέχνης ανήκει στη Γενιά του '30 και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού. Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζει η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Υψικάμινος, ως το πρώτο αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο στην Ελλάδα, ενώ ανάμεσα στα πεζά έργα του διακρίνεται το τολμηρό ερωτογράφημα Ο Μέγας Ανατολικός, που προκάλεσε αντιδράσεις για την ελευθεροστομία και το ερωτικό περιεχόμενό του. Σημαντικό τμήμα του έργου του εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.     [Πηγή: www.doctv.gr]

Η φρίκη έξω και μέσα μας…

 «Περαστικοί φώναζαν “πήδα” προτού ο έφηβος μετανάστης πηδήξει από τον πέμπτο όροφο του συγκροτήματος κατοικιών στην πόλη της ανατολικής Γερμανίας με αποτέλεσμα να σκοτωθεί, δήλωσε ο δήμαρχος της πόλης. Από τα διπλανά μπαλκόνια γείτονες απαθανάτιζαν το γεγονός στα κινητά τους».
 Ένας πολλαπλά χρήσιμος θάνατος. Ναι! Το γνωρίζουμε πλέον καλά, η εποχή μας ακόμα και τον θάνατο τον καθιστά ευτελές παίγνιο στα χέρια απελπισμένων ή ήδη νεκρών ανθρώπων.
 Άνθρωποι προϊόντα μιας ανελέητης εποχής. Η κάθε εποχή κατοικείται από τους κατοίκους που της αρμόζουν. Άθλιες εποχές εκτρέφουν άθλιους ανθρώπους.
 Αδιανόητοι άνθρωποι γράφουν την ιστορία μιας αδιανόητης εποχής. Το αίμα, το μίσος για τον άλλον που έντεχνα κρύβει το μίσος για τον εαυτό.
 Έναν εαυτό όλο και πιο ανήμπορο, όλο και πιο διατεθειμένο να αδειάζει από μέσα του όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν αυτό που λέμε «άνθρωπος»: την επιείκεια, την ευμένεια, τη συμπόνια, την αποδοχή του άλλου.
 Για να αντέξεις τη βαρβαρότητα που υφίστασαι γίνεσαι ο ίδιος βάρβαρος; Aρκεί αυτή η γενίκευση; Πόσο απαλλασσόμεθα μέσα από αυτά τα γενικόλογα και κάπου, κάπως, καταπραϋντικά σχήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιούμε. Ως άλλοθι; Ως αντίδοτο στον θάνατο; Yπάρχει αντίδοτο;
 Όσοι κατέγραφαν στα κινητά τους την πτώση του ήδη νεκρού σώματος στο κρατίδιο της Θουριγγίας έχουν βρει το δικό τους αντίδοτο. Ξεγελούν τον θάνατο καταγράφοντάς τον.
 Ξεγελούν την αθλιότητα της ύπαρξής τους φωνάζοντας «άντε πήδα» στον νεαρό. Γίνονται δήμιοι. Ο δήμιος είναι οχυρωμένος. Ο δήμιος δεν είναι θύμα. Ο δήμιος τρέφεται από το αίμα του άλλου και γλιτώνει από την αίσθηση ότι και ο ίδιος είναι μελλοθάνατος.
 Τώρα συμβαίνει στην Ανατολική Γερμανία, αλλά δεν είναι καθόλου μακριά μας. Είναι δίπλα μας, μέσα μας. Δεν πρόκειται μόνο για την ηδονοβλεπτική όραση του σώματος του νεαρού μετανάστη που πέφτει, είναι το δικό μας σώμα που βυθίζεται στο κενό. Σε μια μαύρη τρύπα χωρίς όρια.
 Η καθημερινή βία φασιστικών μορφωμάτων στον τόπο μας και στην Ευρώπη, το κοινότοπο της βίας, της εγκατάλειψης μέσα στην κρίση, της καθημερινής παραβίασης των δικαιωμάτων των πολιτών για μια αξιοπρεπή πρόσβαση σε διαλυμένες υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δεν συγκαλύπτονται με εράνους ή φιλανθρωπικές δράσεις απέναντι στο απέραντο αβοήθητο ανθρώπινο τοπίο.
 Εξάλλου, η ίδια η εκδραμάτιση του προσφυγικού ζητήματος γίνεται από πολλούς σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης ενός εσωκομματικού παιχνιδιού με γεωγραφικά και οικονομικά οφέλη.
 Είναι ο ίδιος ο κανιβαλισμός της αγέλης που κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο. Ο,τι δεν συμφωνεί με εμένα είναι απέναντί μου, το διαφορετικό πρέπει να φιμωθεί ή να εξαφανιστεί. Η αγέλη θέλει θέαμα και αίμα ακόμα και αν αυτό προσφέρεται από έναν αυτοκτονικό μετανάστη.
 Κι εμείς οι «ευαίσθητοι πολίτες» πώς διαχειριζόμαστε τη φρίκη; Πόσο δεν ζούμε κι εμείς μαζί της, έχοντας μάλιστα ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων. Τη δήθεν ανθρωπιά μας, εκείνη που μας παροτρύνει, και καλά, να διαφοροποιούμαστε από τα κτήνη και να τα καταγγέλλουμε.
 Πόσο μεγάλο το ναρκισσιστικό όφελος που αντλούμε μέσα από μια τόσο εύκολη και ανέξοδη καταγγελία της φρίκης;
 Πόσο αυτή η κοινωνία, που όλα τα αλέθει και τα πολτοποιεί, δεν έχει τη δύναμη ακόμα και τον καταγγελτικό λόγο, ακόμα και το συναίσθημα της αγανάκτησης απέναντι στο αποτρόπαιο, να το αφυδατώνει, να το αδειάζει από την όποια του δύναμη; «Υποφέροντας εξ αποστάσεως» όπως θα έλεγε μέσα από το ομώνυμο έργο του ο Μπολτάνσκι, «souffrance à distance».
 Μια έγνοια εξ αποστάσεως για τον αναξιοπαθούντα επιχειρούμε κι εμείς εδώ. Κομμάτι κι εμείς μιας κοινωνίας του θεάματος που έτσι κι αλλιώς ψευτίζει τα συναισθήματα και τα στερεί από τη δύναμή τους και τα εγκαταλείπει σε ένα «ως εάν» (as if) λόγο, αφυδατωμένο και αποξενωμένο από την όποια αλήθεια και δύναμή του.
 Η φρίκη δεν κατευνάζεται με το να την αναδεικνύεις. Η καταγγελία της φρίκης δεν μας απαλλάσσει από το μερίδιό μας σε αυτήν. Η φρίκη μάς αφορά και δεν μας εξιλεώνει η καταγγελία της.
 Η εύκολη και ανέξοδη καταγγελία της μέσα σε λίγες γραμμές που και αυτές θα ενσωματωθούν στην αδηφάγο κοινωνία του θεάματος.
 Αν κάτι μας ανατριχιάζει λοιπόν είναι το γεγονός ότι και η σκέψη μας, ναι αυτό το τελευταίο προπύργιο της ανθρώπινής μας υπόστασης, το γεγονός δηλαδή ότι μπορούμε ακόμα να καταγγέλλουμε τη φρίκη, ότι μπορούμε ακόμα να αντιλαμβανόμαστε το ισχνό όριο που χωρίζει το παθολογικό από το φυσιολογικό, ακόμα και αυτή η σκέψη μας κινδυνεύει να μπει στην υπηρεσία της θεαματικοποίησης.
 Ακόμα και αυτή η σκέψη μας, το ύστατο ανάχωμα στον θάνατο, γίνεται ένα κομμάτι στην υπηρεσία της διαχείρισής του. Η κοινοτοπία του κακού ερωτοτροπεί επικίνδυνα με τη σκέψη μας. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ήττα μας…
 Πέρα από τις διακηρύξεις για «επανίδρυση» του κράτους και των θεσμών, ίσως το πιο επείγον είναι η επανίδρυση του εαυτού μας.
 Με τη φρίκη που αυτή αναπόφευκτα εμπεριέχει…

*Φωτεινή Τσαλίκογλου: καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας, **Στέλιος Στυλιανίδης: ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
[Πηγή: efsyn]    

