Μη μου τους "κύκλους" τάραττε....

 Στην Ελλάδα σήμερα μπορεί να είσαι καθαρίστρια που πλαστογράφησε το απολυτήριο μιας τάξης του Δημοτικού και να καταδικάζεσαι σε 10ετή φυλάκιση. Μπορεί όμως και να δηλώνεις γιατρός χωρίς πτυχίο ιατρικής και να τη γλιτώνεις με 18 μήνες φυλάκιση - που πιθανότατα θα μειωθεί στο Εφετείο ώστε να μην κάνεις ούτε μία μέρα φυλακή!
 Η απίστευτη αυτή ιστορία που φέρνει στο φως σήμερα η «Εφ.Συν.» αφορά τον στρατιωτικό Ε.Γ. (τα πλήρη στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας). Ο Ε.Γ. διατηρεί ιατρείο, συνταγογραφεί, δίνει διαλέξεις σε δημοτικές αίθουσες, διατηρεί το προφίλ του άριστου μέλους της κοινωνίας και δηλώνει γιατρός αν και απόφοιτος της... Κτηνιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Μάλιστα, επί μια τριετία ήταν διευθυντής στο διαιτολογικό τμήμα του 401 ΓΣΝΑ, ενώ είχε ανοίξει και δύο ιατρεία, ένα στην Πάτρα και ένα στη Σπάρτη όπου δεχόταν ασθενείς.
 Ο εν λόγω αξιωματικός καταδικάστηκε πριν από λίγο καιρό από τη στρατιωτική Δικαιοσύνη σε ποινή φυλάκισης 18 μηνών, έπειτα από καταγγελία που είχε γίνει για τις δραστηριότητές του. Ο ίδιος έχει ασκήσει έφεση στην απόφαση. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κτηνίατρος αυτή την περίοδο σπουδάζει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, προκειμένου να λάβει τον τίτλο που δεν έχει, αλλά που χρησιμοποιούσε κατά κόρον τα προηγούμενα χρόνια.

Το πλαστό έγγραφο δυνάμει του οποίου ο Ε.Γ. εργαζόταν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο

 Και λέμε χρόνια, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας ήταν εγγεγραμμένος στον Ιατρικό Σύλλογο της Πάτρας από το 2011, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως την άδεια άσκησης επαγγέλματος την πήρε από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Στην Πάτρα, για άγνωστους λόγους, δεν έμεινε για πολύ ως μέλος του τοπικού ιατρικού συλλόγου, ζήτησε τη διαγραφή του και στη συνέχεια έκανε αίτημα να ενταχθεί στον Ιατρικό Σύλλογο Λακωνίας, πράγμα το οποίο και έγινε. Μάλιστα, υπάρχουν έγγραφα με τα οποία απευθύνεται στον ιατρικό σύλλογο, υπογράφοντας ως στρατιωτικός γιατρός.

 Στο μεσοδιάστημα είχαν πυκνώσει οι μουρμούρες μέσα στο 401 ΓΣΝΑ από γιατρούς που γνώριζαν πως ο Ε.Γ. δεν έχει πτυχίο ιατρικής και κάπως έτσι ακολούθησαν οι σχετικές καταγγελίες και ξεκίνησε μια Ένορκη Διοικητική Εξέταση για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές.

Η διακωμώδηση

 Πηγές από το νοσοκομείο ανέφεραν στην «Εφ.Συν.» ότι παρουσιαζόταν στους συναδέλφους με το επιχείρημα «έχω τελειώσει Ιατρική», ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που στους διαδρόμους του 401 ΓΣΝΑ διακωμωδούσαν την κατάσταση λέγοντας πως έχουν τη μοναδική τύχη να εργάζονται παρέα με έναν «συνάδελφο», ο οποίος ήταν ταυτόχρονα κτηνίατρος, γιατρός και διατροφολόγος! Παράλληλα, υπήρχαν αιχμές και ως προς τη διοίκηση του Υγειονομικού του Στρατού, για την οποία ανέφεραν πως δεν είχε ελέγξει, ως όφειλε, τους τίτλους του αξιωματικού.

 Όπως αποδείχτηκε από την έρευνα της στρατιωτικής Δικαιοσύνης, το πτυχίο Ιατρικής το οποίο προσκόμιζε ο εν λόγω αξιωματικός, με ημερομηνία έκδοσης 26 Νοεμβρίου 2007 και βαθμό «Λίαν Καλώς - Επτά» ήταν πλαστό και δεν είχε εκδοθεί ποτέ από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Με έγγραφό του στις 27 Φεβρουαρίου 2016 το ΑΠΘ ενημέρωνε την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας πως το εν λόγω πιστοποιητικό αποφοίτησης «δεν έχει εκδοθεί ποτέ από την εν λόγω σχολή», με αποτέλεσμα η περιφέρεια να καλέσει τον «γιατρό» να επιστρέψει την άδεια άσκησης επαγγέλματος σε αυτήν.

 Μάλιστα, την απόφαση αυτή η περιφέρεια την κοινοποιούσε τόσο στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, όπως επίσης και σε όλους τους ιατρικούς συλλόγους της χώρας.

 Μετά την απόφαση του στρατοδικείου ο Ε.Γ. έχει πάψει να δηλώνει γιατρός, τουλάχιστον στον ιστότοπο που διατηρεί και εμφανίζεται ως «κλινικός διαιτολόγος». Δηλώνει πως έχει αντιμετωπίσει περισσότερα από 3.600 περιστατικά στην καριέρα του, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες από τις μεθόδους αντιμετώπισης που περιγράφει, δεν γίνονται ούτε από διατροφολόγο ούτε από κτηνίατρο, αλλά από καταρτισμένο ιατρικό προσωπικό.

Δεδομένη η απόταξη

 Κύκλοι του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τους οποίους επικοινώνησε η «Εφ.Συν.» εκτιμούν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, η απόταξη από τον Στρατό είναι δεδομένη, ανεξαρτήτως του αν θα μειωθεί ή όχι η ποινή στο Εφετείο. Την κατάληξη μάλλον τη γνωρίζει και ο ίδιος ο Ε.Γ., ο οποίος εδώ και ενάμιση χρόνο ασχολείται με τους... συνεταιρισμούς, μετέχοντας μάλιστα και στην τελευταία έκθεση ΚΑΛΟ μέσω μιας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας που έχει ιδρύσει και η οποία ασχολείται με τη διατροφική υποστήριξη των καρκινοπαθών.

 Η περίπτωση του Ε.Γ. είναι το δεύτερο κρούσμα με «πειραγμένους» τίτλους σπουδών που συμβαίνει στο 401 ΓΣΝΑ το τελευταίο διάστημα. Υπενθυμίζεται ότι όπως αποκάλυψε η «Εφ.Συν.» πριν από λίγο καιρό, έπειτα από έρευνα του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας στο νοσοκομείο, αποδείχθηκε ότι ένας από τους θωρακοχειρουργούς της διακλαδικής καρδιοχειρουργικής κλινικής που αποτελούσε μέλος της Ομάδας Καρδιάς για να πραγματοποιεί τις ειδικού τύπου επεμβάσεις TAVI δεν είχε τα απαιτούμενα προσόντα γι’ αυτήν.

 Η συγκεκριμένη υπόθεση ήταν επίσης γνωστή στους κύκλους του νοσοκομείου καθώς είχαν γίνει σχετικές αναφορές προς τη διοίκηση και όμως, η στρατιωτική Δικαιοσύνη είχε βάλει τότε την υπόθεση στο αρχείο...  [Πηγή: efsyn]

 Σχόλιο: ...Ζούμε "ιστορικές στιγμές"... Όχι μόνο συνηθίσαμε το "κτήνος" (που σαφώς έχει ανάγκη "κτηνιάτρου"), αλλά το υιοθετήσαμε κιόλας.. Έτσι δε διστάσαμε ουδόλως να αντικαταστήσουμε την κοινή λογική με το "πράσσειν άλογα" (πράττειν παράλογα) και να αναδείξουμε (με χαρακτηριστική άνεση) τα γεωμετρικά σχήματα ( κύκλους, τρίγωνα, τετράγωνα, τραπέζια και τραπεζίτες...) και τα γεωμετρικά στερεά (π.χ. πυραμίδες), σε θέσεις "κλειδιά".. Δηλαδή μετατρέψαμε τα εκκολαπτήρια διαφθοράς (που όλα τα γνωρίζουν κι όλα τα κουκουλώνουν) σε εξουσία και τώρα αναρωτιόμαστε, γιατί καθυστερούν άραγε τα "αναδρομικά" (Πρόοδος, Ανάπτυξη, Ευημερία, Δικαιοσύνη...);;;

... Εσείς γιατί λέτε;;; .... Ε Δ Ω  

Chalasia

Villagers Of Ioannina City... Ε Δ Ω 

Άλλη μια φάμπρικα…

 Αν υπάρχει κάποιος –μετά τον Καζαντζίδη– που μιλάει στην καρδιά όσων, για μια μικρή ή μεγάλη περίοδο, αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης, αυτός είναι ο Λάκης Χαλκιάς. Πολύ πρόσφατα σε ένα μαγαζί, η ορχήστρα έπαιξε τη «Φάμπρικα». Ένα ζεϊμπέκικο που μας έδωσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος μελοποιώντας τον Σκούρτη.
 Ωραίο ζεϊμπέκικο, λεβέντικο. Κι ας λέει πράγματα σκληρά. Το μαγαζί, φοιτητικό στέκι, ήταν γεμάτο νέα παιδιά. Το ξέραν το τραγούδι, το χόρεψαν κάνα δυο. Να ’ξερε άραγε πριν «φύγει» ο ποιητής πόσο το αγαπούν οι νέοι; Να ’ξερε με πόσο πάθος τραγουδούσαν το:
 Η φάμπρικα δε σταματά/ δουλεύει νύχτα μέρα/ και πώς τον λεν το διπλανό/ και τον τρελό τον Ιταλό/ να τους ρωτήσω δεν μπορώ/ ούτε να πάρω αέρα…
 Οι «Μετανάστες», δίσκος σταθμός στην ελληνική δισκογραφία, κυκλοφόρησε το 1974, με τις ανεπανάληπτες ερμηνείες του Λάκη Χαλκιά και της Βίκυς Μοσχολιού. Τι είναι αυτό το τόσο δυνατό που κάνει μια γενιά αλλιώς μεγαλωμένη να αγαπά αυτά τα τραγούδια; αναρωτιόμουν, όταν πριν από λίγες μέρες έμαθα την είδηση του θανάτου του Γιώργου Σκούρτη. Νομίζω ο ίδιος πόνος.
 Ο πόνος του ανθρώπου που δεν μπορεί να φτιάξει ρίζες στην πατρίδα του και φεύγει για να αναζητήσει ένα μέλλον σε άλλη χώρα. Και, ναι, αυτά τα παιδιά δεν μοιάζουν μ’ εκείνα του ’60. Ξέρουν δύο γλώσσες, έχουν πτυχία, και παίζουν την τεχνολογία στα δάχτυλα. Αλλά αφήνουν πίσω το σπίτι όπου μεγάλωσαν και τους δικούς τους ανθρώπους. Κάποια νύχτα ή κάποια μέρα, η νοσταλγία θα τους βρει, απρόσμενα και ξαφνικά. Εκεί θα θυμηθούν τον Καζαντζίδη να τραγουδά Βίρβο, εκεί κάποιος θα ανακαλύψει και τη «Φάμπρικα»:
 Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός/ ξεχνάω τη μιλιά μου/ είμαι το νούμερο οχτώ/ με ξέρουν όλοι με αυτό/ μα εγώ κρατάω μυστικό/ ποιο είναι τ’ όνομά μου…