Ταξιδευτές

Καζαντζής Βαγγέλης... Ε Δ Ω 

Πεκ: Το ταξίδι της ζωής

 Οι ισορροπίες που απαιτούνται προκειμένου να πάει κανείς μακριά στο ταξίδι της ζωής.
 ΟΙ ΘΑΡΡΑΛΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ να σπρώχνουν τους εαυτούς τους να είναι απολύτως τίμιοι, αλλά οφείλουν συνάμα να κατέχουν την ικανότητα να αποκρύπτουν την όλη αλήθεια όταν χρειάζεται. Για να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, πρέπει να αναλαμβάνουμε ολόκληρη την ευθύνη για τους εαυτούς μας, αλλά κάνοντάς το αυτό, πρέπει να κατέχουμε την ικανότητα να αρνιόμαστε την ευθύνη που δεν είναι αληθινά δική μας. Η στάθμιση είναι η πειθαρχία που μας δίνει την ευκαμψία. Εξαιρετική ευκαμψία χρειάζεται για μια επιτυχημένη ζωή σε όλες τις σφαίρες δραστηριότητας.
 ΓΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ας εξετάσουμε το θέμα του θυμού και της έκφρασής του. Θυμός είναι ένα συναίσθημα που γεννήθηκε μέσα μας (και μέσα σε οργανισμούς λιγότερο εξελιγμένους) από την εξέλιξη αναρίθμητων γενεών, με σκοπό να υποβοηθήσει την επιβίωσή μας. Αισθανόμαστε θυμό όποτε αντιλαμβανόμαστε ότι ένας άλλος οργανισμός αποπειράται να καταπατήσει τον γεωγραφικό ή ψυχολογικό χώρο μας, ή προσπαθεί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο να μας εξαφανίσει. Ο θυμός μάς οδηγεί να αντιπαλέψουμε με τον εισβολέα.
 ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ, ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ συνεχώς καταπατούμενοι μέχρι την τελική σύνθλιψη και εξολόθρευσή μας. Μόνο με τον θυμό μπορούμε να επιβιώσουμε. Ωστόσο, πολύ συχνά, όταν διακρίνουμε, σε μια πρώτη φάση, ότι επιχειρούν άλλοι να μας καταπατήσουν, ύστερα από προσεκτικότερη εξέταση αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου αυτό που επεδίωκαν. Ή ακόμη, όταν έχουμε πειστεί ότι ορισμένοι πραγματικά επιδιώκουν να μας καταπατήσουν, μπορεί να καταλάβουμε ότι για τον ένα ή για τον άλλο λόγο, δεν είναι προς το συμφέρον μας να αντιδράσουμε με θυμό. Κατά συνέπεια, είναι ανάγκη τα ανώτερα κέντρα του εγκεφάλου μας (κρίση) να είναι ικανά να καθοδηγούν και να προσαρμόζουν τα κατώτερα κέντρα.
 ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΠΛΟΚΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ, είναι απαραίτητο να έχουμε την ικανότητα όχι μόνο να εκφράζουμε τον θυμό μας αλλά και να μην τον εκφράζουμε. Επιπλέον, πρέπει να είμαστε ικανοί να εκφράζουμε τον θυμό μας με διαφορετικούς τρόπους. Μερικές φορές, λόγου χάρη, είναι αναγκαίο να τον εκφράζουμε μόνο ύστερα από πολλή μελέτη και αυτοαξιολόγηση. Άλλες φορές είναι περισσότερο ωφέλιμο για μας να τον εκφράζουμε αμέσως και αυθόρμητα. Καμιά φορά είναι βέλτιστο να τον εκφράσουμε ψυχρά και ήρεμα· άλλοτε πάλι βροντόφωνα και με σφοδρότητα. Συνεπώς, δεν χρειαζόμαστε μόνο να ξέρουμε πώς να χειριστούμε τον θυμό μας με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές περιστάσεις, αλλά και πώς να συνταιριάζουμε καλύτερα τον κατάλληλο χρόνο με το κατάλληλο ύφος έκφρασης.
 ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΜΑΣ με πλήρη ορθότητα και αξιοσύνη, απαιτείται ένα καλά μελετημένο και ευλύγιστο σύστημα αντίδρασης. Γι’ αυτό δεν είναι ν’ απορεί κανείς, ότι το να μάθουμε να χειριζόμαστε τον θυμό μας είναι ένα πολυσύνθετο και επίπονο έργο που συνήθως δεν μπορεί να ολοκληρωθεί πριν από την ενηλικίωση, ή ακόμα κι από τη μέση ηλικία, και η οποία πολλές φορές δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Όλοι οι άνθρωποι, άλλος πολύ άλλος λίγο, υποφέρουν από ανεπάρκεια «ευλύγιστης αντίδρασης» των συστημάτων τους .
 Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ μιαν εξαιρετική ικανότητα να πετυχαίνεις ευλύγιστα και να ξαναπετυχαίνεις συνεχώς, μια λεπτή και δύσκολη ισορρόπηση ανάμεσα σε αντικρουόμενες ανάγκες, σκοπούς, καθήκοντα, υπευθυνότητες, κατευθύνσεις κ.λπ. Η ουσία αυτής της πειθαρχίας για στάθμιση είναι η παραίτηση από ορισμένες ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας, από βαθιά ριζωμένους τύπους, συμπεριφορές, ιδεολογίες κι ακόμα από ολόκληρες βιοτροπίες. Αυτές είναι μείζονες μορφές της στάθμισης που απαιτούνται προκειμένου να πάει κανείς πολύ μακριά στο ταξίδι της ζωής...
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Σκοτ Πεκ, Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος, εκδ. Κέδρος.
Ο Σκοτ Πεκ (22 Μαΐου 1936-25 Σεπτεμβρίου 2005) ήταν Αμερικανός ψυχίατρος και συγγραφέας. Το βιβλίο Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος είναι μια περιγραφή του τι χρειάζεται για να εκπληρωθούμε ως ανθρώπινα όντα και βασίστηκε κυρίως στις εμπειρίες του ως ψυχιάτρου αλλά και ως ανθρώπου. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1978, έγινε best seller και θεωρείται το πιο σημαντικό του συγγραφικό έργο.      [Πηγή: www.doctv.gr]

Βασίλης Ραφαηλίδης: Πλούτος και ηθική

 Ο Άνταμ Σμιθ, ο πρόγονος όλων των οικονομολόγων κάθε θεωρητικής απόκλισης κι ένας από τους πιο σημαντικούς δασκάλους του Μαρξ, λέει στο περιλάλητο σύγγραμμά του Ο πλούτος των εθνών (1779), όπου προσπαθεί να εξηγήσει το μηχανισμό συσσώρευσης του πλούτου: Λίγοι θα είχαν ενδοιασμούς για το λαθρεμπόριο, αν μπορούσαν να βρουν έναν εύκολο και ασφαλή τρόπο να το κάνουν. Είναι ο πρώτος που τολμά να πει πως η προσήλωση στη νομιμότητα δεν βοηθάει τη συσσώρευση του κεφαλαίου και πως η αυθαιρεσία, η αίρεση και η εξαίρεση αποτελούν προϋποθέσεις για την αύξηση του πλούτου των ατόμων, συνεπώς και των εθνών στα οποία ανήκουν τα άτομα.
 Οι απόψεις του Σμιθ ήταν βόμβα στα θεμέλια των «παραδοσιακών αξιών» που κληρονομήθηκαν από το Μεσαίωνα και μια ριζική ανατροπή του μωσαϊκού νόμου, που είναι περισσότερο γνωστός σαν «δέκα εντολές». Το «ου κλέψεις», «ου φονεύσεις», «ου μοιχεύσεις», «ου ψευδομαρτυρήσεις», κι όλα τα άλλα «ου» χάνουν το νόημά τους στην καθημερινή οικονομική πρακτική. Σεβόμαστε τις δέκα εντολές μόνο όταν δεν μας βλάπτουν οικονομικά και επανερχόμαστε σ’ αυτές μόνο όταν παραιτηθούμε από την προσπάθειά μας να πλουτίσουμε.Φυσικά, έχουμε πάντα την ευχέρεια να σεβόμαστε όσες από τις εντολές μας βολεύουν και να απορρίπτουμε όσες δεν μας βολεύουν. Έτσι, μπορούμε να είμαστε υπέρ του «ου μοιχεύσεις» όταν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την ερωτική συμπεριφορά της συζύγου μας, αλλά μπορούμε να καταστρατηγήσουμε αυτή την εντολή αν η οικονομική μας προκοπή εξαρτάται, ας πούμε, από τα ερωτικά καπρίτσια της κόρης του αφεντικού, που «λιώνει» για μας.Όσο για το «ου ψευδομαρτυρήσεις», άστα να παν στο διάβολο.
 Η ψευδής μαρτυρία είναι κοινός τόπος στα δικαστήρια. Και η «συμπαθής τάξη» των εργαζομένων που λέγονται ψευδομάρτυρες, το μόνο που κάνουν για να διαφυλάξουν μέρος μόνο της παραπάνω άκρως παραγωγικής εντολής είναι να μην προχωρούν στη συγκρότηση επαγγελματικού σωματείου επαγγελματιών ψευδομαρτύρων. Το «ου φονεύσεις» προκαλεί βδελυγμία σε όλους. Εκτός από τις περιπτώσεις που φονεύουμε μαζικά και μεθοδικά για «τη δόξα της πατρίδας». Όσο για εκείνο το αστείο «ου κλέψεις», αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν κλέφτη να κάνει τη δουλειά του.
 Οι λαθρέμποροι λοιπόν έπαιξαν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας, κατά τον Άνταμ Σμιθ. Όταν σε ζορίζουν με τους υψηλούς δασμούς και σε εμποδίζουν να πλουτίσεις είναι φυσικό να αποθαρρύνεσαι αν είσαι καλός και ευσυνείδητος έμπορος και από έμπορος να γίνεσαι λαθρέμπορος, δηλαδή σωστός έμπορος. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να έχετε ενοχές όταν εισαγάγατε κάτι λαθραίο για προσωπική σας χρήση. Άλλωστε, η ιδιοχρησία του λαθραίου δεν είναι λαθρεμπόριο. Το λαθρεμπόριο έχει νόημα μόνο όταν εισάγεις εμπορεύματα ατελώνιστα για να τα πουλήσει; κι όχι για να τα χρησιμοποιήσεις ο ίδιος.
 Ωστόσο, θα σε αντιμετωπίσουν σαν λαθρέμπορο και σ’ αυτή την περίπτωση, παρότι δεν έχεις την πρόθεση να εμπορευτείς αυτό που εισήγαγες λαθραία. Εμπόριο και ταυτόχρονα λαθρεμπόριο όπλων κάνει κάθε σοβαρό κράτος. Γιατί λοιπόν, οι υπήκοοι να μην πράξουν ομοίως με εμπορεύματα ειρηνικά;
 Τη σημασία της παρανομίας για την οικονομική προκοπή την επισημαίνει ο Άνταμ Σμιθ- και μην τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει για παρότρυνση εις τέλεσιν παρανόμων πράξεων γιατί θα τον παραπέμψω στο δημιουργό της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Βέβαια, ηθικά κατοχυρωμένη δεν είναι αυτή η παρανομία.
 Αλλά, το είπαμε, η ηθική είναι γι’ αυτούς που επέλεξαν είτε την «έντιμον πενίαν» είτε την από βλακεία πενία. Κι αν το παιδί σας αριστεύει στη σχολική έκθεση που γράφουν οι μαθητές την παγκόσμια ημέρα αποταμιεύσεως … αποκληρώστε το έγκαιρα. Γιατί, ενώ δεν θα γίνει ποτέ σοβαρός καπιταλιστής διά του κουμπαρά, θα β0ηθήσει άλλους καπιταλιστές να γίνουν καλύτεροι καπιταλιστές με τα δάνεια που θα πάρουν από την τράπεζα όπου εμείς αδειάζουμε τους φτωχοκουμπαράδες μας.Η αποταμίευση έχει σοβαρό νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από μια καταπάτηση και των δέκα εντολών. Αλλά αυτό μην το πείτε στο παιδί σας. Θα το γράψει στην έκθεση και θα το μηδενίσουν. Κανείς δεν θέλει να γίνεται λόγος για ανεντιμότητα όταν γίνεται λόγος για οικονομικές συναλλαγές. Μάλιστα, όσο πιο έντονα απορρίπτεις φραστικά την ανεντιμότητα, τόσο πιο εύκολα κάνεις την ανέντιμη δουλειά σου.
 Βέβαια, ο Σμιθ τελικά δεν αποκάλυψε τον πραγματικό μηχανισμό της δημιουργίας του πλούτου’ αυτό θα το κάνει αργότερα ο Μαρξ, που μίλησε για τη διπλή ηθική του πλούσιου. Που είναι ανέντιμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και έντιμος κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Θεό.Η παρανομία έπαιξε μείζονα ρόλο στην ανάπτυξη των σύγχρονων θεσμών, λέει ο Σμιθ. Κι αν σήμερα οργιζόμαστε με τους απατεώνες είναι γιατί αυτοί οι θεσμοί είναι ήδη διαμορφωμένοι, πράγμα που μας εμποδίζει να καταλάβουμε πώς διαμορφώθηκαν».Προσέξτε την άκρως εντυπωσιακή ιστορία του πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που έγινε σερ. Είναι ο πρώτος στην ιστορία λόρδος εκ πειρατών.
 Στις πειρατικές επιχειρήσεις του διασημότερου στην ιστορία της πειρατείας πειρατή, του Φράνσις Ντρέικ, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποφάσισε κάποτε να επενδύσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των χρημάτων του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Σκέφτηκε προφανώς αυτή η τρομερή γυναίκα, που δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό: Έτσι κι αλλιώς το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δημιουργήθηκε με πολλές και συνεχόμενες αρπαγές από τους προγόνους μου.
Καθόλου δεν πειράζει, λοιπόν, αν συνεργαστώ κι εγώ μ’ έναν σπουδαίο επιχειρηματία, που τυχαίνει να είναι και πειρατής. Ήδη έχω συνεργαστεί με τόσα και τόσα καθάρματα, που όλες τις βρομιές τις έκαναν χωρίς να παίξουν το κεφάλι τους κορώνα – γράμματα, όπως ο ατρόμητος Ντρέικ.Κι έτσι η βασίλισσα Ελισάβετ βοήθησε αποτελεσματικά τον Ντρέικ να αυξήσει πολύ τον πειρατικό του στόλο. Στο εξής κάθε πειρατικό ταξίδι του Ντρέικ με τον καλά οργανωμένο στόλο του θα φέρνει καθαρό κέρδος 4.700% σε σχέση με την επένδυση που είχε κάνει. Επενδύεις εκατό δραχμές και έχεις κέρδος 4.700 δραχμές! Αυτή είναι επένδυση κύριοι! Τούτο το ποσοστό κέρδους (4.700%) αποτελεί αξεπέραστο ρεκόρ σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, αρχαία και νέα. Και δεν καταρρίφθηκε ποτέ από κανέναν σύγχρονο επιχειρηματία.Η βασίλισσα Ελισάβετ, εκτιμώντας τη συμβολή αυτού του σπουδαίου πειρατή στην ανάπτυξη τόσο της αγγλικής οικονομίας στο σύνολό της, όσο και του βασιλικού θησαυροφυλακίου ειδικότερα, κάλεσε τον αρχιπειρατή στα ανάκτορα και τον έχρισε λόρδο.
 Έτσι ο σερ Φράνσις Ντρέικ θα γίνει ο πρώτος και ο μόνος λόρδος πειρατής στην ιστορία της Αγγλίας.Τούτο το εκπληκτικό γεγονός συνέβη το 1580, την εποχή που ο Σαίξπηρ επένδυε τη μεγαλοφυία του στο περίφημο ελισαβετιανό θέατρο, χωρίς βέβαια να γίνει σερ γι’ αυτόν τον ευτελή λόγο. Βέβαια, αν ζούσε σήμερα θα γινόταν οπωσδήποτε σερ, αφού έγιναν σερ οι σαιξπηριστές ηθοποιοί Λόρενς Ολιβιέ, Ραλφ Ρίτσαρντσον και Τζον Γκίλγουντ. Εμείς οι απόγονοι κλεπτών κάθε μορφής και πειρατών όλων των θαλασσών ξέρουμε να τιμούμε τους πνευματικούς ανθρώπους.
 Πέρασαν αιώνες από τότε και τα σωρευθέντα ή κληρονομηθέντα «βρώμικα χρήματα» όχι απλώς πλύθηκαν, αλλά έγιναν λαμπίκος. Τόσο, που τώρα πλέον, κανείς να μην ντρέπεται για τα χρήματα που κληρονόμησε, και που κάποτε ήταν οπωσδήποτε βρόμικα. Δεν υπάρχει καθαρό χρήμα, παρά μόνο στον καθαρό εγκέφαλο των αφελών.Λοιπόν, για να εορταστεί το γεγονός της απονομής του τίτλου του σερ στον αρχιπειρατή Ντρέικ, η βασίλισσα καλεί στα ανάκτορα έναν θίασο για να δώσει παράσταση προς τιμήν του ολόφρεσκου σερ εκ πειρατών, που βέβαια δεν καταλάβαινε τίποτα από θέατρο. Σε μια στιγμή και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της δράσης, ένας ηθοποιός που περιφέρεται δώθε κείθε μέσα σ’ ένα σκηνικό που παριστάνει ερείπια κρατώντας ένα κηροπήγιο στο χέρι λέει απελπισμένα: Πού να το ακουμπήσω, πού να το βάλω …
Και τότε πετιέται όρθιος ο Ντρέικ και απευθυνόμενος στα παλικάρια του, που τον συνόδευαν στα ανάκτορα, λέει με νόημα: Ρε σεις, μην του πει κανένας πού να το βάλει, γιατί θα του το χώσω εκεί που ξέρει!Η βασίλισσα που καθόταν δίπλα στον Ντρέικ, έκανε πως δεν άκουσε.
 Η φεουδαρχία φτάνει στην ακμή της κατά το τέλος του 130υ αιώνα και αγγίζει το τέλος της στο τέλος του 160υ αιώνα, τον καιρό που στην Αγγλία βασιλεύει η Ελισάβετ και κάνει λόρδο τον πειρατή Φράνσις Ντρέικ, πράγμα που ουδείς φεουδάρχης θα το διανοούνταν.’Οταν λοιπόν βλέπεις πειρατές και άλλους τέτοιους αλήτες να μπαίνουν όχι μόνο στα σαλόνια των «καλών οικογενειών» αλλά και στο παλάτι, δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν: είτε οι λαοί της Ευρώπης μιμούνται τους Νεοέλληνες, είτε οι βασιλιάδες της Ευρώπης αλητοποιούνται ως έλληνες βασιλείς. Το δεύτερο είναι το πιθανότερο.
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη «Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας»
 [Πηγή:  Hit&Run] 