 Στην πραγματικότητα, η φάμπρικα της μετανάστευσης δεν σταμάτησε ποτέ. Δουλεύει ακόμα νύχτα - μέρα. Θυμήθηκα τον Πάουλο Φρέιρε που σε ένα από τα εμβληματικότερα βιβλία της σύγχρονης φιλοσοφίας, «Η αγωγή του καταπιεζόμενου», προειδοποιούσε πως, αν σε έναν υπερκαταναλωτικό και υπερχειραγωγούμενο κόσμο η παιδεία είναι απλώς εξειδίκευση, τίποτα δεν θα αλλάξει από τις παλιότερες σκοτεινές εποχές. Αυτό καταφέραμε; Δημιουργήσαμε άλλη μια γενιά μεταναστών;
 Άλλη μια γενιά εμιγκρέδων; Θα ήθελα να ελπίζω πως όχι, αλλά όλο και περισσότεροι γονείς αποχαιρετούν τα παιδιά τους στα αεροδρόμια. Στο «εδώ και στο τώρα». Με την ίδια ελπίδα που αποχαιρετούσαν τα παιδιά τους κάποιοι άλλοι γονείς πολλά χρόνια πριν στις αποβάθρες των τρένων και των πλοίων. Την ελπίδα πως θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Αντίο, κ. Σκούρτη, η φάμπρικα δουλεύει ασταμάτητα, κι εμείς εδώ... ακούμε ακόμα τον ήχο των μηχανών και των αναστεναγμών. [Πηγή: efsyn]

Προσφυγιά, ποίηση και γελοιογραφία-Ένα καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα

 «Ποια είναι άραγε η ιστορία των προσφύγων; Είναι μήπως αυτή η προσφυγική κρίση η μόνη που έχει συμβεί στην ιστορία; Υπάρχει τελικά ελπίδα για την ανθρωπότητα;» Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που συζητούν μαθητές στο πλαίσιο ενός καινοτόμου εκπαιδευτικού προγράμματος που συνδυάζει το θέμα των προσφύγων, της ποίησης και της γελοιογραφίας.
 Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «προσφυγο-ποίηση / μιλώντας στη σχολική τάξη για τους πρόσφυγες με τη γλώσσα της ποίησης και την ανατροπή της γελοιογραφίας» και το ομώνυμο βιβλίο θα παρουσιαστούν το Σάββατο, 24 Νοεμβρίου και ώρα 12.00, στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς (ΠΠΙΕΔ), Δεκελείας 152 και Αττάλειας 2, Νέα Φιλαδέλφεια.
 Το πρόγραμμα και το βιβλίο συνδυάζουν την αφαιρετική γλώσσα και τη συγκίνηση της ποίησης με την ανατρεπτική τέχνη και τη λεπτή ειρωνεία της γελοιογραφίας.

 

 Βασίζονται σε έργα του γνωστού σκιτσογράφου Μιχάλη Κουντούρη που έχουν δημοσιευτεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στο περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και θα εκτίθενται στον ίδιο χώρο από τις 20 Νοεμβρίου.

 Συγγραφέας του βιβλίου και εμπνευστής του προγράμματος είναι ο φιλόλογος Αντώνης Κουντούρης που το έχει ήδη εφαρμόσει στο Ελληνικό Γυμνάσιο του Βούπερταλ στη Γερμανία, όπου διδάσκει ως φιλόλογος.
 Στην εκδήλωση, που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και στο ευρύ κοινό, θα μιλήσουν οι:

Αντώνης Κουντούρης, φιλόλογος, συγγραφέας
Μιχάλης Κουντούρης, σκιτσογράφος
Χρήστος Αλεφάντης, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού δρόμου «Σχεδία».

Info
Διάρκεια έκθεσης: 20-28 Νοεμβρίου
Ώρες λειτουργίας: 09.00-21.00. Επισκέψεις σχολείων 10.00-14.00    [Πηγή: efsyn]

Εσπερινό

Μαρία Παπαγεωργίου... Ε Δ Ω 

Η δυσγραφία και τα πρώιμα συμπτώματά της

 Η δυσγραφία είναι μία αναπτυξιακή διαταραχή που συνήθως εκδηλώνεται στην πρώτη δημοτικού.
 Κύριο χαρακτηριστικό της δυσγραφίας εξηγεί ο κος Στέλιος Μαντούδης αναπτυξιακός εργοθεραπευτής, είναι ότι ο μαθητής δυσκολεύεται πολύ να μάθει να γράφει σωστά ακόμα και μετά από πολλές υποδείξεις αλλά και αρκετή εξάσκηση.
 Αντίθετα με τη δυσγραφία, κακογραφία ονομάζεται όταν ένας μαθητής είχε μάθει να γραφεί σωστά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αλλά μεγαλώνοντας αρχίζει να βαριέται και γράφει γρήγορα με αποτέλεσμα να είναι κακογράφος.
 Η διαφορά ανάμεσα στη δυσγραφία και την κακογραφία
 Το παιδί που θεωρείται κακογράφος εάν του ζητήσεις να γράψει αργά και σωστά μπορεί να βελτιώσει την εικόνα του γραπτού του. Ένας δυσγραφικός μαθητής όμως πάντα γραφεί άσχημα, ακανόνιστα, δυσανάλογα, δυσανάγνωστα γράμματα, λέξεις και προτάσεις.
Η δυσγραφία είναι μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας που παρουσιάζεται με συχνότητα 3-5% και είναι πιο συχνή στα αγόρια. Η μαθησιακή αυτή δυσκολία συνήθως συνυπάρχει με τη Δεπ-υ τη διάσπαση δηλαδή της προσοχής, την υπερκινητικότητα, αλλά και με άλλες αναπτυξιακές διαταραχές όπως είναι η δυσκολία στη διατήρηση του κινητικού συντονισμού.
 Τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια δυσγραφίας
 Τα πρώτα συμπτώματα της δυσγραφίας γίνονται αντιληπτά από την προσχολική ηλικία με κύρια δυσκολία την άρνηση του παιδιού να ασχοληθεί με εργασίες που σχετίζονται με το γράψιμο και την ζωγραφική. Οι γονείς, συνήθως αποδίδουν την άρνηση αυτή στις προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα του παιδιού χωρίς να την αξιολογούν ιδιαίτερα, πιστεύοντας ότι όταν θα μεγαλώσει θα μάθει να γράφει σωστά. Καθώς όμως το παιδί μεγαλώνει οι γονείς συνειδητοποιούν ότι η άρνησή του να ασχοληθεί με το γράψιμο και την ζωγραφική οφείλεται στη δυσκολία που έχει να εκτελέσει μία εργασία όπως τα άλλα συνομήλικα παιδιά.
 Η δυσγραφία δημιουργεί στο νήπιο/μαθητή χαμηλή αυτοεκτίμηση
 Ακόμα και από την τάξη του προνηπίου, το παιδί που δεν μπορεί να ζωγραφίσει το ίδιο καλά όσο τα άλλα, νιώθει άσχημα για τον εαυτό του. Το αίσθημα αυτό, είναι και ο κύριος λόγος που το παιδί αρνείται να συμμετέχει σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την ζωγραφική ή την προγραφή. Το παιδί συγκρίνοντας τον εαυτό του με τα άλλα παιδιά αντιλαμβάνεται τη διαφορά και αποφεύγει να εκτελέσει τέτοιου είδους δραστηριότητες με σκοπό να μην ντροπιαστεί στους συμμαθητές του. Τα παιδιά με δυσγραφία συχνά στοχοποιούνται, γίνονται θύματα bulling και κοροϊδευτικών σχολίων μέσα στην τάξη.

 Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας στο Νηπιαγωγείο
 Τα παιδιά:
Δείχνουν απροθυμία να ασχοληθούν με την ζωγραφική
Έχουν άρνηση να κάνουν προγραφικές ασκήσεις
Δυσκολεύονται να αντιγράψουν γράμματα ή λέξεις
Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό και κουράζονται εύκολα
Παραπονιούνται όταν πρέπει να γράψουν κάτι

 Τα πρώιμα συμπτώματα της δυσγραφίας εντοπίζονται στην Α΄ Δημοτικού

 Τα παιδιά:
Δυσκολεύονται να γράψουν σωστά τα γράμματα μέσα στο καρέ τετράδιο
Κολλούν τις λέξεις, μπερδεύουν τα κεφαλαία με τα μικρά γράμματα
Γράφουν μισά τα γράμματα σε λέξεις, πάνω ή κάτω από τη γραμμή του τετραδίου
Έχουν λανθασμένη στάση σώματος, συνήθως όταν γράφουν σκύβουν
Κρατούν λάθος το μολύβι (είτε πολύ σφιχτά είτε πολύ χαλαρά)
Γράφουν με εξαιρετικά αργό ρυθμό ή παρορμητικά και ακατάστατα
Κουράζονται γρήγορα κάθε φορά που πρέπει να γράψουν
Το γραπτό τους είναι δυσανάγνωστο
Γράφουν άσχημα και ακατάστατα ακόμα και μετά από πολλή εξάσκηση
 Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στη Β΄ Δημοτικού

 Τα παιδιά:
Είναι ασυνήθιστα κακογράφοι για αυτή την ηλικία
Αναμειγνύουν κεφαλαία με μικρά γράμματα
Έχουν δυσκολία να γράψουν ομοιόμορφα γράμματα και πάνω στη γραμμή
Κολλάνε τα γράμματα ή αφήνουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους
Παραπονιούνται συχνά ότι κουράζονται και ότι δεν τους αρέσει να γράφουν
Αργούν εξαιρετικά πολύ στην αντιγραφή
Έχουν χαμηλή απόδοση σε σχέση με την προσπάθεια τους

Τα συμπτώματα της δυσγραφίας στην Γ ΄ Δημοτικού και πάνω

Τα παιδιά:
Παρουσιάζουν ασυνήθιστα ακατάστατη εικόνα γραπτού
Συλλαβίζουν ακόμα ή ψιθυρίζουν λεκτικά ώστε να γράψουν μία λέξη
Δεν μπορούν να διατυπώσουν τις σκέψεις στο γραπτό λόγο
Έχουν δυσκολία στη δομή, στη σύνταξη και τη γραμματική

 Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν ένα παιδί με δυσγραφία;
Ένα παιδί που παρουσιάζει δυσκολία στο γραπτό λόγο, χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τα παιδιά της ηλικίας του. Οι γονείς που έχουν ένα παιδί στην Α΄ Δημοτικού και διαπιστώνουν ότι το παιδί τους δυσκολεύεται να γράψει σωστά και καθαρά χρειάζεται να δώσουν στο παιδί πολλές ευκαιρίες εξάσκησης.

 Πότε χρειάζεται να πάω στον ειδικό ένα παιδί με δυσγραφία;
Σε περίπτωση που οι γονείς διαπιστώσουν ότι η δυσκολία που έχει το παιδί τους στη γραφή δε βελτιώνεται παρά τις πολλές προσπάθειες εξάσκησης που έχουν κάνει, χρειάζονται μία αξιολόγηση από έναν ειδικό. Η αναπτυξιακή διάγνωση που θα προκύψει, καθώς και η εργοθεραπευτική εκτίμηση θα δείξει το βαθμό της δυσκολίας του παιδιού αλλά και τους τρόπους αντιμετώπισης.