Ψάχνω φιλί

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας .... Ε Δ Ω 

Μπρυκνέρ: Όταν ερωτευόμαστε

«Ο έρωτας μας απελευθερώνει από το αναμάσημα του φτωχικού μας “εγώ” και μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα». 
 ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ, τα πράγματα γίνονται ανάγλυφα, κι εμείς ενσαρκωνόμαστε πάλι μέσα στον αδιαφανή κόσμο, που τον ανακαλύπτουμε τώρα πλουσιότερο, πυκνότερο από ό,τι υποψιαζόμασταν.
 Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΕΙ για την έλλειψη νοήματος της ζωής -γι’ αυτό, όταν αποτυγχάνει, η έλλειψη νοήματος μας καταβάλλει. Μόνος νιώθω άδειος και ταυτόχρονα κορεσμένος: αν είμαι μόνος, περισσεύω. Στην τρομερή στιγμή του χωρισμού, αυτό το «εγώ» που είχα ευχηθεί να βάλω σε παρένθεση γυρίζει πίσω σ’ εμένα σαν μπούμερανγκ, μαζί με ανώφελες έγνοιες.
 ΚΑΙ ΝΑ ’ΜΑΙ ΠΑΛΙ ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ μ’ ένα νεκρό βάρος: σηκώνομαι, πλένομαι, τρέφομαι, υπομένω την παραφροσύνη του εσωτερικού μου μονολόγου, σκοτώνω την ώρα, περιπλανιέμαι σαν την άδικη κατάρα. Αυτό το κενό είναι υπερπλήρες.
 «ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ, ΑΔΥΣΩΠΗΤΑ ΠΑΘΗ συνδέονται με το ότι κάποιος φαντάζεται ότι βλέπει το πιο κρυφό “εγώ” του να τον κατασκοπεύει πίσω από τα μάτια του άλλου», γράφει ο Ρόμπερτ Μουζίλ. Αλλά το μυστικό αυτού του «εγώ» έγκειται στο ότι το έχει κατασκευάσει ολοκληρωτικά ο άλλος, μέσω της έκστασης και του ενθουσιασμού που μας έχει προκαλέσει: ανήκουστη απόλαυση του να σ’ αγαπούν, δηλαδή να σε σώζουν από την ύπαρξή σου.
 Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, εκκολάπτει και δημιουργεί κάτι που υπήρχε μόνο σε λανθάνουσα κατάσταση. Μας απελευθερώνει από το αναμάσημα του φτωχικού μας «εγώ» που συνιστά το προσωπικό μας βάθος. Και μας προσφέρει ένα άλλο, πλουσιότερο, που μας ενδυναμώνει και μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Το παράδοξο του έρωτα, εκδ. Πατάκη. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Γράφει εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του ’68, τα ψέλνει εμμονικά στις φεμινίστριες και στην Ευρώπη που επαναπαύεται στον λήθαργό της κι έχει γράψει δοκίμια για την αέναη ευφορία της Δύσης και μια σειρά από τα σύγχρονα σύνδρομα που, όπως όλα δείχνουν, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Έλληνες αναγνώστες και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζουν Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα, Το Θείο Βρέφος, Η Μελαγχολική Δημοκρατία και η Αέναη Ευφορία.                                                                                    [Πηγή: www.doctv.gr]
 Διαβάστε επίσης: Αέναος Έρωτας  