Στέλιος Μαντούδης
Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής
Επιστημονικά Υπεύθυνος των Αναπτυξιακών Κέντρων Mandou
www.mandou.gr                                                                              [Πηγή: www.mothersblog.gr]

Ουμπέρτο Έκο: Η απώλεια της ιδιωτικότητας

 Το πρώτο πράγμα που τέθηκε σε κρίση από την παγκοσμιοποίηση των επικοινωνιών μέσω του Ίντερνετ, είναι η έννοια των συνόρων. Η έννοια των συνόρων είναι αρχαία όσο και το ανθρώπινο είδος, ή μάλλον, όσο όλα τα ζωικά είδη.
 Η ηθολογία μας διδάσκει ότι κάθε ζώο αναγνωρίζει γύρω από το ίδιο και τα όμοιά του μια σφαίρα σεβασμού, μια περιοχή μέσα στην οποία αισθάνεται ασφαλές και θεωρεί αντίπαλο όποιον διασχίσει αυτό το όριο. Η πολιτισμική ανθρωπολογία μας έδειξε ότι αυτή η προστατευτική σφαίρα ποικίλλει ανάλογα με τους πολιτισμούς, και για ορισμένους λαούς μια εγγύτητα του συνομιλητή που άλλοι λαοί θεωρούν έκφραση εμπιστοσύνη, θεωρείται εισβολή και επιθετικότητα.
 Σε ανθρώπινο επίπεδο, αυτή η ζώνη προστασίας εκτείνεται από το άτομο στην κοινότητα. Τα όρια -των πόλεων, της  περιοχής, του βασιλείου- θεωρούνταν ανέκαθεν μια συλλογική διεύρυνση των ατομικών σφαιρών προστασίας Ας αναλογιστούμε πόσο ο λατινικός τρόπος σκέψης επέμενε στην έννοια των συνόρων, σε σημείο μάλιστα ώστε να βασίσει τον μύθο της ίδρυσης του σε μια τέτοια παραβίαση της  περιοχής: ο Ρωμύλος χαράζει κάποια όρια και σκοτώνει τον αδερφό του, επειδή δεν τα σεβάστηκε.
 Ο Ιούλιος Καίσαρ, διασχίζοντας τον Ρουβίκωνα, αντιμετωπίζει την ίδια αγωνία που ίσως  ένιωσε ο Ρώμος πριν καταπατήσει το όριο που είχε χαράξει ο αδερφός του. Ξέρει ότι διασχίζοντας εκείνο το ποτάμι, εισβάλλει ένοπλα σε ρωμαϊκή περιοχή. Το αν μετά θα κατευθυνθεί προς το Ρίμινι, όπως κάνει στην αρχή ή θα βαδίσει προς τη Ρώμη, είναι άσχετο: η ιεροσυλία διαπράττεται τη στιγμή που διασχίζει τα σύνορα και είναι αμετάκλητη. Ο κύβος ερρίφθη.
 Οι Έλληνες ήξεραν τα όρια της πόλεως και αυτά τα όρια χαράσσονταν από τη χρήση της  ίδιας γλώσσας – ή των διάφορων διαλέκτων της. Οι βάρβαροι άρχιζαν εκεί όπου δεν μιλιούνταν πια τα ελληνικά.
 Μερικές φορές, η έννοια των (πολιτικών) συνόρων ήταν τόσο επίμονη ώστε να προκαλεί την ανέγερση ενός τείχους μέσα στην ίδια πόλη, προκειμένου να καθοριστεί ποιος ήταν από δω και ποιος από κει. Και, τουλάχιστον για τους Ανατολικογερμανούς, το να περάσουν τα σύνορα τους εξέθετε στην ίδια τιμωρία που βρήκε και ο μυθικός Ρώμος. Το παράδειγμα του Ανατολικού Βερολίνου μάς λέει στην ουσία κάτι που στην πραγματικότητα αφορά κάθε σύνορο. Το σύνορο όχι μόνο προστατεύει την κοινότητα από μια επίθεση ξένων, αλλά και από το βλέμμα τους. Τα τείχη και το γλωσσικό φράγμα μπορούν να χρησιμεύσουν σε ένα δεσποτικό καθεστώς για να κρατήσει τους υπηκόους του σε άγνοια γύρω απ’ τα όσα συμβαίνουν αλλού, αλλά εν γένει εγγυώνται στους πολίτες ότι οι πιθανοί εισβολείς δεν έχουν πληροφορίες για τα ήθη, για τα πλούτη, για τις εφευρέσεις, για τα συστήματα καλλιέργειάς τους. Το μεγάλο σινικό τείχος δεν προστάτευε μόνο τους υπηκόους του Βασιλείου του Ουρανού από τις εισβολές, αλλά διασφάλιζε και το μυστικό της παραγωγής του μεταξιού.
 Αντίστροφα, οι υπήκοοι ανέκαθεν πλήρωναν αυτή την κοινωνική μυστικοπάθεια αποδεχόμενοι την απώλεια της ιδιωτικής τους μυστικοπάθειας. Διαφόρου τύπου ανακρίσεις, κοσμικές ή Θρησκευτικές, είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν τη συμπεριφορά και συχνά μάλιστα τις σκέψεις των υπηκόων, και ας μην μιλήσουμε για τους τελωνειακούς και φορολογικούς νόμους μέσω των οποίων θεωρούνταν πάντα σωστό ο ιδιωτικός πλούτος των πολιτών να είναι γνωστός στο κράτος.
 Με το Ίντερνετ η ίδια η έννοια του εθνικού κράτους μπαίνει σιγά σιγά σε κρίση. Το Ίντερνετ δεν είναι απλώς το μέσον που επιτρέπει να δημιουργηθούν διεθνείς και πολύγλωσσες chat lines. Σήμερα, μια πόλη της Πομερανίας μπορεί να αδελφοποιηθεί με ένα κέντρο της Εστρεμαδούρα, βρίσκοντας on line κοινά ενδιαφέροντα και εμπορικές συναλλαγές πέρα από τις εθνικές οδούς που ακόμα διασχίζουν σύνορα. Σήμερα, μέσα στα ακατάπαυστα κύματα των μεταναστών, είναι όλο και πιο εύκολο για μια μουσουλμανική κοινότητα της Ρώμης να συνδεθεί με μια μουσουλμανική κοινότητα του Βερολίνου.
 Ωστόσο, αυτή η πτώση των συνόρων προκάλεσε δύο αντίθετα φαινόμενα. Από τη μια, δεν υπάρχει πια εθνική κοινότητα που να μπορεί να εμποδίσει τους πολίτες της να γνωρίσουν αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες και σύντομα θα είναι αδύνατο να εμποδίσεις τον πολίτη οποιοσδήποτε δικτατορίας να μαθαίνει σε πραγματικό χρόνο αυτό που συμβαίνει αλλού. Από την άλλη, η αυστηρή παρακολούθηση που ασκούν τα κράτη στις δραστηριότητες των πολιτών πέρασε σε άλλα κέντρα εξουσίας που είναι τεχνολογικά σε θέση (αν και όχι πάντα νόμιμα) να γνωρίζουν σε ποιον γράψαμε, τι αγοράσαμε, ποια ταξίδια κάναμε, ποιες είναι οι εγκυκλοπαιδικές παραξενιές μας και ακόμα και οι σεξουαλικές προτιμήσεις μας.
 Ακόμα και ο δύστυχος παιδεραστής του παλιού καιρού που προσπαθούσε, μες στον κλειστό κύκλο του χωριού του, να κρατήσει κρυφό το νοσηρό πάθος του, σήμερα ενθαρρύνεται να γίνει ακόμα και επιδειξίας, εκθέτοντας επικίνδυνα on line το επαίσχυντο μυστικό του. Το μεγάλο πρόβλημα του πολίτη που διαφυλάττει ζηλότυπα την ιδιωτική ζωή του, δεν είναι το να προφυλαχτεί από τους hackers, που δεν είναι περισσότεροι ή πιο επικίνδυνοι από τους παλιούς ληστές των δρόμων που λήστευαν κάποτε τους εμπόρους, αλλά από τα cookies και απ’ όλα τ’ άλλα τεχνολογικά θαύματα που επιτρέπουν τη συλλογή πληροφοριών για το άτομό μας.
 Μια πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή πείθει το παγκόσμιο κοινό ότι η κατάσταση του Μεγάλου Αδελφού έγκειται στο ν’ αποφασίσουν (με μια ελεύθερη, αν και αξιοθρήνητη, πράξη βούλησης) ορισμένα άτομα να αφήσουν τα ευτυχισμένα να κατασκοπεύουν πλήθη να τους παρακολουθούν. Αλλ’ αυτός δεν είναι ο Μεγάλος Αδελφός για τον οποίο μιλούσε ο Όργουελ. Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ μπαίνει σε λειτουργία από μια στενή νομενκλατούρα που κατασκοπεύει κάθε ατομική πράξη κάθε μέλους του πλήθους, ενάντια στις επιθυμίες όλων. Ο Μεγάλος Αδελφός του Όργουελ δεν είναι η τηλεόραση, όπου εκατομμύρια ηδονοβλεψίες κοιτάζουν ένα μόνο επιδειξία. Είναι το Πανόπτικον του Μπένθαμ, όπου πλήθος φρουροί παρατηρούν, απαρατήρητοι και αόρατοι, έναν και μόνο καταδικασμένο.
 Αλλά αν στο μυθιστόρημα του Όργουελ ο Μεγάλος Αδελφός ήταν μια αλληγορία για τον Πατερούλη Στάλιν, σήμερα ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρατηρεί δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ένας, είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Όπως και η Εξουσία του Φουκό, δεν είναι μια αναγνωρίσιμη οντότητα, αλλά είναι το σύνολο μιας σειράς κέντρων που δέχονται το παιχνίδι και αλληλοϋποστηρίζονται, σε σημείο ώστε, όποιος κατασκοπεύει από ένα κέντρο εξουσίας τους άλλους να ψωνίζουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ, θα κατασκοπευτεί με τη σειρά του όταν θα πληρώνει το ξενοδοχείο με την πιστωτική του κάρτα. Όταν η Εξουσία δεν έχει πια πρόσωπο, γίνεται ανίκητη. Ή τουλάχιστον, είναι δύσκολο να την ελέγξεις.  [Πηγή: Αντικλείδι]