Χατζιδάκις: Ανθρώπινη Ευπιστία

 «Πώς να αντιδράσουμε όταν η μεγάλη πλειοψηφία ζει την πλάνη πως η θέλησή της κυβερνά;» 
«ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Και γιατί άλλωστε; Να διορθωθεί τι και με ποιο τρόπο; Όλες οι επαναστάσεις καταλήγουν στην κατάκτηση της ανεγκέφαλης, όπως είπαμε Κυρίας. Της Εξουσίας. Αυτή η κατάκτηση, ως γνωστόν, δημιουργεί Δίκαιον, μακράν των ονειρικών στόχων μιας επανάστασης. Οι άνθρωποι που προκύπτουν από μια επανάσταση, περιέχουν τα ίδια συστατικά με τους αποχωρήσαντες ή τους ηττηθέντες. Η καταπίεση ευνοεί την αντίσταση και την ψυχική υγεία. Η επιτυχία και η επικράτηση κάνει ν’ αναβιώσει η εγωπάθεια, ο απολυταρχισμός, ο συγκεντρωτισμός και η απανθρωπιά.
 Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΞΑΝΑΓΕΝΝΑ. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΦΘΕΙΡΕΙ, καταστρέφει τα ζωογόνα κύτταρα του ανθρώπου. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία για ν’ αντέξει κανείς στην έννοια της Εξουσίας και της επιτυχίας. Ο άνθρωπος σε μια έξυπνη στιγμή του, έβγαλε τον Θεό και το Δαίμονα από μέσα του και τους εναπόθεσε στους ουρανούς. Θέσπισε Νόμους, έχτισε εκκλησίες και έγινε ανεύθυνος στη μοίρα του, μοιράζοντας τις ευθύνες έξω από αυτόν.
 ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΩΝ ΠΡΟΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ του καλού και του κακού. Κι έτσι αφέθηκε να τον καθοδηγεί η ανθρώπινη αδυναμία του και όχι μια σμιλεμένη ανθρώπινη κρίση. Η πολιτεία, το Κράτος, ευνοεί την εκπαίδευση εκείνη που δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει σε ειδικά πλαίσια, επωφελή για το σύνολο. Και η ανθρώπινη κρίση άρχισε να περιορίζεται στα καθ’ ημάς και όχι στις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης μας.
 ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΤΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ζει την πλάνη, πως εκπροσωπείται από τους τυχοδιώκτες του Τύπου και της Πολιτικής και πως η θέλησή της κυβερνά; Πώς θα μπορέσει να αποφύγει τη θανάσιμη ψευδαίσθηση που έντεχνα έχουν δημιουργήσει οι εκάστοτε κρατούντες κι ακόμη περισσότερο οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστερίζοντες καιροσκόποι;  ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΤΑΞΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ από τους φωτισμένους και ανησυχούντες κάθε παράταξης. Και φυσικά καλούμεθα να ζήσουμε διωγμούς και καταδιώξεις όλων αυτών των ανήσυχων και πεφωτισμένων, στο όνομα του λαού και του Σοσιαλισμού, ετούτη τη φορά. Όπως παλιά στο όνομα της Πατρίδας και του Έθνους ημών του Ιερού.
 ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί και όχι για πάντα, μια και μόνη φορά.
 ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΙΚΟ. Πώς ένας πολίτης που σκέφτεται και δεν εννοεί να συμβιβάζεται ή να βολεύεται στις ομαδικές πλάνες, μη συμμετέχοντας στα ομαδικά ή συντεχνιακά συμφέροντα, πώς ένας τέτοιος πολίτης είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φωνή του και τη σημασία της, με το κύρος που του παρέχει η επιτυχής προσωπική του εργασία; Εδώ παρατηρούμε μια συνεχή διαρροή επιτυχών πολιτών που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν άντεξαν στην επιτυχία ή στην καθιέρωση. Το Κράτος τους κολακεύει με τη συμμετοχή τους στην άσκηση πολιτικών πράξεων. Τους χρίζει βουλευτές. Ένας πρώτος και εύκολος εκμαυλισμός τους. Τους εισάγει στη Βουλή κι ενώ είναι γνωστό πως η Βουλή έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί κέντρο λήψης αποφάσεων. Έχει καταλήξει σε κέντρο επικυρώσεως κυβερνητικών αποφάσεων. Είναι μια βιτρίνα-επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας. Και ο ‘επιτυχών’ ευνουχίζεται σε μια παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια ‘τελετουργία νεκρού θέματος’.
 ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ και στις κενές περιεχομένου σπουδαιοφανείς ορολογίες, που επικίνδυνα έχουν επικρατήσει στους νεοελληνικούς καιρούς μας. Κι όχι μόνο στον τόπο μας, αν και εδώ το κακό έχει παραγίνει. Έχουμε φτάσει σ’ εγκληματικά όρια και η αντίδρασή μας δεν πρέπει να χωράει αναστολή. Προφέρονται ανενδοίαστα λέξεις-φράσεις χωρίς ίχνος από το αρχικό τους περιεχόμενο. Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ’ ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων.  ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, στ’ όνομα του παντοδύναμου λαού και των ‘απλών’ ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν ‘δημοσιογραφικά’ όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένες λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών».
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι, Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι, εκδ. ‘Ικαρος, 2011. Ο Μάνος Χατζιδάκις (23 Οκτωβρίου 1925 - 15 Ιουνίου 1994) ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, διανοούμενος και ποιητής. Θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση. Πολλά από τα εκατοντάδες έργα του αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικά.                                                               [Πηγή: www.doctv.gr]

Παράξενα απόψε φυσάει

Μιχάλης Τούμπουρος... Ε Δ Ω 

21.400 άτομα στην Ελλάδα με master και υψηλή εξειδίκευση είναι άνεργα

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της έρευνας της αγοράς εργασίας είναι ότι στην ηλικιακή κατηγορία 30-44 ετών, δηλαδή σε μία από τις πιο παραγωγικές ηλικιακές κατηγορίες, υπάρχουν σήμερα 10.400 άνεργα άτομα που είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου.
 7.500 μεταπτυχιακά στη μερική απασχόληση με μισθό 403 ευρώ. 
 Η κατάσταση που βιώνουν στα χρόνια της κρίσης οι άνεργοι ή οι υποαπασχολούμενοι εργαζόμενοι που είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου ή διδακτορικού, αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκδοχές των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, αλλά και μία από τις πιο οδυνηρές συνέπειες των αδιεξόδων που η ίδια η κρίση δημιούργησε για χιλιάδες άνεργους ή εργαζόμενους με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και εξειδίκευσης.
 Σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν 21.400 άτομα που αν και έχουν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών εξακολουθούν να είναι άνεργοι (ΕΛΣΤΑΤ 2ο τρίμηνο 2016) και ταυτόχρονα υπάρχουν άλλοι 7.500 εργαζόμενοι οι οποίοι αν και είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης.
 Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία από το σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ο αριθμός των απασχολουμένων που έχουν υψηλή εξειδίκευση ανέρχεται σε 160.000 άτομα.
 Οι μικρές προοπτικές εξέλιξης και ανάπτυξης των εργαζομένων με εξαιρετικά υψηλή εξειδίκευση, οι καθηλωμένοι μισθοί και η γενικότερη κατάσταση της χώρας έχουν οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε παροξυσμό το φαινόμενο του brain drain.
 Όμως, εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι εκτός από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, πολλές επιχειρήσεις στη χώρα μας δεν έχουν ενσωματώσει στη λειτουργία τους την αξιοποίηση των ταλαντούχων εργαζομένων.
 Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε το τμήμα  Εφαρμοσμένης Έρευνας και Καινοτομίας του ALBA Graduate Business School at The American College of Greece,  μόνο μία στις δύο εταιρείες έχει ξεκάθαρο ορισμό του τι σημαίνει ταλέντο, ενώ το ένα τρίτο των εταιρειών δεν έχει ακόμη συστηματική και ξεκάθαρη προσέγγιση στη διοίκηση ταλέντου.
 Συνεπώς, εκτός από τις επιπτώσεις της κρίσης και την καθήλωση των μισθών, προκύπτει ως συμπέρασμα της έρευνας πως στη φυγή των ταλέντων συμβάλλει και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από ορισμένες επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι με υψηλή εξειδίκευση.

«Ευελιξία»
 Κατά την τελευταία πενταετία, εξαιτίας των επιπτώσεων της κρίσης και των μνημονιακών νόμων, οι αλλαγές στην αγορά εργασίας ήταν καταιγιστικές. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΙΚΑ, ο μέσος μικτός μισθός για μερική απασχόληση παραμένει καθηλωμένος στα 403 ευρώ, δηλαδή περίπου 338,52 ευρώ καθαρά (ΙΚΑ Φεβρουάριος 2016).
 Οι μεταρρυθμίσεις που συντελούνται μετά το 2010 στον χώρο των εργασιακών σχέσεων εκδηλώνονται σε τέσσερις βασικούς άξονες του περιεχομένου της μισθωτής εργασίας:
α) στην υποβάθμιση του ρόλου της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων μορφών εργασίας, κάτι που συνεπάγεται μειωμένες αμοιβές και δικαιώματα,
β) στην αλλαγή του τρόπου που διαμορφώνονται οι συλλογικές συμβάσεις και οι αποδοχές,
γ) στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας προσαρμοσμένου με τις ανάγκες της επιχείρησης και
δ) στον περιορισμό των όρων της προστασίας από τις απολύσεις.
Αυτό το πλαίσιο της αγοράς εργασίας μαζί με την εξαιρετικά περιορισμένη ζήτηση για προσωπικό με υψηλή εξειδίκευση διαμόρφωσε τις συνθήκες της φυγής των «καλύτερων μυαλών» της χώρας στο εξωτερικό.
 Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της έρευνας της αγοράς εργασίας είναι ότι στην ηλικιακή κατηγορία 30-44 ετών, δηλαδή σε μία από τις πιο παραγωγικές ηλικιακές κατηγορίες, υπάρχουν σήμερα 10.400 άνεργα άτομα που είναι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου.
 Έτσι, εκτός από το φαινόμενο της μετανάστευσης των «καλύτερων μυαλών» στο εξωτερικό, χιλιάδες άτομα με υψηλή εξειδίκευση και επίπεδο μόρφωσης αναγκάζονται να απασχολούνται για έναν μισθό που κυμαίνεται γύρω στα 400 ευρώ μικτά, ενώ τα «καθαρά» είναι λιγότερα από το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ.
 Στρέφονται στο εξωτερικό
 Δεν είναι τυχαίο, ότι οι επιστήμονες και τα στελέχη υψηλής εξειδίκευσης αναζητούν ευκαιρίες καριέρας στο εξωτερικό. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Endeavor Greece, περισσότερα από 50 δισ. ευρώ ΑΕΠ έχουν παράξει από την αρχή της κρίσης αυτοί οι Έλληνες στις νέες «πατρίδες» τους.
 Επί της ουσίας, η χώρα χάνει δυναμικό, το οποίο μπορεί να δώσει προστιθέμενη αξία στην εγχώρια αγορά και ταυτόχρονα χάνει φορολογικές και άλλες εισφορές που πιστώνονται στα έσοδα των χωρών υποδοχής του κύματος brain drain. Σύμφωνα με στοιχεία της Endeavor, οι Έλληνες που έφυγαν για το εξωτερικό από τον Ιανουάριο του 2008 μέχρι τον Ιούνιο του 2016 εκτιμώνται σε περίπου 350.000, ενώ εκτίμηση της ΤτΕ ανεβάζει τον αριθμό σε 427.000. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι αυτοί, κυρίως ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, συνεισφέρουν ετησίως 12,9 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ των χωρών υποδοχής, που είναι κυρίως η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
 Επιπλέον συνεισφέρουν 9,1 δισ. ευρώ σε φορολογικά έσοδα, εκ των οποίων 7,9 δισ. ευρώ σε φόρους εισοδήματος και εισφορές και 1,2 δισ. ευρώ σε ΦΠΑ - αθροιστικά από το 2008.
 Είναι ενδιαφέρον στοιχείο ότι το ποσό που έχει δαπανήσει το ελληνικό κράτος για την εκπαίδευση των ανθρώπων αυτών υπολογίζεται στα 8 δισ. ευρώ, ενώ μεταξύ των εξαγόμενων «προϊόντων» της χώρας, το ανθρώπινο δυναμικό κατέχει την πρώτη θέση σε αξία, ήτοι 12,9 δισ. ευρώ. Ακολουθούν τα προϊόντα πετρελαίου με 7,2 δισ. ευρώ, τα προϊόντα αλουμινίου με 1,3 δισ. ευρώ, τα φάρμακα με 0,7 δισ. ευρώ, το ελαιόλαδο με 0,5 δισ. ευρώ, τα ψάρια με 0,4 δισ. ευρώ, όπως και οι ελιές, τα προϊόντα καπνού, τα πληροφοριακά συστήματα και τα τυροκομικά προϊόντα, το βαμβάκι με 0,3 δισ. ευρώ όπως και τα ροδάκινα.
 Εν κατακλείδι, προφανώς, ενώ στις εξαγωγές προϊόντων το παραγόμενο εισόδημα συγκεντρώνεται στην Ελλάδα, η δραστηριότητα των Ελλήνων του εξωτερικού ωφελεί κατά κύριο λόγο τόσο σε βραχυπρόθεσμο όσο και σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα τις χώρες υποδοχής τους.
 [Πηγή: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ - Στέλιος Παπαπέτρος]

 Σχόλιο: Η μόνη χώρα που "κερδίζει" απ' την "Ευρώπη των λαών" είναι η Γερμανία... Όλες οι άλλες την ταΐζουν αβέρτα με τη σέσουλα... Αυτό που δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προκάλεσαν, το κατάφεραν άνετα με το Ευρώ... Όλα τα γιδοπρόβατα μαζί με τους τσοπαναραίους που ηγούνται των μαντριών τους, προσκυνάνε τη Γερμανική Ευρώπη και το ωραίο είναι ότι περιμένουν και ανάπτυξη τρομάρα τους... Όχι τα παιδιά τους να "χάσουν", όχι τα σώβρακα να τους πάρουν... Αυτά εκεί, αγέρωχα βελάζουν "ναι σε όλα"...
 Η δεύτερη γερμανική κατοχή είναι χειρότερη από την πρώτη γιατί έχει τη συγκατάθεση των κατεχομένων... Πώς θα έρθει η ανάπτυξη σε μια χώρα όταν τον αφρό τον αρπάζει τζάμπα ο "κατακτητής";;;
 Θα την φέρουν οι Ανδρομέδιοι, ο Πολέμαρχος του Θεού και τα ιερά γυαλιά του Παΐσιου;;;
 Ή ο Κουλοsiemens με το νέο μείγμα μέτρων που σχεδίασε σαν αντιστασιακός στο Παρίσι;;;
 Μη έχοντας καλύτερη επιλογή, συμφωνώ με τη ρήση: Η ηλιθιότητα είναι αήττητη...
 Καλά κρασιά...                                                                                                                   [Κ.Φ.]

Γιατί πρέπει όλοι να νοιάζονται για το ότι παρακολουθούνται στα κινητά και στο διαδίκτυο

 Σχεδόν τα πάντα πια κατασκοπεύουν τους πολίτες…από την τηλεόραση στο σπίτι μέχρι την μπαταρία του τηλεφώνου. Και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νοιάζονται πια καθόλου.
 Τα επιχειρήματα σχετικά με το απόρρητο μαίνονταν για όσο χρονικό διάστημα είχαμε ιδιωτική και δημόσια ζωή. Αλλά τα τελευταία χρόνια, οι  τρομοκρατικές πράξεις έδωσαν στους ανθρώπους έναν λόγο για να προσπαθήσουν και να μάθουν περισσότερα για τους απλούς πολίτες, και οι αποκαλύψεις του Snowden έδειξαν πόσο επικίνδυνο είναι.
 Ξαφνικά ξεκίνησε μια «φιλοσοφική» συζήτηση : πρέπει να είμαστε ευτυχείς που εγκαταλείπουμε ένα μέρος της ιδιωτικής μας ζωής για να κρατήσουμε τους εαυτούς μας ασφαλείς; Ή είναι η αρχή της προστασίας της ιδιωτικής ζωής πιο σημαντική από αυτό; .... Ε Δ Ω 

Τα Περάσματα

Ελένη Κολετζάκη... Ε Δ Ω 

Πρωταθλητές Ευρώπης στη φτώχεια

 Η Ελλάδα έγινε η χώρα με τον φτωχότερο πληθυσμό στη γερμανική Ευρώπη των «28». Το ποσοστό του ελληνικού λαού που βρίσκεται στα πρόθυρα της φτώχειας είναι σήμερα πολύ υψηλότερο από αυτό των χωρών της Βαλτικής και των άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ βρίσκεται μία ανάσα πίσω από τα ποσοστά της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, τα οποία, όμως, μειώνονται συνεχώς σε αντίθεση με τον καλπάζοντα ρυθμό της φτώχειας στη χώρα μας...
 Πρόκειται για στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα χθες η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) με έτος αναφοράς το 2015. Το ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα που βρίσκεται στα πρόθυρα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ανήλθε πέρυσι στο επίπεδο του 35,7% (3.830.000 άτομα) έναντι 28,1% το 2008 (3.050.000).
 Η 6ετία των μνημονίων, λοιπόν, και η πολιτική λιτότητας που επέβαλαν στο διάστημα αυτό με ευφυείς συνταγές οι εταίροι-δανειστές πέτυχε να εντάξει στους μεγαλύτερους παρίες της Ε.Ε. το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού.
 Με το ποσοστό του 35,7%, η Ελλάδα καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην Ε.Ε., μετά τη Βουλγαρία (41,3%) και τη Ρουμανία (37,3%). Με τη διαφορά, όμως, ότι, ενώ το ελληνικό ποσοστό φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού αυξάνεται συνεχώς και η κατάσταση επιδεινώνεται κάθε χρόνο, στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία μειώνεται.
 Έτσι, στη Βουλγαρία μειώθηκε από 44,8% το 2008 σε 41,3% το 2015 και στη Ρουμανία από 44,3% σε 37,3%. Οι «μισθοί και συντάξεις» Ελλάδας έχουν αντικαταστήσει τους «μισθούς και συντάξεις» Βουλγαρίας...
 Τα κράτη-μέλη με τα χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού το 2015 είναι η Τσεχία (14%), η Σουηδία (16%), η Φινλανδία (16,8%) και η Δανία με τη Γαλλία (17,7%). Στην Ευρώπη των «28», το 23% του συνολικού πληθυσμού βρίσκεται στα πρόθυρα της φτώχειας το 2015 και επανήλθε στο επίπεδο του 2008, έπειτα από αυξητική πορεία τριών ετών. Μιλάμε, όμως, για 119 εκατ. Ευρωπαίους...

 Γενικά, κατά την περίοδο 2008-2015 το ποσοστό φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε σε 15 κράτη-μέλη. Η μεγαλύτερη αύξηση φυσικά σημειώθηκε στην Ελλάδα (από 28,1% του πληθυσμού σε 35,7%, δηλαδή + 7,6%).

 Ακολουθούν η Κύπρος (5,6%), η Ισπανία (4,8%), η Ιταλία (3,2%) και το... Λουξεμβούργο (+3%). Οι χώρες του Νότου, λοιπόν, έχουν τις μεγαλύτερες αυξήσεις. Οι μεγαλύτερες μειώσεις σημειώθηκαν στην Πολωνία (7,1%), τη Ρουμανία (6,9%) και τη Βουλγαρία (3,5%).
 Πάμε παρακάτω, με βάση πάντα τα στοιχεία της Eurostat. Το ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα που στερείται στοιχειώδη μέσα διαβίωσης αυξάνεται συνεχώς με τον ρυθμό των μνημονίων. Το 2008, η κατηγορία αυτή αφορούσε το 11,2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας και το 2015 το... 22,2% (2.377.000 άτομα).
 Το άλμα είναι τεράστιο... Πάλι η Ελλάδα έχει το τρίτο υψηλότερο ποσοστό μετά τη Βουλγαρία (34,2%) και τη Ρουμανία (22,7%), αλλά η πορεία της φτώχειας των δύο αυτών χωρών είναι φθίνουσα...
 Στην Ε.Ε., το ποσοστό μειώθηκε από 8,5% (2008) σε 8,1% (2015)... Στην κατηγορία των πολιτών που στερούνται στοιχειώδη μέσα διαβίωσης ανήκουν όσοι αντιμετωπίζουν έντονες δυσκολίες για την πληρωμή του ενοικίου, των βασικών λογαριασμών, στερούνται ικανοποιητικής θέρμανσης και βασικών προϊόντων διατροφής (κρέας ή ψάρι) και τους είναι τελείως απαγορευτικό να πάνε διακοπές έστω για μία εβδομάδα…
 Το ποσοστό των νοικοκυριών στην Ελλάδα που αντιμετωπίζουν προβλήματα στον τομέα της εργασίας ανήλθε από 7,5% το 2008 σε... 16,8% το 2015
 Και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει με την «ευέλικτη αλληλεγγύη» των εταίρων-πιστωτών, οι οποίοι μας επιφυλάσσουν και άλλες «εκπλήξεις»...       [Πηγή: efsyn -  Κώστας Μοσχονάς]
 Σχόλιο: Αυτά όλα είναι λεπτομέρειες και θα τακτοποιηθούν όταν έρθει η ανάπτυξη, γι'αυτό δική μας μέριμνα είναι να κάνουμε Πρωθυπουργό τον Κουλοsiemens που θα κάνει καλές διαπραγματεύσεις, θα εφαρμόσει νέο μείγμα μέτρων (αναπτυξιακών φυσικά) και θα πατάξει τη φοροκλοπή και τη διαφθορά ολοσχερώς... Άλλωστε το "αντιστασιακό" του παρελθόν αποτελεί εγγύηση για ένα "ελπιδοφόρο" μέλλον γεμάτο ανάπτυξη... Μάλιστα το γεγονός ότι θα μειώσει κατά 30% τον ΕΝΦΙΑ που κατάργησε ο Τσίπρας με κάνει ακόμα περισσότερο αισιόδοξο ότι επιτέλους θα πάμε μπροστά με την ... όπισθεν... Πόσο χειρότερα ακόμα να μην το λέτε, γιατί έχει πολύ περισσότερο απ' ότι φαντάζεστε... Καλή πρόοδο....                           Κ.Φ. 