                                                                               ***
Umberto Eco:   (5 Ιανουαρίου 1932 – 19 Φεβρουαρίου 2016)  ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος.

Ντούρου Ντούρου

Απόστολος Ρίζος... Ε Δ Ω 

"Ανεξάρτητα" παιδιά, εξαρτημένοι ενήλικες

 Αυτό που ίσως ακούγεται περισσότερο από το στόμα νέων και όχι μόνο γονιών είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο. Αυτή είναι και η αγωνία πολλών με λίγο μεγαλύτερα παιδιά «πότε θα γίνει ανεξάρτητο» ή ο λόγος περηφάνιας κάποιων άλλων «από μωρό ήταν ανεξάρτητο!». Το εντυπωσιακό είναι ότι συχνότερα θα ακούσεις συζητήσεις για το αν κάποιο παιδί είναι ή πώς θα γίνει ανεξάρτητο παρά για το αν είναι ή πώς θα γίνει ευτυχισμένο.
 Κάθε εποχή έχει τις αξίες της. Κάθε γενιά κληροδοτεί στην επόμενη τις συμβουλές της, οι οποίες συνήθως είναι αναπαραγωγή κοινωνικών στερεοτύπων ή προσωπικών βιωμάτων. Συχνά πράττουμε χωρίς να σκεφτούμε ή να αμφισβητήσουμε. Από την άλλη, όταν τα παιδιά μας γίνονται έφηβοι, ενήλικες, γονείς, αρνούμαστε να κάνουμε τη σύνδεση του πώς οι συμπεριφορές του τότε ίσως σχετίζονται με την προσωπικότητα του τώρα.
 Γεννιέται ένα μωρό και οι πιο κοινές συμβουλές είναι: «Να μάθει να κοιμάται μόνο του και μην τυχόν και το βάλετε στο κρεβάτι σας, δε θα μπορέσετε μετά να το βγάλετε».
 Έχουμε αναρωτηθεί άραγε γιατί ένα βρέφος που έχει κοιμηθεί δίπλα στη μάνα του, δε θέλει να κοιμάται μόνο του σε ένα κρεβάτι με κάγκελα και πιθανώς σε ένα δωμάτιο άλλο; Έχουμε αναρωτηθεί τι γινόταν τότε (όχι πολύ παλιά) που δεν υπήρχαν όλες αυτές οι «ανέσεις» ενδοεπικοινωνία, ριλάξ, πιπίλα, μπιμπερό; Έχουμε σκεφτεί πώς να λειτουργούσε εκείνη η γυναίκα που δεν ήξερε από «πολιτισμό», που δεν άκουγε συμβουλές από τους γύρω της;
  Έχουμε αναρωτηθεί γιατί εμείς οι ενήλικες με γνώση και συνείδηση προτιμάμε να κοιμόμαστε με κάποιον δίπλα μας παρά μόνοι μας;
«Να μάθει να τρώει με πρόγραμμα, κάθε τρεις ώρες και την ποσότητα που εμείς έχουμε αποφασίσει». Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Ποιος τρώει κάθε μέρα την ίδια ακριβώς ώρα και την ίδια ακριβώς ποσότητα; Εμείς δηλαδή κάθε μέρα έχουμε την ίδια όρεξη; Άλλωστε μια γυναίκα που θηλάζει αποκλειστικά από την αρχή, ξέρει πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, εκτός κι αν αντέχει να έχει ένα μωρό να κλαίει και να γκρινιάζει.
«Να σταματήσει ο θηλασμός νωρίς γιατί αλλιώς το παιδί εθίζεται και δε θα γίνει ποτέ ανεξάρτητο». Η αντίστοιχη αγωνία για πιπίλα, για κουβερτάκια ή κουκλάκια τα οποία χρησιμοποιεί το παιδί είναι σαφώς μικρότερη… παρ’ όλο που αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποκατάστατα της μητέρας (στήθος, αγκαλιά, μυρωδιά).
 Σε όλα αυτά υποβόσκει μια κοινή πεποίθηση. Το μωρό δεν ξέρει να αναγνωρίζει τις ανάγκες του και το μωρό γεννιέται με μια «μοχθηρή» διάθεση να μας εκμεταλλευτεί, χειριστεί και γενικά να μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη… εκτός κι αν προλάβουμε και του «μάθουμε», δηλαδή του επιβληθούμε.   Κι όμως, τα βρέφη είναι σε απόλυτη επαφή με τις ανάγκες τους, εφόσον δεν παρεμβαίνουμε. Ξέρουν πότε πεινάνε και πόσο, ξέρουν πότε φοβούνται, πότε πονάνε, πότε έχουν ανάγκη από τρυφερότητα. Η υποχρέωσή μας δεν είναι να τους μάθουμε να μην ακούν τις πραγματικές τους ανάγκες, αλλά να τις ικανοποιήσουμε.
 Ένα βρέφος εξυπακούεται ότι δεν είναι σχεδιασμένο από τη φύση να είναι ανεξάρτητο. Δε θα επιβίωνε. Και αυτό το γνωρίζει, ενστικτωδώς. Γι’ αυτό κι όταν δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες του κλαίει. Είναι το μόνο μέσο που διαθέτει για να δηλώσει στο φροντιστή του ότι κάτι δεν πάει καλά.
 Το να το αγνοήσουμε, δε σημαίνει πως σταματάει να υπάρχει η ανάγκη, απλά σταματάει κάποια στιγμή να μας την επικοινωνεί. Παραιτείται από το να διεκδικεί, άλλωστε είναι τόσο εξαντλητικό αυτό για ένα μωρό.
 Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι ανάγκες του αγνοούνται κι έτσι οδηγείται να πιστέψει ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Προφανώς ο γονιός ξέρει καλύτερα απ’ ότι το ίδιο το παιδί, γι’ αυτό και του φέρεται έτσι, αλλιώς γιατί να μην το ικανοποιεί;
 Από την άλλη, όμως, συμβαίνει το εξής παράλογο, το μωρό που θεωρητικά είναι έτοιμο από βρέφος να κοιμηθεί μόνο του, να κάθεται με τις ώρες στο ριλάξ μόνο του, δεν είναι σε θέση να πιάσει το κουτάλι μόνο του ακόμα κι αν δείχνει καθαρά ότι θέλει να δοκιμάσει και φτάνει τριών ή τεσσάρων και το ταΐζει κάποιος άλλος.
 Το ίδιο μωρό που πρέπει να μάθει να είναι ανεξάρτητο, όταν πάει να ανέβει στον καναπέ μόνο του, ακούει ένα «είσαι μικρό ακόμα» και νιώθει δυο χέρια να το σηκώνουν και να το βάζουν στη θέση όπου πιστεύουν ότι ήθελε να βρεθεί. Έτσι, το παιδί που πάει να βάλει μόνο του τα παπούτσια, βλέπει το γονιό να το κοιτάει περιπαιχτικά και να του λέει «τι κάνεις βρε μπόμπιρα; Δεν μπορείς ακόμα μόνος σου».
 Μεγαλώνει κι άλλο και ζητάει να διαλέξει αυτό τι ρούχα θα φορέσει, αλλά ακόμα είναι τριών ετών, είναι δυνατόν να αποφασίσει τι θα φορέσει στα γενέθλιά του; «Θα διαλέξει τη φόρμα του πάλι, ενώ εμείς δώσαμε τόσα λεφτά γι’ αυτό το κουστουμάκι που του πάει τόσο πολύ!» Μετά πάει σχολείο και λέει ότι θέλει να ξεκινήσει χορό γιατί του αρέσει, αλλά ο γονιός πάλι ξέρει καλύτερα και αποφασίζει ότι το μπάσκετ του ταιριάζει περισσότερο.
  Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας ανασφαλής και όχι ανεξάρτητος. Αυτό το παιδί μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ανεξάρτητο αλλά θα είναι ένα φοβισμένο πλάσμα που θα προσπαθεί να επιβεβαιώσει αν αυτό που νιώθει είναι «σωστό» ή ακόμα και αληθινό από τις αντιδράσεις των άλλων.
 Αυτό το παιδί θα γίνει ένας ενήλικας που θα φοβάται να παραιτηθεί από την ανυπόφορα βαρετή δουλειά του και να κυνηγήσει το όνειρό του, θα γίνει ένας ενήλικας που θα μένει σε σχέσεις εξάρτησης γιατί θα φοβάται να μείνει μόνος του.
 Ας το δούμε τώρα αλλιώς. Ένα βρέφος γεννιέται και οι γονείς δεν ακολουθούν καμία συμβουλή ή τεχνική παρά μόνο ακολουθούν τις ανάγκες του παιδιού τους όπως τις υποδεικνύει αυτό. Έτσι, άλλωστε, συμβαίνει και με όλα τα θηλαστικά στον πλανήτη μας. Έχουμε ένα μωρό που θηλάζει κατ’ απαίτηση, κοιμάται με τους γονείς του και όποτε ζητάει αγκαλιά, την έχει. Τρώει όσο θέλει και όποτε θέλει. Έχει χρόνο να πειραματιστεί, να δοκιμάσει. Ξέρει ότι αν χρειαστεί βοήθεια και τη ζητήσει, θα την έχει.
 Αυτό το παιδί δεν μπορεί παρά να έχει υψηλή αυτοεκτίμηση μιας και ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το πώς μας αντιμετωπίζουν οι φροντιστές μας τα πρώτα χρόνια. Όσο μας δείχνουν ότι είμαστε σημαντικοί, τόσο σημαντικοί νιώθουμε.
 Ας μη φοβόμαστε τα παιδιά… μια ανάγκη η οποία καλύπτεται γενναιόδωρα, θα καλυφθεί πολύ πιο γρήγορα από την ανάγκη που αγνοείται. Το νήπιο που αποθηλάζει φυσιολογικά, το νήπιο που αποφασίζει αυτό ότι πλέον θέλει να κοιμάται μόνο του, το παιδί που έχει χορτάσει από αγκαλιά, είναι ο ενήλικας που είναι πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος.
 Το παιδί που έχει γεμίσει από ασφάλεια και φροντίδα τα πρώτα εκείνα χρόνια που έχει επίγνωση του πόσο ευάλωτη είναι η ύπαρξή του και που έχει καταγράψει μέσα του ότι αυτό που νιώθει είναι έγκυρο, είναι ο ενήλικας που δε θα ζει με το φόβο του αύριο, που θα διεκδικεί αυτό που θέλει, που θα τολμάει να είναι ευτυχισμένος και δε θα νιώθει ενοχές γι’ αυτό. Έτσι δε θα θέλανε τα παιδιά μας να είναι όταν μεγαλώσουν;                                                                         [Πηγή: www.doctv.gr]

28 Οκτωβρίου 1940 - 2018

 Παραδόξως κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου εξακολουθούμε να "γιορτάζουμε" και να αισθανόμαστε "εθνική υπερηφάνεια".. Αυτό κι αν είναι ανεξήγητο μεταφυσικό φαινόμενο... Επειδή το "μακρινό" 1940, η χώρα αντιστάθηκε στην "ανάπτυξη των κατακτητών", ενώ κατά τη διάρκεια κι αμέσως μετά την κατοχή άρχισαν τα όργανα και οι "προετοιμασίες" που μας οδήγησαν, το 2010, στην αμαχητί παράδοσή μας στις "αγκαλιές" των "κατακτητών" και της καλπάζουσας "ανάπτυξης"...
 Τότε τι "γιορτάζουμε"  και με ποιο δικαίωμα;;;  Ας δούμε συνοπτικά,  το τότε, το ενδιάμεσο και το σήμερα κι αν βρείτε κάτι (το παραμικρό έστω..) που να δικαιολογεί τη "συμπεριφορά" μας καλοδεχούμενο...

ΤΟΤΕ....  28 Οκτωβρίου 1940
**Σημειώστε ότι η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Ελλάς:           219
Νορβηγία         61
Γαλλία             43  [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία          30 
Βέλγιο             18
Ολλανδία          4
Γιουγκοσλαβία 3
Δανία               0 μέρες. [Οι Δανοί παραδόθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή  για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ……………….]
Τσεχοσλοβακία 0
Λουξεμβούργο  0 

ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Συνολικές απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ελλάς           10%     (750.000)
Σοβ. Ένωση  2,8%
Ολλανδία      2,2%
Γαλλία          2%
Πολωνία      1,8%
Γιουγκοσλαβία  1,7%
Βέλγιο         1,5%

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ    Πηγή:Ανθολόγιο Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου

Σαρλ ντε Γκωλ, Charles de Gaull 1890-1970
Πρόεδρος τής Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, αρχηγός τής Γαλλικής Αντίστασης κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
"Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση τού Λαού και των ηγετών τής Ελλάδος."
(Από ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά την λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου.)

Μωρίς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992
Υπουργός των εξωτερικών τής Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας 1974
"Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της μαρτυρικής υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης…Ποτέ μία ήττα δεν υπήρξε τόσο τιμητική για κείνους πού την υπέστησαν"
(Από μήνυμά του πού απηύθυνε από το BBC τού Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς τής Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, ημέρα πού ο Χίτλερ κατέλαβε την Αθήνα ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά τού Μουσολίνι και έξι εβδομάδων κατά τού Χίτλερ.)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953
Αρχηγός τής Σοβιετικής Ενώσεως από το 1924 έως 1953
"Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν δια να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, τού οποίου ή αντίστασης έκρινε τον 2ον Παγκόσμιο Πόλεμο."
(Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας την 31 Ιανουαρίου 1943 μετά την νίκη τού Στάλινγκραντ και την συνθηκολόγηση τού στρατάρχη Paulus.)

Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
"Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διότι κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε".
(Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)

Γ. Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974
Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού
"Εάν ο Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στις πόρτες τής Μόσχας, να συγκρατήσει και να ανατρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο, το οφείλει στον Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες όλον τον καιρό πού θα μπορούσαν να μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε το κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς."
(Απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1833-1945
Πρωθυπουργός τής Ιταλίας 1922-1945
"Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτε δεν είναι ακλόνητο εις τα στρατιωτικά πράγματα και ότι πάντοτε μας περιμένουν εκπλήξεις."                                  (Από λόγο πού εκφώνησε στις 10/5/1941.)

Αδόλφο Χίτλερ, Hitler 1889-1945
Αρχηγός τού Γερμανικού κράτους 1889-1945
"Χάριν της ιστορικής αληθείας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ' όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατον…."                                       (Από λόγο πού εκφώνησε στις 4 Μαΐου 1941 στο Ράιχσταγκ.)

Σερ Άντονι Ήντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977
Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικών της Βρετανίας 1940-1945, Πρωθυπουργός της Βρετανίας 1955-1957
"Ασχέτως προς ότι θα πουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος, εκείνο το οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στον Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή τής επανάστασης στην Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή κράτησε τούς Γερμανούς στο ηπειρωτικό έδαφος και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε την χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων τού Γερμανικού Επιτελείου και έτσι έφερε γενική μεταβολή στην όλη πορεία τού πολέμου και νικήσαμε."
(Από λόγο του στο Βρετανικό κοινοβούλιο στις 24/09/1942.)

Τσόρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965
Πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
"Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δια την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια."
"Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β' Παγκόσμιο Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη."
(Από ομιλία του στο Αγγλικό κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1941.
"Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες." (Από λόγο πού εκφώνησε από το BBC τις πρώτες ημέρες τού Ελληνοϊταλικού πολέμου.)
"Μαχόμενοι οι Έλληνες εναντίον τού κοινού εχθρού θα μοιρασθούν μαζί μας τα αγαθά τής ειρήνης."
(Από λόγο πού εκφώνησε στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν επιτέθηκε ή Ιταλία κατά τής Ελλάδας.)

Σερ Χάρολντ Αλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969
Βρετανός Στρατάρχης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
"Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ή Ελλάς ανέτρεψε το σύνολο των σχεδίων τής Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν να αναβάλει για έξι εβδομάδες την επίθεση κατά τής Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποία θα ήταν ή θέση τής Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς την Ελλάδα."
(Από ομιλία του στο Βρετανικό κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941.)

Γεώργιος ΣΤ' (1898-1952)
Βασιλεύς τής Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
"Ο μεγαλοπρεπής αγώνας τής Ελλάδος, υπήρξε ή πρώτη μεγάλη καμπή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου."
(Από λόγο του στο κοινοβούλιο τον Μάιο 1945.)

Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Roosvelt 1882-1945
Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής 1932-1945
"Εις την Ελλάδα παρασχεθεί την 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών δια ν' αποφασίσει πόλεμο ή ειρήνη, αλλά και τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία να παρείχετο, ή απάντησης θα ήταν ή ίδια."
"Οι Έλληνες δίδαξαν δια μέσου των αιώνων την αξιοπρέπεια. Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός τόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητο τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανο πνεύμα τής ελευθερίας."    ( Ραδιοφωνικός λόγος στις 10/6/1943.)

"Ο ηρωικός αγώνας τού ελληνικού λαού…κατά τής επιθέσεως τής Γερμανίας, αφού τόσον παταγωδώς νίκησε τούς Ιταλούς στην απόπειρά τους να εισβάλλουν στο ελληνικό έδαφος, γέμισε με ενθουσιασμό τις καρδιές τού αμερικανικού λαού και εκίνησε την συμπάθειά του. Προ ενός και πλέον αιώνος, κατά τον πόλεμο τής ελληνικής ανεξαρτησίας, το έθνος μας…εξέφρασε την φλογερή του συμπάθεια για τούς Έλληνες και ευχότανε για την ελληνική νίκη…"
(Δήλωσή του στο Ύπατο Συμβούλιο τής Αχέπα στις 25/04/1941, πού μεταδόθηκε ραδιοφωνικά από τον Λευκό Οίκο.)
[Πηγή: matrix 24]
 ... Αφού "εχθροί και σύμμαχοι ξεπλήρωσαν" το "τότε" με συγχαρητήρια και ζήτω, μεταμορφώθηκαν σε "δανειστές" και περάσανε στο ενδιάμεσο...
 ...Το ενδιάμεσο.... 

.... Και μετά από "δανειστές" έγιναν "θεσμοί" κι έτσι εμείς απολαμβάνουμε την "ανάπτυξη" και την "ευημερία" του... ΤΩΡΑ .... 

 Από το ΟΧΙ του 1940 φτάσαμε στο "σημερινό" ΝΑΙ σε όλα, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καμία σοβαρή αντίδραση... 

 Δηλαδή εμείς τώρα είμαστε "ελεύθεροι";; Ε, τότε... Ζήτω μας.... 

Βαρκούλα μου

Πάνος Ζώης... Ε Δ Ω 

«Σύντομες απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα» από τον Στίβεν Χόκινγκ

"Να κοιτάτε ψηλά στ' αστέρια και όχι τα πόδια σας. Προσπαθήστε να δώσετε νόημα σε ό,τι βλέπετε και να απορείτε τι είναι αυτό που κάνει το σύμπαν να υπάρχει. Να είστε περίεργοι"
Στίβεν Χόκινγκ  

«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ύπαρξης του Θεού, γιατί απλούστατα δεν χρειάζεται» και η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει καλύτερα το σύμπαν απ' ότι μια θρησκεία, λέει ο Στίβεν Χόκινγκ στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Σύντομες απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα», το οποίο εκδόθηκε μετά το θάνατό του.
 Η θέση του αυτή ασφαλώς δεν αποτελεί έκπληξη, αφού όσο ζούσε o μεγάλος φυσικομαθηματικός και κοσμολόγος δεν έχανε ευκαιρία να δηλώνει κατηγορηματικά ότι ήταν άθεος και ότι έβλεπε τη δημιουργία του κόσμου από τη σκοπιά του επιστήμονα και μόνο, συχνά προκαλώντας την ενόχληση των πιστών σε κάποια θρησκεία.
 Το τελευταίο βιβλίο του, που περιλαμβάνει δέκα δοκίμια με ερωταπαντήσεις, αρχίζει με το ερώτημα αν υπάρχει θεός και δίνει αρνητική απάντηση. «Νομίζω», λέει, «ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε αυθόρμητα εκ του μηδενός, σύμφωνα με τους νόμους της επιστήμης. Αν αποδέχεστε, όπως εγώ, ότι οι νόμοι της φύσης είναι καθορισμένοι, τότε δεν χρειάζεται πολύ για να ρωτήσετε: ποιος ρόλος απομένει για το Θεό;».
 Για τον Βρετανό θεωρητικό και συγγραφέα -και πολλούς άλλους επιστήμονες- οι νόμοι της βαρύτητας, της σχετικότητας, της κβαντομηχανικής και άλλοι είναι αρκετοί για να εξηγήσουν τα πάντα στο σύμπαν. «Αν θέλετε, μπορείτε να πείτε ότι οι νόμοι αυτοί είναι έργο του Θεού, αλλά αυτό είναι μάλλον ένας ορισμός του Θεού, παρά μια απόδειξη για την ύπαρξή του», γράφει ο ίδιος.
 Μήπως όμως ένα θεϊκό χέρι δημιούργησε τον «αυτόματο πιλότο» των φυσικών νόμων που διέπουν το σύμπαν; Αυτή είναι η βασική πεποίθηση των θρησκευόμενων επιστημόνων (περίπου ένας στους τρεις επιστήμονες πιστεύει στο Θεό, σύμφωνα με έρευνες) και των απλών ανθρώπων, όχι όμως του Χόκινγκ. Όπως το θέτει: «Μήπως ο Θεός δημιούργησε τους κβαντικούς νόμους που επέτρεψαν στην Μεγάλη Έκρηξη να συμβεί; Δεν θέλω να προσβάλω οποιονδήποτε πιστό, αλλά νομίζω ότι η επιστήμη έχει πιο πειστική εξήγηση από έναν θεό δημιουργό».
 Για τον Χόκινγκ, αρκεί η κβαντομηχανική, η οποία εξηγεί πώς συμπεριφέρονται τα υποατομικά σωματίδια, προκειμένου να εμφανισθεί κάπου κάτι από το τίποτε, μετά να εξαφανισθεί και να εμφανισθεί πάλι κάπου αλλού. Επειδή το ίδιο το σύμπαν κάποτε δεν είχε παρά το μέγεθος ενός μόνου σωματιδίου, κάλλιστα ξεκίνησε κάπως έτσι. «Το ίδιο το σύμπαν, με όλη την εκπληκτική απεραντοσύνη και πολυπλοκότητά του, μπορεί απλούστατα να έκανε την εμφάνισή του ξαφνικά, χωρίς να παραβιάσει τους γνωστούς νόμους της φύσης», πιστεύει ο Χόκινγκ.
 Και τότε τι υπήρχε πριν το «Μπιγκ Μπανγκ», ρωτάνε οι πιστοί; «Δεν υπήρχε χρόνος πριν την Μεγάλη Έκρηξη», απαντά ο Χόκινγκ. «Τελικά έχουμε βρει κάτι που δεν έχει μια αιτία, επειδή δεν υπήρχε χρόνος για μια αιτία ώστε να υπάρξει. Για μένα αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ενός δημιουργού, επειδή δεν υπήρχε κανένας χρόνος για να υπάρξει ένας δημιουργός».
«Είμαστε ο καθένας ελεύθερος να πιστέψει ό,τι θέλει. Κατά την άποψή μου, η απλούστερη εξήγηση είναι ότι δεν υπάρχει Θεός. Κανείς δεν δημιούργησε το σύμπαν και κανείς δεν κατευθύνει τη μοίρα μας», γράφει. Αυτό ακριβώς είναι το βασικό αθεϊστικό επιχείρημα του Χόκινγκ: ότι δεν χρειάζεται μια αιτία (ένας δημιουργός) για να ξεκινήσει κάτι, εν προκειμένω όλος ο κόσμος. Το αν αυτό θα πείσει τους πιστούς και τις θρησκείες, είναι άλλο θέμα. [Πηγή: efsyn]

Βίντεο του Guardian όπου εξηγούνται με απλό τρόπο οι βασικές θεωρίες του σπουδαίου επιστήμονα

 Για να εμφανισθούν οι ελληνικοί υπότιτλοι πηγαίνετε στις ρυθμίσεις και τους επιλέγετε από την αυτόματη μετάφραση... 

IL CONFORMISTA

Giorgio Gaber

Ο κομφορμιστής - στίχοι στα ελληνικά:

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος καινούριος.
Τόσο καινούριος, που εδώ και καιρό, δεν είμαι ούτε καν …φασίστας.
Είμαι ευαίσθητος και αλτρουιστής, οριενταλιστής
και στο παρελθόν υπήρξα λίγο επαναστάτης του '60!
Εδώ και λίγο καιρό …περιβαλλοντολόγος,
πριν λίγα χρόνια - μέσα σε μια ευφορία - ένιωσα
(όπως λίγο-πολύ όλοι) σοσιαλιστής!

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος καινούριος.
Παρακαλώ - και το λέω με την κυριολεκτική έννοια -
είμαι προοδευτικός!
Αυτή την εποχή …φιλελεύθερος, αντιρατσιστής
και είμαι πολύ καλός, είμαι και φιλόζωος!
Δεν είμαι πλέον κρατιστής,
τώρα τελευταία μάλιστα πάω και κάπως κόντρα στο ρεύμα,
είμαι φεντεραλιστής!

Ο κομφορμιστής,
είναι κάποιος που πάντα είναι με το μέρος του "σωστού".
Ο κομφορμιστής,
έχει όλες τις απαντήσεις ξακάθαρες μέσα στο μυαλό του.
Κι όταν είναι να συλλέξει γνώμες, κρατά στα χέρια του δυο-τρεις εφημερίδες
Κι όταν θέλει να σκεφτεί, σκέφτεται πάντα όπως έχει ακούσει μάλλον
σαν ένας καλός οπορτουνιστής.
Προσαρμόζεται χωρίς να νοιάζεται και πολύ και ζει μες στον παράδεισό του,
ο κομφορμιστής!
Είναι ένας άνθρωπος που κινείται εντελώς χωρίς βαρύτητα,
ο κομφορμιστής!
Εξασκείται να γλιστράει μες στη θάλασσα της πλειοψηφίας,
είναι ένα ζώο πολύ κοινό, που ζει με κουβέντες και συζητήσεις,
τη νύχτα ονειρεύεται όνειρα άλλων ανθρώπων,
τη μέρα εκρήγνυται μες στη δική του γιορτή, που είναι
να ζει ειρηνικά και να τα έχει καλά με όλο τον κόσμο
κι έτσι επιβάλλεται επιπλέοντας,
ο κομφορμιστής!

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος καινούριος.
Και με τις γυναίκες έχω εξαιρετική σχέση, είμαι φεμινιστής.
Είμαι διαθέσιμος και αισιόδοξος, είμαι ευρωπαϊστής!
Δεν υψώνω ποτέ τη φωνή μου, είμαι ειρηνιστής!
Ήμουν μαρξιστής-λενινιστής
και μετά από λίγο - δεν ξέρω το πώς και το γιατί -
βρέθηκα να 'μαι …χριστιανοκομμουνιστής!

Ο κομφορμιστής,
δεν έχει καταλάβει και πολύ καλά, πως σαν μπαλόνι αναπηδά.
Ο κομφορμιστής,
αερόστατο εξελιγμένο, που φουσκώνει από την πληροφόρηση.
Είναι το αποτέλεσμα ενός νέου είδους
που πετάει πάντα σε χαμηλό ύψος πάνω από την επιφάνεια,
ίσα-ίσα αγγίζει τον κόσμο με το δάχτυλο και νιώθει συνειδητοποιημένος…
Ζει! Κι αυτό του φτάνει
και πρέπει τώρα πλέον να το πω: μοιάζει τόσο πολύ σ' όλους εμάς,
ο κομφορμιστής!

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος καινούριος.
Τόσο καινούριος, που το βλέπεις με την πρώτη ματιά,
είμαι ο νέος κομφορμιστής!

Γέροντες και κλαρινογαμπροί ‒ Πολιτική έξη

Υπάρχει μια ρήση –όχι και τόσο γνωστή‒ που λέει ότι «αν ο διάβολος είναι γέρος, τότε πρέπει να γεράσεις για να τον καταλάβεις». Να ξεκαθαρίσουμε. Δεν είναι καλή η συζήτηση με πιστοποιητικά γέννησης πολιτικών ανδρών και γυναικών. Όμως, η παραπάνω σοφία δεν εννοεί την ηλικία ως επίδοση που, ανάλογα, επιβραβεύει ή μηδενίζει κάποιον επειδή είναι τριαντάχρονος και νέος ή κάποιον άλλον επειδή είναι πάνω από εξήντα και ηλικιωμένος.
 Η ρήση εννοεί άλλες ποιότητες: την απροκατάληπτη ματιά στις δυσκολίες του κοινωνικού βίου, την ικανότητα να διαχειρίζεται το αξίωµά του sine ira et studio, χωρίς «οργή και προκατάληψη», την παιδεία, το κοινωνικό φορτίο, την καλοσύνη, την ευγένεια, την εσωτερική ωριμότητα του πολιτικού...
 Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε ο δεινοσαυρικός κεντρώος που κατηγορούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για υποκίνηση αποστασίας των βουλευτών από το μικρό του κόμμα – λες και πράγματι αυτό είναι το μείζον που βασανίζει τη χώρα. Την ίδια στιγμή, αλλά σε άλλο κανάλι, ένας νέος σε ηλικία βουλευτής, του ιδίου κόμματος, έλεγε ακριβώς τα ίδια με τον γέροντα, με το ίδιο ύφος και τα ίδια λόγια. Δεν είχε καμία δική του άποψη. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.
 Άκουγα με έκπληξη την έμπειρη ηγερία της ΝΔ να λέει: «Θέλουμε τους Έλληνες ελεύθερους, ανεξάρτητους, προκομένους, υπερήφανους με ψηλά το κεφάλι… Να μην εξαρτώνται από εμάς…» Κοινότυπο και αποδεκτό απ’ όλους. Αλλά αυτό το «εμάς», αυτή η ίδιαίτερη εικόνα του εαυτού της, δηλαδή, το «εμάς τους πολιτικούς», δεν είναι κάτι ευκαιριακό ή τυχαίο. Αναφέρεται σε περιεχόμενο κεκτημένο και αναπαλλοτρίωτο∙ δηλώνει μια πολιτική έξη/habitus που μοιάζει με το απαραβίαστο «αιώνιο χθες».
 Και δεν μιλάμε για περιστασιακούς πολιτικούς ή για πολιτικούς παράλληλης απασχόλησης, αλλά για σόγια, οικογένειες ή και κληρονόμους, για ανθρώπους που, στην Ελλάδα, δεν ζουν απλώς για την πολιτική αλλά ζουν από την πολιτική και αξιώνουν να είναι «δικαιωμένοι» σε μια χώρα που ρουφιέται. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
 Ο Μαξ Βέμπερ στη μνημειώδη ομιλία του που έμεινε γνωστή από το 1918 με τον τίτλο «Η πολιτική ως επάγγελμα» είχε αποσαφηνίσει κάτι που ξεχνάμε. Είχε ξακαθαρίσει ότι «όποιος ζει “από” την πολιτική ως επάγγελµα, αγωνίζεται να την καταστήσει µόνιµη πηγή προσόδου, ενώ όποιος ζει “για” την πολιτική δεν κάνει κάτι τέτοιο. Όλοι οι κοµµατικοί αγώνες δεν είναι µόνον αγώνες για αντικειµενικούς κοινωνικούς στόχους, αλλά προπάντων αγώνες για πατρονεία αξιωµάτων».
 Όποιος ασκεί πολιτική, έλεγε, επιδιώκει δύναµη – δύναµη είτε ως µέσον στην υπηρεσία άλλων σκοπών, ιδεωδών ή εγωιστικών – είτε δύναµη για τη δύναμη, ώστε να απολαµβάνει την αίσθηση γοήτρου που του εξασφαλίζει.
 Ο Βέμπερ, επιπλέον, ταξινόμησε τους ιδεατούς τύπους εξουσίας: την «παραδοσιακή» εξουσία των ηγεμόνων παλαιού τύπου, την «χαρισματική» εξουσία των προφητων ή των δηµοψηφισµατικών ηγετών και, τέλος, τη «νόμιμη» εξουσία των ορθολογικών κανόνων για την εκπλήρωση θεσπισµένων καθηκόντων. Αυτοί οι ιδεατοί τύποι αλληλοτέμνονται από τους επίσης ιδεατούς τύπους των γερόντων και των κλαρινογαμπρών.
 Εάν ο γέροντας είναι αρχηγός, τότε ο λόγος του και η ερμηνεία του δεν αμφισβητούνται. Οι κλαρινογαμπροί, χειρότεροι κι από μισόστραβα –προκειμένου να έχουν κάποια κομματική τύχη και για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους στην πολιτική‒, οφείλουν να ξεχνούν τα νιάτα, την ορμή τους, τις σπουδές τους. Κατά τον Βέμπερ, «δεν έχουν καµία δύναµη, καµία υπευθυνότητα, διαδραµατίζουν µόνον κάποιο δευτερεύοντα ρόλο προύχοντα και, συνεπώς, η δράση τους εξαντλείται στα τυπικά συντεχνιακά ένστικτα». Εάν οι αρχηγοί είναι νέοι, τότε ‒σύμφωνα με τον Ιταλό φιλόσοφο Μπενεντέτο Κρότσε‒ έχουν ένα μόνον καθήκον: «γεροντίλα, κατά το συντομότερο δυνατό».
 Οι γέροντες, παλιομοδίτες και οικονομικά αναλφάβητοι, ουδέποτε έμαθαν τι σημαίνει «πολιτικός οικονομικός κύκλος» (political business cycle). Με σοφία κατώτερη εκείνης ενός φυλάρχου, και επειδή συνήθισαν να πληρώνονται χωρίς να κάνουν και πολλά, αφομοίωσαν τη στρεβλή εικόνα: πίστεψαν ότι στην οικονομία υπάρχουν δωρεάν δείπνα. Έτσι, δίχως να γνωρίζουν τις συνέπειες των επιλογών τους ‒και με το κύρος του αφεντικού‒, χρησιμοποίησαν τη μακροοικονομική πολιτική για την εξυπηρέτηση των πολιτικών σκοπών τους.
 Οι κλαρινογαμπροί σπουδάζοντας στη σχολή των γερόντων και αντιλαμβανόμενοι ότι «δεν σκοτώνεις την κότα που σου γεννάει το χρυσό αβγό» ‒δηλαδή, αυτό που σε διατηρεί στην εξουσία‒, υιοθετούν τη στρεβλή κατανόηση των γερόντων και τη διαιωνίζουν. Μάλιστα, επειδή οι κλαρινογαμπροί ξέρουν τι κάνουν στο περίπου ‒εφόσον πρόκειται για στοιχειώδη μαθήματα σύγχρονης οικονομικής‒, είναι επικινδυνότεροι και πιο ύπουλοι από τους γέροντες.
 Αλλά, ας είμαστε αισιόδοξοι. Οι γέροντες, νομοτελειακώς οδεύουν προς το νεκροταφείο. Οι κλαρινογαμπροί, έχοντας ήδη αποφοιτήσει απ’ το πανεπιστήμιο τους, είναι ήδη πεθαμένοι χωρίς να το ξέρουν. Ναι, αλλά γιατί συνέχεια στροβιλιζόμαστε στο πολιτικό καρναβάλι; Και πάλι ας είμαστε αισιόδοξοι. Ήδη, σπάμε τα χρονόμετρα. Μπορούμε, λοιπόν, να πανηγυρίζουμε με το πόσο γρήγορα πιάνουμε πάτο.   [Πηγή: efsyn]