Ιονέσκο: «Λογική, η τρέλα των δυνατών»

 25 αφορισμοί από το έργο του Ρουμάνου συγγραφέα.
«Πήγαινε σ' ένα μουσείο, διάβασε ένα λογοτεχνικό περιοδικό, πήγαινε να παρακολουθήσεις μια διάλεξη. Αυτά θα σε βγάλουν από τα άγχη σου, θα σμιλέψουνε το πνεύμα σου. Σε τέσσερις εβδομάδες θα έχεις γίνει ένας καλλιεργημένος άνθρωπος!».
 «Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Το να μην αγωνίζεσαι είναι κατάντια».
 «Οι ιδεολογίες μας χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μας ενώνουν».
 «Το να σκέφτεσαι αντίθετα από την εποχή σου είναι ηρωισμός. Αλλά το να το λες, είναι τρέλα».  «Λογική είναι η τρέλα των δυνατών».
 «Τόση ασχήμια δεν υποφέρεται (...). Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος. Kαι μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω! Δεν θα γίνω σαν κι εσάς».
 «Δεν θα σας ακολουθήσω, ούτε θα γίνω σαν και σας, γιατί δεν σας καταλαβαίνω. Θα παραμείνω αυτό που είμαι. Εγώ είμαι ανθρώπινο πλάσμα, ένας άνθρωπος».
 «Κι όμως, ο άνθρωπος δεν είναι κάτι άσχημο, δεν είναι κάτι αποκρουστικό».
 «Υπάρχουν πράγματα που περνάνε από το μυαλό ακόμα και των άμυαλων».
 «Τον λίγο χρόνο που έχεις χρησιμοποίησέ τον προς όφελός σου. Μην αφήνεσαι να παραδέρνεις όπου φυσάει ο άνεμος».
 «Τίποτε δεν είναι καινούργιο κάτω από τον ήλιο, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ήλιος».
 «Χαϊδέψτε έναν κύκλο, και θα γίνει φαύλος».
 «Κατά τη γνώμη μου είναι παντελώς παράλογο να γινόμαστε άνω-κάτω επειδή ορισμένα άτομα αποφάσισαν να αλλάξουν δέρμα, επειδή δεν αισθάνονταν καλά στο πετσί τους. Αφορά μόνο τους ίδιους και είναι δικαίωμά τους. Συνηθίζει ο κόσμος, ξέρετε. Πλέον κανείς δεν εκπλήσσεται από τα στρατεύματα των ρινόκερων που διασχίζουν καλπάζοντας τους δρόμους. Οι άνθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν και μετά συνεχίζουν τον περίπατό τους και συνεχίζουν τις δουλειές τους σαν να μην συμβαίνει τίποτε».
 «Νιώθω ευθύνη για όλο αυτό που συμβαίνει. Εμπλέκομαι. Δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος».
 «Καμιά φορά κάνουμε κακό άθελά μας. Ή το αφήνουμε να εξαπλωθεί χωρίς αντίδραση».
 «Δεν είναι η απάντηση που μας διαφωτίζει, αλλά η ερώτηση».
 «Δεν πρέπει να έχουμε τύψεις. Το αίσθημα της τύψης είναι επικίνδυνο. Ας ζήσουμε τη ζωούλα μας εμείς ωραία και καλά. Ας είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι καθήκον μας να είμαστε ευτυχισμένοι».
 «Η ζωή είναι πολύ ανώμαλο πράγμα». 
 «Αυτοί εκεί έξω, είναι ο κόσμος. Αυτοί είναι χαρούμενοι. Το νιώθουν στο πετσί τους. Όχι σαν εμάς. Δεν μου φαίνονται τρελοί εμένα. Είναι όντα της φύσης. Δεν αναζητούν λόγο για να υπάρξουν, τον έχουν. Υπάρχουν».
  «Αυτοί που αντιστέκονται, διστάζουν, αυτοί που διστάζουν, αντιστέκονται».
 «Να σου πω την αλήθεια, δεν τους μισώ τους ανθρώπους, μου είναι απλώς αδιάφοροι ή το πολύ να με αηδιάσουν. Αρκεί μόνο να μην μπουν εμπόδιο στο πέρασμά μου. Τότε τους ποδοπατώ».
 «Το κωμικό, επειδή έχει την αίσθηση του παράδοξου, μου φαίνεται πως δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό».
 «Ένα έργο τέχνης είναι, πάνω από όλα, μια περιπέτεια του μυαλού».
 «Μπορείς πάντα να προβλέψεις τα γεγονότα αφού έχουν γίνει».
 «Θα ήθελα να είχα αρκετό πνεύμα για να εφεύρω το μουστάκι του Χίτλερ, το πηγούνι του Μουσολίνι, το κασκέτο του Φράνκο και το χαμόγελο του Χρουστσόφ».
 Ο Ευγένιος Ιονέσκο (26 Νοεμβρίου 1909-28 Μαρτίου 1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Θεάτρου του παραλόγου. Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του, ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, δοκίμια, μελέτες, ποίηση, νουβέλες και ιστορίες. Το πιο γνωστό του έργο είναι ο Ρινόκερος.
 [Πηγή: www.doctv.gr]
 Δείτε επίσης: Ρινόκερος 

Σφραγισμένα χείλη

Γιώργος Μιχαήλ... Ε Δ Ω 

Η έκπληξη για την έκπληξη

 «Ελευθερία είναι να συντρίβεις ασταμάτητα τα δεσμά σου: ακόμα για να' ναι αυτή η συντριβή δυνατή, σταθερά δυνατή, πρέπει οι αλυσίδες να μη μας τσακίζουν, όπως κάνουν με πολλούς». «Πρέπει να γίνουν τα πάντα, όλα τα μέσα πρέπει να θεωρούνται θεμιτά για να καταρρεύσουν οι ιδέες της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας».
 «Με απόχρωση δήθεν πολιτισμού, κάτω από το πρόσχημα προόδου, φθάσαμε να απαγορεύουμε για το μυαλό κάθε τι που ορθά ή λαθεμένα μπορεί να θεωρηθεί δεισιδαιμονία ή μύθος».
 «Η ελευθερία απαιτεί να την απολαύσουμε χωρίς περιορισμούς τη στιγμή που μας δίνεται, χωρίς κανενός είδους πρακτική θεώρηση κι αυτό γιατί η χειραφέτηση του ανθρώπου, που τελικά την έχουμε συλλάβει με την πιο απλή επαναστατική της μορφή, που δεν είναι όμως καθόλου λιγότερο χειραφέτηση του ανθρώπου από κάθε άποψη, ας το καταλάβουμε καλά, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας, παραμένει ο μόνος σκοπός που αξίζει να υπηρετούμε».
 «Δεν πιστεύω στην δυνατότητα να υπάρξει προς το παρόν μια λογοτεχνία και μια τέχνη που να εκφράζει τα οράματα της εργατικής τάξης».
 «Ο σουρεαλισμός, όπως τον αντιμετωπίζω, διακηρύσσει αρκετά τον απόλυτο μη-κομφορμισμό, ώστε να μην υπάρξει θέμα μετάφρασής του, στη διαδικασία του πραγματικού κόσμου».
 «Η ομορφιά δεν είναι ούτε δυναμική ούτε στατική. Η καρδιά του ανθρώπου, ωραία σαν σεισμογράφος. Η ομορφιά θα είναι σπασμωδική ή δεν θα είναι».
 «Η έκπληξη πρέπει να αναζητηθεί για την ίδια την έκπληξη, χωρίς όρους. Δεν υφίσταται παρά στην μείξη σ' ένα μόνο αντικείμενο του φυσικού και του υπερφυσικού, παρά στην συγκίνηση να κρατάς και την ίδια στιγμή να νιώθεις να σου ξεφεύγει ο μήνουρος ο μεγαλοπρεπής».
 «Εγώ, μ' όλες μου τις δυνάμεις, μισώ αυτή την υποδούλωση που θέλουν να με κάνουν να την τιμώ. Λυπούμαι τον άνθρωπο που είναι καταδικασμένος σ΄ αυτήν, που γενικά δεν μπορεί να γλιτώσει απ' αυτήν, αλλά δεν είναι η τραχύτητα του μόχθου του που με προδιαθέτει ευμενώς απέναντί του, είναι και δεν θα μπορούσε να΄ ναι μόνο η σφοδρότητα της διαμαρτυρίας του».
 «Δεν είναι ανάγκη να΄ χεις τρυπώσει σε κάποιο άσυλο για να μην αγνοείς πως εκεί μέσα κατασκευάζουν τους τρελούς όπως μέσα στα αναμορφωτήρια κατασκευάζουν τους ληστές».
  O Αντρέ Μπρετόν (19 Φεβρουαρίου 1896-28 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν σημαντικός Γάλλος λογοτέχνης. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή. Το 1919 ίδρυσε με τον Σουπό και τον Αραγκόν το περιοδικό Litterature. Η ομάδα τού περιοδικού ξεκίνησε την ντανταϊστική δραστηριότητα. Το 1922 ήρθε σε ρήξη με το κίνημα και το 1924 δημοσίευσε το Μανιφέστο του υπερρεαλισμού. Ποιητής και δοκιμιογράφος, o Μπρετόν είναι ο κυριότερος θεωρητικός του υπερρεαλισμού και ίσως η σημαντικότερη μορφή του. Είναι ουσιαστικά η προσωποποίηση του λεγόμενου ορθόδοξου υπερρεαλισμού.
 Διαβάστε επίσης: Μπρετόν: Η απελπισία 
 [Πηγή: www.doctv.gr]

Ηλιθιότητα και Εξουσία

 Θαυμάσιες ευκαιρίες ηλίθιων ανθρώπων να βλάψουν όλους τους υπόλοιπους. Ένα δοκίμιο του Carlo Cipolla 
 Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητά τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δύο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες. Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δύο κύριους παράγοντες.
 -Πρώτα από όλα, εξαρτάται από τον γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. 
-Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλίθιων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δεν θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους. 
 Το ερώτημα, που συχνά εγείρουν οι λογικοί άνθρωποι, είναι πώς και γιατί τα ηλίθια άτομα καταφέρνουν να καταλάβουν υπεύθυνες θέσεις εξουσίας. Η τάξη και οι κάστες ήταν οι κοινωνικές ρυθμίσεις που σταθερά ευνοούσαν την προώθηση ηλίθιων ατόμων σε θέσεις εξουσίας, στις περισσότερες κοινωνίες πριν από τη βιομηχανική επανάσταση. Η θρησκεία ήταν ένας ακόμη παράγοντας που συνέτεινε στην επιδείνωση του φαινομένου. 
 Στον σύγχρονο εκβιομηχανισμένο κόσμο, οι τάξεις και οι κάστες έχουν ξορκιστεί τόσο ως λέξεις αλλά και ως έννοιες, και η θρησκεία φθίνει. Αλλά αντί για τάξεις και κάστες έχουμε πολιτικά κόμματα και γραφειοκρατία, και αντί για θρησκεία έχουμε τη δημοκρατία. 
 Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, οι βουλευτικές εκλογές είναι ένα αποτελεσματικότατο εργαλείο για να διασφαλιστεί σταθερό το ποσοστό Η (ηλιθίων) μεταξύ των ισχυρών. 
 Πρέπει να μην ξεχνάμε πως, ένα ποσοστό Η του εκλογικού σώματος είναι ηλίθιοι άνθρωποι και οι εκλογές παρέχουν σε όλους τους μία θαυμάσια ευκαιρία για να βλάψουν όλους τους υπόλοιπους, χωρίς να κερδίσουν το παραμικρό από τις ενέργειές τους. 
 Το επιτυγχάνουν συμβάλλοντας στη συντήρηση του ποσοστού Η μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία.
 Carlo M. Cipolla, Οι Βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας, εκδ. Κέδρος.
 [Πηγή: www.doctv.gr]

Σχόλιο: Το βιβλίο κοστίζει μόνο 3,83€ και ακολουθεί καθαρά την "επιστημονική μέθοδο" που σε γενικές γραμμές είναι...
1. Παρατήρηση του φαινομένου, 2. Διατύπωση ερωτήσεων για το πώς και το γιατί, 3. Πειραματικός έλεγχος αυτών των ερωτημάτων για επιβεβαίωση ή απόρριψη, 4. Επανάληψη πειραμάτων και επιβεβαίωση παρατηρήσεων και 5. Εφαρμογή στην πράξη...
 Στη χώρα μας το φαινόμενο των Η (ηλιθίων) που κυβερνούν αυτόν τον τόπο έχει πάρει ασύλληπτες για κοινό νου διαστάσεις και όσα ζωντανά ευθύνονται για τη διατήρηση των "ποσοστών" των Η, διαβιούν πλέον σε μαντριά, σε συνθήκες απερίγραπτης φτώχειας και εξαθλίωσης βελάζοντας ακατάπαυστα υπέρ των Η, της "ανάπτυξης" και των "αγορών", περιμένοντας να τα πάνε άτα ...
 Αυτό το ανεξήγητο (ακόμα και με την επιστημονική μέθοδο) φαινόμενο, προσεγγίζεται μόνο "περιγραφικά"...  Ε Δ Ω                                                                             [Κ.Φ.]