Ο Θεός δεν είναι μεγάλος

 Ο Βρετανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και αμφισβητίας Κρίστοφερ Χίτσενς εναντιώνεται στο φαινόμενο της θρησκείας...
 Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ (ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΔΡΙΚΟ) ΕΠΙΝΟΗΜΑ.
 Η οργανωμένη μορφή της είναι βίαιη, συγγενική με τον ρατσισμό και τον σεχταρισμό, περιφρονεί τις γυναίκες, καταπιέζει τα παιδιά, οδηγεί σε αυταπάτες και ψυχώσεις. Το μήνυμά της είναι μήνυμα μόνιμης υποταγής και ευγνωμοσύνης. Οι θρησκείες εμφανίστηκαν όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν αγράμματοι και ακόμα και σήμερα απευθύνονται πρώτα στους πολλούς, που είναι φτωχοί, αμόρφωτοι και βρίσκονται σε σύγχυση. Οι πρώτοι πατέρες της πίστης (φρόντισαν να μην υπάρχουν μητέρες) ζούσαν σε μια εποχή αβυσσαλέας άγνοιας και φόβου. Σ' εκείνη την κλαψιάρικη νηπιακή ηλικία του ανθρώπινου είδους, κλήθηκε να ικανοποιήσει την ανάγκη για γνώση, παρηγοριά και φυσικά την επιθυμία αποφυγής του θανάτου. Παραδόξως οι τρεις βασικές μονοθεϊστικές θρησκείες χαρακτηρίζονται από έναν «Παντοδύναμο» που έχει την τάση να εμφανίζεται σε αγράμματα πρόσωπα στη Μέση Ανατολή (κατεξοχήν τόπο προφητών, δεισιδαιμονιών και ειδωλολατριών) και σε απελπιστικά τοπικό πλαίσιο. Αυτοί οι επαρχιώτες ή ο θεός τους δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει πέρα από την έρημο και τα κοπάδια τους. Μήπως τελικά εκείνος ήταν που δημιουργήθηκε κατ' εικόνα και ομοίωσή τους;
 Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ και ομοίωσή του, αλλά μάλλον συνέβη το αντίθετο, κάτι που αποτελεί την ανώδυνη εξήγηση για την πληθώρα θεών και θρησκειών και την αδελφοκτονία στο εσωτερικό των δογμάτων. Άλλωστε οι ίδιοι οι ιδρυτές αδυνατούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους στα στοιχειώδη. Αν προσθέσει κανείς όλους όσοι διεκδικούν καταγωγή από τον ιδρυτή μιας θρησκείας, το άθροισμά τους θα υπερέβαινε τον αριθμό των κομματιών του προφανώς εκατοντάδων μέτρων σταυρού (αν κρίνουμε από το «Τίμιο Ξύλο» που κυκλοφορεί) του Ιησού. Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας η ελευθερία απιστίας ή επιλογής θρησκείας δεν υπήρχε. Οι κατατρομαγμένοι χωριάτες της αρχαιότητας θα πίστευαν ή στον έναν ή στον άλλον θεό.
 ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  απαντά ο αρχέγονος φόβος πως η μισή ανθρώπινη φυλή είναι διεφθαρμένη και ακάθαρτη· η επιθυμία για μικροδιευθετήσεις αντιδικιών σε αγροτικά ζητήματα και η δικαιολογία για δουλεμπόριο και εθνοκάθαρση. Άλλωστε η θρησκεία έχει κάνει πάρα πολλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται χειρότερα απ' όσο οι άλλοι αλλά και να επιτρέπουν στον εαυτό τους ακριβώς αυτή τη συμπεριφορά. Οι ευσεβείς πάντα θα καίνε ο ένας τις εκκλησίες, τα τεμένη και τις συναγωγές του άλλου. Αναρίθμητες περιπτώσεις αποδεικνύουν πως η θρησκεία λειτουργεί σαν ένας τεράστιος πολλαπλασιαστής φυλετικής καχυποψίας και μίσους και δεν διαφέρει σε τίποτα από τον ρατσισμό.
 ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΤΟ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ έχουν αντισταθεί σθεναρά σε κάθε προσπάθεια να μεταφραστούν τα ιερά κείμενά τους σε γλώσσες κατανοητές. Ακόμα και σήμερα κάθε μεταγραφή του Κορανίου στην καθομιλούμενη πρέπει να τυπώνεται παράλληλα με το αραβικό πρωτότυπο κι «αυτό θα έπρεπε να γεννάει υποψίες ακόμα και σε έναν ηλίθιο». Τα Ευαγγέλια αδυνατούν να συμφωνήσουν ακόμα και στα βασικά, στην περιγραφή π.χ. της «Σταύρωσης» ή της «Ανάστασης». Όλες φροντίζουν να φιμώνουν ή να εκτελούν όσους τις αμφισβητούν και αυτό αποτελεί μάλλον απόδειξη βαθιάς ανασφάλειας και αδυναμίας παρά δύναμης.
 ΣΥΧΝΟΤΑΤΑ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ. Η στάση τους έναντι της ιατρικής είναι συνήθως εχθρική: Την καταπολεμά μαζί με την επιστήμη γιατί σπάνε το μονοπώλιό της (είναι βολικότερο να διαδίδει πως οι ασθένειες αποτελούν θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες). Ιεχωβάδες και άλλοι χριστιανοί αρνούνται επείγουσα ιατρική περίθαλψη στα παιδιά τους· μουσουλμάνοι άφησαν πληθυσμούς σακατεμένους διαδίδοντας πως το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας αποτελεί μέρος μιας... πλεκτάνης του ΟΗΕ. Σ' ένα μεγάλο μέρος της ανιμιστικής και μουσουλμανικής Αφρικής νεαρά κορίτσια υποβάλλονται στο μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής και πρόσδεσης του αιδοίου, ενώ τα αγόρια ακρωτηριάζονται σεξουαλικώς με την περιτομή. Ακόμα και στη Νέα Υόρκη του 21ου αιώνα λαμβάνουν χώρα πρωτόγονοι ακρωτηριασμοί με τραγικά αποτελέσματα -ελάχιστοι θα άντεχαν να διαβάσουν τις σχετικές περιπτώσεις.
 ΕΔΩ ΥΠΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ Η ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ και ο φόβος που προκαλεί η αναπαραγωγική πράξη. Η σχέση θρησκευτικής βαρβαρότητας και σεξουαλικής καταπίεσης είναι άμεση. Το σεξ πρέπει να χάσει την απολαυστική του πλευρά. Αναρωτιέται όμως κανείς τι είδους θεοί είναι εκείνοι που αφού «ποίησαν τα πάντα εν σοφία», έδωσαν τη σεξουαλική ορμή στον άνθρωπο κι ύστερα την καταδίκασαν. Όταν οι νεαροί μουσουλμάνοι στερούνται κάθε σχέση με το αντίθετο φύλο και μαθαίνουν να προτιμούν το μαρτύριο της αποχαυνωτικής μηχανικής απαγγελίας του Κορανίου, το πρόβλημά τους δεν είναι ότι επιθυμούν παρθένους αλλά ότι οι ίδιοι είναι παρθένοι.
 ΟΙ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΕΣ ΠΑΡΕΝΟΧΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΥΣ, σαν να είναι κουφός -πώς όμως αυτοί, ένα απλό δημιούργημα του Θεού, γνωρίζουν τις προθέσεις εκείνου αλλά και τις επιθυμίες του σχετικά με συνήθειες, διατροφή και σεξουαλική ηθική; Η θρησκεία έχει αποδειχτεί εξαιρετικά παραβατική πάνω στο ένα και μοναδικό θέμα όπου δεν θα έπρεπε αποδεικνύοντας το αυτονόητο: Πως ηθική και ηθικότητα είναι εντελώς ανεξάρτητες απ' την πίστη. Και σε τελική ανάλυση ποιοι είναι οι κληρικοί για να ερμηνεύσουν τη φύση εν γένει; Έχουν αποδειχτεί ανίκανοι γι' αυτό. Σήμερα είναι αποδεδειγμένη η σύνδεση σωματικής και ψυχικής υγείας με τη σεξουαλική λειτουργία/δυσλειτουργία.
 Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ εξίσου καταστροφική. Μπέλφαστ, Βηρυτός, Βελιγράδι, Ιερουσαλήμ, Βαγδάτη, Ρουάντα. Η ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη θα είχε λυθεί με ευκολία (δύο όμορα κράτη), αν δεν είχαν ανακατευτεί ραβίνοι και μουλάδες. Οι ορθόδοξοι έκαναν γαργάρα τους αμέτρητους ομαδικούς τάφους των ομόδοξων Σέρβων εγκληματιών πολέμου Κάραζιτς και Μλάντιτς. Οι εκκλησιαστικές αρχές πάντα είναι απρόθυμες να καταδικάσουν γεγονότα όπως οι δολοφονίες των μεταφραστών του Ράσντι (ενώ αντίθετα καταδίκασαν το έργο του!) και σπάνια παρεμβαίνουν σε περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης, δουλείας ή γενοκτονίας. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Γκάντι, Μορμόνοι, ψευτομεσσίες. Η θρησκεία πάντα χρησιμοποιήθηκε για εδραίωση εξουσίας.
 ΔΙΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΥΡΑΝΝΙΕΣ, ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ή επικεφαλής εκκλησιών, ενώ τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποίησαν τους όρους της θρησκείας: Δουλική εξύμνηση του τέλειου ηγέτη, επιτήρηση και αποποίηση κάθε ιδιωτικότητας και ατομικότητας (και στο σεξ), καταγγελίες και τιμωρίες. Άλλοτε συμβάδισαν αρμονικά (ο Φασισμός πήγαινε παρέα με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που άλλωστε οργάνωσε και τη διαφυγή των ναζιστών στην Λατινική Αμερική -το απαρτχάιντ κραύγαζε τις χριστιανικές του αρχές), άλλοτε απλώς την αντικατέστησε (Σταλινισμός). Κάθε άπιστος θεωρήθηκε τρελός, εξ ου και ο εγκλεισμός των διαφωνούντων της Σοβιετικής Ένωσης σε φρενοκομεία.
 Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΗ επιθυμία να δει τα πάντα να διαλύονται και να ερειπώνονται, εξ ου και η εμμονή με τις «Δεύτερες Παρουσίες» και τις «Αποκαλύψεις». Το 2000 ήταν «ένα ακόμα οδόμετρο για ηλίθιους», ενώ με κάθε αφορμή, πλήθη εύπιστων ανεγκέφαλων ξεπουλούν τα υπάρχοντά τους ή παραδίδουν τις γυναίκες τους στον ηγέτη, ενόψει κάποια επερχόμενης καταστροφής. Όμως κάτι που δεν έχει φυσική εξήγηση, δεν σημαίνει πως έχει και υπερφυσική. Σ' αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι παράξενο. Οι φυσικές «θεομηνίες» σίγουρα δεν συνιστούν παραβιάσεις των νόμων της φύσης, αλλά μάλλον οφείλονται στις αναπόφευκτες διακυμάνσεις στο εσωτερικό τους. Η ιδέα βέβαια πως οι συμφορές συνιστούν θεϊκή τιμωρία είναι πάντα χρήσιμη και χρησιμοποιείται με κάθε ευκαιρία ακόμα και σήμερα (δίδυμοι πύργοι, τυφώνας Κατρίνα).«Σήμερα ακόμα και το μικρότερο απ' τα παιδιά μου γνωρίζει περισσότερα για την φυσική τάξη απ' ότι οι “Πατέρες”... Γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι όσοι πιστεύουν πως κάποιος πανάγαθος και παντοδύναμος δημιουργός τους έπλασε και τώρα τους επιτηρεί ακόμα κι όταν κοιμούνται; Μήπως τελικά αυτός ο δημιουργός δεν είναι κάποιος, αλλά μια συνεχής διαδικασία μεταλλαγών με πολύ περισσότερα τυχαία στοιχεία απ' όσο θα ήθελε η ματαιοδοξία των πιστών;».
 Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, τα θεμελιώδη βιβλία της περιέχουν κατάφωρα ψεύδη, συντηρούνταν με το ψέμα, τον φόβο, την άγνοια και την ενοχή. Η εποχή των προφητών, των μεγάλων θεολόγων και των θαυμάτων είναι μακριά. Ακόμα κι η τέχνη της ανάστασης πέθανε, εκτός αν εξ αρχής οι πηγές ήταν αναξιόπιστες. Οι επιστήμες της κειμενικής κριτικής, της αρχαιολογίας, της φυσικής και της μοριακής βιολογίας έχουν δείξει ότι οι θρησκευτικοί μύθοι είναι ψευδείς και επινοημένοι από τον άνθρωπο κι έχουν επιτύχει να παρουσιάσουν καλύτερες εξηγήσεις. Μάλιστα η ίδια η θρησκεία ερμηνεύεται πλέον με όρους «φυσικής επιστήμης». Τα φαινόμενα εξηγούνται με βιολογικούς όρους και στο ψυχολογικό πεδίο είναι προτιμότερο οι άνθρωποι να πιστεύουν σε κάτι από το να μην πιστεύουν σε τίποτα. Αλλά μάλλον απλώς πιστεύουν στην πίστη.
 ΣΑΦΩΣ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΠΟΤΕ, ή τουλάχιστον, όχι προτού οι άνθρωποι ξεπεράσουν τνο φόβο του αγνώστου, του θανάτου και του ενός για τον άλλο. Οι άνθρωποι είναι πάντα ελεύθεροι να ιδρύουν ή να ακολουθούν τη θρησκεία που τους ταιριάζει, ικανοποιεί ή κολακεύει. Αρκεί να μην κάνουν τόση φασαρία οι ιεροκήρυκες που ισχυρίζονται ότι ο δικός τους Μεσσίας και κανενός άλλου είναι εκείνος που οφείλει να δέχεται ο κόσμος με δουλοπρέπεια και δέος. Αρκεί να αφήσουν ήσυχους εκείνους που δεν «πιστεύουν» -πράγμα που ποτέ δεν κάνουν. Οι υπερασπιστές της ας συνεχίσουν να βασίζονται αποκλειστικά στην πίστη τους, όμως να έχουν το θάρρος ακριβώς αυτό να παραδεχτούν. Το αίσθημα δικαιοσύνης ας το επιβάλλει η συνείδηση, όχι κάποια θεϊκή οργή.
 Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ άριστα με μουσική, τέχνη, λογοτεχνία, ανθρώπινη επικοινωνία, φιλία, ψυχαγωγία. Η μελέτη της λογοτεχνίας μπορεί να αντικαταστήσει την παθητική εμμονή στα παραποιημένα και χαλκευμένα ιερά κείμενα και στις φανταστικές ηθικολογικές ιστορίες τους. Άλλωστε οι σπουδαίοι λογοτέχνες αντιμετωπίζουν τα μεγάλα ηθικά διλήμματα πολύ καλύτερα. Στον Σέξπιρ υπάρχει πολύ περισσότερη ηθική υπεροχή απ' όσο στο Ταλμούδ ή στο Κοράνι ή στο οποιοδήποτε χρονικό διενέξεων μεταξύ πρωτόγονων φυλών. Μπορούμε να ζούμε ηθικά χωρίς τη θρησκεία και κανένα μέρος της γης δεν μπορεί να είναι «ιερότερο» από τα υπόλοιπα. Κάθε στάση που δηλώνει υποταγή και παράδοση ανήκει στην προϊστορία του ανθρώπινου είδους.
 Ο Βρετανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και αμφισβητίας Κρίστοφερ Χίτσενς (1949-2011), μέσα στο βιβλίο του «Ο Θεός δεν είναι μεγάλος» (God is not great), χωρίς η γραφή του να φείδεται επιθετικών χαρακτηρισμών και κοσμητικών επιθέτων, εναντιώνεται στο φαινόμενο της θρησκείας. Θα περίμενε κανείς ο συγγραφέας (από τα βέλη τού οποίου δεν ξέφυγε ούτε η Μητέρα Τερέζα), να έχει ζήσει σε απόσταση από τις θρησκείες, αλλά όχι: Υπήρξε αγγλικανός, σπούδασε σε σχολείο μεθοδιστών, μεταστράφηκε λόγω γάμου στην Ορθοδοξία, ξανανυμφεύθηκε από ραβίνο. Ο Χίτσενς (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων σε ό,τι αφορά τα Γλυπτά τού Παρθενώνα και το Κυπριακό), μέσα από μια ευρύτατη γκάμα φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αναφορών και σύγχρονων και παλαιότερων ιστορικών στοιχείων, επιθυμεί να τεκμηριώσει τον τίτλο του βιβλίου του.  [Πηγή: www.doctv.gr]

Καστελλόριζο

Χάρης Πανόπουλος... Ε Δ Ω 

Είναι πολλά τα λεφτά…

 Η πτώση των τιμών των τραπεζικών μετοχών έγινε η αφορμή να ανοίξει -πάλι- το θέμα των πιστωτικών ιδρυμάτων. Με αυτήν αφετηρία, ξεκίνησε να γράφεται ένα αφήγημα που η πλοκή του ξεκινά από τα «κόκκινα» δάνεια, συνεχίζει στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών και καταλήγει στην κόντρα της ιταλικής κυβέρνησης με την Ε.Ε.
 Το παράξενο της ιστορίας είναι ότι, όλες αυτές τις μέρες, κανείς δεν έθεσε ένα καίριο ερώτημα: Πρόκειται για μυθοπλασία ή για απεικόνιση της πραγματικότητας;
 Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Στο αφήγημα πρωταγωνιστούν: Το Χρηματιστήριο, οι αγορές και οι «ντελάληδες». Αλήθεια, ποιος είναι ο ρόλος, σήμερα, του Χρηματιστηρίου στην πραγματική οικονομία; Περιθωριακός. Αψευδής μάρτυρας ο γενικός δείκτης τιμών, ο ημερήσιος όγκος των εισαγωγών και οι εισαγωγές νέων εταιρειών για να αντλήσουν κεφάλαια.
 Πάμε τώρα στους «ντελάληδες». Πρόκειται για μια ειδική κατηγορία ανθρώπων -οικονομολόγοι, χρηματιστές, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί κ.ά. Εμφανίζονται ως «ειδικοί» και χτίζουν καριέρες, καβαλώντας το κύμα. Στην πραγματικότητα, προσφέρουν άλλοθι με επιστημονικοφανή επιχειρήματα. Σχεδόν πάντα «πέφτουν έξω».
 Αψευδής μάρτυρας, μία έρευνα για την ιρλανδική κρίση, σύμφωνα με την οποία το 90% των «ειδικών», ακόμα και όταν τα σημάδια της καταιγίδας ήταν ορατά, υποστήριζαν ότι οι μέρες που έρχονται για την αγορά ακινήτων θα ήταν πιο... λαμπρές. Φυσικά, ανάλογη δραστηριότητα έχουν και στην Ελλάδα. Δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στις εφημερίδες λίγο πριν από τη χρηματιστηριακή κρίση της δεκαετίας του '90 ή στην κορύφωση της «φούσκας» της αγοράς ακινήτων, για να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές.
 Πάμε τώρα στον τρίτο -αλλά πιο σημαντικό- Καππαδόκη: στις αγορές. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να τις εμφανίσουν ως απρόσωπες, αλλά αυτό δεν ισχύει. Οι αγορές είναι άνθρωποι: κεφαλαιούχοι και υπάλληλοι, που θέλουν εύκολα και γρήγορα κέρδη, με ελάχιστο ρίσκο. Κερδοσκόποι. Οι κερδοσκόποι για το Χρηματιστήριο είναι ό,τι οι παπάδες για την Εκκλησία. Χωρίς τους κερδοσκόπους δεν θα υπήρχε Χρηματιστήριο, όπως και χωρίς ιερωμένους δεν θα υπήρχε Εκκλησία. Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι ο Σόρος, ο Μπάφετ, ο Πόλσον και οι υπόλοιποι είναι… παπαδοπαίδια.
 Οι άνθρωποι αυτοί και οι κλώνοι τους για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να κερδίσουν. Για να το καταφέρουν, είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα: από το να διαλύσουν μία εταιρεία και να εκμεταλλευτούν τα κουφάρια της, μέχρι να χρεοκοπήσουν μία χώρα και να ξεπουλήσουν τα υπάρχοντά της.
 Επομένως, όλη η φιλολογία περί κερδοσκοπίας, ανικανότητας, αναποτελεσματικότητας, είναι εντελώς περιττή, εκτός και αν εξυπηρετεί κάποιους άλλους σκοπούς. Εύλογα, λοιπόν, ανακύπτει το ερώτημα: Προς τι αυτός ο θόρυβος;
 Η μόνη λογική απάντηση είναι τα «κόκκινα» δάνεια. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, από τα «κόκκινα» δάνεια θα βγουν τα επόμενα χρόνια πολλά λεφτά: από την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων που χρησιμοποιούνται ως ενέχυρα, από την τιτλοποίησή τους, από τη διαπραγμάτευση των τίτλων, από... Και σε αυτό το παιχνίδι όλοι εμπλέκονται: από την κεντρική κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα, μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο μιας εταιρείας διαχείρισης δανείων.
 Όπως έδειξε η υπόθεση της Αργεντινής, οι «επενδυτές» χρησιμοποιούν όλα τα όπλα: από την επιβολή φιλικών κυβερνήσεων μέχρι τη χρεοκοπία. Αλλά αυτό που γνωρίζουν είναι ότι όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο απλά, αν έχουν στήσει το παιχνίδι στα μέτρα τους. Κάπως έτσι φθάνουμε στην πολιτική.
 Αν κάποιος ερευνήσει το πώς στήνεται η αγορά των δανείων, σίγουρα θα έχει πολλές «απορίες». Για παράδειγμα, οι τράπεζες ελέγχουν τους μηχανισμούς καταγραφής των τιμών των ακινήτων με οργανωμένες βάσεις δεδομένων. Τροφοδοτούν όλο το σύστημα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι την Τράπεζα της Ελλάδος- με τιμές. Αν μελετήσει το θεσμικό πλαίσιο για τον καθορισμό των τιμών που εκπλειστηριάζονται τα ακίνητα σε συνδυασμό με τη σχέση των φορέων που έχουν αναλάβει το συγκεκριμένο «έργο» με τις τράπεζες, τότε θα μείνει με το στόμα ανοικτό.
 Και δεν είναι μόνο αυτά: Φορείς που εμπλέκονται στο πλαίσιο ελέγχου και οργάνωσης έχουν παρακλάδια που φθάνουν μέχρι την αγορά «κόκκινων» δανείων. Μεγαλομέτοχοι τραπεζών έχουν δραστηριότητες, οι οποίες άπτονται της διαχείρισης των προβληματικών δανείων. Και πολλά ακόμα…
 Είναι πλέον τόσο μεγάλη η διαπλοκή ρόλων και συμφερόντων, που εύλογα αναρωτιέται κανείς: Μήπως τελικά πριν να ξεκινήσει η συζήτηση για το αν θα υπάρχει μία τράπεζα-παρκαδόρος των «κόκκινων» δανείων ή αν θα δοθεί η εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, θα έπρεπε να προηγηθεί ένας έλεγχος για το πώς θα διασφαλιστεί η διαφάνεια της συγκεκριμένης αγοράς και για το πώς θα αποτραπεί η -καθόλου απίθανη- προοπτική να παιχτεί ένα παιχνίδι που παραπέμπει στην παροιμία: «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει»;
 Είναι τόσο πολλά τα λεφτά, που μπορεί να κολάσουν ακόμα και… αγίους. Και η μόνη άμυνα που υπάρχει είναι η διαφάνεια.
* Συντάκτης:
Γιάννης Σιώτος δημοσιογράφος, συγγραφέας   [Πηγή: efsyn]

Οι λειτουργίες του χρήματος

Μέσο συναλλαγής
για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών

Λογιστική μονάδα
για τον καθορισμό των τιμών

Μέσο αποθήκευσης αξίας
για την αποταμίευση

Σχόλιο: ..."Και η μόνη άμυνα που υπάρχει είναι η διαφάνεια."... Καταλήγει ο συντάκτης του άρθρου... Αλλά προαπαιτούμενο της διαφάνειας είναι η γνώση, η "κατανόηση" απλών εννοιών όπως π.χ. Τι είναι το χρήμα;;; Και ποια λειτουργία του είναι αυτή που το καθιστά όπλο καταστροφής υπεύθυνο για όλα τα "εγκλήματα" κατά της ανθρωπότητας;; Η "αποθήκευση" είναι η "σωστή" απάντηση... Το τραγικό είναι ότι αυτό όχι μόνο δεν το κρύβουν, αλλά αντιθέτως το διαφημίζουν κιόλας επειδή είναι σίγουροι (και δεν σφάλλουν ουδόλως..) ότι τα "κοπάδια" δεν πρόκειται να αντιδράσουν ποτέ των ποτών λόγω της "άγνοιας" που καλλιεργείται συστηματικά από αρχαιοτάτων χρόνων με την "εκπαίδευση" που σκοτώνει την Παιδεία, με τους θρησκευτικούς "μακαρισμούς" που δαγκώνουν θανατηφόρα την ελεύθερη σκέψη και εδραιώνουν το φόβο της θεϊκής τιμωρίας... Έτσι δημιουργούν τον υποταγμένο άνθρωπο και τις κοινωνίες κοπαδιών... Θαυμάστε τους....
Τι είναι το χρήμα; ( Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα )... Ε Δ Ω 
Ποιοι το αποθηκεύουν; Αυτοί.... Ε Δ Ω 
Πού τα αποθηκεύουν; ... Στις "παρθένες" με "κρίνο"... Ε Δ Ω  
Κι άμα τους πιάσουν;;; ... Αυτοί στους οποίους "αναθέσαμε" να τους "πιάσουν" είναι ανάμεσα στους "αποταμιευτές"... Έβγαλαν και "διάγγελμα"... Εμπέδωσέ το...

Υπάρχει λύση;; Φυσικά... Να ξυπνήσουμε απ' το λήθαργο... Τότε υπάρχει αμυδρά ελπίς να αναρωτηθούμε... Γιατί το "χρήμα" δεν έχει ημερομηνία λήξης;;; Πιο απλά... Αν για παράδειγμα αντί να "φορολογούνται" (καμιά 15αριά φορές) τα χρήματα που κυκλοφορούν και καλύπτουν τις βασικές βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, να "φορολογούνται" μόνο τα "αποθηκευμένα" (σε οποιαδήποτε μορφή)... Τι και ποιους εξυπηρετούν τα "αποθηκευμένα";;
Να ένα απλούστατο παράδειγμα... Ε Δ Ω  
Ηθικά διδάγματα: ... 1. Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Ματθ. 5,3)... [.. Επί γης θα φτύνουν αίμα... Κ.Φ. 1-0]
2. Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. (Ματθ. 5,6)
[...Ζήσε μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι... Λαός 2-1]
3. ... Η ανάπτυξη έρχεται... (παραμύθι για μωρά)...
4. ... Έχει ο θεός την υγειά μας να 'χουμε... (.. άσχετο...)...                             Κ.Φ.