Πείτε μου πουλιά

Θεολόγος Κάππος... Ε Δ Ω 

Οι Έλληνες πράκτορες των Ναζί

 Με αφορμή τη συμπλήρωση 72 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας, ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης μας ξεναγεί στους τόπους όπου εκδηλώθηκε η πιο σκοτεινή μορφή συνεργασίας με τους Ναζί κατακτητές.

 Αθήνα, 12 Οκτωβρίου 1944. Χιλιάδες Αθηναίοι συρρέουν στο κέντρο της πόλης για τη μεγάλη γιορτή της απελευθέρωσης από τους Ναζί κατακτητές. «Ανεβασμένοι στ' αυτοκίνητα ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα που τ' αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας: Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά- Λαοκρατία!», διαβάζουμε στην ανταπόκριση του Ριζοσπάστη που κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου 1944 ελεύθερα πλέον στο κέντρο της Αθήνας μετά από 8 χρόνια. Σε αντίθεση με ότι συνέβη σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθ’ όλη τη διάρκεια των πανηγυρισμών επικράτησε τάξη. Η ηγεσία του ΕΑΜ τήρησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, τιθασεύοντας τη μεγάλη δύναμή του κινήματος και διασκεδάζοντας τους φόβους των πολιτικών της αντιπάλων για «λουτρό αίματος», παρά τη διάχυτη επιθυμία για εκδίκηση απέναντι στους συνεργάτες των κατακτητών.
 Την περίοδο 1945-1949, κάποιοι θα οδηγηθούν στα Ειδικά Δικαστήρια. Η συντριπτική πλειοψηφία θα αθωωθεί και πολλοί από τους καταδικασθέντες θα απελευθερωθούν τα επόμενα χρόνια. Αυτή, κατά τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη, είναι «η πιο μελανή περίοδος της ελληνικής δικαιοσύνης από σύστασης του ελληνικού κράτους». ... Ε Δ Ω 
 Σχόλιο: Η άποψή μου είναι ότι "μας αγαπάνε οι Γερμανοί"... Η σημερινή Γερμανία καμία σχέση δεν έχει με τη "χθεσινή".. Η "σημερινή" ενδιαφέρεται για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευημερία όλων των ανθρώπων (παγκόσμια).. Οι Τράπεζές της (π.χ. Deutsche Bank) είναι υγιέστατες και "μοιράζουν δίκαια" τον πλούτο που αποκτούν εξίσου "δίκαια"... Οι "επενδύσεις" της γίνονται πάντα σύμφωνα με τις αρχές της "διαφάνειας και της νομιμότητας" (π.χ. Siemens, VW, Bayer και Άιντραχτ Φραγκφούρτης)...
 Γι' αυτό είμαι φανατικά υπέρ της παραμονής μας στη Γερμανική Ένωση, πάση θυσία... Άλλωστε τι διαφορά έχουν τα κατεβασμένα παντελόνια μέχρι τα γόνατα, απ' τα κατεβασμένα παντελόνια μέχρι τα κότσια;; Αριστεροδέξιοι πατριώτες υπομονή, λίγο βέλασμα ακόμα και η ανάπτυξη θα έρθει (σίγουρα) και θα μας πάει άτα στις αγορές... Ζήτω το Έθνος....                                 [Κ.Φ.]  

Η δίκη της Monsanto

Ο κολοσσός των μεταλλαγμένων παραπέμπεται για εγκλήματα κατά της φύσης και της ανθρωπότητας 
 Στις 16 Οκτωβρίου 2016, Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής, η εταιρία – κολοσσός Monsanto ταυτισμένη με την παγκόσμια αλυσίδα των μεταλλαγμένων, παραπέμπεται σε δίκη στη Χάγη για εγκλήματα κατά της φύσης και της ανθρωπότητας.
 Οι πιέσεις που άσκησαν οι διεθνείς οργανώσεις Organic Consumers Association (OCA), IFOAM International Organics, Navdanya, Regeneration International (RI), Millions Against Monsanto, μαζί με δεκάδες ακτιβιστικές ομάδες ανά τον πλανήτη έπιασαν τόπο. Οι διεθνείς οργανώσεις έκαναν τη σχετική ανακοίνωση και με βάση τις «Κατευθυντήριες Αρχές για τις Επιχειρήσεις και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα», που εγκρίθηκαν από τον ΟΗΕ το 2011, το διεθνές δικαστήριο θα αξιολογήσει τη ποινική ευθύνη της Monsanto για ζημιές προκλήθηκαν στην υγεία των ανθρώπων αλλά και το περιβάλλον.
 Σύμφωνα με το κατηγορητήριο η Monsanto, έχει αναπτύξει από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μια σειρά εξαιρετικά τοξικών προϊόντων που έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και έχουν προκαλέσει ασθένειες, ακόμα και θανάτους. Τα προϊόντα αυτά περιλαμβάνουν:
 • PCB Τα PCB είναι επικίνδυνες χημικές ουσίες οι οποίες αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερη απειλή για το περιβάλλον λόγω της τοξικότητας, της ανθεκτικότητας και της τάσης τους να συσσωρεύονται σε ανθρώπινους ιστούς, και επηρεάζουν τη γονιμότητα ανθρώπων και των ζώων.
 • 2 2,4,5 T (2,4,5-trichlorophenoxyacetic acid) Διοξίνες που περιέχουν συστατικό της Agent Orange, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και συνεχίζει να προκαλεί γενετικές ανωμαλίες και καρκίνο.
 • Lasso, ένα ζιζανιοκτόνο που τώρα είναι απαγορευμένο στην Ευρώπη.
 • RoundUp, το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο ζιζανιοκτόνο στον κόσμο. Αυτό το τοξικό ζιζανιοκτόνο, ορίζεται σαν πιθανή καρκινογόνο δράση στον άνθρωπο από την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με γενετικά τροποποιημένους σπόρους(GMO) Roundup Ready των μονοκαλλιεργειών μεγάλης κλίμακας, κυρίως για την παραγωγή σόγιας, καλαμποκιού, για ζωοτροφές και βιοκαύσιμα.
 Σύμφωνα με τους επικριτές της η Monsanto όχι μόνο διαλέγει να αγνοεί τις ανθρώπινες και περιβαλλοντικές ζημίες που προκαλούνται από τα προϊόντα της αλλά μάλιστα διατηρεί τις δραστηριότητές της μέσω μιας στρατηγικής συστηματικής απόκρυψης, που περιλαμβάνει από χρηματοδοτήσεις μελετών υπέρ της μέχρι και χειραγώγηση των Μ.Μ.Ε.
 Διαβάστε επίσης:  Η μαύρη λίστα της Monsanto
 H Bayer εξαγοράζει την Monsanto  
  [Πηγή: doctv.gr]              
  

Του τρελού

Γιώργος Μιχαήλ... Ε Δ Ω 

ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και «λοιπές δυνάμεις» μας... δουλεύουν ψιλό γαζί

 Για ακόμη μια φορά, σε ακόμη μια κοινή σύνοδό τους, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα και «λοιπές δυνάμεις» μας... δούλεψαν ψιλό γαζί. Στις εξαμηνιαίες εκθέσεις τους οι δύο οργανισμοί, στις ομιλίες τους οι επικεφαλής τους, στα πάνελ των συζητήσεων οι υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου διεμήνυσαν τις περασμένες ημέρες ότι έλαβαν το μήνυμα των λαών, ότι έχουν κατανοήσει τις αιτίες που οδήγησαν στο Brexit και στην άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ.
 Oι άνθρωποι που κατευθύνουν την παγκόσμια οικονομία μίλησαν για την ανάγκη μείωσης των οικονομικών ανισοτήτων, για την εξάλειψη της ακραίας φτώχειας, για έναν καπιταλισμό χωρίς αποκλεισμούς και σχεδόν άπαντες παραδέχτηκαν ότι το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στερεί πόντους από την ανάπτυξη.
 Το ΔΝΤ αποκάλυψε την περασμένη Τετάρτη στην έκθεσή του για τις δημοσιονομικές εξελίξεις ότι το συνολικό χρέος στον κόσμο άγγιξε στα τέλη της περσινής χρονιάς τα 152 τρισ. δολάρια ή το 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ μία ημέρα νωρίτερα είχε προειδοποιήσει ότι η παγκόσμια ανάπτυξη παραμένει υποτονική για πολύ καιρό και πως σε αρκετές χώρες τα οφέλη της τα καρπώνονται πολύ λίγοι.
 Περιβάλλον εκρηκτικό, που αν μη τι άλλο καθιστά ακόμη ένα κραχ -το δεύτερο σε λιγότερα από 10 χρόνια- αρκετά πιθανό και που επιταχύνει την πορεία προς τον προστατευτισμό.
 Τα πρώτα επεισόδια αυτής της πορείας προς τον οικονομικό προστατευτισμό και τον απομονωτισμό τα βλέπουμε ήδη με τις συγκρούσεις των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των ΗΠΑ και της Ευρώπης στις υποθέσεις Apple και Deutsche Bank, κυρίως όμως με την άνοδο των αντιμεταναστευτικών και ρατσιστικών πολιτικών κομμάτων και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
«Οι παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές απειλούνται από τον προστατευτισμό» τόνισε χαρακτηριστικά το περασμένο Σάββατο η συμβουλευτική επιτροπή (IMFC) του ΔΝΤ και δεσμεύτηκε «να σχεδιάσει και να υλοποιήσει πολιτικές για την αντιμετώπιση των ανησυχιών εκείνων που έχουν μείνει πίσω και να διασφαλίσει ότι όλοι θα έχουν την ευκαιρία να επωφεληθούν από την παγκοσμιοποίηση και τις τεχνολογικές μεταβολές».
 Όλα αυτά δείχνουν ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και οι υπόλοιποι διεθνείς οργανισμοί και μεγάλες κυβερνήσεις του κόσμου μάλλον αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.
 Παρ’ όλα αυτά, κανένας εξ αυτών δεν έκανε στη σύνοδο της Ουάσινγκτον έστω και μια μικρή νύξη για το ότι οι πολιτικές που υιοθέτησαν και επέβαλαν στις τελευταίες τρεις δεκαετίες -ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, απελευθέρωση των αγορών, ευελιξία εργασίας, δημοσιονομική πειθαρχία - οδήγησαν στην υπερχρέωση του πλανήτη, στο κραχ του 2008, στην παρατεταμένη οικονομική στασιμότητα, στην εκτόξευση των ανισοτήτων και της δυσαρέσκειας του κόσμου.
 Κανείς δεν παραδέχτηκε ότι οι πολιτικές αυτές ήταν λάθος.
 Αντίθετα, τις ίδιες πολιτικές συνεχίζουν να επιβάλλουν όπου μπορούν, σε χώρες που εξαρτώνται από τη βοήθειά τους όπως η Ελλάδα ή η Αίγυπτος πρόσφατα, με τον μανδύα των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων».
 Και συνεχίζουν να οδηγούν έτσι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην εξαθλίωση, παρότι την ίδια στιγμή στις εκθέσεις τους και στις συνόδους τους δεσμεύονται ότι θα προχωρήσουν σε μέτρα για τη μείωση της φτώχειας και των ανισοτήτων. Είναι προφανές ότι μας δουλεύουν.
 Τον νεοφιλελεύθερο άλλωστε... όσο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς! 
 [Πηγή: efsyn -  Μπάμπης Μιχάλης] 

Σουρούνης: Ουρές και άλλα

 ΝΥΧΤΕΣ ΜΕ ΟΥΡΑ: «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε “Πονάει η ουρά μου”, “Με χτύπησε στην ουρά”, αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη.
 ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια.
 ΆΛΛΩΣΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΗΣΕ ΤΙΣ ΟΥΡΕΣ, εκτός κι αν επρόκειτο για “Λεφτά με ουρά”, “Παράδες με ουρά”, “Λίρες με ουρά”. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε “Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά”. Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ’ αυτό που πέρασε από πάνω μου.
 ΤΗ ΛΕΞΗ “ΟΥΡΑ” ΕΙΧΑ ΝΑ ΤΗ ΔΩ Ή ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΧΡΟΝΙΑ κι έβλεπα για πρώτη φορά κάτι τέτοιο στον ύπνο μου. Και μάλιστα παρέα με μια άλλη λέξη, που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. “Λεφτά με ουρά”, αυτό έγραφε στο πλακάτ που κρατούσε το όνειρό μου και γέλασα με το πόσο γρήγορα έλυσα το γρίφο. “Νύχτες με ουρά λοιπόν”, είπα δυνατά και σηκώθηκα να συνεχίσω το γράψιμο από κει που το άφησα χθες». (Απόσπασμα από το βιβλίο «Νύχτες με ουρά», εκδ. Καστανιώτη)
  Η ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ: «ΤΟ ΣΗΜΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ήταν πάντα το χοντρό του μουστάκι. Στη δεκαετία του '50, όταν πήγε στη Γερμανία να δουλέψει, μετά από λίγο καιρό ο προϊστάμενος στο εργοστάσιο του είπε: «Ή τη δουλειά ή το μουστάκι. Διάλεξε ποιο από τα δύο θες να χάσεις».
 ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ ΞΕΝΟΙ κι ακόμη λιγότεροι ξένοι με μουστάκι. Όταν θέλησε να μάθει το λόγο, του είπαν ότι οι Γερμανοί συνάδελφοι τον βλέπουν και τρομάζουν. Ο πατέρας μου ήξερε καλά τί θα πει τρόμος. Είχε ζήσει τη σφαγή της Σμύρνης, είχε ζήσει το αλβανικό μέτωπο, τον Εμφύλιο, τη φτώχια, την ανεργία, δεν ήθελε λοιπόν να τρομάζει τους ανθρώπους. Το ξύρισε. Τώρα όμως τρόμαξε ο ίδιος και σ' ένα μήνα το ξανάφησε. «Ας με διώξουν», είπε. «Δεν θα μου λεν οι Γερμανοί πώς να ξυρίζομαι».
 ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΔΙΩΞΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΔΟΥΝΕ ΟΛΟΙ πως δίχως εκείνες τις τρίχες ήταν κι αυτός ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν τους ίδιους και δεν υπήρχε λόγος να τον φοβούνται. Είχαμε προλάβει όμως κι εμείς να διαπιστώσουμε γιατί οι γείτονές μας Γερμανοί δεν καλημέριζαν την καλημέρα μας. Μας φοβούνταν. Εμείς φοβόμασταν αυτούς κι αυτοί εμάς. Όταν μπαίναμε στο μπακάλικο να ψωνίσουμε, ο μπακάλης βιαζόταν να ξεμπερδεύει μαζί μας, κι αν τύχαινε κανένας γείτονας να 'ρχεται από απέναντι, άλλαζε καλού κακού πεζοδρόμιο.
 ΟΙ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΤΡΟΦΙΜΩΝ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΑΜΕ τον είχαν τρομάξει και το είχε διαδώσει παντού. Άλλωστε μας έβλεπαν όλοι που γυρίζαμε καταφορτωμένοι. Αφού πεινούσαμε τόσο, γιατί να μη φάμε και άνθρωπο; Πού ξέρανε με τί τρεφόμασταν εκεί απ' όπου ήρθαμε; Δυο βήματα παρακάτω ήταν η Αφρική, μπορεί κι ένα βήμα. Γιατί λοιπόν να μην καταβροχθίζομε κι ανθρώπους; Εδώ που τα λέμε, ίσως και να το κάναμε, αν δεν είχαμε τη δουλειά μας και δε χορταίναμε απ' αυτήν.
 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΟΠΟΥ ΕΜΕΝΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ήταν ένας εργατικός δρόμος, όπου σπάνια συναντούσες άνθρωπο. Ολημερίς βρίσκονταν κλεισμένοι στα εργοστάσια, ολοβραδίς μπρος στην τηλεόραση κι ολονυχτίς κοιμούνταν. Όποιος έκανε κάτι έξω απ' αυτά ήταν ύποπτος. Οι συμπατριώτες μας που έρχονταν από μακριά να γιορτάσουμε τις άγιες μέρες τούς τρόμαζαν και τους πανικόβαλλαν. Παρακολουθούσαν πίσω από τις κουρτίνες τα αυτοκίνητα που κατέφθαναν γεμάτα οικογένειες, ταψιά και τεντζερέδες και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί συμβαίνει. Για κείνους ήταν άγριες μέρες και δεν ησύχαζαν ώσπου ν' ακούσουν τ' αυτοκίνητα να φεύγουν.
 ΡΩΤΟΥΣΑΝ ΤΟ ΣΠΙΤΟΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΜΗΠΩΣ ΥΠΗΡΧΕ καμιά κρυφή ταβέρνα μες στο σπίτι του και ποιος πληρώνει όλα τούτα τα φαγιά. Εκείνος φοβόταν πιο πολύ απ' όλους, γιατί είχε καταντήσει να 'ναι ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Μόνο η δική του οικογένεια ήταν γερμανική κι ούτε ήξερε μέχρι πότε θα εξακολουθούσε να 'ναι. Μέσα στο αχούρι του ζούσαν άλλες δύο οικογένειες αλλοδαποί, μια ιταλική και μια ακόμα ελληνική. Οι μόνοι γκάσταρμπάιτερ σ' ολόκληρη την περιοχή. Όλοι αυτοί ανεβοκατέβαιναν τις σάπιες σκάλες που χρησιμοποιούσαν η γυναίκα του και τα παιδιά του, μπαινόβγαιναν στο ίδιο αποχωρητήριο της αυλής με ξεκούμπωτα πουκάμισα και λυμένα ζωνάρια και ανοιγόκλειναν την ίδια πόρτα, που πίσω της ποτέ δεν ήξερες τί σε περιμένει.
 ΤΑ’ ΛΕΓΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ, όταν τον κατηγορούσαν πως έφερε μες στα πόδια τους αγριωπούς και πεινασμένους αγνώστους για μια χούφτα μάρκα. Προσπαθούσε να τους πείσει ότι τα κεφαλάκια και τα έντερα που έβλεπαν να κουβαλάνε οι νοικάρηδές του προέρχονταν από αρνάκια που αγόραζαν κανονικά από τα σφαγεία κι όχι από σφαγμένους Γερμανούς. Τί να πει κι ο ίδιος, που τα παιδιά του του μιλούσαν ήδη λέξεις ακαταλαβίστικες και τρώγανε όλ' αυτά τα σκατά. Το σπίτι του βρομοκοπούσε σκόρδο χωρίς να το βάζει στο στόμα του. Όπως κι εκείνοι μισούσε το σκόρδο κι όμως ήταν αναγκασμένος ν' ανέχεται την μπόχα του, για να μπορεί ν' αγοράζει τα λουκάνικα που τόσο αγαπούσε.
 Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ ΣΚΟΡΔΟ, ΕΠΕΙΔΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ αγάπησε τον Έλληνα που το 'τρωγε. Όταν περνάω από την Κολονία, πηγαίνω και τους βλέπω. «Το καλοκαίρι θα 'ρθω στην Ελλάδα», μου λέει κάθε φορά ο παλιός μου σπιτονοικοκύρης. «Ο εγγονός μου μου μαθαίνει ελληνικά». Ποτέ δεν ήρθε. Και γιατί νά 'ρθει άλλωστε; Η Ελλάδα πήγε κοντά του. (Απόσπασμα από το βιβλίο Κυριακάτικες ιστορίες, εκδ. Καστανιώτη)  
 Ο Αντώνης Σουρούνης (Θεσσαλονίκη, 1942- Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2016) ήταν βραβευμένος Έλληνας πεζογράφος, γνωστός για τα διηγήματα και τα μυθιστορήματά του με θέμα την ζωή των «γκασταρμπάιτερ». Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι του οι συγγενείς. Mετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, ο συγγραφέας διακόπτει τη φοίτησή του και ταξιδεύει δουλεύοντας. Eργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1995 ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. [Πηγή: www.doctv.gr]